Ο «επανασχεδιασμός» της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Μπορεί από την φετινή συνάντηση του Νταβός (που, υποτίθεται, ήταν στοχευμένη προς το μακρινότερο μέλλον και κάτι που περιγραφόταν σαν “Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση” για το οποίο μάλλον το γενικό συμπέρασμα ήταν πως θα είναι για πολύ αργότερα, κι αφού όλοι και όλα περάσουν από πολλά κύματα…) να κρατήσουμε στην Ελλάδα την ατάκα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε “It’s the implementation, stupid!” που την κάναμε μείζον ζήτημα, την αποκρούσαμε, την αναλύσαμε, την εσωτερικεύσαμε και όλα τα σχετικά.

Πάνε αυτά!….

Όμως και η συμμετοχή Τσίπρα στο συγκεκριμένο πάνελ του Νταβός ήταν υπό το γενικό τίτλο “Μέλλον της Ευρώπης”, αλλά και γενικότερα στην συνάντηση του Παγκοσμίου Οικονομικού Φόρουμ “κυκλοφόρησε” πολύς αναστοχασμός περί Ευρώπης. Και, πρέπει να το πει κανείς, το θέμα της αναταραχής που είχε φέρει κάποτε το Grexit μας δεν διεκδίκησε ιδιαίτερο ρόλο: αντίθετα, το ενδεχόμενο Brexit, δηλαδή η πιθανή απομάκρυνση της Μεγ. Βρετανίας άμα αστοχήσει η τωρινή, υπό πίεση, επαναδιαπραγμάτευση των όρων συμμετοχής της στην ΕΕ, συζητήθηκε αρκετά. Να μην πούμε ότι ακόμη περισσότερο συζητήθηκε το ενδεχόμενο Bremain, δηλαδή η παραμονή της με αισθητή αλλαγή της ίδιας της φύσης της ΕΕ από την διαπραγμάτευση.

Τα τελευταία χρόνια, με αφορμή μάλιστα την αναταραχή γύρω από την Ελλάδα αλλά και γενικά τις χώρες του Νότου/τις PIGS – προς τις οποίες η Ευρωπαϊκή ορθοδοξία θεωρεί ότι κινείται, ως πρόβλημα, και η πολύ πιο ουσιαστική Γαλλία – υπήρξε μια τάση σύσφιξης των “Ευρωπαϊκών” θεσμών, αν και όχι πριν την πολυπόθητη για τους Ευρωπαϊστές κατεύθυνση της ομοσπονδίωσης/περισσότερης Ευρώπης. Η Μεγάλη Βρετανία την παρακολούθησε αυτήν την τάση (και οι ελίτ, και η κοινή γνώμη, και τα μήντια) με ανησυχία: η υπορρέουσα τάση της επαναδιαπραγμάτευσης Κάμερον δεν θα είναι μόνο – όπως επί Θάτσερ – να μειωθεί το “κόστος της Ευρώπης” ή/και να υπάρξουν εξαιρέσεις/opt-outs για το Λονδίνο. Θα είναι και να ανακοπούν οι εξελίξεις προς την κατεύθυνση “περισσότερης Ευρώπης”, ακόμη και αν δεν έχουν θεσμικό χαρακτήρα.

Όμως, προς την “περισσότερη Ευρώπη” βλέπουμε τελευταίως να κινείται – με αμυντική λογική, βέβαια – και ο βηματισμός της Ιστορίας λόγω του προσφυγικού ρεύματος. (Το οποίο, συμπτωματικά, κι αυτό μπλέκει την Ελλάδα και μάλιστα πάλι με μιαν άλλη λογική Grexit, αυτήν την φορά απο την διαβόητη Σένγκεν. Οπου, θυμίζουμε, Μεγάλη Βρετανία ή και Κύπρος δεν μετέχουν ούτως ή άλλως). Ολη αυτή η ιστορία με την Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή και Ακτοφυλακή προς “περισσότερη Ευρώπη” κινείται. Δεν είναι τυχαίο, που και αυτή η διάσταση του “Ευρωπαϊκού αύριο” πολυσυζητήθηκε στο Νταβός – μάλιστα η Κριστίν Λαγκάρντ, που δεν έχει κάποιαν αρμοδιότητα ως ΔΝΤ(!)  επί του θέματος, είπε πολλά και διάφορα για το ενδεχόμενο κατάρρευσης του Σένγκεν.

H “Ευρώπη” την οποία τόσο λατρευτικά βλέπουμε στην Ελλάδα θα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό όταν αυτό το κύμα θάχει περάσει. το αν θάμαστε “μέσα” ή “δίπλα” είναι ένα θέμα. Το “ποια Ευρώπη” (π.χ. με τις πόρτες των μεταναστών βαμμένες κόκκινες…) είναι ένα άλλο.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)