ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΕΦΑ

iskra

Toυ ΣΤΑΘΗ*

Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο κ. Τσίπρας δεν ομιλεί οξφορδιανά αγγλικά, αλλά ότι ομιλεί πολλές άλλες ξένες γλώσσες και τις ομιλεί απταίστως και φαρσί. Εν πρώτοις ομιλεί την ακροδεξιά γλώσσα Σαμαρά και την εκσυγχρονιστική γλώσσαΣημίτη,

με την ίδια άνεση που μιλούσε κάποτε τη γλώσσα εκείνων που τώρα σέρνει στην πιο βαθιά σκλαβιά. Κάποτε η άρχουσα τάξη κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ για πολυγλωσσία, διότι όσα έλεγε, η βαλτόκρεμα της Υποτέλειας και της Διαπλοκής τα έβρισκε «άστοχα και κινδυνώδη».

Τώρα, τα άστοχα και κινδυνώδη ομιλούν τη γλώσσα της σιωπής, ενώ ο κ. Τσίπρας ομιλεί λαλίστατος τη γλώσσα των μνημονίων, το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των δανειστών-δυναστών. Με έναν νόμο κι ένα άρθρο κατήργησε όλες τις λέξεις του Συντάγματος και τις έστειλε στη σκιασμένη επικράτεια των κραυγών και των ψιθύρων.

Δεν είναι δύσκολη η γλώσσα του κ. Πρωθυπουργού, δεν είναι σανσκριτικά, δεν είναι «κινέζικα», ούτε «ελληνικά» για την κυρία Μέρκελ, είναι μια γλώσσα απλή που συνοψίζεται σε μια μόνο λέξη: ναι.

Στη γλώσσα του συνταξιούχου υπάρχει ο γόος, στη γλώσσα του ανέργου ο αναστεναγμός, στη γλώσσα του νέου τα άι σιχτίρ στη γλώσσα του αυτόχειρα ο βρυχηθμός της οργής που μας περιμένει όλους, στη γλώσσα του Αλέξη υπάρχει η γλώσσα του κ. Τρύφωνα Αλεξιάδη που φιλοδοξεί να μπουκάρει νύχτα στα σπίτια, υπάρχει

ο δεξιός άνεμος που οιστρηλατεί ένα κράτος-απατεώνα. Διότι απατεώνας είναι ο αντισυμβαλλόμενος που σπάει μονομερώς μια συμφωνία, εν προκειμένω με τους πολίτες για τις 100 δόσεις. Και μάλιστα πρώτη φορά αριστερόςαπατεών,

όπως απατεώνες είναι κι όσοι παραμυθιάζουν τον κόσμο για την ύπαρξη ισοδύναμων σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ποια γλώσσα μιλάει ο κ. Κατρούγκαλος; Του Προκρούστη; Και με ποιο σθένος πετάει κατάμουτρα στους συνταξιούχους λέξεις δόλιες, ενδεδυμένες τον δηλητηριασμένο φερετζέ που θα τους καταφάει τη ζωή όπως ο χιτώνας της Δηιάνειρας κατέφαγε το σώμα του κουρασμένου Ηρακλή;

Κάθε μέρα τα μεγάφωνα που είναι διασκορπισμένα σ’ όλη την έκταση της κατακτημένης μας χώρας ξερνάνε λέξεις-βόμβες: «νέα βόμβα του ΔΝΤ... κ.τ.λ.»,«με Προεδρικό Διάταγμα... κ.τ.λ.», λέξεις που σκούζουν όπως οι σειρήνες των Στούκας και σκάνε στα σπίτια, στις γειτονιές, στα μικρομάγαζα. Λέξεις

που επαναλαμβάνουν τα παπαγαλάκια, άτινα ενδημούν στον Τύπο, ζητώντας απ’ όλους μας να μαραζώνουμε εθελοντικώς, διότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς - όρνια που σκάβουν τον λάκκο των άλλων ώσπου να πέσουν και τα ίδια μέσα· τρεις λέξεις είναι όλη κι όλη η ζωή τους, εκείνες που αφιερώνει ο ευαγγελιστής στον Ισκαριώτη: «και απελθών απήγξατο»...

Σε ποια γλώσσα γρυλίζουν οι κανίβαλοι όταν τρώνε των ανθρώπων τους μισθούς, τα δικαιώματα και τις ζωές; Σε ποια γλώσσα μιλάει η ελίτ των αλητών που μετατρέπουν την Ελλάδα σε Στρατόπεδο Συγκέντρωσης, που μετέτρεψαν την Πορτογαλία σε μια μουρλοκακομοίρα των 471 ευρώ του ενός, όπου μ’ αυτά τα λεφτά τρέφει άλλους τρεις; Τι γλώσσα

μιλάει η Ευρωπαϊκή Ενωση; του Μέτερνιχ ή του Δράκουλα του Παλουκωτή; Διότι τη γλώσσα του Γκαίμπελς τη μιλάει και τη μιλάει πολύ καλά. Ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί την ακούει; γιατί έχει καταπιεί τη γλώσσα του; Τους ποιητές κοροϊδεύαμε, σύντροφοι, ή τους αγίους, όταν ανάβαμε κεράκι στα λόγια και τα έργα των ηρώων! και των πολλών! των αδύναμων! αλλά και των σοφών! Ποια ελληνικά

μιλάει τώρα ο, περί τον πολιτισμό μάλιστα, κ. Μπαλτάς, όταν αποκλείει τους Ελληνες απ’ το προσκύνημα στα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους - τόσο δύσκολο είναι να σκεφθεί για δύο διαφορετικές τιμές των εισιτηρίων ή πλέον η κάθε σκέψη, αν δεν υπηρετεί την ομογενοποιημένη δικτατορία των Δυνατών, δεν βρίσκει λέξεις για να υπάρξει; Συχνά, τουλάχιστον ως το

πρόσφατο παρελθόν, ο κ. Τσίπρας (ή οι λογογράφοι του) επικαλείτο φράσεις ποιητικές, ή ρητά (όχι πάντοτε επιτυχώς), ή γνωμικά στις ομιλίες και τους λόγους του προς τους Ελληνες και τους ξένους. Κι εξακολουθεί να το κάνει ακόμα, διότι τώρα πια προφανώς νομίζει ότι με τις ίδιες λέξεις μπορείς να λες διαφορετικά πράγματα, ότι

μπορείς να τις βάζεις να κοροϊδεύουν ή να χλευάζουν η μία την άλλη, ότιτα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλαμπορεί να ’ναι και αριστερά, ότι μπορείς να μιλάς χωρίς να λες τίποτα. Οτι μπορείς να εξευτελίζεις την αυτοκριτική κάνοντάς την κυνισμό. Ο άδικος λόγος

με όλα του τα συμπαρομαρτούντα, ήγουν τους μεταμορφισμούς και τις σοφιστείες, ο άδικος λόγος! Ιδιος σε όλες τις γλώσσες, οι ίδιοι ευφημισμοί, οι ίδιες μαλαγανιές, οι ίδιες απειλές - ποια σειρήνα σού μάγεψε τ’ αυτιά κι άρχισες και εσύ να μιλάς τη γλώσσα του φόβου σκληρίζοντας ταυτοχρόνως πόσο παλικάρι είσαι;

Ισως έτσι να γίνεται. Ισως να είχε δίκιο ο ποιητής. Καλά φτιαγμένο να ’ναι το επίγραμμα, ζυγισμένη η ρίμα και διακριτική, με μέτρο, περισσότερο να τη νιώθεις παρά να τη διαβάζεις - και αν νικήσει ο Μάριος, για αυτόν ο έπαινος του ψηφίσματος, αν απ’ την άλλη νικήσει ο Σύλλας, αλλάζεις το όνομα και όλα είναι καλώς καμωμένα, καθωσπρέπει, είθισται πια,

απ’ όταν έγιναν συντρίμμια οι πόθοι μας κι έσπασε μέσα μας η καλή ελπίδα. Βεβαίως, η καλή ελπίδα βρίσκει τρόπους να δοκιμάσει την τύχη της, αλλά εσύ δεν ήσουν έτοιμος. Απροετοίμαστος βάδισες. Και τώρα μιλάς τη γλώσσα που ουρλιάζει διαταγές μέσα στο κεφάλι σου και

τις μεταφέρεις σε εμάς ωσάν να είναι φερέφωνο.

Καμιά γλώσσα δεν ομιλούν τα φερέφωνα...

*Δημοσιεύθηκε στο enikos.gr την Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015