Καυχησιολογία που εξουθενώνει τους πολίτες

του Χρήστου Γιανναρά

Ο ​​πρωθυπουργός της χώρας εξαπολύει μύδρους ενάντια στον «λαϊκισμό». Χαρακτηρίζει τον λαϊκισμό σαν τη μεγαλύτερη συμφορά για τη χώρα. Και περιγράφει τη συμφορά παραθέτοντας, με ακρίβεια, τα πεπραγμένα των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.:

«Τη θέση της ανάπτυξης πήρε ο κρατισμός. Τη θέση της αξιοκρατίας η κυριαρχία των κομματικών ημετέρων. Των πάσης φύσεως ημετέρων. Η ευημερία περνούσε μέσα από κλειστά κυκλώματα… και όλα αυτά έφεραν γιγάντωση της γραφειοκρατίας, παράλυση των επενδύσεων, περισσότερο κρατισμό, περισσότερα ελλείμματα, συνεχή συσσώρευση χρέους. Η ελληνική οικονομία… δεν παρήγε πλούτο, παρήγε εισόδημα από δανεικά» («Κ», 20.7.2014).

Δεν μας δίνει ο κ. Σαμαράς την παραμικρή εξήγηση, πώς γίνεται να καταγγέλλει αυτή τη μέγιστη συμφορά και όμως να ηγείται ο ίδιος της συνεργασίας των κομμάτων που την προκάλεσαν να κυβερνάει με το ίδιο πολιτικό προσωπικό το υπόδικο για την πρόκληση ή την ανοχή του ολέθρου. Οι πολίτες που ζούμε στο κορμί μας και στην ψυχή μας καθημερινά τον όλεθρο, δεν βλέπουμε στην πράξη του κ. Σαμαρά το παραμικρό ίχνος απόπειρας να παραμεριστούν οι «ημέτεροι», να καταξιωθεί η ποιότητα, να συντριβούν τα κλειστά κυκλώματα. Βλέπουμε τον προκλητικότερο δυνατό (κυριολεκτικά αναιδέστατο) λαϊκισμό να καθορίζει τους ανασχηματισμούς της κυβέρνησης Σαμαρά: να υπουργοποιούνται οι θλιβεροί «κλακαδόροι» των τηλεοπτικών πρωινάδικων ή οι μετριότητες που λιβανίζουν με ανατριχιαστική αναξιοπρέπεια τον αρχηγό.

Είναι φανερή η προσπάθεια του κ. Σαμαρά να προσδώσει στον λαϊκισμό και μια μονοδιάστατη (επικαιρική υποτίθεται) ερμηνεία, προκειμένου να τον χρεώσει αποκλειστικά στον πολιτικό αντίπαλο που τον πανικοβάλλει: στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο λαϊκισμός σήμερα, κατά τον κ. Σ., δίνει μάχη «για να φέρει την Ελλάδα εκτός ευρώ», «να ακυρώσει τη συμμετοχή μας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», «να κρατήσει άθικτες όλες τις σπατάλες του δημόσιου χρήματος», «να εμποδίσει το ξήλωμα του κρατισμού», «να κρατήσει όρθια τα προπύργια των βολεμένων».

Απορούμε οι πολίτες, γιατί ο πανικός του πρωθυπουργού απέναντι σε ένα κόμμα, το οποίο: Πρώτον, ο ίδιος το κατέστησε αξιωματική αντιπολίτευση, η δική του πολιτική το εκτίναξε από το 4,5% στο 27%. Αν ο κ. Σ. εγκατέλειπε τη διαχειριστική πολιτική, αν τολμούσε τομές θεσμικών μεταρρυθμίσεων, αν τίμια και με συνέπεια διέλυε το πελατειακό κράτος, αν πίστευε πραγματικά στην αξιοκρατία, στην ποιότητα, στην καταξίωση της αριστείας, ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, θα ξαναγυρνούσε στα φυσιολογικά του εκλογικά ποσοστά.

Απορούμε, γιατί τέτοιος πανικός απέναντι σε ένα κόμμα, το οποίο: Δεύτερον, τα εκλογικά του ποσοστά δεν καταγράφουν πολιτική προτίμηση, αλλά μόνο την οργή και την αηδία των ψηφοφόρων. Αυτό το έχει αντιληφθεί ο κάθε πολίτης, και ο πιο αμβλύνους, που παραμένει σε επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα. Η ψήφος που δόθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξούσε, σε μεγάλο ποσοστό, να είναι ένα ηχηρό χαστούκι στην ανικανότητα και στην αδίστακτη φαυλότητα του πρασινογάλαζου ΠΑΣΟΚ.

Γιατί ο πανικός του πρωθυπουργού απέναντι σε ένα κόμμα, το οποίο: Τρίτον, είναι απόλυτα πειθαρχημένο στη διαχειριστική εκδοχή της πολιτικής, την κυρίαρχη σε ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα εκδοχή – είναι, δηλαδή, ένα ακόμα κόμμα ολοφάνερα αυτοκαταστροφικό. Δεν επαγγέλεται τομές ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει κοινωνική πρόταση ούτε βλέψεις κοινωνικού μετασχηματισμού, κατάλυσης του πελατειακού κράτους. Την παρακμή θέλει κι αυτός να διαχειριστεί με την παλαιοημερολογίτικη συνταγή αναδιανομής των παροχών.

Είναι τιμή και μεγάλη ευθύνη ο δημόσιος λόγος, γι’ αυτό και οφείλει να είναι απήχημα της ανάγκης των πολλών, της αλήθειας των πολλών. Πολύχρονη πείρα βεβαιώνει ότι κανένας δημόσιος λόγος οποιασδήποτε εγκυρότητας δασκάλου δεν επηρέασε ποτέ στο παραμικρό ανθρώπους της εξουσίας στο παρακμιακό πολιτικό μας σύστημα. Ομως, παρά τη σίγουρη και απάνθρωπη κουφότητα του συστήματος, μια συγκεκριμένη έκκληση στον κ. Σαμαρά πρέπει να κατατεθεί, έστω κι αν είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται (δεν έχει τη δυνατότητα) να τη λογαριάσει. Η έκκληση πρέπει να κατατεθεί, γιατί την Ιστορία τη γράφει όχι μόνο ο κομπασμός για τη δήθεν έκπαγλη φορεσιά του βασιλιά, αλλά και το χαμίνι που ανυπότακτο κραυγάζει ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός».

Εκκληση στον κ. Σ. να πάψει να αυτοδιαφημίζεται και μάλιστα σε τόσο χαμηλό επίπεδο – προσβάλλει βάναυσα όση μηδαμινή αξιοπρέπεια απομένει πια σε εμάς τους πολίτες. «Η χώρα βγάζει πλεονάσματα και ζει χωρίς ελλείμματα… Ανακτήσαμε την αξιοπιστία μας και δανειζόμαστε ξανά από τις αγορές… Αντιμετωπίζουμε την κρίση ανταγωνιστικότητας με συνεχείς μεταρρυθμίσεις που δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο… Σπάσαμε ταμπού που θεωρούνταν ανέγγιχτα, επιτύχαμε ανατροπές που κανείς δεν πίστευε…» («Κ», 20.7.2014).

Πρέπει να είμαστε κάποια εκατομμύρια οι πολίτες που την προσωπική μας βιοτή την έχει καταστρέψει η πολιτική του κ. Σ. και των προκατόχων του. Η λέξη «καταστροφή» δεν είναι ρητορική. Η ανθρώπινη βιοτή γίνεται άχθος και πίκρα και οργή, όταν της αφαιρούνται βάναυσα, ληστρικά, οι όροι στοιχειώδους ασφάλισης και στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Οταν έχει δουλέψει σκληρά και έχει κριθεί επανειλημμένα η δουλειά σου σε οποιοδήποτε μετερίζι του δημόσιου βίου, και με το απρόσωπο «κούρεμα» των συντάξεων, την κατάργηση (λόγω καταλήστευσης) των επικουρικών ταμείων, την περικοπή «13ου – 14ου μισθού», τα απανωτά αυθαίρετα «χαράτσια» υποχρεώνεσαι να ζήσεις με λιγότερα από χίλια ευρώ το μήνα, τότε η βιοτή γίνεται άγχος και το άγχος αναξιοπρέπεια. Να πουλήσεις τα βιβλία σου ή να αρνηθείς να πληρώσεις «κοινόχρηστα»;

Υπάρχουν και χειρότερα: η τραγωδία της ανεργίας, οι αυθαίρετες απολύσεις, η ανυπαρξία δικαιοσύνης, αλλά και η χυδαία πρόκληση της ακόρεστης αδηφαγίας των κομμάτων: 270 εκατομμύρια ευρώ έχουν οφειλές τα κόμματα Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ σε τράπεζες που ελέγχονται κατά 90% από το κράτος. 282 εκατομμύρια οφείλουν οι δημοσιογραφικοί οργανισμοί ΔΟΛ και «Πήγασος» στην Alpha Bank, η οποία αναζητεί τρόπο για να «κουρέψει» αυτή την οφειλή κατά 60%! (Ειδήσεις ΣΚΑΪ, 22.7.2014).

Ας αναβάλει ο κ. Σαμαράς την τόσο φτηνή (για ανεγκέφαλους) καυχησιολογία του, για όσο ακόμα συνεχίζεται ο Γολγοθάς εκατομμυρίων Ελλήνων. Είναι φανερό πως δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει να καταστρέφεται η ζωή ενός ανθρώπου και ότι οι ψεύτικες παρηγόριες με δεδομένη, την καταστροφή είναι ωμή χυδαιότητα και στυγνή απανθρωπία.

Αν συνειδητοποιούσε τις ενοχές που τον βαρύνουν, θα έδινε άλλες λύσεις «κάθαρσης» της «ύβρεως».