Outside the Wall
Του ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΟΥΛΗ
Το παράδειγμα της Αργεντινής έλεγαν να αποφύγουμε οι επικεφαλής των δοσίλογων και των γερμανοτσολιάδων, Σαμαράς και Βενιζέλος, κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Δεν είναι βέβαια λίγος, ο κόσμος που τους έχει πιστέψει. Έτσι και η τελευταία πράξη του χρεοστάσιου του 2001, που κήρυξε η Αργεντινή, πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων και των καθεστωτικών ΜΜΕ. Αντίθετα, μας βομβάρδιζαν επί ημέρες με την υποτίμηση που έκανε προ καιρού λόγω διεθνούς οικονομικής κρίσης (υποτίμηση που έκανε για ανάλογους λόγους η Τουρκία, η Ν. Αφρική κλπ), και ήθελαν να μας παρουσιάσουν την κατάσταση ως συνέπεια της στάσης πληρωμών του 2001. Η Αργεντινή σήμερα έχει ανεργία λίγο πάνω από 7%,ενώ η ιδιωτική κατανάλωση αυξάνεται με μεγάλους ρυθμούς και η χώρα μόνο σε ύφεση δεν βρίσκεται. Μετά την στάση πληρωμών η Αργεντινή -και έως το 2010-, υπερδιπλασίασε το ΑΕΠ της και οι ρυθμοί ανάπτυξής της συγκρινόταν διεθνώς μόνο με την Κίνα. Αν και φυσικά δεν έχει λύσει όλα της τα προβλήματα και θα μπορούσε να έχει μια πιο «εργατική» κυβέρνηση, μόνο παράδειγμα προς αποφυγή δεν είναι, αλλά αντίθετα, για την Ελλάδα, είναι το παράδειγμα προς μίμηση.
Το 2001 η Αργεντινή προχώρησε σε στάση πληρωμών, απελευθέρωση του νομίσματός της από το δολάριο και σε μεγάλη υποτίμηση. Χρωστούσε περίπου 98 δις δολάρια σε ξένους πιστωτές, όπου 82 βρίσκονταν σε ιδιώτες, 10 προς το Δ.Ν.Τ. και 6,3 προς την Λέσχη των Παρισίων.
Το 2005 ο Νέστωρ Κίρχνερ αφού δεν μπορούσε να βρει αμοιβαία λύση με τους πιστωτές προχώρησε σε μονομερή αναδιάρθρωση του χρέους προς τους ιδιώτες διαγράφοντας 63 δις χρέους. Με μια περήφανη πράξη ξόφλησε το 2006 το Δ.Ν.Τ., και το έδιωξε τελείως από την Αργεντινή. Η πλειοψηφία αυτών των ιδιωτών που δεν αποδέχτηκαν το κούρεμα του 2005 (χρέος 18 δις δολάρια) αποδέχτηκε την δεύτερη πρόταση αναδιάρθρωσης προς αυτούς, που έγινε το 2010 για τελικό κούρεμα 67%. Έμεινε ένα μικρό μόνο κομμάτι κερδοσκοπικών ομολογιούχων, των λεγόμενων «γυπών» τους οποίους η Αργεντινή δεν πρόκειται να εξοφλήσει, παρότι τα κεφάλαια που διεκδικούν δεν είναι τόσο σημαντικά (6 δις δολάρια). Αυτοί όμως δεν έχουν ούτε την υποστήριξη της αμερικάνικης κυβέρνησης, που δεν επιθυμεί δικαστικές αποφάσεις που στην πραγματικότητα θα αναιρούν την δυνατότητα, αναδιάρθρωσης των χρεών.
Είχε μείνει ως τελευταία πράξη του χρεοστασίου του 2001, η Λέσχη των Παρισίων, η οποία συστάθηκε το 1956 με στόχο την διευθέτηση χρεών και αποτελείται πέρα από ευρωπαϊκές χώρες, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Ιαπωνία και την Αυστραλία. Το μισό περίπου χρέος προς αυτούς αποτελούταν από δάνεια της δικτατορίας 1976-1983.Η τελευταία φάση διαπραγματεύσεων είχε κλείσει άδοξα το 2011. Μετά από πεντάμηνες διαπραγματεύσεις έξι γύρων ο Κισίλωφ, αυτός ο μαρξιστής και υπουργός οικονομικών της Αργεντινής, πέτυχε μια εξαιρετική για την χώρα του συμφωνία. Εκεί που οι πιστωτές ζήταγαν επιτόκιο 12%, για ένα χρέος, που είχε φτάσει -με τους τόκους – στα 9,7 δις, μείωσε όχι μόνο την πρώτη δόση αλλά και το επιτόκιο στο 3%.
Κύρια όμως επέβαλλε την μη συμμετοχή του Δ.Ν.Τ. στην συμφωνία. Η Λέσχη του Παρισιού στους κανόνες της επιβάλλει όρους και «πρόγραμμα» για την συμφωνία, το οποίο πραγματοποιείται με την επίβλεψη του Δ.Ν.Τ. . Κάτι που στην συμφωνία με την Αργεντινή, δεν έγινε, ή όπως δήλωσε η Κριστίνα Κίρχνερ, «δεν εκχωρήσαμε εθνική κυριαρχία, για την συμφωνία». Επίσης ο Κισίλωφ, κατάφερε, να δεχτούν οι δανείστριες χώρες «ρήτρα επενδύσεων». Αν δεν γίνουν επαρκείς επενδύσεις από τις χώρες αυτές, η Αργεντινή μπορεί να καθυστερήσει την αποπληρωμή για δύο χρόνια.
Η Αργεντινή «τακτοποιεί τις πληγές που άφησε ο νεοφιλελευθερισμός, χωρίς να γονατίζει η πατρίδα» δήλωσε ο Κισίλωφ. Αυτά είναι λοιπόν τα νέα, της Αργεντινής, μιας περήφανης και εθνικά και οικονομικά κυρίαρχης χώρας.
Το συμπέρασμα και για την Ελλάδα, είναι ότι όποιος βγαίνει από το μαντρί της παγκοσμιοποίησης και του Δ.Ν.Τ., όποιος λαός έχει καρδιά, αξιοπρέπεια και θάρρος, θα τα καταφέρει. Όποιος φοβάται, ελπίζει στην ελεημοσύνη της Ευρώπης, παραμένει εξαρτημένος και δεμένος στους ισχυρούς, θα ζήσει και θα πεθάνει ως οικονομικός δούλος. Όσον αφορά το χρέος, ο οφειλέτης μπορεί να το καθυστερήσει και να το διαπραγματεύεται για δεκαετίες, και στο τέλος θα είναι αυτός ο κερδισμένος αφού μαζί με το χρεοστάσιο κερδίζει την εθνική του και οικονομική του κυριαρχία.
Πηγή – Σχέδιο Β
Αναδημοσίευση: ΕΛΛΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου