Η χαμένη (τελευταία;) ευκαιρία

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Χάθηκε και η τελευταία, ως φαίνεται, ευκαιρία να χαμηλώσουν οι τόνοι και να παραμείνει ένα λειτουργικό κλίμα στις σχέσεις μεταξύ Δικαιοσύνης και Κυβέρνησης. Η διατύπωση και μόνο αυτής της πρότασης που προηγείται θα έπρεπε να είναι “απαγορευμένη”. Ανταποκρίνεται όμως απόλυτα - και επικίνδυνα - στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Και να δούμε πού θα μας βγάλει.

The facts, που λένε και οι Άγγλοι. Η πραγματική κατάσταση, δηλαδή. Μετά από πολλά και κλιμακούμενα επεισόδια, η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, με ανακοίνωση της που μάλιστα εκδόθηκε ημέρα Κυριακή(!), προχώρησε σε ανοιχτή επίθεση προς την Κυβέρνηση - και όχι μόνο. Αρυόμενη την ουσιαστική νομιμοποίηση από καταιγιστικά σχόλια και επικρίσεις με το μοναδικό ύφος ενός Παύλου Πολάκη - αλλά και από του ίδιου του Πρωθυπουργού τις αναφορές σε “θεσμικά εμπόδια” όταν αναφερόταν σε δικαστικές αποφάσεις (άλλο η κριτική, άλλο η “υπόσχεση” παράκαμψης), ή του υπουργού Δικαιοσύνης την προαναγγελία μεταβολής της στάσης δικαστικών οργάνων (στην υπόθεση Ηριάννας) - , η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελεών αναφέρθηκε στην “αδηφάγο εκτελεστική εξουσία, που επιθυμεί με την χρήση κάθε μέσου να ενεργεί ανεξέλεγκτη”. Δεν διστάζει να παραλληλίζει την στάση της σημερινής Ελλάδας με εκείνη μιας Τουρκίας του Ερντογάν που απολύει εκατοντάδες δικαστικών λειτουργών· ή μιας Πολωνίας που ήδη απειλείται απο την ΕΕ με “πάγωμα” του δικαιώματος ψήφου της στο Συμβούλιο Υπουργών για παράβαση των θεμελιωδών αρχών Ευρωπαϊκής χώρας. Πολύ βαριά πράγματα, που δεν γράφονται ελαφρά τη καρδία. Ούτε διαβάζονται, άλλωστε.

Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων έκρινε σωστό να επαναφέρει την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών ενώπιον του ΣτΕ και την τότε προσπάθεια να επηρεασθεί η δικαιοδοτική κριση του με επίθεση κατά της προσωπικότητας δικαστών του (του Νάσου Ράντου), ή πάλι αναφέρθηκε με μόλις καλυμμένο τρόπο στην μέχρι προ εβδομάδων Προέδρο του Αρείου Πάγου Βασιλική Θάνου (“άμισθους συμβούλους του Πρωθυπουργού”) για την προσπάθεια να παρατείνει την θητεία της - και των άλλων ανώτατων Δικαστικών - παρά την ύπαρξη ρητών συνταγματικών διατάξεων για συνταξιοδότηση στο 67ο. Ομως το πιο ακραίο είναι ότι η Ένωση δεν παρέλειψε να θυμίσει στην Κυβέρνηση/εκτελεστική εξουσία ότι σύμφωνα με τις σφυγμομετρήσεις έχει την εμπιστοσύνη μόλις του 13% των πολιτών (εδώ έχει ένα όχι-και-τόσο-μικρό σφάλμα η τοποθέτηση: οι ερωτώμενοι απαντούν στα γκάλλοπ, “οι πολίτες” αποφαίνονται στις κάλπες - τις κανονικές!). Μπροστά σ’ αυτό, το πυρ ομαδόν της Ενώσεως κατά “ “δημοσιογράφων” - έμμισθων κονδυλοφόρων” ωχριά…

Γνωρίζουμε ότι από την πλευρά των δικαστών θα απαντηθεί η ένταση και η ακρότητα του λόγου με το επιχείρημα του “ποιος ήρξατο χειρών αδίκων”. Ανθρώπινο, αλλά με το διακύβευμα που υπάρχει αυτήν την στιγμή στο τραπέζι απολύτως ανεπαρκές. Παραμερίζοντας τους πολακισμούς των τελευταίων εβδομάδων, η Δικαιοσύνη με αποφάσεις των υψηλοτέρων κλιμακίων της έχει προχωρήσει σε λύσεις θεμάτων πελώριας κοινωνικής - και πολιτικής, αλλά αυτό εν τέλει έχει μικρότερη σημασία - εκρηκτικότητας. Οι αρεοπαγιτικές κρίσεις που λύνουν το θέμα (ή: το περιπλέκουν) του τι αποτελεί μονομερή βλαπτική μεταβολή στις συμβάσεις εργασίας - και τι δικαιώματα αφήνει στον εργαζόμενο - όταν μια επιχείρηση καταρρεύει, ή τι απομένει από την προστασία της επίσχεσης εργασίας όταν οι εργαζόμενοι αφήνονται απλήρωτοι είναι τεράστιας σημασίας για την κοινωνική ειρήνη. ΄Η πάλι η κατεδάφιση των βασικών χαρτών, σε νέα φάση, από το Ε Τμήμα του ΣτΕ, σε συνέχεια του περιβαλλοντικού ακτιβισμού του.

Είχαμε ήδη - αυτό δύσκολα φεύγει από το ραντάρ των πολιτών - την μονόμπαντη αποδοχή του σφαγιασμού της οικονομικής ζωής των κοινών ανθρώπων από το μνημονιακό δίκαιο της ανάγκης, όμως άρνηση του ίδιου σφαγιασμού για όσους δικαστικά και ανερυθρίαστα κρίθηκε ότι δικαιούνται “ευπρεπούς επιπέδου διαβίωσης”. Το ξαναλέμε: αυτά δεν προσεγγίζονται με πολακισμούς, αλλά όχι επιτρέπουν αλλά επιβάλουν κριτική των στάσεων της Δικαιοσύνης. Με φόντο όντως τις αδιανόητα δύσκολες πρακτικές συνθήκες λειτουργίας της, αλλά και την παγκόσμια πρωτοτυπία μιας Δικαιοσύνης που ορίζει η ίδια το μισθολογικό και συνταξιοδοτικό της καθεστώς…

Θα έπρεπε να μην ήταν αυτή η τελευταία ευκαιρία να επιδειχθεί κάποια αυτοσυγκράτηση στην ανοίκεια κόντρα Κυβέρνησης - Δικαιοσύνης. Γιατί, αλλιώς, σαλεύει ο νους για το πού θα φθάσει αυτή η αντιπαράθεση.

kontranews