Οι εμιγκρέδες της ζωής μας – Πρώτη στάση , Μπρνό

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Καλησπέρα , καλά Χριστούγεννα και χρόνια πολλά εις άπασες και άπαντες.

Το blog ξεκινά σήμερα μια σειρά συνεντεύξεων με φίλους και γνωστούς που στη διάρκεια της κρίσης βρέθηκαν να μεταναστεύουν κυριολεκτικά στα 4 σημεία του ορίζοντα αναζητώντας βιοπορισμό και λύσεις  στα προβλήματα που προξένησε και συνεχίζει να προξενεί η μνημονιακή πολιτική .

Η προσπάθεια δεν επιδιώκει ένα ακόμα μελόδραμα αλλά αποτελεί μια καταγραφή θέσεων και απόψεων προς προβληματισμό. Εξυπακούεται πως όποιος άλλος φίλος/φίλη του blog επιθυμεί να θέσει τα δικά του ερώτηματα στις επόμενες συνεντεύξεις, είτε βρίσκεται ο ίδιος/ίδια σε ανάλογη θέση μακριά από τη χώρα και θέλει να παρουσιάσει τις δικές του απόψεις , μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μας στο ellas2012@ymail.com

Η πρεμιέρα γίνεται με τον Κώστα Τάσκο, Ηλεκτρονικό μηχανικό & μηχανικό Η/Υ που ζει και εργάζεται στο Μπρνο της Τσεχίας.

 Είστε η/ο ;

-Κωνσταντίνος Τάσκος, απόφοιτος του τμήματος Ηλεκτρονικών Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών του Πολυτεχνείου Κρήτης, εργαζόμενος ως UNIX administrator.

Σε ποια χώρα βρίσκεστε ;

-Ζω και εργάζομαι στο Μπρνο της Τσεχίας. Από την Ελλάδα έφυγα 26/03/2012, επί Παπαδήμου!

Συμβολή των οδών Joštova με Česká, από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης. Στο βάθος, ο λόφος του κάστρου Špilberk

Τι σας οδήγησε στη μετανάστευση ;

-Διάθεση διαβίωσης στο εξωτερικό σε συνδυασμό με αδυναμία εύρεσης δουλειάς στην Ελλάδα.

Έπαιξε ρόλο η χώρα που πήγατε;

-Όχι, θα πήγαινα οπουδήποτε. Λόγω ηλικίας δεν είχα πια άλλα περιθώρια αεργίας.

Η οδός Masarykova, ενώνει την Πλατεία Ελευθερίας (Νáměstí Svobody) με τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό

Πως ήταν εκεί η υποδοχή;

-Από πλευράς κράτους ουσιαστικά ανύπαρκτη. Για όλες τις απαραίτητες διαδικασίες (άνοιγμα τραπεζικού λογαριασμού, καταγραφή στην αστυνομία και στο Υπουργείο Εσωτερικών για άδεια παραμονής) με ενημέρωσε το τμήμα HR της εταιρίας όπου εργάζομαι με αρκετά κατατοπιστικό τρόπο. Στις δημόσιες υπηρεσίες δεν ομιλείται η αγγλική και αυτό είναι πάντα πρόβλημα. Αν καταφέρεις πάντως και βρεις αγγλόφωνο, όπως βρήκα πέρυσι στην εφορία, καταλαβαίνεις πως η δουλειά σου γίνεται πολύ καλύτερα από ότι στην Ελλάδα. Από πλευράς εταιρίας, η υποδοχή ήταν πολύ καλή: αγγλική γλώσσα παντού, εύκολη και σταδιακή προσαρμογή στο νέο περιβάλλον, δεν είχα κανένα παράπονο. Πολύ καλό τμήμα HR, αποτελεσματικό και γρήγορο σε ότι χρειάζεται.

Πως βιώνετε την «επιστροφή στην κανονικότητα» ( αν την βιώνετε, εννοώντας αν επιστρέφουν στη ζωή σας πράγματα όπως κανονική εργασία, υπό κανονικές συνθήκες με κανονικές πληρωμές, κανονικά ωράρια κλπ);

-Την κανονικότητα την γνώρισα στο εξωτερικό, στην Ελλάδα δεν είχα ζήσει ποτέ κανονικότητα, μια παράνοια θυμάμαι από μικρό παιδί. Να αναφέρω πως στην Ελλάδα δεν έχω εργαστεί, αλλά οι περιγραφές που έχω από φίλους και γνωστούς δεν είναι οι καλύτερες ακόμα και από τις εποχές παχιών αγελάδων. Εκτός από την εργασία πάντως, ότι έχω ζήσει στην Ελλάδα, σχολείο, φροντιστήριο, πανεπιστήμιο, στρατός, είναι η επιτομή της παράνοιας. Στην εργασία, δουλεύω σε 8ωρη (αυστηρά) βάρδια, τα μπόνους λόγω νυχτερινής εργασίας ή ΣΚ καταβάλλονται κανονικά, ο μισθός πληρώνεται την καθορισμένη μέρα, οι ασφαλιστικές εισφορές είναι εντάξει, ούτε λόγος για ατασθαλίες. Δεν μπορώ να πω πως είναι θέμα κράτους, μάλλον θέμα εταιρίας. Οι μεγάλες εταιρίες δεν ρισκάρουν να λερώσουν το όνομά τους με τέτοιες μαϊμουνιές, αυτά τα κάνουν οι μπαταχτσήδες της Ελλάδας.

Το πάρκο Lužánky στο κέντρο της πόλης

Είστε μακριά από την οικογένεια σας . Πόσο σας έχει επηρεάσει ; Σε ποιο βαθμό έχει επηρεαστεί η οικογένεια;

-Ναι, είμαι μακριά αλλά περίπου έτσι ήμασταν και κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Η οικογένειά μου πάντοτε με παρακινούσε να δοκιμάσω το εξωτερικό και στήριξε τις αποφάσεις μου. Όποιος λέει πως δεν του λείπει η οικογένειά του είναι ψεύτης. Κάποιες στιγμές σκέφτομαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν ζούσα στην Αθήνα, κοντά στους δικούς μου, να μπορώ να τους βλέπω τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα. Γνωρίζω όμως πως δεν θα άντεχα ούτε μήνα στην ελληνική πραγματικότητα και αυτό θα είχε σίγουρα αρνητικό αντίκτυπο στις σχέσεις μου με τους κοντινούς μου ανθρώπους.

Πως βλέπουν εκεί την κατάσταση στην Ελλάδα;

-Οι Τσέχοι είναι γενικά ευγενικοί και διακριτικοί, προσέχουν να μην αγγίξουν ευαίσθητες χορδές. Οι Σλοβάκοι είναι κάπως πιο “ενοχλητικοί” ίσως και λόγω του ευρώ, φαντάζομαι τί προπαγάνδα τρώνε από τα ΜΜΕ τους. Ακούω αρκετές φορές τα γνωστά επιχειρήματα του στυλ “οι δικοί μας συνταξιούχοι παίρνουν 200 ευρώ και οι δικοί σας 1000”. Οι Ιταλοί ζουν με το φόβο μην γίνουν Ελλάδα και μας κατανοούν πλήρως. Γενικά πάντως, η αντιμετώπιση είναι σαφώς καλύτερη από άλλες χώρες της ΕΕ, όπως Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Βέλγιο, Αυστρία, όπου το ελληνικό ζήτημα αντιμετωπίζεται σαφώς άσχημα και λαϊκίστικα. Να προσθέσω πάντως πως μεγάλη σημασία έχει και η στάση του κάθε Έλληνα στο εξωτερικό. Ένας συμπατριώτης μας με συμπεριφορά ψεκασμένου (καταλαβαινόμαστε νομίζω), ναι θα προκαλέσει. Και εμένα περισσότερο από όλους γιατί θα με εκθέσει.

Το κέντρο της πόλης από το λόφο του κάστρου Špilberk

Τι προτεραιότητες πρέπει να υπάρξουν στη χώρα μας για να αλλάξει η πορεία καταστροφής; Ποια είναι η περισσότερο αναγκαία και ικανή συνθήκη για να συμβεί αυτό;

-Με τη λέξη “προτεραιότητες” φαντάζομαι αναφερόμαστε στις βραχυπρόθεσμες ενέργειες. Αυτές δεν μπορεί να είναι άλλες από ανάσχεση της φτωχοποίησης και εξαθλίωσης του λαού. Εν συντομία, θα πρέπει να απαλλαγούν από παράλογους φόρους τα νοικοκυριά (χαράτσι, ΕΝΦΙΑ, καύσιμα, κλπ.).

Είναι παράλογο να αυξάνεις φόρους όταν τα έσοδα έχουν μειωθεί. Τί περιμένεις να γίνει δηλαδή; Πιο συγκεκριμένα:

  • Ορισμός επιπέδου φτώχειας (βασισμένο και σε ευρωπαϊκά δεδομένα) και καθορισμός αφορολογήτου με βάση αυτό. Λογική και κλιμακωτή φορολόγηση πάνω από αυτό το όριο. Για όσους βρίσκονται κάτω από το όριο, επιστροφή φόρου για καύσιμα, ηλεκτρικό, νερό και internet (το φθηνότερο από όλα πια) καθώς και έκπτωση (ας πούμε 50%) σε εισιτήρια αστικών και υπεραστικών συγκοινωνιών. Εξαιρώ το αεροπλάνο καθώς η χρήση του δεν πρέπει να ενθαρρύνεται.

  • Κανένας φόρος για ακίνητο που δεν αποφέρει έσοδα. Καταγραφή όλων των ενοικιαζόμενων ακινήτων (διαμερίσματα & χώροι εργασίας) και παράλληλη καταγραφή όσων τα χρησιμοποιούν (έτσι για να γνωριστούμε επιτέλους). Φόρος μόνο πάνω στο ενοίκιο και σε επίπεδα που να απομένει κέρδος στον ιδιοκτήτη.

  • Άμεση καταγραφή και κατάλληλη τροποποίηση κτιρίων που ανήκουν σε κρατικές ή αυτοδιοικητικές υπηρεσίες για δημιουργία κέντρων κατάλληλων για φιλοξενία αστέγων. Σε επόμενη φάση δραστηριοποίηση κοινωνικών φορέων που να στοχεύουν στην κοινωνική επανένταξη, για όσους είναι δυνατό φυσικά. Προς το παρόν στέγη, τροφή, συνθήκες υγιεινής και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι άμεση ανάγκη.

  • Φροντίδα για τους ανασφάλιστους. Είναι απαράδεκτο να αποδεχόμαστε ως κοινωνία την επανεμφάνιση φαινομένων άλλων εποχών. Ένα απλό παράδειγμα είναι παιδιά χωρίς εμβόλια. Αν το ακούγατε πριν από 10 χρόνια, το μυαλό σας θα πήγαινε σε κάποια χώρα του 3ου κόσμου. Η Ελλάδα ζει σκηνές βγαλμένες από τα βιβλία του Λουντέμη, κανένας δημοσιονομικός “σκοπός” δεν αγιάζει αυτό το “μέσο”. Κανένα νοσοκομείο, καμία κλινική, καμία πτέρυγα δεν πρέπει να κλείσει με σκοπό να εμφανίσουμε ένα κάποιο “πλεόνασμα”. Κάλυψη θέσεων ώστε ο χειρουργός που κρατάει ζωές στα χέρια του, να μπορεί να τα …ξεκουράζει και λίγο.

  • Οι (σωστοί) εκπαιδευτικοί δεν περισσεύουν, καθώς απαιτείται άμεση και πλήρης επαναφορά της ολοήμερης εκπαίδευσης. Πρώτα από όλα, τα παιδιά θα μπορούν να ετοιμάζουν τις εργασίες του στο σχολικό περιβάλλον ώστε να βρουν επιτέλους ελεύθερο χρόνο. Ο έξτρα αυτός χρόνος μπορεί να καλύψει τα μαθησιακά κενά κάποιων παιδιών. Οι γονείς επίσης μπορούν να εργάζονται απερίσπαστοι. Η αξιοποίηση των εκπαιδευτικών σε αυτά τα προγράμματα θα περιορίσει το φαινόμενο της παραπαιδείας που ας μη γελιόμαστε, είναι καθαρά θέμα απασχόλησης άνεργου εργασιακού δυναμικού και πολύ λιγότερο κάλυψης μαθησιακών κενών.

Πάρκο στη γειτονιά μου, το κτίριο ανήκει στο Πολυτεχνείο

Θα μπορούσε να πει κάποιος πως αυτά τα έχουν πει και άλλοι, εδώ δεν χρειάζεται να κάνουμε ένα copy-paste προγραμμάτων πολιτικών κομμάτων. Το θέμα είναι πώς θα εφαρμοστούν όλα αυτά. Ως πρακτικός άνθρωπος, θα σας έδειχνα την πρακτική εφαρμογή στις χώρες της Ευρώπης (μην πάμε παραπέρα γιατί θα μπερδευτούμε). Αν δεν γνωρίζω κάτι, ρωτάω, προσπαθώ να μάθω, συγκρίνω, αναμιγνύω, ψάχνω το καλύτερο για την περίπτωσή μου. Χωρίς δογματισμούς αλλά και με επίγνωση της πραγματικότητας, λύσεις θα έρθουν μόνο αν ανοιχτούμε προς τα έξω. Αν κλειστούμε μέσα μας, μοιραία ο έλεγχος θα καταλήξει σε ό,τι πιο μαύρο και ζοφερό φαντάζεστε, γίνομαι κατανοητός ελπίζω.

Στις δικλείδες τώρα:

  • Χαμηλή φορολόγηση ναι, αλλά όταν λέμε φορολόγηση, εννοούμε …φορολόγηση. Σαν κράτος θα σου ζητήσω κάτι ελάχιστο που ξέρω πως μπορείς να καταβάλεις. Αν δεν το κάνεις όμως, θα υποστείς συνέπειες. Το να εισπράττεις ενοίκιο που δεν δηλώνεις είναι κλοπή εις βάρος εκείνου που δεν μπορεί να αποφύγει τη φορολόγηση. Αν στο διαμέρισμά σου διαβιούν 30 άτομα, αυτό είναι μια βόμβα εναντίον της κοινωνίας καθώς οδηγεί στην γκετοποίηση.

  • Έκπτωση εισιτηρίου για αδύναμες κοινωνικές ομάδες (και παράλληλη μείωση τιμής σε λογικά επίπεδα για τους υπόλοιπους) ναι, αλλά αν δεν πληρώνεις εισιτήριο υπάρχει πρόστιμο. Οι αστικές συγκοινωνίες είναι ένα αγαθό του οποίου η χρήση δεν είναι η ίδια για όλους τους κατοίκους της χώρας. Αυτό που αποτελεί καθημερινότητα για τον Αθηναίο, συμβαίνει 1-2 φορές το χρόνο για τον επαρχιώτη (του οποίου οι απολαβές είναι και χαμηλότερες). Είναι παράλογο να πληρώνουν εξίσου. Μην μπερδεύουμε λοιπόν αυτό το αγαθό με άλλα των οποίων η χρήση είναι η ίδια για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτου διαμονής (ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, θέρμανση, internet).

  • Τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά σε Παιδεία-Υγεία χωρίς αξιολόγηση. Και εννοώ πραγματική αξιολόγηση, δηλαδή από εξωτερικό φορέα. Κανένα σύστημα δεν μπορεί να αυτοαξιολογηθεί. Θεσμοθέτηση κινήτρων και αντικινήτρων. Δεν θα αναφερθώ καν στην αντιμετώπιση παράνομων ενεργειών (χρηματισμός, μίζες, διάφορες κομπίνες, κλπ.), το θεωρώ προσβολή της νοημοσύνης μας.

Η Πλατεία Ειρήνης (Namesti Miru) με το πάρκο της

Όσον αφορά τις μακροπρόθεσμες ενέργειες:

  • Ανάπτυξη παραγωγικής εργασίας στην περιφέρεια. Με τον όρο “παραγωγική εργασία” εννοώ την εργασία που παράγει πλούτο. Το Δημόσιο δεν παράγει πλούτο, ούτε οι καφετέριες και τα σουβλατζίδικα. Το κάθε μέρος να καταφέρει να εκμεταλλευτεί ό,τι είναι δυνατόν (τουρισμός, πρωτογενής τομέας) αλλά να γίνει προσπάθεια και για ιδιωτικές επενδύσεις στην περιφέρεια. Ένα αιολικό πάρκο δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται όπως μια εξόρυξη χρυσού, δεν είναι όλες οι επενδύσεις… Σκουριές. Η διοικητική ενίσχυση των περιφερειών μπορεί να βοηθήσει σε αυτό, αρκεί οι νέοι άρχοντες να μην ακολουθήσουν την κακιά συνήθεια του ζήτουλα από το κράτος και να κινητοποιηθούν από μόνοι τους.

  • Επενδύσεις από μεγάλες εταιρίες στην Ελλάδα. Τα οφέλη είναι πολλαπλά: θέσεις εργασίας, καλύτερο εργασιακό περιβάλλον από αυτό που έχει διαμορφώσει ο κάθε ψωνισμένος αρχηγίσκος με το μαγαζάκι του, μεταφορά τεχνογνωσίας, σύνδεση με το εξωτερικό, δυνατότητες επιμόρφωσης. Οι εργαζόμενοι θα είναι πάλι Έλληνες, απλά θα υπακούν σε σωστότερους κανόνες και δεν θα αυθαιρετούν (όσο σήμερα τουλάχιστον) εις βάρος των συναδέλφων τους.

 • Πραγματικό αυτοδιοίκητο στα Πανεπιστήμια δεν νοείται χωρίς την οικονομική ανεξαρτησία από το κράτος. Τα projects που μπορούν να τρέξουν τα Πανεπιστήμια (ειδικά οι σχολές θετικών επιστημών) δεν θα αποφέρουν μόνο έσοδα σε αυτά, αλλά θα εισαγάγουν τον φοιτητή στην έννοια της εργασίας, αφού για αυτήν έτσι κι αλλιώς προετοιμάζεται. Πρέπει και στα Πανεπιστήμια να σταματήσει η νοοτροπία ζήτουλα από το κράτος. Φυσικά θα ενισχυθεί και η θέση των Πανεπιστημίων στο εξωτερικό, θα αποκτήσουν περισσότερες διασυνδέσεις, θα διεθνοποιηθούν ουσιαστικά.

 • Το κράτος θα πρέπει να διαθέσει χρήματα εκεί όπου πραγματικά είναι αναγκαίος ο ρόλος του (Παιδεία-Υγεία-Πρόνοια) και όχι να τα σκορπάει εξαγοράζοντας ψήφους. Το κράτος δεν είναι επιχειρηματίας, γιατί ο σκοπός του επιχειρηματία είναι να βγάλει κέρδος ενώ ο σκοπός του κράτους-κόμματος είναι να βγάλει ψήφους. Αν το κράτος μπορεί να έχει την ίδια ποιότητα παροχής υπηρεσιών αλλά φθηνότερα με ανάθεση σε ιδιώτη, τότε πρέπει να το κάνει χωρίς όμως να απολύσει τους ήδη εργαζόμενους, απλά να το εφαρμόσει από εδώ και μπρος. Ο έλεγχος του εργασιακού περιβάλλοντος είναι ευθύνη του κράτους.

Εφόσον συμβεί, είστε διατεθειμένος να επιστρέψετε;

-Όχι. Θα επέστρεφα στην Ελλάδα μόνο για συναισθηματικούς λόγους, ή για οικογενειακούς. Πρακτικά όμως, η Ελλάδα θα είναι πάντα η χειρότερη χώρα της Ευρώπης (πλην Βαλκανίων). Θα έχουμε πάντα το χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο (μη γελιέστε δεν μετράται μόνο με λεφτά) και μακράν τη χειρότερη νοοτροπία και αντίληψη. Τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν αλλά θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες. Σκεφτείτε μόνο πώς θα μπορούσε να γίνει η Αθήνα κανονική πόλη, έστω και με τα αναπόφευκτα προβλήματα της κάθε μεγαλούπολης και πόσο καιρό θα χρειαζόταν η ελληνική περιφέρεια για να φτάσει σε ένα σημείο που να μπορεί να προσφέρει παραγωγική εργασία στους ανθρώπους. Είμαι 34 χρονών, δηλαδή απέχω περίπου 30 χρόνια από τη συνταξιοδότηση. Νομίζετε πως μέσα σε 30 χρόνια μπορούν να γίνουν αυτά τη στιγμή που δεν έχουμε καν ξεκινήσει; Δεν έχουμε καν αποφασίσει τί θέλουμε να κάνουμε με τη χώρα μας. Ελλάδα λοιπόν μόνο για διακοπές και για να βρίσκω τους ανθρώπους μου, συγγενείς και φίλους. Θέατρο το χειμώνα, θερινός το καλοκαίρι και συναυλίες.

Ο Κώστας Τάσκος

Τι θα λέγατε σε φίλους και γνωστούς σας σε σχέση με την εμπειρία που βιώνετε; Θα τους παροτρύνατε ή θα τους αποτρέπατε;

-Μιλάω με τα καλύτερα λόγια για αυτό. Είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί και δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να απολαμβάνω τέτοια ψυχική ηρεμία. Ζω σε μία υπέροχη πόλη που αν και όχι μεγάλη (400.000 κάτοικοι) προσφέρει εργασία, απολαμβάνω δραστηριότητες που στην Ελλάδα είναι ξεχασμένες, βιώνω την ευγένεια και την ποιότητα των ανθρώπων. Όσον αφορά το εργασιακό, τα περιέγραψα και πριν. Εργάζομαι κάπου όπου εκτιμούν την προσφορά μου και δεν θεωρούν πως μου κάνουν χάρη. Προσπαθώ να παροτρύνω όσους περισσότερους μπορώ αλλά βλέπω δισταγμό, λίγοι είναι εκείνοι που θα τολμήσουν. Οι νεο-μετανάστες (όσοι έφυγαν μετά το 2010) υπολογίζονται σε περίπου 200.000. Ο αριθμός δεν είναι αρκετά υψηλός ώστε να μιλάμε για μαζική μετανάστευση (όπως ας πούμε στην περίπτωση της Ρουμανίας) αλλά πιστεύω πως τα επόμενα χρόνια (όταν θα τελειώσει το λίπος που καίγεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα), θα εκτοξευθεί. Για καλό ή για κακό δεν ξέρω, πάντως είναι ένα κεφάλαιο που θα πρέπει να εκμεταλλευτεί η Ελλάδα.

Υ.Γ.
Ένα τραγούδι των αγαπημένων μου Jethro Tull: We used to know από το δίσκο Stand Up (1969)

Whenever I get to feel this way,
try to find new words to say,
I think about the bad old days
we used to know.

Nights of winter turn me cold 
fears of dying, getting old.
We ran the race and the race was won
by running slowly.

Could be soon we’ll cease to sound,
slowly upstairs, faster down.
Then to revisit stony grounds,
we used to know.

Remembering mornings, shillings spent,
made no sense to leave the bed.
The bad old days they came and went
giving way to fruitful years.

Saving up the birds in hand
while in the bush the others land.
Take what we can before the man
says it’s time to go.

Each to his own way I’ll go mine.
Best of luck with what you find.
But for your own sake remember times
we used to know.