Πού το πάνε οι Τούρκοι με τις προκλήσεις στο Αιγαίο - Τι επιδιώκουν, πόσο θα τεντώσουν το σκοινί

Ινφογνώμων Πολιτικά

του Σάββα Κελεντερίδη

Οι τουρκικές προκλήσεις, που κορυφώθηκαν με την επίσκεψη του Τούρκου αρχηγού ΓΕΕΘΑ στρατηγού Ακάρ και των αρχηγών των κλάδων των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων στα Ίμια, συνεχίζονται και κατά την εκτίμησή μου θα συνεχίζονται το επόμενο διάστημα, τουλάχιστον ως το δημοψήφισμα του Απριλίου.
Πριν αναφερθώ στα αίτια, να ξεκαθαρίσω ότι αυτό δεν γίνεται για λόγους εξαγωγής της κρίσης ή εσωτερικής κατανάλωσης, για αποπροσανατολισμό της τουρκικής κοινής γνώμης από άλλα σοβαρά προβλήματα, προσφιλή θεωρία στην οποία προστρέχουν πολιτικοί, αναλυτές και δημοσιογράφοι για να εξηγήσουν και να ερμηνεύσουν την τουρκική συμπεριφορά.
Η θεωρία αυτή είναι αναπόδεικτη και εντελώς λάθος. Δεν ισχύει. Και αυτό γιατί καμία ελληνοτουρκική κρίση δεν έγινε για τους λόγους που αναφέρονται στην ως άνω θεωρία, και δεν τιμά τον πολιτικό και τον δημοσιογραφικό κόσμο να την επικαλείται κάθε τρεις και λίγο, όπως δεν τιμά και τη χώρα μας.
Οι λόγοι λοιπόν των προκλήσεων και της έντασης, είναι οι εξής: 
Ο πρώτος είναι στρατηγικός και σχετίζεται και εντάσσεται στον μακρόπνοο σχεδιασμό της Τουρκίας, για διεκδίκηση του Αιγαίου από τον 25ο μεσημβρινό και ανατολικά, χωρίς να μας χαρίζει το υπόλοιπο τμήμα του. Θα συνεχίσει να το διεκδικεί.
Άρα, ότι κάνει η Τουρκία στο Αιγαίο δεν το κάνει για… πλάκα, όπως θέλει η λανθασμένη θεωρία, αλλά γιατί εκτός των άλλων εντάσσεται και στον στρατηγικό της σχεδιασμό για το Αιγαίο.

Ο δεύτερος, που σχετίζεται με την ένταση και την ποιοτική αναβάθμιση των προκλήσεων το τελευταίο διάστημα, είναι η απόφαση του Αρείου Πάγου να μην επιτραπεί η έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών. Η Τουρκία θεωρεί ότι ασκώντας πίεση θα υποχρεώσει την Ελλάδα να τους εκδώσει, καθότι αφενός μεν εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια και αφετέρου έχει συνηθίσει την Ελλάδα να υποχωρεί.
Ο τρίτος λόγος σχετίζεται με τον ισχυρισμό της Τουρκίας ότι η Ελλάδα, εγκαθιστώντας σε 18 νησιά του Αιγαίου στρατιωτικά τμήματα, έχει ανατρέψει εις βάρος της Τουρκίας το status quo στο Αιγαίο. Αυτόν τον ισχυρισμό, που μέχρι πριν από δύο χρόνια τον επικαλούνταν περιθωριακοί εθνικιστικοί κύκλοι του κόμματος Βατάν*, τώρα τον ενστερνίζεται και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και ασκεί πίεση στο AKP, εκτοξεύοντας κατηγορίες όπως «επί AKP και Ερντογάν χαρίσατε στην Ελλάδα 18 νησιά». Μετά από την πολιτική αναβάθμιση του θέματος, φαίνεται ότι και η τουρκική κυβέρνηση με τη σειρά της άρχισε να ασχολείται με το θέμα, όπως έγραψε σε πρόσφατο άρθρο του ο Φικρέτ Μπιλά. Άρα, η άσκηση πίεσης μέσω των προκλήσεων πιθανόν να αποσκοπεί και στο να οδηγήσει την Ελλάδα στην απόσυρση των στρατιωτικών τμημάτων από τα νησιά αυτά.
Ένας τέταρτος λόγος είναι το γεγονός ότι ο Ερντογάν, βλέποντας τις δημοσκοπήσεις και τη διαρροή ψήφων από το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP) προς το «Όχι», ανεβάζει τα εθνικιστικά γράδα στο μείγμα της πολιτικής του για να περιορίσει τις διαρροές.
Τέλος ένας άλλος λόγος, πιο πολύ με δομικά χαρακτηριστικά, είναι αυτός που σχετίζεται με αυτό που λέμε ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας.
Από τη Συμφωνία του Ελσίνκι, του 1999, η Άγκυρα (και από το 2003 ο Ερντογάν) διαμόρφωσε την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα με βάση την ευόδωση του ευρωπαϊκού στόχου, δηλαδή την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ.
Ο Ερντογάν μάλλον έχει πάρει τις αποφάσεις του, και κατά τα φαινόμενα δεν αποτελεί πλέον πρωταρχικό στόχο γι' αυτόν η ΕΕ – άρα, δεν υπάρχει λόγος να ασκεί εξωτερική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα με το ένα μάτι στις Βρυξέλλες. Άλλωστε, αυτό δείχνει και η ανθελληνική πολιτική που ασκεί μέσω των Τιράνων και του εξωνημένου Ράμμα.
Και εξ αυτού, είναι σαν να ωθεί και την Ελλάδα να εγκαταλείψει κι αυτή την πολιτική του κατευνασμού δια των Βρυξελλών, και να ξαναγυρίσει στην πολιτική των βέτο που εγκαταλείψαμε το 1996, όταν ανταλλάξαμε την είσοδο της Κύπρου στην ΕΕ με την άρση του βέτο για την υπογραφή της Τελωνειακής Ένωσης της ΕΕ με την Τουρκία.
Θα πρέπει δε να ξέρει η Τουρκία ότι το αίτημά της για διεύρυνση της Τελωνειακής Ένωσης είναι ένα «όπλο» που κρατάει ακόμα στα χέρια της η Ελλάδα, και τώρα που η οικονομία της Τουρκίας κλυδωνίζεται, καλό είναι να μην δοκιμάσει τις προθέσεις της Ελλάδας.
Επίσης, καλό είναι να μην δοκιμάζει την υπομονή και τις προθέσεις της Ελλάδας, γιατί μπορεί το 1922 να γνωρίσαμε την κατάρρευση του μετώπου και την Μικρασιατική Καταστροφή, όμως λίγο πριν η Τουρκία είχε βρεθεί στο χείλος της ολοκληρωτικής καταστροφής.
Και πρέπει να ξέρουν εκεί στην Άγκυρα ότι η ιστορία μερικές φορές επαναλαμβάνεται ως φάρσα…
Υ.Γ. Διαβάστε προσεκτικά το άρθρο, γραμμή γραμμή και μην ακούτε σας παρακαλώ τα παπαγαλάκια, πολιτικά και δημοσιογραφικά, που μιλούν για θερμό επεισόδιο. Δεν αντέχει η πατρίδα μας άλλο λαϊκισμό και ανευθυνότητα.
*Vatan Partisi: Κόμμα Βατάν - Πατρίδα, του Ντογού Περιντσέκ, ενός μαοϊκού αριστερού, επικεφαλής ομάδας που χρηματοδοτούνταν από τις υπηρεσίες της Αγγλίας και των ΗΠΑ, για να κάνει αντιπερισπασμό στο Κομουνιστικό Κόμμα Τουρκίας. Τα επόμενα χρόνια, ο Περιντσέκ χρησιμοποιήθηκε από το τουρκικό κράτος και σε άλλες "ειδικές αποστολές", όπως για παράδειγμα η προσέγγιση του ΡΚΚ και του Οτζαλάν.
Στις εκλογές του Ιουνίου 2015 έλαβε 161.626 ψήφους, ήτοι ποσοστό %0.35.
Το τελευταίο διάστημα, ενώ ο Περιντζέκ υποστήριζε τον Ερντογάν. έκανε στροφή και υποστηρίζει με το κόμμα του το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του Απριλίου.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα κυριακάτικη δημοκρατία και το Pontos-news