Η οικογενειοκρατία βλάπτει σοβαρά την οικονομία και την δημοκρατία

kontranews

του Μελέτη Μελετόπουλου

Προξενεί εντύπωση, και μερικές φορές θυμηδία, ότι εμφανίζονται ως «εκσυγχρονιστές», «ευρωπαϊστές» και «φιλελεύθεροι», διάφοροι γόνοι πολιτικών δυναστειών.

Προκαλώ όλους αυτούς να μου δείξουν έναν –πλην της Λεπέν– αρχηγό ευρωπαϊκού κόμματος, πρωθυπουργό ή πρόεδρο δημοκρατίας, που να είναι γυιός, αδελφός ή εγγονός αρχηγού κόμματος, πρωθυπουργού ή προέδρου δημοκρατίας. Δεν θα βρουν, γιατί απλά δεν υπάρχει! Επαναλαμβάνω πλην της Λεπέν.

Βεβαίως, υπάρχει κληρονομική μοναρχία σε αρκετές χώρες της Ευρώπης. Διακοσμητική, άρα χωρίς να εμπλέκεται στην διακυβέρνηση. Στην χώρα μας, που η μοναρχία δεν ήταν διακοσμητική, την καταργήσαμε το 1974, ακριβώς με το επιχείρημα ότι ο κληρονόμος μπορεί να αποδειχθεί ακατάλληλος. Πώς δεχόμαστε λοιπόν την αυτόματη κληρονομικότητα στις περιπτώσεις πολιτικών «τζακιών», και μάλιστα με αποδεδειγμένη ακαταλληλότητα;

Η οικογενειοκρατία οδηγεί, σε αξιώματα και πολιτικές θέσεις, πρόσωπα που, υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν συμπαθείς υπάλληλοι τραπεζών ή μέτριοι επαγγελματίες. Αυτό, όχι μόνον προκαλεί βλάβη στο εθνικό συμφέρον, διότι τις δημόσιες υποθέσεις διαχειρίζονται ακατάλληλα πρόσωπα, αλλά και δημιουργεί ευρύτερο περιβάλλον αναξιοκρατίας και ευνοιοκρατίας. Διότι ο κληρονόμος επιλέγει ως συνεργάτες μέτρια και πάντως κατώτερα του ιδίου πρόσωπα, ώστε να μην τον επισκιάσουν. Και έτσι αποκλείονται από την διακυβέρνηση οι ικανοί και οι άξιοι.

Αλλά, εκτός από αυτά, υπάρχουν και άλλοι, επίσης σοβαροί, λόγοι. Η αναπαραγωγή της πολιτικής επιρροής μίας οικογένειας βασίζεται στην συσσώρευση πόρων. Από αυτό ακριβώς το σημείο αρχίζει η διαπλοκή. Προκειμένου να κατοχυρωθεί η διαιώνιση της δυναστείας, οικοδομούνται πελατειακά δίκτυα, προσωπικές «εξυπηρετήσεις» και άρα αναμενόμενες ανταποδόσεις, εξαρτήσεις ποικίλης φύσεως, και το βασικώτερο: πολύ χρήμα. 

Έτσι, φαλκιδεύεται και η ίδια η Δημοκρατία. Οι μεν εκπρόσωποι του λαού αποκτούν νοοτροπία φύλαρχου ιθαγενών, που ασκούν την εξουσία κληρονομικώ δικαιώματι, ως αυτονόητο δικαίωμά τους, ενώ η χώρα είναι κάτι σαν φέουδο και οι κάτοικοί της υπήκοοι.

Οι δε ψηφοφόροι, αντί να λειτουργούν ως Πολίτες που επιλέγουν ελεύθερα τα πρόσωπα που θέλουν να τους εκπροσωπούν, μεταβάλλονται σε άκριτους Οπαδούς, προσκολλημένους στις δυναστείες όπως οι κολλήγοι στα τσιφλίκια των γαιοκτημόνων.

Όλα αυτά κάνουν μεταβάλλουν την δημοκρατία σε θλιβερή κληρονομική ολιγαρχία τριτοκοσμικού τύπου. Με αναπόφευκτο αποτέλεσμα την δημιουργία αυτού που οι Αγγλοσάξονες ονομάζουν failed state….