ΡΩΣΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ: ΘΑ ΔΩΣΟΥΜΕ S300 ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Θα δώσουμε S300 στη Συρία, δήλωσε, σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων RIA-Novosti, ο Ρώσος Υπουργός Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου, απαντώντας στις απειλές που είχε εκτοξεύσει προηγουμένως εναντίον της Ρωσίας ο μάλλον φασίζων, ακροδεξιός Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ Λίμπερμαν.

Βεβαίως θα πρέπει να αναμένουμε για να δούμε αν όντως η Μόσχα θα τα υλοποιήσει αυτά, καθώς συνεχίζονται σε πολλά επίπεδα οι ρωσο-ισραηλινές επαφές αναφορικά με τη Μέση Ανατολή.

Το τελευταίο που ήθελε η Ρωσία (και πολλοί στους ιθύνοντες κύκλους της, πολυποίκιλα συνδεόμενοι με το παγκόσμιο Χρήμα, ακόμα δεν θέλουν) ήταν να τα βάλει με το Ισραήλ, που εμφανίζεται ως μικρό και απειλούμενο κράτος, συνιστά όμως μια “κρυμμένη υπερδύναμη” στο κέντρο μιας ανερχόμενης “Αυτοκρατορίας του Χρήματος”. Τα πλοκάμια της οποίας ασφαλώς βρίσκονται και στην ίδια τη Ρωσία.

Γι’ αυτό και παραγνώρισε έως τώρα, όσο μπορούσε, τον καθοριστικό ρόλο του Νετανιάχου και των φίλων του σε όλους τους πολέμους που έκαναν οι Αμερικανοί στη Μέση Ανατολή.

Είναι το ίδιο το Ισραήλ όμως που δεν αφήνει πολλά περιθώρια στη Ρωσία να μην έρθει σε ρήξη μαζί του. Ιδίως η παρούσα ηγεσία του που υποστηρίζει και ενθαρρύνει, εμμέσως πλην σαφέστατα, όλες τις πολεμοχαρείς εκστρατείες της Δύσης όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά και εναντίον της Ρωσίας στην πρ. ΕΣΣΔ αλλά και στην Κορέα (Ο Νετανιάχου πιστεύεται ότι ήταν αυτός που εμπνεύστηκε και την ομιλία του περασμένου Αυγούστου του Τραμπ στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, όταν απείλησε με εξαφάνιση τη Βόρειο Κορέα).

Όταν βέβαια το Ισραήλ αισθάνεται ότι οι Αμερικανοί δεν κάνουν επαρκώς τη δουλειά του, επεμβαίνουν και οι ίδιοι, όπως συνέβη  με τον πρόσφατο βομβαρδισμό ιρανικών στόχων στη Συρία.

Η Συρία τείνει έτσι τώρα, εκ των πραγμάτων, όχι γιατί κάποιος το θέλησε, να γίνει αντιληπτή στο Κρεμλίνο ως το Στάλινγκραντ μιας γιγαντιαίας σύγκρουσης που αναπόφευκτα αρχίζει, ανάμεσα στον Παγκόσμιο Ολοκληρωτισμό και τα μεγάλα σύνολα που αυτός δεν μπορεί να ανεχθεί και θέλει να διαλύσει, να καταστρέψει ή να υποτάξει, δηλαδή τη Ρωσία και την Κίνα, όπως και κάθε άλλο κάπως ανεξάρτητο κράτος (π.χ. Συρία, Ιράν, Β. Κορέα).

Μετά τους πολέμους του 1967 και του 1973, μια βασική στρατηγική του Ισραήλ ήταν να βάζει τους άλλους να κάνουν τους πολέμους που ήθελε, όπως συνέβη ιδίως με την εισβολή στο Ιράκ και τις υπόλοιπες στρατιωτικές επεμβάσεις στην ευρεία Μέση Ανατολή.

Η στρατηγική αυτή απέδωσε, είχε μεγάλα κέρδη, όπως τουλάχιστον το ίδιο το Ισραήλ τα αντιλαμβανόταν και δεν είχε πολύ κόστος και κινδύνους για το ίδιο.

Οι πιο ακραίοι, εξτρεμιστές και φονταμενταλιστές μάλιστα, κοντά στην ηγεσία του, πολύ καιρό τώρα ονειρεύονται (και δεν περιορίζονται φοβούμεθα να ονειρεύονται) έναν πόλεμο των πολιτισμών, Χριστιανών εναντίον Μουσουλμάνων, από τον οποίο θα έβγαιναν, κατά το πολύ “σαλεμένο”, υποκινούμενο από μεσσιανικές και υπερφυσικές-θεολογικές προσλήψεις,  μυαλό τους (ο φονταμενταλισμός δεν είναι προνόμιο του Ισλάμ), νικητές και μεγάλοι κερδισμένοι οι Εβραίοι, κυρίαρχοι στην “γη της επαγγελίας” και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή κατ’ ελάχιστο.

Στην πραγματικότητα, το πράγμα δεν έχει μόνο περιφερειακή, αλλά παγκόσμια διάσταση, συνδεόμενη με βαθύτερες, οργανικές τάσεις του καπιταλισμού στην εποχή μας, που, όπως και στο παρελθόν, πηγαίνει για συστημικούς λόγους προς τον πόλεμο, όπως πήγε στα 1914 και στα 1939, αντιδρώντας στην βαθειά οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008 (όπως οι προηγούμενοι ήταν απάντηση στις βαθειές οικονομικές κρίσεις του 19ου αιώνα και του 1929 αντίστοιχα). Η διαφορά είναι η ύπαρξη πυρηνικών όπλων σήμερα.

Γι’ αυτό η Μέση Ανατολή κινδυνεύει να γίνει ελκυστής όλης της ανθρωπότητας προς τον Αρμαγεδδώνα και το το γίνεται εκεί δεν αφορά εν τέλει μόνο την περιοχή αυτή, αλλά το μέλλον όλου του ανθρώπινου Γένους.

Ήδη άλλωστε, ο Ισραηλινός στρατηγιστής Γινόν, από το 1980, μας λέει σε ένα άρθρο (εξαιρετικά προφητικό για το τι συμβαίνει σήμερα στην ευρύτερη περιοχή), ότι δεν είναι μόνο ο σοσιαλισμός, αλλά και ο ίδιος ο ανθρωπισμός που χρεωκόπησε! Ανάλογες ιδέες διατυπώνει και ο Χάντινγκτον για τον οποίο, σε αντίθεση με τον Φουκουγιάμα, ο Πόλεμος συνιστά περίπου την φυσική κατάσταση του ανθρώπου και η δημοκρατία δεν έχει κανένα μέλλον!

Μόνο που λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο, την αντίσταση που πρόβαλλαν αρχικά στην αμερικανική εισβολή οι Σουνίτες του Ιράκ, μετά η Χεζμπολά, μετά ο Άσαντ (κι ο Ομπάμα στην Ουάσιγκτων) και, στο τέλος, τη φοβερή δύναμη του ρώσικου εθνισμού που οι ίδιοι, με τις πράξεις και την επιθετικότητά τους κατάφεραν να ξυπνήσουν, την ίδια δύναμη που γονάτισε ένα Ναπολέοντα και ένα Χίτλερ. Τις αρκούδες δεν είναι έξυπνο να τις πειράζεις.

Το πραξικόπημα που έκαναν στην Ουκρανία, οδήγησε τον Πούτιν στη Συρία. Η παρουσία του ρωσικού στρατού στη Μέση Ανατολή άλλαξε όλα τα δεδομένα αυτής της σύγκρουσης και τη μετέτρεψε από περιφερειακή σε παγκόσμια με δυνατότητα πυρηνικής εξέλιξης. ‘Εθεσε ανυπέρβλητα εμπόδια στη συνέχιση του γνωστού και διακηρυγμένου προγράμματος πολέμων των Νεοσυντηρητικών, για αλλαγή καθεστώτων μέσω πολέμων, που άρχιζε από το Ιράκ και κατέληγε στη Βόρειο Κορέα – και βέβαια ήταν μια έμμεση πλην σαφής άσκηση αυτοκρατορικής εξουσίας απέναντι σε όλο τον κόσμο, εχθρών (Κίνας και Ρωσίας), αλλά και συμμάχων (Ευρώπη) περιλαμβανομένων.

Η Αυτοκρατορία βρέθηκε έστι στο δυσάρεστο σημείο είτε να αποδεχθεί μια σοβαρή ήττα και επιτέλους ένα λογικό συμβιβασμό, είτε να ξεφύγει προς την παραφροσύνη.

Στις συνθήκες που τώρα έχουν διαμορφωθεί, λόγω “αυτοκρατορικής υπερπέκτασης”, ο πόλεμος των πολιτισμών που ονειρεύτηκαν, δεν θα μοιάζει τόσο με επιτυχή Σταυροφορία, αλλά μάλλον με το πυρηνικό τέλος κάθε πολιτισμού. Απορεί μάλιστα κανείς με την έλλειψη στοιχειώδους φαντασίας όσων Ισραηλινών και δυτικών στρατηγικών εγκεφάλων που σκέφτονται έτσι, προφανώς απρόθυμοι να παραδεχτούν και να αναγνωρίσουν δυσάρεστες πραγματικότητες. Πόσο πιθανό είναι άλλωστε σε μια τέτοια κλιμάκωση να βγει αλώβητο στο τέλος ένα μικρό κράτος της Μέσης Ανατολής;

Το πολύ γαρ της ισχύος (και της ατιμωρησίας) παραφροσύνη προκαλεί. Η εβραϊκή ελίτ έχει αποκτήσει τεράστια ισχύ παγκοσμίως και, ως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, ιδίως μάλιστα όταν έχει κανείς υποχρεωθεί επί μακρόν να κρύβεται και να υφίσταται ποικίλους διωγμούς, αρνείται να αποδεχθεί όρια στη δύναμή της. Οι Εβραίοι δεν είναι εξαίρεση στο ζήτημα αυτό, σχεδόν όλοι την πάτησαν έτσι.Και συχνά όσοι διέβλεψαν την ανάγκη να σταματήσουν την πορεία, βρήκαν κακό μπελά, από τον Μάρκο Αυρήλιο έως τον Γιτζάκ Ράμπιν.

Ελπίζει βέβαια κανείς πάντα, εκεί, στον ‘Ολυμπο του Χρήματος, που δεν μπορούμε εμείς από δω να διακρίνουμε, κρυμμένος όπως είναι στα σύννεφα, κάποιος να διαθέτει ακόμα λίγο μυαλό. Μήπως άραγε γι’ αυτό εστάλη και ο κ. Μακρόν στην Ουάσιγκτων, να πείσει τον Τραμπ να μην επιμείνει στην αποκήρυξη της συμφωνίας με το Ιράν; Για να διαπιστώσει όμως ότι, όταν φτιάχνεις Φρανκεστάιν, δεν μπορείς μετά να τους ελέγξεις και τόσο εύκολα.

Απορεί κανείς και απογοητεύεται, πως ένας λαός με την εμπειρία των Εβραίων και τα πνευματικά τους επιτεύγματα, μπορεί να φτάσει σε τέτοιο σημείο αυτο- και ετερο-καταστροφικής συμπεριφοράς. Αλλά μήπως αυτό δεν συνέβη και με τους Γερμανούς στον Εικοστό Αιώνα;Και μήπως το ίδιο δεν επαπειλείται και με τους Αμερικανούς στις μέρες μας; Η ύβρις γεννά την νέμεση, όπως διδάσκει η Ιστορία από τα αρχαία κιόλας χρόνια.

Ελπίζει κανείς ότι ο ίδιος ο εβραϊκός λαός θα καταλάβει εγκαίρως τους κινδύνους και θα ξεσηκωθεί να σταματήσει αυτή την πορεία προς τον Θάνατο. Είναι δυνατόν μα μην το κάνει αυτό, ένας λαός με τη σημαντικότατη συμβολή των Εβραίων στο παγκόσμιο πνευματικό γίγνεσθαι των δύο τελευταίων αιώνων, ένας λαός πούβγαλε γίγαντες της ανθρώπινης σκέψης όπως τον Φρόιντ, τον Αϊνστάιν, τον Μαρξ, είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί κανείς μαζί τους και με κάθε τι που είπαν ή έγραψαν, είναι δυνατόν ένας τέτοιος λαός να μην μπορέσει να υπερβεί τις δεισιδαιμονίες και να αφήσει να τον καθοδηγούν τα ένστικτα του Νεάντερταλ;

Σημ. Ειρήσθω εν παρόδω, χρησιμοποιήσαμε το παράδειγμα του Νεάντερνταλ για να καταστήσουμε σαφές αυτό που θέλουμε να πούμε. Στην πραγματικότητα πρέπει να ζητήσουμε συγνώμη από τους προγόνους μας, που ήταν πιο sapiens από μας. Το πόσο σοφός (sapiens) είσαι καθορίζεται από τη σύγκριση των δεξιοτήτων σου με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζεις, δεν είναι αφηρημένο. Χωρίς να έχουμε τις ειδικές γνώσεις που απαιτούνται για να κρίνουμε υπεύθυνα, η αίσθησή μας ήταν ότι οι άνθρωποι του Νεάντερνταλ είχαν ιδιότητες πολύ πιο ταιριαστές με τα προβλήματα που είχαν να αντιμετωπίσουν, απότι οι σημερινοί αυτοαποκαλούμενοι “σοφοί” (sapiens) άνθρωποι.

Πηγή