8 λόγοι για τους οποίους δεν θα ψηφίσω υπέρ του Νόμπελ στην Ελλάδα

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟΥ: Σοροί σε παραλία της Λέσβου μετά το ναυάγιο. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Επειδή συνεχίζονται σε διάφορα μέτωπα οι εκστρατείες υποστήριξης της υποψηφιότητας της Ελλάδας για το φετινό Νόμπελ Ειρήνης, διότι οι νησιώτες της, κυρίως, βοηθούν αυθόρμητα, ανυστερόβουλα και με την καρδιά τους πρόσφυγες και μετανάστες, που φτάνουν καθημερινώς στις ελληνικές ακτές, θέλω να πω μερικά πράγματα:

1. Θεωρώ προσβλητικό για τους ανθρώπους που προσφέρουν τη βοήθειά τους, εμείς, οι απέξω, να ζητούμε την επιβράβευσή τους. Έχω μιλήσει με δεκάδες από αυτούς, σε τρεις αποστολές που έχω κάνει στη Λέσβο και στην Κω, και στο άκουσμα και μόνο της ιδέας να τους απονεμηθεί έπαινος, ακόμα και αν πρόκειται για την ύψιστη διάκριση του Νόμπελ, δεν βρήκα ούτε έναν να μου πει «Ναι, το δικαιούμαστε». Αντίθετα όλοι, μα όλοι, μου απάντησαν «Δεν θέλουμε βραβεία εμείς, παιδί μου». Και έχουν δίκιο.

2. Τα βραβεία τα δικαιούνται όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη να εγκαταλείψουν τη χώρα τους, το σπίτι, τους φίλους και συγγενείς τους, να κάνουν ένα ταξίδι σκέτη κόλαση, με τα παιδιά τους στους ώμους, με την αξιοπρέπειά τους σε συνεχή δοκιμασία, αναζητώντας μια καινούργια αρχή ζωής, συχνά σε χώρες που τους υποδέχονται με συρματοπλέγματα και «go home».

3. Κάμποσα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα καλούν τους πολίτες να ενισχύσουν, διά της ηλεκτρονικής τους ψήφου, την προσπάθεια για απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στην Ελλάδα για τη βοήθεια που παρέχουν οι ακρίτες νησιώτες της, κυρίως προς τους απελπισμένους πρόσφυγες. Δεν θα ήταν καλύτερο να καλούν τον κόσμο να βοηθήσει έμπρακτα, επί τόπου, αντί να κάνει ένα «κλικ» στο κομπιούτερ; Οι διωγμένοι από τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, και όπου αλλού, έχουν περισσότερη ανάγκη από επιτόπου στήριξη παρά η Ελλάδα από ένα βραβείο.

4. Τα βραβεία σού τα απονέμουν άλλοι, επειδή έχουν εκτιμήσει κάποιο έργο σου. Δεν τα ζητάς εσύ. Αν μη τι άλλο, δεν είναι ευγενικό. Ο Σεφέρης κι ο Ελύτης, που πήραν το Νόμπελ λογοτεχνίας, δεν είχαν τη μαζική «δημοσκοπική» υποστήριξη των Ελλήνων. Είχαν την αγάπη και εκτίμησή τους. Είχαν την κουβέντα του κάθε αναγνώστη των ποιημάτων τους, που σκορπίστηκε στόμα-με-στόμα σε όλο τον κόσμο, και έφτασε στα αφτιά εκείνων που έπρεπε. Και το Νόμπελ ήρθε φυσιολογικά. Όχι με… λαϊκή πίεση.

5. Δεν έχω καμία εκτίμηση και καμία εμπιστοσύνη στις ιντερνετικές ψηφοφορίες για οποιοδήποτε θέμα. Πολλές από αυτές έχουν έντονη εθνικιστική χροιά. Και η συμμετοχή σε αυτές πολιτών από την άμεσα ενδιαφερόμενη χώρα είναι απελπιστικά δυσανάλογη προς εκείνων που είναι από αλλού.

6. Στα παραμεθόρια νησιά της Ελλάδας, που «βουλιάζουν» κάθε μέρα από πρόσφυγες και μετανάστες, γράφονται ιστορίες μεγαλείου και αλτρουισμού. Και πράγματι, σε μία χώρα που βρίσκεται η ίδια στα έγκατα της κρίσης, με τους περισσότερους πολίτες της να μην ξέρουν τι θα τους φέρει (κυρίως, τι θα τους πάρει!) η επόμενη μέρα, η ανυστερόβουλη, επαναλαμβάνω, προσφορά πολλών συμπολιτών μας προς άλλους συνανθρώπους μας είναι από τα λίγα φωτεινά πράγματα που έχουν συμβεί, μέσα στο ατέρμονο σκοτάδι που μας πνίγει.

7. Το «ανυστερόβουλο» σημαίνει όμως ακριβώς αυτό: ότι κάνω κάτι χωρίς να περιμένω και χωρίς να θέλω επιβράβευση και ανταπόδοση. Αν έρθει από μόνη της, καλώς να έρθει. Όχι όμως με μαζικές ψηφοφορίες στο ίντερνετ, όπου ξέρω ανθρώπους που έχουν καταφέρει να ψηφίσουν ώς και εκατό φορές – όπως γίνεται ας πούμε στα ριάλιτι σόου, κάτι Voice και X-Factor, Dancing κ.λπ., με την τηλεφωνική ψήφο των τηλεθεατών! Ένα αποτέλεσμα «μαϊμού».

8. Και υστερόγραφο: Αν έρθει ένα τέτοιο βραβείο, και μακάρι να έρθει, θα είναι μόνο για τους ντόπιους και για εκείνους που βοηθούν επιτόπου. Όχι για όλη την Ελλάδα. Ένα μεγάλο μέρος της οποίας, ας μην ξεχνάμε, έχει ψηφίσει τρίτο κόμμα τη Χρυσή Αυγή και δεν θέλει να δει τους ξένους ούτε ζωγραφιστούς.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος – www.philenews.com

mignatiou.com