του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Τώρα που ολοκληρώθηκε η δικαστική διερεύνηση του αν η δημοψηφισματική επιλογή των Βρετανών για το Brexit μπορεί να προχωρήσει σε υλοποίηση (μέσω της ενεργοποίησης του διαβόητου ήδη άρθρου 50 της Συνθήκης Ε.Ε.) με μόνη την πρωτοβουλία της κυβέρνησης του Λονδίνου ή αν, αντίθετα, χρειάζεται πρώτα απόφαση της Βουλής των Κοινοτήτων (δεν αρκεί απόφαση της κυβέρνησης Mέι, χρειάζεται ψήφος της Βουλής: η Supreme Court ακολούθησε την High Court σ' αυτήν την άποψη με μια εξίσου σύντομη, σαφή και... γρήγορη απόφαση σε αντίθεση με τις δικές μας αργόσυρτες δικαστικές διαδικασίες), τώρα αρχίζει η πραγματική δουλίτσα με το Brexit.
Που ήδη η Τερέζα Μέι μάς το έχει προαναγγείλει "σκληρό" και ξεκάθαρο, τόσο ενώπιον της Βουλής της όσο, π.χ., και στο Νταβός. Όμως, ήδη χρειάζεται ... να το υλοποιήσει. Δηλαδή, να το διαπραγματευθεί. Αληθινά, όχι σε επίπεδο εξαγγελιών και προθέσεων. Και μπορεί κανείς να το κατανοήσει το ότι το με (σβησμένες αλλ' όχι απόλυτα χαμένες...) αυτοκρατορικές μνήμες Λονδίνο δυσανασχετεί με τα μηνύματα που έρχονται απο Βρυξέλλες και Βερολίνο, ακόμη και Παρίσι, για ελάχιστα διαλλακτική και συμβιβαστική/accomodating διάθεση των «27» απέναντι στην Μεγ. Βρετανία. Όμως ήδη τα σημάδια πυκνώνουν ότι η εν λόγω διαπραγμάτευση θα είναι δύσβατη – πράγμα που προξενεί εκνευρισμό, αν όχι απώλεια ψυχραιμίας μη χαρακτηριστική των βρετανικών παραδόσεων. Χαρακτηριστική η "απειλή" του Βρετανού ΥΠΟΙΚ Φίλιπ Χάμμοντ, ότι η Μεγάλη Βρετανία αν πιεσθεί –ιδιαίτερα στο πεδίο των δικαιωμάτων ελεύθερης παροχής υπηρεσιών, που αφορούν καίρια το Σίτυ του Λονδίνου– δεν θα διστάσει να γίνει ένα μεγάλο offshore centre, τύπου Ντουμπάι ή Μονακό, δίπλα στην ηπειρωτική Ευρώπη.
Αυτά, τη στιγμή που η πρωθυπουργός Τερέζα Μέι επιμένει στο κεντρικής σημασίας μέτωπο της ελεύθερης διακίνησης πρόσωπων, το οποίο έχει να κάνει με την υπόσχεση ριζικής περιστολής της μετανάστευσης (της ενδοκοινοτικής, εν προκειμένω, όσο κι αν στο φαντασιακό του δημοψηφίσματος για το Brexit "έπαιξε" η μετακίνηση πληθυσμών από Συρία και παραπέρα, με απειλή ασφάλειας κ.ο.κ.). Χαρακτηριστικό από την άλλη πλευρά –"των Βρυξελλών"– γύρω από τον ορισμένο ως διαπραγματευτή Μισέλ Μπαρνιέ δημιουργείται ήδη μια στεφάνη τεχνοκρατών για τη διαπραγμάτευση, ήδη εκατοντάδων προσώπων, που απέναντί της δεν δείχνει το Λονδίνο έτοιμο να αντιπαρατάσσει κάτι το αντίστοιχο: όλοι οι τομείς, από αγροτικά μέχρι Προϋπολογισμό και από Έρευνα-Τεχνολογία μέχρι περιβαλλοντικούς κανονισμούς, θα χρειαστεί να προσεγγισθούν. Και, ήδη, ενώ σε παρόμοιες ομάδες η γλώσσα συντονισμού και επικοινωνίας είναι εδώ και δεκαετίες στο σύστημα Βρυξελλών τα Αγγλικά, τώρα σχεδόν ανεπαίσθητα έγινε η μετακίνηση προς τα Γαλλικά...
Η δουλίτσα για την υλοποίηση του Βrexit θα ανεβάσει πολλά περίεργα στην επιφάνεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου