Εθνικές τοξίνες αποπνέουν οι Πρέσπες

του Λαοκράτη Βάσση

Με δεδομένο πως δεν μπορούν να εκτιμηθούν σε όλες τους τις διαστάσεις τα μείζονα παρεπόμενα -ιδίως τα «δυνητικά»- της «Συμφωνίας των Πρεσπών», θα καταθέσω κάποιες (σκεπτικιστικές) παρατηρήσεις επί των «σημαινομένων» της.

Πρώτη: Ό,τι κι αν λέγεται, το Μακεδονικό δεν λύθηκε. Αν λύση αποτελεί το να βγει το κεντρί του «μακεδονισμού» από τη ράχη μας. Απλώς, πέρασε σε άλλη (και άδηλη) φάση του, όπως μάλιστα το επιβαρύναμε με τη συγκεκριμένη Συμφωνία. Γιατί δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί, με πειστική σοβαρότητα, πως η αφύσικη αναγνώριση Βόρειας Μακεδονίας των Μακεδόνων (με μακεδονική γλώσσα, μακεδονική ιθαγένεια και μακεδονικό λαό), που είναι η απόλυτη νομιμοποίηση του «μακεδονισμού», συνιστά και λύση του προβλήματος.

Δεύτερη: Υπό αυτό το πρίσμα, οι «Πρέσπες» αναγιγνώσκονται ως επεισόδιο της οδυνηρά βιωμένης εθνικής μας «ήττας» (χρεοκοπία-Γιώργος Παπανδρέου, Καστελόριζο 2010). Κι όσο ήταν «ιδιοκτησία» μας τα μνημόνια -για κάποιους ήταν-, άλλο τόσο είναι «ιδιοκτησία» μας και η Συμφωνία των Πρεσπών -που κι αυτή για κάποιους είναι. Γεγονός που σημαίνει πως σε συνθήκες «ήττας», οριζόμενης από την ευρω/δυτική επικυριαρχία (όπως φρόντισε να μας το θυμίσει με την «επιθεώρησή» της η κυρία Μέρκελ στο παρά πέντε της επικύρωσης της Συμφωνίας από τη Βουλή μας, κάτι που είχε κάνει νωρίτερα και με το Σκοπιανό προτεκτοράτο), δεν μπορούσε παρά να την διαπερνά λογική ήττας. Αλλιώς δεν θα υπογραφόταν.

Τρίτη: Είναι, όμως, «επεισόδιο» οφειλόμενο και στο -προ χρεοκοπίας μας- γενικότερο έλλειμμα εθνικής στρατηγικής, από το οποίο προφανώς και δεν εξαιρείται το Μακεδονικό, με τις παλιότερες αριστερές και τις νεότερες δεξιές αμαρτίες του. Στις δεξιές βαραίνουν, ιδιαίτερα, οι επιβληθείσες κρίσιμες παραλείψεις χάριν της «Ομόσπονδης Δημοκρατίας της Μακεδονίας» κατά τις επιθυμίες των Αμερικανών (μετά τη «στροφή Τίτο»). Περίπου όπως τώρα που, επειγόμενοι να βάλουν τη νεότευκτη χώρα στο ΝΑΤΟ -κάτι που δεν εκμεταλλευτήκαμε-, μας έσυραν άρον–άρον και με τους συγκεκριμένους όρους στην υπογραφή της Συμφωνίας.

Με περισσεύουσα επιπολαιότητα

Τέταρτη: Στις αμαρτίες μας συμπεριλαμβάνεται και το ότι υπνώττοντες αφήσαμε ως πολιτική και πνευματική ηγεσία τη γιουγκοσλαβική προπαγάνδα να αλωνίζει στον κόσμο και να «εγχαράσσει» στην παγκόσμια κοινή γνώμη (Τύπο, Πανεπιστήμια, Εγκυκλοπαίδειες, Διαδίκτυο) τα μηνύματα μιας προκλητικής εις βάρος μας ιστορικο/πολιτιστικής σφετεριστικής «λαθροχειρίας». Έτσι που με περισσεύουσα επιπολαιότητα να λένε κι οι υπέρμαχοι της Συμφωνίας πως είναι κέρδος μας που από τούδε και στο εξής η γειτονική χώρα θα ονομάζεται «Βόρεια Μακεδονία», χωρίς να ενοχλούνται που θα είναι Βόρεια Μακεδονία των Μακεδόνων!

Πέμπτη: Συνδέοντας τη Συμφωνία με την εθνική μας «ήττα», οπότε και με τη βούληση των επικυρίαρχων, κάθε άλλο παρά παραβλέπουμε την προϊούσα υποκατάσταση που καθόλου άσχετη δεν είναι με την «ήττα» της όποιας υπολειμματικής «εθνικής ιδεολογίας» μας, από ένα τάχατες αντι-εθνικιστικό «ρεύμα σκέψης». Κατ’ ουσίαν, όμως, απο-εθνοποιητικό νεοταξικής κοπής, που άρχισε να επικάθεται στους εθνικούς μας αρμούς, όπως η σκουριά στο σίδερο, κυρίως από τα μέσα της Μεταπολίτευσης και εντεύθεν.

Με τους πιο γνωστούς «διακινητές» του, προνομιακώς θορυβούντες στη δημόσια σφαίρα, να είναι «κεκράκτες» των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, του Σχεδίου Ανάν, των νεοταξικών ανατροπών και πολέμων στην Ανατολική Μεσόγειο ή, τώρα, αναφανδόν υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών. Βαλκανιοποιώντας, όμως, κατά την περίσταση, αυτοί οι διαπρύσιοι ευρωπαϊστές τη νεωτερική ορθολογικότητά τους, αποδέχονται να ονομάζεται η γειτονική χώρα Βόρεια Μακεδονία, αλλά οι κάτοικοί της, αντί για Βορειο-Μακεδόνες (κατά ευθεία λογική συνέπεια), απλώς Μακεδόνες, με όλα πια τα νομιμοποιητικά από τη μεριά μας συμπαρομαρτούντα.

Απο-εθνοποιητικές «τοξίνες»

Έκτη: Με αυτή την υποκατάσταση να προδιαγράφει το πέρασμα (αναποδογύρισμα) από τον «νοσηρό ελληνοκεντρισμό» στον «νοσηρό αντι-ελληνοκεντρισμό», ή, πιο οικεία, από την «τοξική εθνικοφροσύνη» που τόσο ακριβά έχουμε πληρώσει (αλλά και εξακολουθούμε να πληρώνουμε τα πατριδοκάπηλα νεοφασιστικά και νεοναζιστικά της υβρίδια), στην «τοξική αντι-εθνικοφροσύνη», που έχουμε ήδη αρχίσει να πληρώνουμε και τις δικές της απο-εθνοποιητικές «τοξίνες».

Καθώς, με αιχμή τον ιστορικο/πολιτιστικό αποδομητισμό και πέραν των όσων μας έχουν διδάξει οι Παπαρρηγόπουλοι, Βακαλόπουλοι, Δημαράδες, Γληνοί και Σβορώνοι -για να μην αναφερθώ στον Ρήγα, στον Σολωμό, στον Κάλβο, στον Σεφέρη, στον Ελύτη και στον Ρίτσο-, έχουν βαλθεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, να ανακατασκευάσουν το πολιτιστικό μας κύτταρο στη βάση της ανιστόρητης θεώρησής τους, περί μη συνέχειας του ελληνικού έθνους και όχι μόνο. Διαβάλλοντας, συν τοις άλλοις, και την όποια αναγκαία αποτοξίνωση του εθνικού μας οργανισμού από εναπομείνασες ιδεολογηματικές (στερεοτυπικές) αγκυλώσεις της «εθνικής αφήγησής» μας.

Έβδομη: Τούτων όμως δοθέντων, τίθεται κατεπειγόντως επί τάπητος το μέγα ζήτημα της χάραξης μακρόπνοης στρατηγικής ανασύνταξης του τόπου μας, που εδραζόμενη στο αντιστασιακό, κατά Σβορώνο, πολιτιστικό κύτταρο του λαού μας θα διεμβολίσει το προειρημένο παγιδευτικό δίπολο του «νοσηρού ελληνοκεντρισμού» και του «νοσηρού «αντι-ελληνοκεντρισμού» και θα ανακόψει τον παρακμιακό μας κατήφορο.

Με την πολιτιστική της φιλοσοφία και το αποσταγματικό άρωμα των αιώνων πολιτισμού του Ελληνισμού που θα αναδίδει, πρωτίστως να «ξεπλένει» τους εθνικούς αρμούς από τη σκουριά του «νεο-ιστορικού» αναθεωρητισμού και της «αντι-εθνικιστικής» απο-εθνοποίησης. Με μείζονα πάντοτε την έγνοια να μην παλινδρομούμε ανάμεσα στη «Σκύλλα» της «νοσηρής εθνικοφροσύνης» και στη «Χάρυβδη» της εξίσου νοσηρής «αντι-εθνικοφροσύνης».

Κάλπικος αντιεθνικισμός

Όγδοη: Με τον κάλπικο αντιεθνικισμό, για να μην ξεχνιόμαστε, να διαπερνά οριζοντίως όλο το φάσμα της πολιτικής μας ζωής και να έχει τη δεξιά του άκρη στην καρδιά του «νεο-φιλελευθερισμού» και του «νεοταξικού κοσμοπολιτισμού», που είναι και η μια «μήτρα» των αποεθνοποιητικών ιδεολογημάτων. Γιατί υπάρχει και η προειρημένη «μήτρα» της προοδευτικοφανούς αντιεθνικιστικής ατοπίας. Κι ούτε λόγος πως τη δεξιά άκρη την κρατάει ο μητσοτακικός γόνος , όσο κι αν το παίζει πατριωτικά, ψαρεύοντας με άνεση ψήφους στα θολά νερά των «Πρεσπών» (αφού «κλείνουν» άλλοι τους δύσκολους λογαριασμούς).

Οπότε, βλέποντας και τις δύο άκρες του ultra «εκσυγχρονιστικού» (νεοταξικού) τόξου, που κυρίως από την περίοδο Σημίτη άρχισε να τυλίγεται σφιχτά στο λαιμό της Ελλάδας, πρέπει να έχουμε πλήρη συνείδηση της υποκατάστατης «εθνικής ιδεολογίας» που πρέπει να αντιπαλέψουμε. Όπως αυτή, υπό διαφορετικές εκδοχές, «σερβίρεται» από τον τρέχοντα «κακέκτυπο δικομματισμό».

Ένατη: Με απολύτως αυτονόητο πως στο πλαίσιο της άμυνάς μας, που πρέπει να είναι ανοιχτών οριζόντων -όπως το ορίζει η οικουμενική διάσταση της πολιτιστικής ταυτοτικής μας υπόστασης-, πρέπει κατά προτεραιότητα να αντιμετωπίσουμε και τις νέες παρενέργειες του «μακεδονισμού» των γειτόνων μας. Γιατί, το κακό αυτής της Συμφωνίας θα ολοκληρωθεί, αν τη διαχειριστούμε με τη λογική που τη γέννησε (ξεκινώντας από τις άμεσες εκκρεμμότητές της: εμπορικά σήματα, βιβλία ιστορίας και τα άλλα παρόμοια). Για να μην αναφερθούμε και στο απόλυτο κακό που θα είναι η κλωνοποιημένη προέκταση αυτής της λογικής και στα άλλα μεγάλα εθνικά μας θέματα.

Δέκατη: Τελικά, όπως και να αναγνωστούν τα σημαινόμενα των «Πρεσπών», είναι αποκαλυπτικά:

• Πρώτον, της ανημποριάς του πολιτικού μας συστήματος και της επικυριαρχούμενης χώρας μας.

• Δεύτερον, της βαθιάς πολιτιστικής κρίσης και της συνολικότερης παρακμής μας, με όλους τους δείκτες εθνικής δυναμικής καθοδικούς.

• Τρίτον, των όλο και μειούμενων εθνικών αντοχών και αντιστάσεών μας, ιδίως αφότου μεταπέσαμε σε μετανεωτερική αποικία, εντός μάλιστα ευρωζώνης.

Οπότε, ανακτώντας την ιστορική αυτοσυνείδηση και την ιστορική αυτεπίγνωσή μας, πρέπει να σημάνουμε εθνικό συναγερμό, σε αυτό το πολύ κακό για μας σταυροδρόμι των καιρών. Χρειάζεται να νικήσουμε την εθνική μας ήττα, νικώντας πρωτίστως τον καλλιεργούμενο «νεο-ραγιαδισμό» της ευρωδυτικής επικυριαρχίας.

Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του SLpress.gr

Πηγή slpress