Ευσεβείς (προγραμματικοί) πόθοι

Το Ποντίκι

του Δημήτρη Μηλάκα

Στις προγραμματικές του δηλώσεις ο πρωθυπουργός περιέγραψε τους θεμιτούς και ευσεβείς πολιτικούς του πόθους, καθώς οι στόχοι που αυτός και η κυβέρνησή του καλούνται να υλοποιήσουν έχουν τεθεί από αλλού: από το τρίτο μνημόνιο. Το μόνο, λοιπόν που απομένει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι να αποδείξει ότι μπορεί να υλοποιήσει αυτούς τους στόχους  με την ελπίδα να οδηγούν σε διέξοδο και όχι στην ανακύκλωση της ελληνικής κρίσης.

Στην πρώτη του φάση το σχέδιο των δανειστών- όπως το περιέγραψε ο πρωθυπουργός περιλαμβάνει:

•           Μέτρα (με ένα πολυνομοσχέδιο)

•           Αξιολόγηση

•           δόση

•           Ανακαιφαλαιοποίηση των τραπεζών

•           Έναρξη της συζήτησης για το χρέος

Τα μέτρα που θα πακετάρονται σε νομοσχέδια επεξεργασμένα από τους επόπτες που κατοικοεδρεύουν  στην Αθήνα πέριξ των υπουργείων, μπορεί να τα «ταξινομήσει» κανείς σε δύο κατηγορίες: τα θεσμικά και τα 

Θεσμικά

1.         Η «ανεξαρτησία» του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Με άλλα λόγια  την ανάληψη του ελέγχου του εισπρακτικού μηχανισμού της χώρας από τους δανειστές.

2.         Η «ανεξαρτησία» του μηχανισμού ελέγχου της τήρησης  του προυπολογισμού. Με άλλα λόγια οι επόπτες παίρνουν από τα χέρια της εκλεγμένης κυβέρνησης τον έλεγχο  των δημόσιων οικονομικών και της οικονομικής πολιτικής με το «ανεξάρτητο» δημοσιονομικό συμβούλιο

3.         Διασφάλιση για λογαριασμό των δανειστών  του ελέγχου του τραπεζικού συστήματος  μέσω της θεσμικής αναδιάρθρωσης του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας

Εισπρακτικά

Τα εισπρακτικά μέτρα εμφανίζονται εμφανέστερα στον προϋπολογισμό, τον οποίο εγκρίνουν – αν δεν γράφουν- τα τεχνικά κλιμάκια των εποπτών . Εκεί διαπιστώνει κανείς την «λογική» των δανειστών  και τον στόχο τους να  μαζέψουν τελικά,  «επιστροφές» των τοκοχρεολυσίων. Η «αιώνια» αυτή διαδικασία μάλιστα, εξασφαλίζεται και θεσμικά πλέον με τις «ανεξάρτητες» φοροεισπρακτικές αρχές και το «ανεξάρτητο» δημοσιονομικό συμβούλιο που θα έχει την αρμοδιότητα να παρεμβαίνει και να επιβάλει νέα μέτρα.

Στα εισπρακτικά, θα πρέπει να συμπεριληφθεί και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Σε πρώτη φάση τα αεροδρόμια, λιμάνια, ΤΡΕΝΟΣΕ και πάει λέγοντας.

Για την υλοποίηση του  σχεδίου (τους) οι δανειστές ακολουθούν τη γνωστή συνταγή η οποία ακούει στο κωδικό όνομα αξιολόγηση:  πρόκειται για το μηχανισμό πίεσης των δανειστών, καθώς αν η λεηλασία της ελληνικής κοινωνίας δεν αξιολογηθεί ως ικανοποιητική δεν θα καταβληθεί η δόση, ή δε θα τηρηθούν ανειλημμένες από τους δανειστές υποχρεώσεις όπως για παράδειγμα η «εξέταση» λύσεων για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Πέραν τούτων: το μεγάλο κόλπο της τρέχουσας περιόδου με την έναρξη της υλοποίησης του τρίτου μνημονίου φαίνεται πως είναι η χειραγώγηση από τους δανειστές του γενικότερου επιχειρηματικού περιβάλλοντος τη χώρας, μέσω της ανακαιφαλαιοποίησης των τραπεζών και τη ρύθμιση των κόκκινων επιχειρηματικών δανείων.

Η διαδικασία αντιμετώπισης των κόκκινων δανείων και μέσω αυτής του ελέγχου της οικονομικής δραστηριότητας στη χώρα όχι από έναν εθνικό σχεδιασμό της εκλεγμένης κυβέρνησης – ή του ελληνικού πολιτικού συστήματος- αλλά από το «μάνιουαλ» των δανειστών επισφραγίζει, έχουμε την εντύπωση, ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις, αυτή και οι επόμενες, δεν μπορούν να  προγραμματίζουν το παραμικρό. Μόνο να εύχονται ίσως…