Oταν κριθεί το εξαγόμενο του Eurogroup

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Παρά τα όλο και πυκνότερα σημάδια ότι το  Eurogroup της 24ης Μαΐου «δεν θα αφεθεί να προσαράξει» (οι Αμερικανικές πιέσεις προς Ντάισσελμπλουμ και Σόιμπλε, ευθέως, να επιδείξουν οι Ευρωπαίοι ευελιξία, ήρθαν και έδεσαν με κάποιου είδους εγγύηση ότι οι ΗΠΑ θα ψηφίσουν μαζί με τους Ευρωπαίους στο ΔΣ του ΔΝΤ, ώστε το Ταμείο να «επανέλθει στο Ελληνικό Πρόγραμμα» – πράγμα που η Γερμανική Βουλή «χρειαζόταν» αν είναι να αποδεχθεί μια καμουφλαρισμένη αλλά ουσιαστική ελάφρυνση του Ελληνικού χρέους…), εφόσον δηλαδή η Ελλάδα ολοκληρώσει τις δικές της διαδικασίες (πάντως στην Βουλή το έσχατο πολυνομοσχέδιο «πέρασε» με ρηχές απώλειες – Β. Κατριβάνου), καλό είναι να θυμόμαστε – όλοι! – πότε ξεκίνησε όλη αυτή η περιπέτεια με την διαπραγμάτευση για την αξιολόγηση-που-δεν-λέει-να-κλείσει. Λοιπόν: πάρτε βαθιά ανάσα και θυμηθείτε!

Ήταν πριν δυο (2) χρόνια περίπου, μετά την ψυχρολουσία  που είχε υποστεί η Κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου στις Ευρωεκλογές …..της 25ης Μαΐου 2014 και με τον Γιάννη Στουρνάρα να αναχωρεί για Τράπεζα της Ελλάδος, που η – τότε – πέμπτη αξιολόγηση του Μνημονίου-2 άρχισε να «κολλάει».

Όλο το φθινόπωρο του 2014 δαπανήθηκε με μη-διαπραγματεύσεις (θυμηθείτε τον καημένο τον Γκίκα Χαρδούβελη, τις συναντήσεις στο Παρίσι/στον ΟΟΣΑ ώστε να αποφεύγεται η πολλή βαβούρα στην Αθήνα, αναζητήστε το κατακαημένο το «μέηλ Χαρδούβελη») οι οποίες τελικά προσάραξαν, όταν φάνηκε πως η χώρα πήγαινε σε εκλογές. Εκλογές με (θυμηθείτε, πάλι) αντιμνημονιακή λογική σ’ εκείνους που τις κέρδισαν στις 25 Ιανουαρίου 2015.

Ακολούθησαν οι πρώτοι μήνες του 2015, όταν το Ελληνικό διαπραγματευτικό τημ – όπου ο Γιάνης με ένα «ν» Βαρουφάκης εκτόπισε π.χ. τον Γιάννη Δραγασάκη, αλλά και συμπαρέσυρε όλους (και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε..) σε μια περιδίνηση χωρίς τέλος, με αποτέλεσμα η τελική αξιολόγηση του Μνημονίου-2 να δέσει με την διαπραγμάτευση του (όπως απεδείχθη) Μνημονίου-3. Σε αυτού του Μνημονίου την πρώτη αξιολόγηση σούρνεται εδώ και ένα 8μηνο η διαπραγματευτική προσπάθεια του όσο-και-ναναι-πιο προσγειωμένου Ευκλείδη Τσακαλώτου, με βάση τα συμφωνημένα απο το δίδυμο Τσίπρα-Παππά το υπέρθερμο καλοκαίρι του 2015.

Όπου μετά το δημοψήφισμα της 28ης Ιουνίου είχαμε την διαπραγμάτευση-στο νήμα, που έδωσε την συμφωνία της 12/13 Ιουλίου 2015. Την οποία «επικύρωσαν», είτε συμφωνεί κανείς στην ανάλυση είτε όχι (και μάλιστα στον συσχετισμό 28ης Ιουνίου με 12η/13ης Ιουλίου…), οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015.

Γιατί όλη η διεξοδική αναδρομή; Επειδή οι πέντε περίοδοι «διαπραγμάτευσης» για την τωρινή αξιολόγηση – τέλος φάσης Στουρνάρα, φάση Χαρδούβελη, ζούρλια Βαρουφάκη, δύσκολη προσγείωση Τσίπρα-Παππά, τώρα προσπάθειες Τσακαλώτου – όπου καλύπτονται/απορροφούνται το κλείσιμο του Μνημονίου -2 (που πήγε άκλαυτο) και το εμπροσθοβαρές/front-loaded ξεκίνημα του Μνημονίου-3 (που συνεχώς επιχειρείται να προσγειωθεί σε κάτι υλοποιήσιμο), έχουν συγκεντρώσει όλη την παθολογία της σχέσης της Ελλάδας με τους «εταίρους» της.

Όταν θα κρίνουμε το τελικό (;) εξαγόμενο του Eurogroup της 24ης Μαϊου, ας τα θυμόμαστε, αυτά.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)