Τι χρώμα έχουν οι μολότοφ;

Γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να ψάχνουμε το πολιτικό υπόβαθρο των «μπαχαλάκηδων». Αρκεί το να τους αντιμετωπίσουμε με περισσότερη αποφασιστικότητα και λιγότερες ανόητες θεωρίες. 

Γράφει ο Κ. Μαρκάζος

Τα πρόσφατα συλλαλητήρια συνοδεύτηκαν με εφόδους εισβολής στη Βουλή, ρίψεις μολότοφ και χημικά όπλα από πλευράς της αστυνομίας (υπήρξαν και  διαμαρτυρίες ότι ήταν «ληγμένα», λες και είναι φάρμακα για κατανάλωση). Κάποιοι ταυτοποίησαν την πολιτική προέλευση των διαδηλωτών από το χρώμα που χρησιμοποιούν, καθώς «κόκκινη μπογιά πετάνε οι αναρχικοί». Επίσης αποκαλύφθηκε η προσπάθεια της κυβέρνησης να διαλύσει το συλλαλητήριο, καθώς βιντεοσκοπήθηκαν κουκουλοφόροι οι οποίοι εφορμούσαν μέσα από τον χώρο της Βουλής και συνεργάζονταν με τα ΜΑΤ και την Πυροσβεστική.

Σιγά μη μας χαλάσει την ωραία ιστορία η αποκάλυψη ότι ήταν Έλληνες αστυνομικοί της υπηρεσίας επισήμων, που πήραν εντολή να μετακινηθούν σαν ομάδες αμυντικής υποστήριξης ενάντια σε κάποιους που απέκτησαν μόνιμη θέση στην πάνω πλατεία από τότε που ανακατεύτηκαν με το αντιμνημονιακό κύμα διαμαρτυρίας.

Μύθοι και έθιμα

Είναι πλέον τοπικό έθιμο τα επεισόδια σε διαδηλώσεις, για αυτό και δεν προκαλούν την παραμικρή έκπληξη. Όλοι γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή θα εμφανιστούν κουκουλοφόροι (με πλήρη εξάρτυση και εξοπλισμό) και οι μολότοφ θα πέφτουν σαν χαλάζι. Οι μάχες με τα ΜΑΤ θα κρατήσουν μέχρι και ώρες ατελείωτες, σε ένα τελετουργικό τόσο προβλέψιμο, ώστε οι τηλεοπτικοί σταθμοί δεν χρειάζονται φρέσκα βίντεο· προβάλλουν πλάνα αρχείου, χωρίς να ρισκάρουν καμία ανακρίβεια.

Υπάρχει ένας διαχρονικός αστικός μύθος made in Greece. Στην ελληνική Αστυνομία λειτουργεί εδώ και δεκαετίες ένας μυστικός μηχανισμός. Η θεωρία είναι αριστερής προέλευσης (ίσως γιατί η Αριστερά διώχθηκε για δεκαετίες στην Ελλάδα), που τώρα υιοθετείται και από άλλους. Το αφήγημα είναι πάντα πανομοιότυπο: προβοκάτορες με στολή αντιεξουσιαστή προκαλούν επεισόδια για να επέμβει η αστυνομία και να υπονομευτούν οι λαϊκοί αγώνες και το φοιτητικό-εργατικό-ΧΨΩ Κίνημα. Την ακούω από τότε που ήμουν φοιτητής (πριν από κάποιες δεκαετίες).

Σύμφωνα με ένα ανέκδοτο (που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα), είναι δύο χώρες στον κόσμο στις οποίες δεν υπάρχουν μυστικά: στην Ιαπωνία, γιατί κανείς δεν μιλάει και στην Ελλάδα, γιατί δεν βρίσκεις κανένα που να κρατάει το στόμα του κλειστό. Το ανέκδοτο αποδεικνύει -με τον πιο σοβαρό τρόπο- το ανέφικτο της ύπαρξης του μηχανισμού.

Τόσα χρόνια και δεν βρέθηκε ένας υπεύθυνος να μιλήσει για τις εμπειρίες του, ένας συμμετέχων αστυνομικός-προβοκάτορας να διηγηθεί περιπέτειες χολιγουντιανής ταινίας; Δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, από αυτούς που γνωρίζουν τα μυστικά της κρεβατοκάμαρας και των πλέον ασήμαντων διασημοτήτων, να κάνει ρεπορτάζ; Να ρίξει φώς στο τούνελ των σκοτεινών παρακρατικών κέντρων; Ο εν λόγω μηχανισμός θα πρέπει να έχει ανανεωθεί στελεχιακά με εκατοντάδες ανθρώπους και κάποιοι θα έχουν πλέον συνταξιοδοτηθεί. Αν όντως υπάρχει τέτοια διοικητική υπηρεσία με δημόσιους υπαλλήλους, η οποία δουλεύει τόσο αποτελεσματικά και συνωμοτικά για δεκαετίες και κανείς δεν έχει καταφέρει να την αποκαλύψει, τότε αξίζει να τους βρούμε για ένα σπουδαίο λόγο: να οργανώσουν τα υπουργεία και τις δημόσιες υπηρεσίες της χώρας. Θα μας έσωζαν από τόσα δεινά.   

Ακατοίκητοι εγκέφαλοι

Θεωρώ λανθασμένες όλες τις αυτόματες πολιτικές συνδέσεις με τρομοκράτες ή ανθρώπους που δρουν με ανεγκέφαλο τρόπο.  Σύμφωνα με μια (ευρέως αποδεκτή) θεωρία, οι αναρχικοί του «Ρουβίκωνα» είναι πνευματικά παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ (γι' αυτό τα χαϊδεύει), ενώ όσοι ζουν στο άβατο των Εξαρχείων καθοδηγούνται από το πολιτικό γραφείο της Κουμουνδούρου. Το επιχείρημα, αν και πιασάρικο, είναι αναπόδεικτο. Το πρόβλημά μας είναι χρόνιο, έχει κοινωνικές ερμηνείες και δεν επιδέχεται αυτόματες θεραπείες του στυλ «θα καθαρίσω τα Εξάρχεια σε μια νύχτα».  

Συχνά παρευρίσκομαι σε φιλικές συναντήσεις με ανθρώπους που ανήκουν παραδοσιακά στον δεξιό συντηρητικό χώρο. Διασκεδάζω με τις μυθικές δυνάμεις τις οποίες πιστεύουν ότι διαθέτουν αριστεροί πολιτικοί σχηματισμοί. «Ξέρεις τι θα γινόταν αν αυτά τα μέτρα τα υλοποιούσε μία δεξιά κυβέρνηση; Θα καιγόταν η Αθήνα». Θεωρούν δεδομένη την ικανότητα να κινητοποιεί χιλιάδες μαχητές κάποιος κομματικός μηχανισμός, όταν την ίδια στιγμή τούς λοιδορούν, γιατί δεν μπορούν να γεμίσουν μία αίθουσα με τριάντα ανθρώπους. Με αφορμή τραμπουκισμούς βουλευτών και αφίσες καταζητούμενων για το αδίκημα της προδοσίας της Μακεδονίας, κάποιοι θυμήθηκαν τις (απαράδεκτες) μεθόδους που είχε χρησιμοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ εναντίον αντιπάλων του. Όμως κανένας δεν απαλλάσσεται με συμψηφισμούς του στυλ «και εσείς τα ίδια κάνατε». Οι σωστές τοποθετήσεις δεν περιέχουν ποτέ «αλλά», ούτε μεταθέτουν τις ευθύνες αλλού.

Δεν είναι η Νέα Δημοκρατία υπεύθυνη (σαν κόμμα) για στελέχη της που διέδιδαν κινητά βουλευτών που υποστήριζαν τη συμφωνία των Πρεσπών. Οι ανεγκέφαλοι δεν χρειάζονται ειδική πρόσκληση για να εκδηλώσουν τον πολιτικό τους πολιτισμό. Θα συμφωνήσω με τον Παντελή Μπουκάλα, που αναφέρει: «Αστεία πράγματα. Δεν περιμένουν "εντολή από τα κεντρικά" κεφαλοκυνηγοί που υπάρχουν στα γαλάζια εδάφη, ώστε να κάνουν αυτό που πιστεύουν. Δεν περιμένουν ν’ ακούσουν τον κ. Βορίδη, τον κ. Γεωργιάδη ή τον κ. Σαμαρά οι ακροδεξιοί για να πάρουν γραμμή. Ούτε οι ερζάτς αντιεξουσιαστές-μπαχαλάκηδες ξεμπουκάρουν από τα "υπόγεια του Μαξίμου". Από το αραιοκατοικημένο μυαλό τους παίρνουν όλοι γραμμή» (Καθημερινή, 31.01.2019).

Ας μην ψάχνουμε το πολιτικό υπόβαθρο διαταραγμένων ψυχικά ανθρώπων.Ούτε να  χρησιμοποιούμε τις πράξεις τους για τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση, όταν περισσεύουν τα σοβαρά προβλήματα που μένουν εκτός συζήτησης.

Αρκεί το να τους αντιμετωπίσουμε με περισσότερη αποφασιστικότητα και λιγότερες ανόητες θεωρίες.

* Ο Κώστας Μαρκάζος είναι οικονομολόγος, συγγραφέας του βιβλίου«ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ» (εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη)

euro2day