Δημόσιο χρέος και εθνική ανεξαρτησία

Νέα Πολιτική

του Κωνσταντίνου Κόλμερ

Το Ελληνικό δημόσιον χρέος υπελογίσθη υπό της ΓΙΟΥΡΟΣΤΑΤ στα 318 δις. ευρώ το τρίτο τρίμηνο του 2014. Σήμερον, ανέρχεται εις 335 δις. ευρώ περίπου. Η νομισματική ανεξαρτησία μιάς χώρας δεν ποσοτικοποιείται, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελληνική έχει εκχωρηθή πλήρως στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) από του έτους 2002. Η εν τω μεταξύ αύξησις του δημοσίου χρέους από 100% του ΑΕΠ το 2000 εις 185% εφέτος, καθιστά αδύνατη την αποπληρωμή του. Το δημόσιο χρέος της χώρας είναι απλώς «αβίωτον» (odious).

Το πρώτο 6μηνον του τρέχοντος έτους, η Ελλάς οφείλει να καταβάλει 22 δις. ευρώ στους διεθνείς δανειστές και επιπλέον 12 δις. ευρώ το δεύτερον εξάμηνο. Τα ποσά αυτά αδυνατεί να δανεισθή ακόμη και από τους πιστωτές της (ΕΕ,ΕΚΤ,ΔΝΤ) και αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα ρευστότητος. Εάν δεν καταβάλει εντός των προθεσμιών 1.530 εκατομ. ευρώ στο ΔΝΤ, 750 διά τόκους και 4,6 δις. ευρώ προς εξόφλησι ληξιπροθέσμων Εντόκων Γραμματίων, το «γεγονός» (δηλαδή η στάσις πληρωμών) θα θεωρηθή «πιστοληπτικό» (δηλαδή καταστροφεύς της πίστεως) και ολόκληρο το δημόσιον χρέος θα καταστή απαιτητό. Οι Ελληνικές τράπεζες θα μείνουν από ρευστό χρήμα, αδυνατούσες να χρηματοδοτήσουν τυχόν νέα απόσυρσι καταθέσεων υπό του αποταμιευτικού κοινού (bank run). Από της αρχής του έτους, άνω των 20 δις. ευρώ καταθέσεις έχουν αποσυρθή από τις Τράπεζες. Κοντολογίς, η δημοσιονομική κατάστασςι της χώρας ευρίσκεται επί ξηρού ακμής και δεν διαφαίνεται οιαδήποτε συμβατική λύσις του προβλήματος.

Έξεστιν δανείων απορρέειν

 Δεν είναι η πρώτη φορά που η χώρα μας αδυνατεί να πληρώσει τα χρέη της. Τον μισό χρόνο του ελευθέρου βίου του, το Ελληνικό κράτος διέτρεξε εν αδυναμία εξυπηρετήσεως των προς το εξωτερικό υποχρεώσεων.Εν τούτοις, επεβίωσε και ενίοτε θαυματούργησε (1912-13, 1916-19, 1940-41, 1946-49 , 1953-73), όπερ σημαίνει ότι η στάσις πληρωμών δεν είναι προς θάνατον.

Από του 1820 έως σήμερον, η Ελλάς έχει αθετήσει τις προς το εξωτερικό δανειακές υποχρεώσεις της τουλάχιστον δέκα φορές. Την ιδία χρονική περίοδο, 107 χώρες χρεωκόπησαν και συνέβησαν 248 επίσημες στάσεις πληρωμών. Τα εγχώρια νομισματικά συστήματα επεβίωσαν και το διεθνές δεν υπέστη ανήκεστο βλάβη. Η Γερμανία χρεωκόπησε τουλάχιστον δύο φορές τον 20^ον αιώνα.

«Η Ελλάδα αδυνατούσε να εξοφλήσει το εξωτερικό της χρέος παραμονές του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου», γράφει ο Παναγιώτης Βατικιώτης στην βιογραφία του Ιωάννου Μεταξά. Κι’ «επειδή η Μεγάλη Βρεταννία ήταν προκατειλημμένη μαζί του, ασκούσε πίεσι, μέσω των ΄Αγγλων ομολογιούχων», δια την αποπληρωμή. Παρά ταύτα, ο Μεταξάς κατόρθωσε «να συμφωνήσει την εξυπηρέτηση στο 43% του χρέους».(Πολιτική βιογραφία του Ι.Μεταξά, εκδόσεις Ευρασία, σ.325).

Αντιθέτως, η μεταπολιτευτική διαχείρησις υπήρξε ολεθρία, ιδίως μεταξύ 2009 έως 2015, οπότε το χρέος από 298 δις. ευρώ εξετινάχθη στα 335 δις. ευρώ, παρά την περικοπή κατά 150 δις. ευρώ το 2012, εις βάρος, βεβαίως, των ιδιωτών ομολογιούχων! Στο διάστημα αυτό, και εξ αιτίας δύο «μνημονίων» της Τρόϊκα, απωλέσθη πλήρως η δημοσία ιδιοκτησία και ενεφανίσθη κοινωνική κρίσις, με την απώλεια του 40% του διαθεσίμου εισοδήματος του Ελληνικού λαού. Τα δεινά της χώρας εξ αιτίας του υπερδανεισμού είναι ευρύτερα.

Ως υπεστήριξε προσφάτως ο πρώην διοικητής της ΕΥΠ πρέσβυς Παύλος Αποστολίδης, «η επί των ημερών μας οικονομική κρίση δεν επιτρέπει την διαπραγμάτευση, με την Τουρκία, του καθεστώτος της ΑΟΖ ,της αιγιαλίτιδος ζώνης και των ΜΟΕ». (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 4.1.15)

Το αδιατήρητο δημόσιον χρέος έχει περιορίσει δραστικώς την εθνική ανεξαρτησία και έχει πλήξει την κοινωνική συνοχή του Ελληνικού λαού. Εν συνεχεία της  παραβιάσεως του Συντάγματος, της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας και των Διεθνών Συμβάσεων προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της περιουσίας υπό των Ελληνικών «μνημονιακών» κυβερνήσεων και της Τρόϊκας, τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα έχουν περιορισθή δραστικώς στην Ελλάδα. (βλ.σχ. Το απάνθρωπο καθεστώς δανεισμού της Ελλάδος υπό καθ. Γ. Κασιμάτη, Εκδόσεις Λιβάνη). Ερωτάται, εντεύθεν, πώς το έθνος υπέστη την καταρράκωσι της νομιμότητος και την σχεδόν ολοσχερή αποδυνάμωσι της εθνικής ισχύος;

Πρόσφατη Ιστορία

Μετά την άκαιρο και άκρως ύποπτη ένταξι της Ελλάδος στην Ευρωζώνη το 2002, υπό του αλήστου μνήμης πρωθυπουργού Κ. Σημίτη , η αφειδής και αβασάνιστος χρηματοδότησις της Ελληνικής οικονομίας υπό των Γερμανικών, Γαλλικών και Ολλανδικών τραπεζών, με 100 δις. ευρώ ετησίως (!) διά την χρηματοδότησιν υπερτιμολογημένων οπλικών συστημάτων, αστοχάστων δημοσίων επενδύσεων, κομματικών προσλήψεων υπαλλήλων και Φαραωνικών έργων ( Ολυμπιακών «παιγνίων» = Olympic Games), διεπιστώθη αδυναμία αποπληρωμής προς το εξωτερικό υποχρεώσεων, όταν το 2008 το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών ανήλθε στο 14% του Ελληνικού ΑΕΠ.

Η αδυναμία πληρωμών ήταν, εν τούτοις, διαχειρίσιμη την εποχή εκείνη, με κατάλληλα νομισματικά και δημοσιονομικά μέτρα. Αντ’ αυτών, προεκρίθη αστοχάστως ο δανεισμός μέσω των εγχωρίων τραπεζών και εν συνεχεία η προσφυγή στην «Κοινοτική βοήθεια», στην οποία ανεμίχθη σκοπίμως υπό της Γερμανίας και το ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) – ένα τελείως εξωθεσμικόν όργανο της ΕΕ. Πολλά εξωσυμβατικά γεγονότα επρόκειτο να επακολουθήσουν.

Ο κίνδυνος διάδοσης της Ελληνικής κρίσεως χρέους στις χώρες της Ευρωζώνης προεκάλεσε την «επείγουσα έγκρισι ρευστότητος» 750 δις. ευρώ στις 10 Μαΐου 2010 υπό της ΕΚΤ. Οι Ευρωπαϊκές τράπεζες διεσώθησαν, αλλ’ αντί διασώσεως έκτοτε χειροτέρευσε η Ελληνική οικονομία από σειράν αδοκήτων και ηθελημένων λαθών.

Στις 27 Απριλίου 2010, η Ελληνική κυβέρνησις «εξασφάλισε» χρηματοδοτική βοήθεια απ’ την Ευρωζώνη ύψους 120 δις. ευρώ, με ετήσιο τόκο 4,2% ετησίως, σύν 15 δις. ευρώ απ’ το ΔΝΤ, με επιτόκιον 3,09% , όχι διά την ανάπτυξιν των εξαγωγών και των συναλλαγματικών εισπράξεων αλλά διά την εξόφλησιν των Ευρωπαϊκών τραπεζών και την αποφυγή «πιστωτικών γεγονότων» από αυτές.

Τα ποσά αυτά υποτίθεται ότι θα εξαγόραζαν τις δανειακές υποχρεώσεις του Ελληνικού δημοσίου της τριετίας 2010-2012. Οι πιστώσεις εγκρίθησαν μεν υπό του Γιούρογκρουπ (έτερον εξωθεσμικόν όργανο της Ε.Ε) αλλά δεν κατεβλήθησαν εξ ολοκλήρου, παρά μόνον εάν και εφ’όσον καθίστατο δυνατή η αποδοχή του προγράμματος λιτότητος 34 δις. ευρώ της Τρόϊκα, που εψηφίσθη μεν συνοπτικώς υπό της Ελληνικής Βουλής πλην όμως δεν ετηρήθη επαρκώς.

Εν τω μεταξύ, ο κατακρημνισμός των Ελληνικών ομολόγων εις επίπεδον «σκουπιδιών» (junk bond) υπό της Μoodies, έγραψε ένα νέο ρεκόρ στο βιβλίο Γκίνες:

– Πριν διακόψει τις πληρωμές του εξωτερικού της χρέους , η χώρα μας αδυνατούσε de facto να δανεισθεί στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων, ωσάν είχε ήδη χρεωκοπήσει de jure!

– Στο εσωτερικό, το Ελληνικό κράτος εκήρυξε στάσιν πληρωμών: οφείλει ακόμη και σήμερα 7 δις. ευρώ στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις των κρατικών νοσοκομείων, των οποίων οι δαπάνες έχουν μειωθή 50%.

– Η δευτερογενής αγορά Ελληνικών ομολόγων και η Διατραπεζική έπαυσαν να λειτουργούν, με ό, τι αυτό σημαίνει διά την επάρκεια ρευστότητος. Η έκτακτος χρηματοδοτική στήριξις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης (ΕΚΤ) ανήλθε στα 100 δις. ευρώ μέχρι τούδε.

– Οι «εκτός ισολογισμού» της Τραπέζης της Ελλάδος λογαριασμοί ανήλθαν εις 164 δισ. ευρώ και το ενεργητικόν εις 103 δις.ευρώ , το 2014. Οι υποχρεώσεις της ΤτΕ έναντι στο σύστημα ΤΑΡΓΚΕΤ 2 χρεωστούν 49,3 δις. ευρώ στο ίδιο διάστημα.

Στις 19 Μαΐου 2010 κατεβλήθη η πρώτη δόσις εκ 14,5 δις.ευρώ υπό της ευρωζώνης/ΔΝΤ και επληρώθη το λήξαν τότε 10ετές ομόλογον αξίας 9 δις.ευρώ. Οι ξένοι ομολογιούχοι εδιπλασίασαν το κεφάλαιόν των εις βάρος του ΄Ελληνος φορολογουμένου. Στις αρχές Σεπτεμβρίου επληρώθησαν ομόλογα αξίας 9 δις. ευρώ στο ΔΝΤ, το οποίον έβγαλε σημαντικά κέρδη από την ήδη χειμαζομένη Ελληνική οικονομία.

Εν τούτοις, η αξία του 10ετούς ομολόγου έπεσε κατά 31%! Το πρόγραμμα στηρίξεως της Ελλάδος υπό του ΔΝΤ τελούσε υπό προϋποθέσεις : την υπαγωγή της χώρας υπό καθεστώς αυστηράς επιτηρήσεως, με συγκεκριμένες συστάσεις της Τρόϊκα περί μειώσεως του δημοσιονομικού ελλείμματος, επί ποινή διακοπής των δόσεων.

Οι όροι αυτοί – άσχετοι εν πολλοίς προς το χρέος – είχαν τις δυσμενείς επιπτώσεις επί του ΑΕΠ, το οποίον εμειώθη 28% μεταξύ 2009 και 2014. Το ΔΝΤ απέτυχε να υπολογίσει τις πολλαπλασιαστικές επιδράσεις του «μεταρρυθμιστικού προγράμματος» επί του ΑΕΠ, που υπερακόντισε την οικονομική ύφεσι κατά 50% τουλάχιστον.

Η τρίτη δόσις μέτρων λιτότητος – δεν θα είναι η τελευταία – εστόχευε στην αύξησι των φορολογικών εσόδων και στην μείωσι του μισθολογίου των δημοσίων υπαλλήλων εν ευρεία εννοία, αλλά δεν ολοκληρώθη λόγω πολιτικών επιπλοκών.

Οι Ελληνικές κυβερνήσεις δεν περιέκοψαν περιττές δαπάνες ούτε σπάταλες του πελατειακού κράτους, δεν απελευθέρωσαν την οικονομία από τα τοπικά ολιγοπώλια και καρτέλ (πχ. τράπεζες, ΜΜΕ, αστικές συγκοινωνίες, ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, βιομηχανία γάλακτος, πετρελαίου, τσιμέντου κλπ) και δεν χάραξαν μία στρατηγική οικονομικής αναπτύξεως. Αντιθέτως, περιέκοψαν δραστικώς τις δημόσιες επενδύσεις και ενεπλάκησαν εις αλληλοδιάδοχες εκλογικές αναμετρήσεις, που κόστισαν πολύ στην οικονομία.

Με δύο γύρους περικοπών μισθών και συντάξεων,την επιβολή «φόρου αλληλεγγύης» και με τρεις εκτάκτους φόρους επί των ακινήτων, οι «μνημονιακές» κυβερνήσεις έδωσαν την χαριστική βολή στην οικονομική δραστηριότητα. Ειδικώς στον οικοδομικόν κλάδον – βασικόν τομέα των ιδιωτικών επενδύσεων -η πτώσις έφθασε το 75% .Τα «μέτρα» αυτά εξόργισαν τους ψηφοφόρους που έφεραν στην εξουσία την «Μαρξιστική Αριστερά» το 2015, με 36% του 64% των ψηφισάντων! Διά πρώτη φοράν από 70ετίας (1944), οι Μαρξιστές ανέλαβαν την εξουσία με την βοήθεια ενός δήθεν δεξιού κόμματος. Το προπολεμικό σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα ανεβίωσε αλλά δεν έφερε έναν Μεταξά…

Ως εδήλωσεν ο νέος υπουργός Επικρατείας σ. Αλέκος Φλαμπουριάρης, «τώρα πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που θέλαμε (η εξουσία) τόσα χρόνια έγινε» (πραγματικότητα).

Η λιτότης, διά δευτέραν φορά στην σύγχρονη Ελληνική ιστορία, φέρει το κοινωνικό πρόβλημα στο προσκήνιο.

Προφανής σκοπός των μέτρων λιτότητος του ΔΝΤ ήταν να μειώσουν την εσωτερική ζήτησι και, εμμέσως, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, που αντιπροσώπευε το 12 % του ΑΕΠ ακόμη και το 2010.

Πράγματι, η ύφεσις της οικονομίαςε μείωσε την οικονομική δραστηριότητα κατά 35% και επέφερε πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών στα τέλη του 2014, διά πρώτη φοράν από του… Τρωϊκού πολέμου, αλλά τα μέτρα λιτότητος δεν περιέστειλαν το δημόσιον χρέος ούτε συνέβαλαν στην αύξησι των δημοσίων εσόδων – ώστε να περιορισθή το τρέχον, δημόσιον έλλειμμα.

Αντιθέτως , η μείωσις της καταναλώσεως και του εισοδήματος επηρέασε πτωτικώς τα έσοδα της φορολογίας. Εις 80 δις.ευρώ ανέρχονται οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στο δημόσιον και 78 δις ευρώ τα καθυστερούμενα τραπεζικά ιδιωτικά δάνεια. Ο νέος δανεισμός αύξησε το δημόσιον χρέος (ΔΧ) από 150% του ΑΕΠ το 2012 στα 318 δις. ευρώ ή στο 221% του ΑΕΠ το 2014. Εφέτος επί πλέον οφείλονται 60 δις. ευρώ στο ELA (Emergency Liquidity Assistance) και το χρέος υπολογίζεται άνω των 350 δις. ευρώ.

Η ανεργία εξετοξεύθη πέρυσι στο 26% και των νέων στο 63%, που αποτελεί ρεκόρ στην «ενωμένη Ευρώπη». Μία ολόκληρη γενεά εργαζομένων εχάθη. Οι άνεργοι έφθασαν το 1,5 εκατομμύριον εφ’ ενός εργατικού δυναμικού 3,5 εκατομμυρίων Ελλήνων, και οι λαθρομετανάστες τις 650.000, που προσετέθησαν στην αγορά εργασίας, ελκυόμενοι κυρίως υπό του μετατρεψίμου ευρώ.

Αυτά και μόνον αρκούν διά ν’ αποδειχθεί η αποτυχία της εντάξεως στην ευρωζώνη και του «σταθεροποιητικού» προγράμματος του ΔΝΤ, το οποίον προσεκλήθη υπό του Γ. Α. Παπανδρέου στην χώρα το 2009 και έκτοτε απετέλεσε εξωσυμβατικό όργανον της Ευρωζώνης, επιβληθέν ως «θεσμικόν» υπό της Γερμανίδος καγκελλαρίου ΄Αγγελας Μέρκελ. Το «επίτευγμα» ήταν, κοντά στο χρέος, να καταστεί αδιατήρητο και το τρέχον δημόσιο έλλειμμα.

Αδιατήρητο έλλειμμα

 Το δημόσιον έλλειμμα υπερέβη 6% του ΑΕΠ η 10,3 δις. ευρώ το 2014 και θα έπρεπε να μειωθή στο μισό εφέτος. Αντιθέτως, αυξάνεται ραγδαίως, λόγω της αλλοπροσάλλου πολιτικής της «Μαρξιστικής Αριστεράς» και της μνημονιακής κοπώσεως της Ελληνικής οικονομίας. 

Κατά τον αρθρογράφο των Financial Times Μάρτιν Γουόλφ, τα δάνεια της ΕΕ προς την Ελλάδα ανήλθαν μέχρι τούδε στα 227 δις. ευρώ. Απ’ αυτά, μόνον το 11% χρηματοδότησε την Ελληνική οικονομία, το 16% πήγε στους τόκους του ΔΧ και το υπόλοιπο 73% πήγε εις πίστωσιn των ξένων tραπεζών που είχαν δανείσει την Ελλάδα (φ.28.1.15).

Παρά ταύτα, η Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη πιστεύει ότι οι ΄Ελληνες εκαρπώθησαν τα ποσά αυτά, τα οποία απλώς απεδέχθησαν ως οφειλή προς διάσωσιν των Ευρωπαϊκών τραπεζών «χωρίς να ερωτηθούν», απλώς διά να διατηρηθούν τα «μνημονιακά» κόμματα στην εξουσία (ΠαΣοΚ και Ν.Δ.) και η Ελλάς στην Ευρωζώνη.

– Ο πρώην διοικητής της Γερμανικής Κεντρικής Τραπέζης Άξελ Βέμπερ εδήλωσεν ότι «η Ελλάς χρειάζεται ετησίως 80 δις.ευρώ διά τόκους και χρεωλύσια που βεβαίως δεν υπάρχουν και δεν ημπορούν να παραχθούν απ’ το Ελληνικό ΑΕΠ, που δεν υπερβαίνει τα 179 δις. ευρώ.

– Τα ομόλογα που έχει εκδώσει το Ελληνικό δημόσιον ανέρχονται εις 295 δις.ευρώ, εκ των οποίων τα 218 ευρίσκονται στο εις χείρας των ξένων κυβερνήσεων της Ευρωζώνης, 42 δις Ε. εις πίστωσιν των Ελληνικών τραπεζών και 35 δις. σε ιδιωτικά χέρια (αμοιβαία κονδύλια κλπ.). Άρα το 73% του ΔΧ είναι «επίσημον» και ανήκει στις 17 χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες διέσωσαν τις τράπεζές των εις βάρος της δημοσίας περιουσίας και των μελλοντικών γενεών της Ελλάδος

– Η περικοπή του ιδιωτικού χρέους κατά 150 δις. ευρώ εγένετο μόνον εις βάρος του ιδιωτικού τομέως τον Απρίλιον του 2011 και όχι της ΕΚΤ, η οποία και εξηρέθη ρητώς. Το περίφημο «κούρεμα» όχι μόνον δεν ανεκούφισεν το Ελληνικό χρέος αλλά το επεβάρυνεν κατά 80 δις. ευρώ  διότι ελογίσθη εσφαλμένως υπό των ξυλοσχιστών της τρόϊκα.

Οι κυβερνήσεις Γ. Α. Παπανδρέου, Λουκά Παπαδήμου και Αντώνη Σαμαρά απεδέχθησαν δύο Μνημόνια για την δήθεν οικονομική στήριξι της Ελλάδος, υπό τον όρον δραστικής μειώσεως δημοσίων ελλειμμάτων. Τα ελλείμματα μεν εμειώθησαν, αλλά η έξοδος από την ύφεσιν απέβη άκαρπος. Το χρέος αυξήθηκε και η Ελλάς παρέμεινε μέσα στην Ευρωζώνη αλλά «με το ένα πόδι»! Το έτερον –τα spreads– ταιριάζει εις τριτοκοσμική χώρα.

Το μοιραίον λάθος

Προσκαλούμενον το ΔΝΤ εις μίαν χώρα, συνήθως εφαρμόζει υποτίμησιν του νομίσματός της, διά να επιτύχει την μείωσιν του ελλείμματος. Στην περίπτωσιν της Ελλάδος, απέκλεισε την υποτίμησιν (λόγω εντάξεώς της στο ευρώ) και προέκρινε την εσωτερική υποτίμησιν, δηλαδή τον «αποπληθωρισμόν» (disinflation), ο οποίος ώθησε την χώρα εις βαρείαν υπο-απασχόλησιν του παραγωγικού της δυναμικού και εξ αιτίας της δραστικής περικοπής των εγχωρίων τραπεζικών πιστώσεων.

Η «διάσωσις» της Ελλάδος απεδείχθη ανέφικτος υπό συνθήκας συρρικνώσεως του εθνικού εισοδήματος και της θεσμικής αγκυλώσεως του κράτους. Πολλοί άρχισαν ν’ αμφιβάλλουν διά την αντιμετώπισιν του ελλείμματος μέσω της λιτότητος και πρότειναν την αναδιάρθρωσιν (restructuring) του χρέους.

– Μεταξύ αυτών, ο Βόλφγκανγκ Μουενχάου υπεστήριξε το χρεωστάσιον ως ένα εκ των τεσσάρων σεναρίων εξόδου της Ελλάδος απ’ την κρίσιν, ήδη από του Ιανουαρίου 2010, και επανήλθε τον Μάρτιον του 2015, με προτάσεις υιοθετήσεως δύο νομισμάτων, ενός εσωτερικού και του ευρώ, λησμονήσας τον νόμο του Γκρέσαμ (το κακό νόμισμα διώχνει το καλό).

– Ο Αμερικανός οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν έγραψε στους New York Times (9.4.10) ότι «μία λύση θα ήταν η Ελλάς να βγή από την Ευρωζώνη και να υποτιμήσει το νόμισμά της»!΄Εκτοτε ο Krugman επανέρχεται με έμφασι στο GREXIT, αλλά κατηγορείται υπό του Ελληνικού τύπου ότι προωθή τα «αγλοσαξoνικά συμφέροντα».

– Ο οικονομοπροφήτης Nuriel εισηγήθη ένα «σχέδιο β΄διασώσεως της Ελλάδος».Το σχέδιο Roubini προνοεί γιά μία προκαταρκτικήν αναδιάρθρωσιν του Ελληνικού χρέους, συνοδευομένην από γενναίες παροχές εκ μέρους της Ε.Ε., πράγμα που όμως απορρίπτει διαρρήδην η Γερμανία.

– Ο Βρεταννικός Guardian έγραψεν ότι «η Ελλάς θα μπορούσε ν’ακολουθήσει το παράδειγμα της Αργεντινής και να κηρύξει «στάση πληρωμών μεγάλου μέρους του χρέους της».

– Ο πρώην πρόεδρος της Μπούντεσμπανκ Όττο Παίλ προέβλεψε σε συνέντευξι στο Γερμανικό περιοδικό Ντερ Σπήγκελ, την αδυναμία της Ελλάδος ν’αποπληρώσει το εκ «300 δις. ευρώ εξωτερικό χρέος της»… Ήδη αυξηθέν στα 325.

– Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε απέκλεισε την αναδιάρθρωσιν του Ελληνικού χρέους… αλλά «επί του παρόντος»!

Η κρίσι ρευστότητος όμως δεν μπορεί να περιμένει την ανάκλασι του χέρ Σόϊμπλε.

– Η Ελληνική κυβέρνησις της Μαρξιστικής Αριστεράς επεχείρησε αρχικώς να πείσει τους «εταίρους» για την (αναγκαία) περικοπή του χρέους (ορθόν), αλλ’εν συνεχεία την …ελησμόνησε (λάθος) και οδηγήθη στο αδιέξοδο ακάρπων διαπραγματεύσεων.

Το αδιέξοδο παρόν

Οι ακαθάριστες δανειακές ανάγκες του Ελληνικού δημοσίου υπολογίζονται εφέτος εις 34 δις. ευρώ. Δεκαπέντε δις περισσότερες απ’ ό, τι προηγουμένως. Τα ποσά αυτά αδυνατεί η Ελληνική οικονομία να τα εξυπηρετήσει και συνεπώς θα πρέπει είτε να τα δανεισθή στην διεθνή αγορά (ερμητικώς κλειστή) είτε από τους εταίρους της που αξιώνουν να δεχθή αξιολόγησι υπό των «θεσμών» (ως μετωνομάσθη η Τρόϊκα υπό της Μ.Α.) και να υπογράψει ένα νέο μνημόνιο με 19 επαχθείς όρους (που εβαπτίσθη «συμφωνία» υπό της Μ.Α.). Η Μαρξιστική κυβέρνησις απορρίπτει αμφότερα, αλλά εζήτησεν 6μηνο bail-out , το οποίον ηρνήθη να χρηματοδοτήσει η Γερμανία. Τελικώς η παράτασίς του περιορίσθη εις 4μηνον, αλλά άνευ νέου δανείου. Αμφότερες οι πλευρές λησμονούν τις συνέπειες του αντιπληθωρισμού (2,8% μείωσις του ΔΤΚ τον περασμένο Ιανουάριο στην Ελλάδα) επί της πορείας του προγράμματος (απο)σταθεροποιήσεως της οικονομίας.

Η δυναμική του αποπληθωρισμού

Οι συνέπειες του αποπληθωρισμού είναι γνωστές από άλλες χώρες που την εφήρμοσαν (Λιθουανία, Ουγγαρία κλπ.). Στην Ελλάδα προξένησε τεραστία συρρίκνωσι του ΑΕΠ και μείωσι των δημοσίων εσόδων. Ως ήτο φυσικόν. Ο Ελληνικός αποπληθωρισμός επιπροσθέτως:

– Αύξησε το 2014 την ανεργία στο 26% του ενεργού πληθυσμού από 12% το 2010.

– Μείωσε την απόδοσι των δημοσίων εσόδων ιδίως το τρέχον έτος.

– Προκάλεσε μαζική μετανάστευσι της νέας γενεάς, ως και κατά τις τρεις πτωχεύσεις του 1864, 1893 και 1932.

– Όξυνε το ήδη υπαρκτό δημογραφικό πρόβλημα, με το 64% της παραγωγικής ηλικίας άνεργο..

– Επέφερε μεταστροφή του 36% εκλογικού σώματος, ως η πείνα και οι μαζικές εκτελέσεις επί Γερμανικής κατοχής (1941-44), και την ανάδειξι της Μαρξιστικής μειοψηφίας εις κόμμα εξουσίας.

– Έστρεψε την κοινή γνώμη εν Ελλάδι υπέρ των ριζοσπαστικών απόψεων της Μ.Α., που καταλήγουν εις βάρος των … «πλουσίων», ενώ το πρόβλημα της οικονομίας είναι η χαμηλή παραγωγικότης και ανταγωνιστικότης.

Η επικρατούσα τώρα άποψις είναι ότι η «εσωτερική υποτίμησις» είναι άδικη, με το να πληρώνονται οι ξένοι πιστωτές από μία οικονομία που διαρκώς συρρικνούται, και παράλογη με την τιμωρία του Ελληνικού λαού ότι δεν αντεστάθη στην απρονοησία των κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων, που δανείσθησαν πέραν των δυνάμεων της χώρας. Το ανάλογο θα ήταν να τιμωρείται μεταπολεμικώς ο Γερμανικός λαός διά τα εγκλήματα της χιτλερικής κυβερνήσεως, που ανεδείχθη με ελεύθερες εκλογές το 1933. Προτιμητέα της έριδος θα ήτο η περικοπή του εξωτερικού δημοσίου χρέους, αλλά προσκρούει στον Ορντο-Φιλελελευθερισμό του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε και στο Αγγλικό πτωχευτικό δίκτυο, που απεδέχθη απερισκέπτως (;) ο ΓΑΠ το 2010.

Αν και λίαν πιθανός ένας συμβιβασμός της Μαρξιστικής κυβερνήσεως διά της αποδοχής των όρων του ΔΝΤ, δηλαδή «του 70% των μνημονίων» κατά δήλωσιν του υπουργού Οικονομικών Γ.Βαρουφάκη , εν τούτοις η περικοπή του χρέους αρκεί. Δεν λύει όλα τα προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας. Μόνον η έμφασις στις επενδύσεις θα ημπορούσε ν’ανασύρει την Ελληνική οικονομία από το τέλμα της στασιμότητος. Αλλά ποίος επενδύει σε μία χώρα που κυβερνάται από μαρξιστάς;

«Τας συνιστώσας κυβιστάν μανθάνειν!»

Εάν το εξωτερικόν χρέος της Ελλάδος απλώς αναδιετάσσετο, θα αποτελούσε όχι μόνον ανάθεμα διά τους επισήμους δανειστάς αλλά και φενάκη δια τους ΄Ελληνας. Άνευ της δυνατότητος επαναλήψεως της οικονομικής μεγεθύνσεως,που αποτελεί βασικήν προϋπόθεσιν αποπληρωμής του, τα δεινά της υφέσεως δεν θα εξαλείφοντο. Ο δανεισμός στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου αποκλείεται επ’ αόριστον χρόνον με επιτόκια άνω του 8%, και η επενδυτική άπνοια δεν συμβιβάζεται με μη αποπληρωμή του χρέους.

Ας ίδωμεν τις υπάρχουσες δυνατότητες διαγραφής του χρέους: Μία αληθινή ιστορία: ο Αιγύπτιος ιδιοκτήτης μιάς κινητής τηλεφωνίας εν Ελλάδι, με χρέη άνω των τριών δις. ευρώ, εκάλεσεν τους κατόχους των ομολόγων να προσέλθουν πρός διευθέτησιν του χρέους, κατά την οποία προέτεινε μέρος της οφειλής – όπερ και επέτυχε υπό την απειλή της πτωχεύσεως. Πολλοί οφειλέτες ενέδωσαν και το χρέος επανηγοράσθη πολύ κάτω του αρτίου (38%). Το δίδαγμα του Αιγυπτίου είναι ότι η απειλή χρεωκοπίας «πιάνει». Η Αργεντινή, η Ρωσσία και η Τουρκία είναι μερικά παραδείγματα χωρών που ουσιαστικώς χρεωκόπησαν την τελευταία 20ετίαν, διά να ευημερήσουν εν συνεχεία. Η Βραζιλία, εν αντιθέσει με την Αργεντινή, δεν είχε συνδέσει το νόμισμά της με το δολλάριο , απέφυγε την παγίδα του χρέους, υποτιμώντας το ρεάλ. Εδώ κρύπτεται η παγίδα του χρέους.

Η παγίδα του χρέους

Δεύτερον, ολίγην θεωρία: σύμφωνα με την άλγεβρα, ένα χρέος είναι αδιατήρητον όταν το επιτόκιον εξυπηρετήσεώς του υπερβαίνει την αύξησι του εισοδήματος. Αυτό ισχύει όχι μόνον δι’ άτομα, οικογενείας και επιχειρήσεις, αλλά και για… «ακυβέρνητες πολιτείες»…

Όταν η αύξησις των τόκων υπερβαίνει την ανάπτυξι της οικονομίας, τότε η κυβέρνησις πρέπει να σχηματίσει πλεόνασμα στον προϋπολογισμό. Το πλεόνασμα επιβάλλεται να μεγαλώνει όσον ευρυτέρα είναι η αναλογία χρέους πρός εισόδημα.Οι δημόσιες δαπάνες πρέπει να μειωθούν μέσα εις ένα ανοδικόν περιβάλλον επιτοκίων, αλλά τούτο περιορίζει τον τζίρο της εθνικής οικονομίας και τα φορολογικά έσοδα, όπόταν εμφανίζεται ο φαύλος κύκλος !

Επίσης, όταν το επιτόκιον του εξωτερικού χρέους υπερβαίνει την αύξησιν των εξαγωγών, η χώρα πρέπει να σχηματίσει πρωτογενή πλεονάσματα, δια να μειώσει την συνολική ζήτησι και τις εισαγωγές στο εσωτερικόν.

Διά ν’ αποφύγει τον αποπληθωρισμόν και την ανεργία, η χώρα οφείλει ν’ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της, ν’αυξήσει την απασχόλησι και την εγχώρια παραγωγή. (βλ.σχ. “The algebra of debt growth” υπό Tim Gongton, The debt threat, Basil Blackwell 1988).

Από θεωρίας στην πράξι

Στον πραγματικό κόσμον, ο ρυθμός αναπτύξεως της Ελληνικής οικονομίας από του 2009 είναι αρνητικός (σωρρευτικώς μείον 25%) μέχρις 2014. Δεν ηυξήθη ουσιωδώς πέρυσι ( 0,8%), ενώ η απόδοσις των 3ετών ομολόγων (14%) υπερβαίνει εκείνης των 10ετών (10%) – όπερ ανώμαλον! Ακόμη και με επιτόκιο 2% που πληρώνει σήμερα η Ελλάς στις άλλες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης, ο δανεισμός υπερβαίνει αισθητώς την ανάπτυξιν της Ελληνικής οικονομίας και τον ανωτέρω κανόνα βιωσιμότητος του χρέους. Το δημόσιον, εν ευρεία εννοία, «τρέχει» μ’ένα έλλειμμα περίπου 6% του ΑΕΠ ή 12 δις. ευρώ, που θα πρέπει να το μειώσει στο 3% εφέτος κι’ ακόμη περισσότερο το 2016.

Αν και ο στόχος του δημοσίου ελλείμματος των 12 δις. ευρώ κατά τον προϋπολογισμό του 2015 (που σημειωτέον δεν έχει αναθεωρηθεί από την νέα κυβέρνησι) είναι εξαιρετικά φιλόδοξος, εν τούτοις κρίνεται ανέφικτος, δια τον λόγον ότι η δήθεν εξοικονόμησις προέρχεται από φόρους και όχι από περικοπή αντιπαραγωγικών δαπανών του κράτους.

Εξ άλλου,το εξωτερικό έλλειμμα είναι αδιατήρητο, με την μικρά ανάπτυξι των εξαγωγών και με την εισροή ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων ουσιαστικώς σταματημένων. Τούτο γνωρίζει τόσον η Ελληνική κυβέρνησις όσον και οι ξένοι δανειστές. Αμφότεροι χρονοτριβούν, προσποιούμενοι ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) θα σώζει την κατάστασι, με την εν εξελίξει «ποσοτική χαλάρωσιν», από την οποία όμως εξαιρείται ρητώς η Ελλάς! Έτεροι πάλι απλώς «σορτάρουν» τα Ελληνικά ομόλογα και κερδοσκοπούν εις βάρος του φορολογουμένου.

Με το νέο «πρόγραμμα στήριξης» του ΔΝΤ, η κήρυξις στάσεως πληρωμών αναβάλλεται επ’ολίγον, αλλά μετ’ου πολύ η δημοσιονομική κρίσις θα επανέλθει,εξ αιτίας του παρατεινομένου στασιμοπληθωρισμού (stagflation) και της ελλείψεως ρευστού χρήματος.

Η ανάκαμψις της Ελληνικής οικονομίας δεν ημπορεί να εξασφαλισθεί υπό τας συνθήκας αυτάς. Το «πρόγραμμα στήριξης» του ΔΝΤ διατρέχει τον κίνδυνο νέου εκτροχιασμού, εξ ου και η αξίωσίς του να προηγηθεί η εξόφλησις του ιδικού του δανείου (super senior status)- διότι δεν πιστεύει πλέον στην σωτηρία της Ελλάδος.

Τα ανεξόφλητα τραπεζοδάνεια

Πέραν του δημοσίου χρέους, υπάρχει και το άνοιγμα των τραπεζών που έχουν δανεισθεί βραχυπροθέσμως ρευστότητα 100 δις. ευρώ από την ΕΚΤ, έχοντας εκχωρήσει «απαιτήσεις» αμφιβόλου ποιότητος. Τα έντοκα γραμμάτια (ΕΓ) που έχει εκδώσει το δημόσιον, ανέρχονται εις 60 δις. ευρώ και προεξοφλούνται στο 45% της αξίας των από την ΕΚΤ. Ήδη ετέθη φραγμός στην έκδοσίν των από τον Ενιαίο Μηχανισμόν Εποπτείας (τραπεζών) της Ε.Ε. Τα εν καθυστερήσει («κόκκινα») δάνεια στις Ελληνικές τράπεζες υπολογίζονται στα 77 δις. ευρώ και αυξάνουν καθημερινώς λόγω αχρηματίας.

– Πού θα εξεύρουν τα κεφάλαια οι τράπεζες, να εξασφαλίσουν στοιχειώδη ρευστότητα, όταν λήξει η νέα επείγουσα χρηματοδοτική βοήθεια ELA της ΕΚΤ;

– Πιθανόν να δοθεί νέα παράτασις ή και μειωμένη 50% αύξησις, αλλά κάποτε το τραπεζικόν χρέος θα πρέπει ν’αποπληρωθεί και τότε οι εγχώριες τράπεζες θα καταρρεύσουν. Στο Χρηματιστήριον Αθηνών, οι χαμηλότατες τιμές των τραπεζικών μετοχών αυτό ήδη προεξοφλούν.

Οι τραπεζικές πιστώσεις συνεχώς συρρικνούνται, όχι μόνον στην χώρα μας αλλά και στην Ευρωζώνη τελευταίως: αφ’ενός μεν λόγω της μαζικής αποσύρσεως των αποταμιευτικών καταθέσεων (παρ’ ημίν κατά 18 δις.ευρώ εφέτος το πρώτο 2μηνο), αφ’ ετέρου δε εξ αιτίας της δυσπιστίας των Ευρωπαϊκών τραπεζών να χορηγήσουν πιστώσεις στις νότιες και ανατολικές χώρες της ΕΕ. Όσα ομόλογα κι’ αν αγοράσει η ΕΚΤ στην δευτερογενή αγορά και όση ρευστότητα κι αν χορηγήσει, οι Ελληνικές τράπεζες δεν θ’ ανθέξουν την διαρροήν καταθετικών κεφαλαίων επί μακρόν και την αύξησιν των μη εξυπηρετουμένων δανείων.

Εξ άλλου, ο διοικητής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι δεν απέκρυψεν προσφάτως την ανησυχίαν του δια την ποιότητα των τραπεζικών χαρτοφυλακίων (collateral) και ήδη εζήτησε επίσπευσι της Πιστωτικής Χαλάρωσης (ΠΧ) με 60 δις. μηνιαίως ή ένα τρις. ευρώ συνολικώς. Μία κρατική Αυστριακή τράπεζα προσφάτως διεσώθη με bail-in…

Η Γερμανία αντιδρά. Η αποφασισθείσα Πιστωτική Χαλάρωσις δεν κατανέμει τον πιστωτικό κίνδυνο μέσα στην ευρωζώνη και ο Γενς Βάϊντεμαν, διοικητής της κραταιάς Μπούντεσμπανκ, αμφισβήτησε την αποτελεσματικότητά της .

Η μετεκλογική ύφεσις της Ελληνικής οικονομίας θα επηρεάσει σημαντικά τους τραπεζικούς ισολογισμούς, επιτείνουσα το πρόβλημα ρευστότητος. Τα 2,5 δις.ευρώ, που χορήγησε το ΤΧΣ στο Ταμείον Εγγυήσεως Καταθέσεων, είναι τελείως ανεπαρκή, και τα 25 δις. ευρώ (ομόλογα), που το Ελληνικόν δημόσιον παρέσχε πέρυσι στις τράπεζες, δεν χρηματοδότησαν στους δανειολήπτες. Απλώς παρέτειναν τον επιθανάτιο ρόγχο του Ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Ούτως ειπείν, χρειάζεται να εξετασθεί η πιθανότης νέας ανακεφαλαιώσεως των τραπεζών.

Η διαγραφή του χρέους

«Εις έναν κόσμον όπου το αδιανόητο γίνεται αντιληπτόν», έγραφαν οι Financial Times (20.4.10), «οι επίσημοι ομολογιούχοι αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο παραγραφής του Ελληνικού χρέους». Πρόκειται για την Σολώνειο ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ, μ’εθελοντική περικοπή του επισήμου χρέους διά να καταστή βιώσιμο. Εν τούτοις, με τα επιτόκια που δανείζεται τώρα το Ελληνικό δημόσιον (9,8% στα 10ετή ομόλογα), ακόμη και αν παραγραφεί το χρέος, η «εξοδος στις αγορές» δεν θα ημπορεί να επαναληφθεί εξ αντικειμένου.

«Η απομένουσα λύσις ήταν μία εμπροσθοβαρής (front loaded) στάσις πληρωμών , «χωρίς δάνεια σωτηρίας» , ως υπονοεί το «δεύτερο σενάριο» του Μuenchau: ”Default without bail-out”) αλλ’ η επιλογή χρεοστασίου θα φέρει την Ελλάδα – χώρα της Ευρωζώνης – στο «κλάμπ των Παρισίων» μαζί με το Αφγανιστάν,την Γκάνα και Μπουρκίνα Φάσο, που έχουν προσφύγει προκειμένου να διαπραγματευθούν το χρέος με τους ξένους δανειστές.

Οι συνέπειες του Χρεωστασίου

Εάν η Ελληνική κυβέρνησις κηρύξει αυτοβούλως στάσι πληρωμών, δεν θα πληρώσει εφέτος περί τα 34 δις. ευρώ ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις – όσον το πέμπτον περίπου του τρέχοντος ΑΕΠ, αλλ’ οι επιπτώσεις της αναστολής εξυπηρετήσεως του εξωτερικού χρέους, με την Ελλάδα παραμένουσα μέσα στην ευρωζώνη, θα γίνουν αισθητές επί μακρόν. Η οικονομία θα πρέπει να χρηματοδοτηθεί από ελλείποντες πόρους εις ευρώ. Το εθνικόν εισόδημα θα μειωθή από την αύξησι των φόρων-μείωσι των δαπανών, και η Ελληνική οικονομία δεν θ’ αποφύγει την παράτασι της υφέσεως. Τότε όμως «η εγχείρηση θα έχει επιτύχει αλλ’ ο ασθενής αποθάνει»!…Δηλαδή ο Ελληνικός λαός και η ανάπτυξις.

Oι σοβαρώτατες συνέπειες της στάσεως πληρωμών εντός της ευρωζώνης, θα γίνουν αισθητές μέχρι του τελευταίου πολίτου της χώρας:

– Το Κυπριακό μοντέλο απαγορεύσεως εξαγωγής κεφαλαίων θα εφαρμοσθεί επί το αυστηρότερον, με 100 ευρώ/ημερησίως περιθώριον αναλήψεως από κάθε καταθέτη.

– Οι μισθοί και συντάξεις του δημοσίου εις ευρώ θα μειωθούν, και ίσως η καταβολή των ανασταλεί επ’αόριστον.

– Θα κινδυνεύσουν οι τράπεζες από τον πανικό των καταθετών, ακόμη κι’ εάν αυξηθούν αισθητώς τα επιτόκια ή επιβληθούν περιορισμοί στην διακίνησι κεφαλαίων.

– Στις ξένες αγορές θα σημειωθή μεταστέγασις τεραστίας ποσότητος κεφαλαίων από της Ευρώπης προς τις ΗΠΑ και Ασία.

Προφανώς η διαγραφή του Ελληνικού χρέους από μόνη της δεν οδηγεί εις έξοδον εκ της κρίσεως, άνευ ανακτήσεως της Νομισματικής Ανεξαρτησίας της χώρας, που απωλέσθη το 2002 επί Σημίτου . Σύμφωνα με αναλυτή των New York Times, «η εσωτερική υποτίμησις στην Ελλάδα, ενώ διατηρείται η (εξωτερική) ισοτιμία του νομίσματος (δηλαδή του ευρώ), είναι όχι μόνον άδικη αλλά και αναποτελεσματική. Η χώρα θα είναι καλύτερα να αναδιαπραγματευθεί το χρέος της και να εγκαταλείψει το ευρώ».(Καθημερινή 15.5.10, σελ.15). Τι σημαίνει όμως η έξοδος από την ευρωζώνη;

Η Νομισματική Ανεξαρτησία

Ενώ η διαγραφή του χρέους αποτελεί συζητήσιμον αθέτησιν υποχρεώσεως της χώρας, η αναδιάταξις του εξωτερικού χρέους είναι ανεπαρκής διά να εξασφαλίσει την ανάπτυξιν. Η Ελλάς θα πρέπει ν’αποχωρήσει της ευρωζώνης και να εφαρμόσει ιδικήν της νομισματική πολιτική.  Πόσον εφικτή είναι η αποχώρησι της Ελλάδος από την ευρωζώνη και η επάνοδος στην δραχμή, χωρίς να κινδυνεύσει η ιδιότης της χώρας ως μέλους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως; Δεν υπάρχει κίνδυνος εκδιώξεως της χώρας μας από την ευρωζώνη ή από την Ε.Ε. Από τις 27 χώρες μέλη της ΕΟΚ, εννέα διατηρούν το εθνικό των νόμισμα και την ανεξαρτησία της νομισματικής των πολιτικής. Η Πολωνία, αν και είχε αναλάβει ρητήν υποχρέωσιν εντάξεως στην Ευρωζώνη, κατόπιν ωρίμου σκέψεως την απέρριψεν «προς το παρόν». Νομικώς, μόνον οικειοθελώς αποχωρεί μία χώρα από την Ε.Ε., επί τη βάσει της συνθήκης της Λισσαβώνος. Συνεπώς, στην περίπτωσιν εξόδου από το ευρώ λόγω αδυναμίας πληρωμής του χρέους, η Ελλάς θα παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωσι.

Ανάκτησις Ανεξαρτησίας

Σημασιολογικώς αναφέρω ότι, περί τις 20 φορές στους Financial Times και στον βρεταννικόν Economist, ανεφέρθη εφέτος «η δραχμή» – περισσότερον πάσης άλλης χρονιάς από το 2010.

– Επίσης, ο καθηγητής του Harvard Μάρτιν Φέλσταϊν, σύμβουλος του Αμερικανού προέδρου Ομπάμα, εισηγήθη «αναστολή εντάξεως στο ευρώ» (Euro holiday,) όπερ αποτελεί Αμερικανικόν ευφημισμόν εξόδου της Ελλάδος απ’ την Eυρωζώνη.

– Ο γνωστός Βρεταννός οικονομολόγος Σάμιουελ Μπρήτεν oμίλησε περί «παραλλήλων νομισμάτων» εν Ελλάδι (ευρώ και νέας δραχμής), λησμονήσας τον νόμον του Αριστοφάνους, ότι «το κακό νόμισμα διώχνει το καλό» (Βάτραχοι).

– Ο χερ Όττο Παίλ θεωρεί αναπόφεκτη την έξοδον της Ελλάδος «από την Ευρωζώνη κάποια στιγμή εντός της προσεχούς τριετίας». Πλησιάζει η στιγμή.

– Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν βλέπει αδύνατη την έξοδο της Ελλάδος απ’ το ευρώ, αλλ’ απειλεί, όλως αναρμοδίως, με εκδίωξίν της από την Ευρωπαϊκήν Ένωσιν. Πέραν της κατ’επανάληψιν αυτοδιαψεύσεώς της, θα εγράψει μεγάλη ζημίαν στον ισολογισμό της. Οι απειλές είναι γνωστές από την Κυπριακή χρεωκοπία…και η Μαρξιστική κυβέρνησις δεν πτοείται.΄Ισως και να την συμφέρει πολιτικώς.

Από μόνη της, εν τούτοις, η έξοδος της Ελλάδος από την ευρωζώνη δεν επιλύει το πρόβλημα της οικονομίας εάν δεν συντελεσθεί σ υ ν τ ε τ α γ μ έ ν ω ς.

Συντεταγμένη έξοδος

Η επαναφορά του εθνικού νομίσματος έχει ανάγκην ελευθέρως κυμαινομένης ισοτιμίας έναντι του δολλαρίου, μαζί με την εφαρμογήν «εναρέτου» δημοσιονομικής πολιτικής (πλεονασματικού τακτικού προϋπολογισμού), υψώσεως των εγχωρίων επιτοκίων, εφαρμογής πιστωτικών ελέγχων και αναστολής της ελευθέρας εξαγωγής κεφαλαίων. Η νομισματοποίησις του χρέους είναι εκ των ων ουκ άνευ. Σκοπός είναι όχι μόνον η προστασία του εγχωρίου νομίσματος και του τραπεζικού συστήματος, αλλά και η συνέχισις της πληρωμής των μισθών και συντάξεων του δημοσίου ως και η είσπραξις των φόρων.

Από τα θεμελειώδη ελαττώματα του ευρώ ήταν η απουσία μηχανισμού διασώσεως κινδυνευούσης τραπέζης εκ μαζικής διαρροής των καταθέσεων (bank run). Η επαναφορά του εκδοτικού προνομίου στην κεντρική μας τράπεζα, που εχάθη με την ένταξί μας στην ευρωζώνη, καλύπτει απεριορίστως τους καταθέτας, ενώ τα 10 δις ευρώ του Ταμείου Ασφαλίσεως Τραπεζικών Καταθέσεων – αν υπάρχουν- δεν επαρκούν για να σώσουν τις 4 «συστημικές» τράπεζες, όταν αποσυρθούν καταθέσεις που ανέρχονται σήμερον εις 140 δις. ευρώ.

Η ιδέα είναι να κυκλοφορήσει Νέα Δραχμή ίση μ’ ένα ευρώ, διά να μη διαταραχθή και πάλιν η αντίληψις περί τιμών στην αγορά, ως συνέβη κατά την υιοθεσία του ευρώ που υπερδιπλασίασε εν παραβύστω το κόστος ζωής στην Ελλάδα. Ειδικώτερον:

– Περί 25 δις. ν.δρχ.να δοθούν στις τράπεζες, έναντι επαναγοράς κρατικών ομολόγων που θ’αυξήσουν αισθήτως την ρευστότητα.

– Οι τραπεζικές καταθέσεις και πιστώσεις θα μετατραπούν εις ν.δρχ. Η επαναφορά είναι δικαία και λογική.

– Το εξωτερικόν χρέος θα δραχμοποιηθεί εν συνεχεία, καθ’όσον η Ελλάς είναι εκείνη που το οφείλει (κι’ όχι η ευρωζώνη). Εν αντιθέσει προς την Γερμανία, η χώρα μας επλήρωσε εν τέλει του πιστωτάς της.

– Πρόδρομον της νομισματοποιήσεως του χρέους απετέλεσε η ανταλλαγή των ομολόγων της Αργεντινής το 2001, που απεδέχθησαν οι ομολογιούχοι με κίνητρο το υψηλότερον επιτόκιο.

– Η ισοτιμία της ν. δρχ. συνδέεται με το πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού.

Η ν.δρχ.=1 δολλάριον αφίεται ακολούθως να διακυμαίνεται ελευθέρως και πιθανόν να υποτιμηθεί περίπου έως και 50% έναντι του δολλαρίου, οπότε το Δημόσιον Χρέος σε ευρώ θα καταστεί βιώσιμον, μειούμενο με την σειράν του κατά 45% εις παρούσες αξίες.

Στις 2 ν.δρχ. ανά ευρώ, η εν βαρεία υφέσει οικονομία θα ισορροπήσει και η χώρα θα ανακτήσει την χαμένη ανταγωνιστικότητά της ως η Τουρκία το 2001.΄Ενας ελεγχόμενος πληθωρισμός θα εξαλείψει την πτώσιν του ΑΕΠ και η ανεργία θα υποχωρήσει εφ’ όσον δ ε ν αυξηθεί ο κατώτατος μισθός.

Η φορολογία πρέπει να μειωθή δραστικώς διά ν’ αυξηθούν τα δημόσια έσοδα. Το «πόθεν έσχες » να μην ισχύσει στους ιδιώτες, ούτως ώστε να επαναπατρισθούν τα ιδιωτικά κεφάλαια. Τα επιτόκια πρέπει να γίνουν θετικά (άνω του πληθωρισμού), διά να ενισχυθεί η ροπή πρός αποταμίευσι.

Η Νομισματική Επιτροπή (Currency Board) θα ελέγχει τις τραπεζικές πιστώσεις και τις εξαγωγές κεφαλαίων, τα συναλλαγματικά έσοδα από εξαγωγές, τουρισμό, τα οποία θα κατατίθενται υποχρεωτικώς στην Τράπεζα της Ελλάδος στην τρέχουσα ισοτιμία, χάριν χρηματοδοτήσεως των (αναγκαίων) εισαγωγών εις καύσιμα, φάρμακα, ανταλλακτικά κλπ. Οι εισαγωγές πολυτελείας θα πρέπει να επιβαρυνθούν με ειδική εισφορά … «κοινωνικής αλληλεγγύης», ως ισχύει στην Καλιφόρνια.

Εκ της βραδείας ανακάμψεως της οικονομίας εκ της υφέσεως και λόγω του πρωτογενούς πλεονάσματος, δύναται ν’αναμένεται ανατίμησις της ν.δρχ., που θα προσπορίσει στον κρατικό προϋπολογισμό σημαντικό «πρωτογενές όφελος».

Κέρδη και ζημίες

Ζημίες εκ της επανόδου στην δραχμήν ασφαλώς θα υπάρξουν, αλλά θα επιμερισθούν ως ακολούθως:

– Οι αποταμιευτές θα χάσουν μέρος της αγοραστικής δυνάμεως του κεφαλαίου απ’ την υποτίμησιν, αλλ’ η αύξησις των πραγματικών επιτοκίων (άνω του πληθωρισμού) θα καλύψει μέρος της ζημίας του εισοδήματος εις βάθος χρόνου.

– Οι τράπεζες θα χάσουν την ελευθερίαν εξαγωγής κεφαλαίων αφού θα τεθούν φραγμοί στην εξαγωγήν των. Οι ασφαλιστικές εταιρίες θα χρειασθούν αύξησι κεφαλαίων.

– Οι ξένοι επίσημοι δανειστές θα χάσουν μέρος του κεφαλαίου των εκ της υποτιμήσεως, αλλά θα εισπράττουν τους τόκους και το κεφάλαιο των… «στη λήξι» και στην τρέχουσα ισοτιμία.

– Οι υπεύθυνοι διά την οικονομικήν καταστροφήν της χώρας θα πρέπει να υπάγουν οριστικώς σπίτι των, διά να μην πάνε φυλακή.

Η ωφέλεια από την εθνική «ποσοτική χαλάρωσι» θα είναι ότι οι Ελληνικές επιχειρήσεις θα αρχίσουν πάλι να χρηματοδοτούνται, να εργάζονται και να παράγουν αγαθά, χρηματοδοτούμενες επαρκώς αλλά με περίσκεψιν. Ο λαός θα καταναλίσκει ολιγώτερα εισαγόμενα προϊόντα αλλά θα ζεί εν τω μέτρω των δυνάμεων με τα εγχωρίως παραγόμενα τρόφιμα και λοιπά αγαθά που θ’ αυξηθούν σημαντικώς.

Η οικονομική ανάπτυξις θα επανέλθη ταχέως, ως απέδειξεν η νομισματική μεταρρύθμισις πολλών χωρών. Λ.χ. της Δυτικής Γερμανίας το 1947 και όταν πραγματοποιήθηκε η ένωσις της Ανατολικής με την Δυτική Γερμανία το 1991. Μετά την υποτίμησι του «ρεάλ» το 1999, η Βραζιλία ανεπτύχθη εντός 3 ετών και σήμερα είναι από τις ταχύτερον αναπτυσσόμενες χώρες. Η τουρκική οικονομία ανέκαμψε όταν απέπεμψε το ΔΝΤ και υπετίμησε την νέα τουρκική λίρα το 2001.

Την υποτίμησι, το 1953, της δραχμής, ακολούθησε μακρά σειρά ετών ταχείας οικονομικής αναπτύξεως και αυξήσεως του εγχωρίου εισοδήματος – όπερ το ζητούμενο.

Οι λαθρομετανάστες στην χώρα μας – άλλη μάστιγα αυτή – θα μειωθούν και η εκροή ενός δις. ευρώ εμβασμάτων τους στις πατρίδες των θ’ανακοπεί με την κατάργησι πληρωμής των εις ευρώ, που είναι το βασικό κίνητρον προσελεύσεώς των.

Προοδευτικώς θα αναστραφεί το νέο μεταναστευτικό κύμα των Ελλήνων, που τείνει ν’ αδειάσει τελείως την χώρα από τον νεαρό πληθυσμό, και αν ληφθούν σοβαρά κίνητρα ίσως αρχίσει ο πληθυσμός ν’αυξάνεται, όσον υπάρχει ακόμη ο απαιτούμενος χρόνος λόγω γηράνσεως.

Όσον αφορά στις ξένες κυβερνήσεις, «τα παράπονά των …στην ΕΚΤ», που έκανε «τα στραβά μάτια» όταν οι Ελληνικές κυβερνήσεις εδανείζοντο 100 δις. ευρώ ετησίως, άνευ ανησυχίας από πλευράς της δια τον πιστωτικόν κίνδυνον.΄Αλλωστε, αναδεχομένη η ΕΚΤ το χρέος, η επιβάρυνσις του ευρωπαίου φορολογουμένου θα είναι μικρά.

Οι οίκοι πιστοληπτικής (αν)αξιοπιστίας Moodies, Standard and Poor και Fitch, ας μέμφονται εαυτούς που μέχρις μέσων του 2009 έδιδαν εύφημο μνεία στην Ελλάδα «γιά την αύξησι του ΑΕΠ» με… δανεικά κι’αγύριστα.

Στιγμή Πρόσφορος

Η Ελλάς δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία χώρα που δεν θα εκπληρώσει εις συνάλλαγμα το εξωτερικό χρέος της. Προηγήθη αυτής η Ισλανδία, που δεν επλήρωσε τους Άγγλους και Ολλανδούς καταθέτας, και η Αυστρία και η Ισπανία, που κρατικοποίησαν τις μεγαλύτερες τράπεζές των εις βάρος των μετόχων-ομολογιούχων των. Η Ουγγαρία, Λιθουανία και Ρουμανία – μέλη της ΕΕ – προσέφυγαν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείον, όπερ αποτελεί ευφημισμόν της στάσεως πληρωμών. Η Σερβία υπετίμησε το δηνάριο, όπως και η Βενεζουέλα το δικό της νόμισμα. Ο Μέηντοφ φόρεσε «φέσια» 60 δις.$ στην πολυπληθή πελατεία του, χαρακτηρισθείς υπ’αυτής ως «χειρότερος του… Χίτλερ»! Ο Ντίκ Φάλντ εζημίωσεν 600 δις. $ τους διεθνείς επενδυτές με την χρεωκοπία της Λήμαν Μπράδερς το 2008. Περισσότερες των 260 μεγάλων επιχειρήσεων επτώχευσαν ανά τον κόσμο, και μόνον στις ΗΠΑ περί τις 250 τράπεζες έκλεισαν. Ο Ιαπωνικός αερομεταφορεύς JΑL υπήχθη εις πτωχευτικήν προστασίαν. Η Ουκρανία ετοιμάζεται τώρα γιά «φαλιμέντο» και η Ιρλανδία παρ’ολίγον να σταματήσει τις πληρωμές, αφού η τραπεζική «τρύπα» πλησίασε τα 90 δις. ευρώ.΄Ηδη θεωρείται ο δεύτερος μεγαλύτερος πιστωτικός κίνδυνος μέσα στην Ευρωζώνη μετά την χώρα μας!

Η Ελλάς έχει χάσει περίπου κεφάλαια 418 δις. ευρώ (Ακαθ. Επενδυτική Θέσις) και αδυνατεί να τα επανεισαγάγει με το φορολογικό κυνηγητό. Η νομισματοποίησις του εξωτερικού χρέους δεν αναιρεί την υποχρέωσιν ούτε αποτελεί στάσιν πληρωμών. Τόκοι και κεφάλαιο θα πληρώνονται σε νέες δραχμές. Το Αγγλικό δίκαιον εγκατελείφθη υπό της Ε.Ε. κατά την σύστασιν του Ευρωπαϊκού Ταμείου Σταθερότητος, και πάντως οι οφειλές υπόκεινται στην δωσιδικία του ΄Ελληνος δικαστού και στην δικαιοδοσία του ημεδαπού νομοθέτου.

Ουδέποτε στο παρελθόν το διεθνές κλίμα ήταν ευνοϊκώτερον απ’ ό,τι σήμερον διά την μετατροπή των πληρωμών της Ελλάδος εις εθνικό νόμισμα: η Αμερική έχει τριπλασιάσει το παθητικόν της κεντρικής της τραπέζης. Η Αγγλία και η Ιαπωνία τυπώνουν χαρτονόμισμα από «ζεστόν αέρα», και λίαν προσφάτως η ΕΚΤ απεφάσισε να ρίξει στην ευρωαγορά ομολόγων ένα τρισεκατομμύριον ευρώ. Ο Κινέζος κάτοχος Γερμανικών ομολόγων, που τ’αγόρασε στο 1,45 Ε/$, εισπράττει σήμερον 1,04 Ε/$ , δηλαδή έχασε 28% από την μέχρι τούδε υποτίμησι του ευρώ!     

Μπροστά στις ξένες λαθροχειρίες, η Ελληνική νομισματοποίησις του χρέους αποτελεί απλούν τέχνασμα. Στο κάτω της γραφής δικαιούται η Ελλάς να μιμηθή την Ιαπωνία, ΗΠΑ, Βρεταννία και την ΕΚΤ, που, με τις αγορές κρατικών ομολόγων (quantity easing), επιχειρούν ν’αντιμετωπίσουν την μετρία των ύφεσιν, ενώ η Ελληνική είναι ζήτημα επιβιώσεως ενός ολοκλήρου λαού.

Επίσης, η υποτίμησις του πετρελαίου κατά 40% βοηθεί το ισοζύγιο πληρωμών της Ελλάδος σημαντικώς. Και τα χαμηλά διεθνή επιτόκια επίσης…

Πρόσθετον πλεονέκτημα της ανακτήσεως της εθνικής κυριαρχίας είναι ότι η πατρίς μας θ’αποφύγει την υποδόριο πίεσι, να ενδώσει στα εθνικά της ζητήματα: Σκοπιανό, Κύπρος, Αιγαίον πέλαγος, ΑΟΖ, και ν’ αποφύγει το συντρέχον «φοβικό σύνδρομο» της Τουρκίας.

Είναι, εν τούτοις,τελείως υποκριτικό να ομιλούν οι Μαρξιστές «για ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας», όταν το ΔΝΤ είναι εγκατεστημένο «εδώ και για… πάντα», ενώ οι αποφάσεις του ισχύουν από της υπογραφής, άνευ μάλιστα κυρώσεως υπό της Βουλής της νέας δανειακής συμφωνίας Βαρουφάκη- Σόϊμπλε .

Καθώς ο διεθνής οικονομικός πόλεμος μαίνεται, και η Ρωσσία, η Ελβετία, η Δανία εγκαταλείπουν το ευρώ και την σταθερή ισοτιμία η Σουηδία κι’ η Νορβηγία, η εμμονή της Ελληνικής κοινής γνώμης, που πιστεύει ότι δήθεν η παραμονή στο ευρώ συμβάλλει στην … ισχύ της χώρας, αποτελεί παρωχημένη αντίληψι και προϊόν μεθοδευμένης παραπληροφορήσεως.

Οι καταβολές της εθνικής ισχύος,της ευημερίας και της καταπολέμησης της φτώχειας, βασίζονται στην ικανότητα των πολιτικών θεσμών εκάστης χώρας να χρησιμοποιεί τις δυνατότητες των ανοικτών αγορών, να ενθαρρύνει τις τεχνολογικές καινοτομίες, να επενδύει στο ανθρώπινο δυναμικό και να επιστρατεύει το ταλέντο και τις δεξιότητες μεγάλου αριθμού ατόμων – που όλα μαζί εξασφαλίζουν την οικονομική μεγέθυνση.

Οι κλειστοί πολιτικοί θεσμοί, τα πολιτικά κόμματα, η οικογενειοκρατία και η υποταγή στα κελεύσματα των ξένων είναι υπεύθυνα για την μείωσι της εθνικής ισχύος.

Υπεύθυνες οι παρανοήσεις

Στο πέμπτο βιβλίο του Ευκλείδου (324-265 π.Χ.), γίνεται αναφορά στην γενική θεωρία των αναλογιών, ως πρωτοπαρουσιάσθη από τον Εύδοξο Κνίδιο (περ.408-355 π.Χ) , μαθητή του Πλάτωνος.

Ο λόγος δύο ασυγκρίτων μεγεθών μπορεί να συγκριθεί με άλλες αναλογίες και έτσι παρέχεται η δυνατότης αντικαταστάσεως των κλασμάτων. Η ευχέρεια αυτή έδωσε αργότερα το δικαίωμα στους οικονομολόγους να συγκρίνουν το δημόσιον χρέος (stock ή απόθεμα) ως λόγον πρός το ΑΕΠ, με το έλλειμμα (flow ή ροή) εκπεφρασμένον εις όρους του ΑΕΠ, ενώ πρόκειται γιά δύο διαφορετικές έννοιες.

Έτσι, όμως, ξεκίνησε μία μεγάλη παρανόησις, όσον αφορά στην στάσι πληρωμών, που εξαρτάται όχι τόσον από το χρέος όσον απ’ το τρέχον εξωτερικόν έλλειμμα. Το χρέος ημπορεί να είναι 200% του ΑΕΠ, ως λχ. της Ιαπωνίας, αλλά με δημόσιον έλλειμμα 8% το ΑΕΠ και με εξωτερικόν πλεόνασμα 3% του ΑΕΠ (ή 153 δις.δολλαρίων), μία χώρα αυτή θεωρείται καθ’όλα αξιόπιστη (ΑΑ).

Αντιθέτως, ενώ η Ελλάς έχει δημόσιον χρέος 175% του ΑΕΠ αλλ’ έλλειμμα 6% του ΑΕΠ και άνοιγμα τρεχουσών συναλλαγών 9 δις.δολλαρίων ή 6% του ΑΕΠ, τα Ελληνικά ομόλογα βαθμολογούνται με μείον δύο Β από την Standard and Poors Πούρς – εις επίπεδον σκουπιδομολόγων» (junk bond) και δεν αγοράζονται πλέον από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια.

Υπάρχει όθεν επείγον ζήτημα περιορισμού του ελλείμματος εξωτερικών συναλλαγών χωρίς εκτεταμένη ανεργία.

Εν σχέσει με την συγκράτησι του δημοσίου ελλείμματος, σημασία δεν έχουν τόσον οι νέες φορολογίες, όσον η περικοπή των δημoσίων δαπανών.Ο Καναδάς το 1994 είχεν έλλειμμα προϋπολογισμού 9,4% του ΑΕΠ και είχε χάσει το τριπλό Α της πιστοληπτικής του αξιοπιστίας.Το Καναδικό δολλάριο περιφρονείτο ως το… «πέσο της βορείου Αμερικής». Η κυβέρνησις ανέλαβε την υποχρέωσι να μειώσει το χρέος στο 3% του ΑΕΠ εντός 3ετίας, μ’ένα πρόγραμμα περικοπής των κρατικών δαπανών από 5% έως 60% και μέσω της δραστικής μειώσεως του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων κατά ¼ αντιστοίχως. Στο Ελληνικόν ανάλογον, θα εσήμαινε μείωσιν των ΔΥ κατά 300.000! Ως αποτέλεσμα , τα δημόσια οικονομικά του Καναδά κατέστησαν πλεονασματικά το 1997.

Πώς έγινε το θαύμα αυτό; Όχι μ’αύξησι των φόρων, ως παρ’ημίν, αλλά με τερματισμόν δραστηριοτήτων του δημοσίου τομέως (stopping doing things), καθ’όσον η μέτρησις της αποδοτικότητος δεν απεδείχθη αρκετή διά να κάμει την διαφορά… Το κατά πόσον η επάνοδος του Καναδά στην ανάπτυξι αποδίδεται στον περιορισμό των κρατικών δαπανών ή σε τυχαιότητα, εναπόκειται στην σημασία που δίδεται εις έκαστον παράγοντα, μεταξύ των οποίων η διεθνής συγκυρία. Πάντως η χώρα ανέκτησε το τριπλό Α στην αξιολόγησι το 2002 – δι’όσην αξίαν έχει… Η Καναδική εμπειρία δεν αποτελεί επιχείρημα της πολιτικής υπέρ της μικράς δημοσίας διοικήσεως, αλλά μάλλον απεικόνισι των σοβαρών θυσιών που απαιτούνται όταν το δημόσιον έλλειμμα εγγίζει αδιατήρητα ύψη.

Στην Ελλάδα, οι βαθείες περικοπές της δημοσίας σπατάλης πρέπει να γίνουν ανεξαρτήτως ιδεολογίας ή κομματικής ιδιοτελείας. Ως μέσον αποκαστάσεως της χρηστής διοικήσεως, περιορισμού της διαφθοράς και παλινοστήσεως του δημοσίου συμφέροντος που σήμερα παραγκωνίζεται, χρειάζεται η περικοπή της κρατικής κραιπάλης και των δωρεάν παροχών (πχ.στο ΕΣΥ,ΟΑΣΑ κλπ). Κάθε αύξησις της δημοσίας δαπάνης κατά 1% αυξάνει την διαφθορά κατά 10%. Ό,τι είναι ανήθικον δημοσιονομικώς είναι και παράνομον.

Η ασφαλιστική «φούσκα»

Όλα ξεκίνησαν απ’ το βιβλίο Summa του Λούκα Πατσέλι, το 1494, γιά μεθόδους πρακτικής λογιστικής, ως το βιβλίο εσόδων-εξόδων, που πρέπει να είναι ισοσκελισμένον.Τούτο μας φέρει στην γνωστή «Ισότητα Ασφαλίστρων-Ζημιών» στον τομέα της ασφαλίσεως αυτοκινήτων, που αντιπροσωπεύουν το 30% της Ελληνικής ασφαλιστικής αγοράς. Μη λησμονούμεν ότι Ασφάλισις=Αποταμίευσις και όπου υπάρχει εξοικονόμησις καταπολεμούνται οι φούσκες.

Όμως και στις ασφαλιστικές εταιρίες, καιροφυλακτεί μία φούσκα υπό τα σημερινάς, οικονομικάς συνθήκας.΄Οσον ακριβής και να είναι η μέτρησις του Τεχνικού Ασφαλίστρου (70-75% του συνολικού, επηυξημένου με τους συντελεστές Γενικών Εξόδων, Κόστους Προσκτήσεως και του Περιθωρίου Κέρδους), το εμπορικόν Ασφάλιστρον υπολείπεται των Ζημιών. Εξ ου και η συσσώρευσις ελλειμμάτων στον κλάδο των αυτοκινήτων, που προεκάλεσε μεταξύ άλλων και το κλείσιμο 27 ασφαλιστικών εταιριών από το 1996 και εφέτος την υποψηφιότητα 18 ακόμη εταιριών πρός πτώχευσιν. Υφίσταται επίσης ζήτημα αποτιμήσεως των Ελληνικών ομολόγων στα αποθεματικά των ασφαλιστικών εταιριών.

Μία άλλη κυοφορουμένη «φούσκα» των Ασφα-λιστικών ταμείων αναφέρεται στην «αμφίδρομη σχέση»μεταξύ ασφαλίστρων που τροφοδοτούν τα χρηματιστήρια και των τιμών των μετοχών. Εφέτος, τα διεθνή χρηματιστήρια έχουν ανέβει 40% από τα χαμηλά του 2009 – ύψος που φαίνεται αδιατήρητο επί τη βάσει της κερδοφορίας των εισηγμένων εταιριών.Η άνοδος αυτή αποδίδεται στην «ποσοτική χαλάρωσι» (quantitive easing) και στα αρνητικά επιτόκια. Η εκτύπωσις χρήματος από «ζεστόν αέρα» υπό των κεντρικών τραπεζών, μεταβάλλει την ασφαλιστική προστασία σε κερδοσκοπικό παιχνίδι: το απόθεμα (Stock) των επενδεδυμένων ασφαλίστρων πλέον την απόδοσι (Yield), ενδέχεται να μην καλύψει μελλοντικές ζημίες (συντάξεις), ιδίως εάν την νομισματική επέκτασι διαδεχθή ο πληθωρισμός, οπότε το κόστος των αποζημιώσεων θα αυξηθεί αισθητώς.

Μετά την οδυνηρά εμπειρία της προσφάτου πιστωτικής κρίσεως, θα ήταν ασυγχώρητη παράλειψι να μην αναζητήσωμε ρυθμίσεις που να μας απαλλάξουν από την απληστία των υπεραποδόσεων που γεννά τις «φούσκες» από καταβολής κόσμου .

Ο Οδυσσεύς κι οι άπληστοι τραπεζίτες

Όσον αφορά στην αποπληρωμή του Ελληνικού δημοσίου χρέους, θα ημπορούσε να γίνει και με νέες δραχμές στην τρέχουσα ισοτιμία ή ανάλογα με την αξία των ομολόγων στην αγορά. Δέον να ληφθεί υπ’όψιν ότι, δεδομένου του ανελεήτου χαρακτήρος των πιστωτικών ιδρυμάτων («non eleemosynory institutions»), η παροχή των δανείων πρός την Ελλάδα στο 120% του ΑΕΠ το 2009 επεβαρύνθη από υψηλάς αποδόσεις, με μηδενικόν κίνδυνον (zero-risk weight), καθ’όσον οι τοκογλύφοι, διοικούντες τα ιδρύματα αυτά, ήσαν βέβαιοι ότι εις περίπτωσιν αδυναμίας πληρωμής του χρέους θα εσώζοντο (bail out) υπό του… Ευρωπαίου φορολογουμένου – με το αζημίωτο (τα πλούσια «μπόνουσες» των τραπεζικών στελεχών).

Επελθούσης της Νεμέσεως, δεν θα έπρεπε μόνον οι ΄Ελληνες πολίτες, ως νέοι Οδυσσείς, να πληρώσουν την κατασπατάλησι της δημοσίας περιουσίας, αλλά κι’οι άπληστοι τραπεζίτες, ως αχόρταγοι Μνηστήρες της Πηνελόπης. Σύγχρονον προηγούμενον υπάρχει με τους τραπεζικούς δανειστάς των υποθηκών μειωμένης αξιοπιστίας στις ΗΠΑ (sub prime mortgage), οι οποίοι κατηγορήθησαν (class action) ως συνυπεύθυνοι του τεραστίου σκανδάλου των τραπεζικών πιστώσεων ύψους 624 εκ.$.

Καιρός ήλθε να πάνε μερικοί φυλακή και στην χώρα μας, όπως στις ΗΠΑ.

Σημείωση

Οι όροι της συμφωνίας της 25/3/09 είναι η κοινή δράσις ΔΝΤ και ΕΚΤ, η έγκρισι της ευρωβοήθειας από 15 κοινοβούλια χωρών της Ευρωζώνης, η άμεση καταβολή της πρώτης «τραβηκτικής» υπό του ΔΝΤ, η έκδοσις κανονισμού υπό της Κομμισσιόν, η απαρέγκλιτη εφαρμογή της conditionality του ΔΝΤ, η απειλή εξόδου από την Ευρωζώνη της χώρας εις περίπτωσιν αθετήσεως των όρων της σωστικής επεμβάσεως, η ίδρυσις κοινής ομάδος ΕΚΤ, ΔΝΤ και Κομμισσιόν, που θα εποπτεύει την εφαρμογή των όρων διασώσεως, η αποπληρωμή του δανείου του ΔΝΤ προτιμησιακώς κλπ. Στις 18 Μαΐου, η Αμερικανική Γερουσία ενέκρινε τροπολογία του ΔΝΤ, που απαγορεύει την συμμετοχή των ΗΠΑ στην διάσωσι πτωχευσάσης χώρας. Η Σλοβενία δεν ενέκρινε την συμμετοχή της στην διάσωσι της Ελλάδος.