Οι πλούσιοι

Του Νίκου Ντάσιου

Μπορεί κάποιος αλήθεια να πιστέψει ότι άνθρωποι σαν τον Κωστή Χατζηδάκη με 1,7 εκατ. € σε χαρτοφυλάκια κυρίως ξένων Τραπεζών ή τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη με 125 ακίνητα ….θα ασχοληθούν ποτέ με την Εθνική Οικονομία και τις αγωνίες των φτωχών ανθρώπων της χώρας; Μπορεί κάποιος ν’ αμφιβάλει για την ηθική υποκρισία των «φιλε-λεφτ» διαβάζοντας τις δηλώσεις εισοδήματος των Παπαδημούλη με καταθέσεις ενός εκατ. € σε 18 τραπεζικούς λογαριασμούς και του Σταθάκη με 44 ακίνητα και χρεόγραφα 240 χιλ. € ή να πιστεύει ότι νοιάστηκε ποτέ ο Γιάννης Βαρουφάκης για τα capital control και το κλείσιμο των Ελληνικών Τραπεζών διαθέτοντας –μεταξύ άλλων- καταθέσεις 45 χιλ. € και 204 χιλ. $ στην Corner Banca της Ελβετίας; Μπορεί να μην οργίζεσαι για το απύθμενο θράσος του Τσακαλώτου με μετοχές στην Black Rock και στην Invesco κι αμοιβαία στις FTIOF και Pioneer, που κατεβαίνει να διαδηλώσει για τα δίκαια των εργαζομένων –δίκαια που ο ίδιος καταπάτησε όντας Υπουργός οικονομίας;

Η εικόνα της αύξησης των εισοδημάτων και της ακίνητης περιουσίας της πολιτικής τάξης της χώρας όταν τα μεσαία και χαμηλότερα στρώματα έχαναν μεσο-σταθμικά 6% του εισοδήματος τους ετησίως στα χρόνια της κρίσης, ενώ κατασχέθηκαν και απειλούνται με κατάσχεση χιλιάδες πρώτες κατοικίες, είναι τουλάχιστον εξοργιστική. Το χάσμα της κοινωνίας από την πολιτική τάξη βαθαίνει συνεχώς, εγκυμονώντας σοβαρότατους κινδύνους ακόμα και γι αυτή ακόμα την κουτσουρεμένη κοινοβουλευτική μας δημοκρατία.

Γίνεται πλέον κατανοητό ότι η πολιτική ελίτ διατήρησε ή και αύξησε τα προνόμια της υπό την ανοχή και την προστασία των υπερεθνικών κέντρων με αντάλλαγμα την επιβάρυνση αποκλειστικά των μεσαίων και χαμηλότερων στρωμάτων για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, την υποθήκευση του δημόσιου πλούτου, την πληθυσμιακή αλλοίωση και την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών επιδιώξεων των Δυτικών στα Βαλκάνια και στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Ενώ τα παραπάνω αποτελούν κοινές παραδοχές σ’ ένα μεγάλο μέρους του πληθυσμού -πέραν όσων έχουν κομματικές εξαρτήσεις και ιδεοληψίες-, το πρόβλημα είναι υπαρκτό καθότι τα προαναφερθέντα πρόσωπα επιλέγονται από εμάς μέσω της ψήφου μας. Και θα συνεχίσει η ίδια κατάσταση αν δεν αλλάξουμε πρότυπα υπερβαίνοντας το δίπολο οργής & ταύτισης που κυριάρχησε στον συλλογικό μας ψυχισμό όλα τα προηγούμενα χρόνια. Όμως κάτι τέτοιο προϋποθέτει μια ουσιαστικότερη άνοδο της «παιδείας» μας που θα ήταν δυνατή μόνο μέσα από μια κυριολεκτική «μορφωτική επανάσταση».

Παράλληλα απαιτούνται πολιτικές ρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα ένα σχέδιο αναδιανομής του πλούτου με συγκεκριμένες υποχρεώσεις και ευθύνες για την λειτουργία του δημόσιου χώρου, αναλογικές με το εισόδημα ή ακόμα και την θεσμοθέτηση ενός «ορίου πλούτου». Ο περιορισμός των εισοδηματικών ανισοτήτων δεν αποτελεί απλά ηθικό ζήτημα αλλά προϋπόθεση δημοκρατικών και συμμετοχικών διαδικασιών σε πολιτειακό επίπεδο. Από την Ιστορίας μας το «μηδέν αγαν» προήλθε από τη μείωση της δύναμης των ευγενών μέσω των «τριττυών» από τον Κλεισθένη και την διαγραφή των χρεών με την «σεισάχθεια» του Σόλωνα, αποτελώντας τις βασικές προϋποθέσεις για την Δημοκρατία στην Αθήνα του Περικλή.

Καθόλου τυχαία ότι αυτή η συζήτηση γίνεται σήμερα, την ημέρα της δολοφονίας του πρώτου Κυβερνήτη της νεότερης Ελλάδας, Ι. Καποδίστρια. Μιας δολοφονίας με Αγγλική σφραγίδα που έως ένα βαθμό καθόρισε και οδήγησε στην σημερινή παρακμή….

Πηγή ardin-rixi