Νέα Πολιτική
του Μελέτη Μελετόπουλου*
Κάθε χρόνο, στις 24 Ιουλίου, σύμπας ο πολιτικός κόσμος εορτάζει την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας (τώρα πιά που χρεωκοπήσαμε, λιγότερο πανηγυρικά). Η επίσημη θεωρία είναι ότι το 1974, με την πτώση της χούντας, εγκαθιδρύθηκε «για πρώτη φορά» γνήσια δημοκρατία στην χώρα μας. Διότι πριν το 1967 υπήρχε μία ελλειμματική δημοκρατία.
Πράγματι, πριν το πραξικόπημα του 1967, το πολίτευμα ήταν ένα υβρίδιο πελατειακού και ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού, αυταρχικού κράτους και στρατιωτικών παρεμβάσεων, που θύμιζε λατινοαμερικανικά καθεστώτα και μόνον δημοκρατία δεν μπορεί να θεωρηθεί.
Αλλά η θεωρία ότι μετά το 1974 έχουμε στην Ελλάδα αληθινή δημοκρατία, όπως αυτή ορίζεται διεθνώς από την πολιτική επιστήμη, δηλαδή δημοκρατικές διαδικασίες ανοιχτές στον λαό, πολιτικό ανταγωνισμό επί ίσοις όροις και θεσμούς που εγγυώνται την ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής βούλησης, μόνον ειρωνικά χαμόγελα μπορεί να προκαλέσει.
Στην πραγματικότητα, στην Ελλάδα μετά το 1974 εγκαθιδρύθηκε στην εξουσία μία κλειστή, παλαιοκομματική ολιγαρχία, αρχικά η προδικτατορική ΕΡΕ. Στην συνέχεια, το 1981, το παιχνίδι «άνοιξε» υποχρεωτικά με την νίκη του ΠΑΣΟΚ, με το οποίο αναγκάστηκε να μοιράζεται στο εξής την διακυβέρνηση η δεξιά. Τα επόμενα σαράντα χρόνια, και προϊούσης της μετατροπής του ΠΑΣΟΚ σε καθεστωτικό και πελατειακό κόμμα, διαμορφώθηκε μία δικομματική αλλά ενιαία στην ουσία της, στα συμφέροντά της, στον τρόπο διακυβέρνησης, στα προνόμιά της, πολιτική ολιγαρχία. Που λόγω της φαυλότητας και της ανικανότητάς της οδήγησε την χώρα στην χρεωκοπία.
Αυτό το δικομματικό κατεστημένο διασφάλισε την κυριαρχία του με διάφορους τρόπους, κυρίως όμως με τον αποκλεισμό τυχόν ανταγωνιστικών δυνάμεων από οποιαδήποτε πιθανότητα ισότιμης συμμετοχής τους στην εκλογική διαδικασία. Ο έλεγχος των καθεστωτικών ΜΜΕ υπήρξε κατ’εξοχήν εργαλείο ελέγχου (κοιτάξτε την σκανδαλώδη προβολή του καθεστωτικού και φιλομνημονιακού δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη πριν καλά-καλά αυτός δημιουργήσει τα κόμμα του).
Οι άδηλοι πόροι και το «μαύρο χρήμα» ήταν άλλος ένας μηχανισμός πολιτικής κυριαρχίας. Φυσικά υπήρχαν και πιο «καθεστωτικοί» και πιο ξεδιάντροποι τρόποι χρηματοδότησης: ένας απ’ αυτούς ήταν ο δανεισμός από το τραπεζικό σύστημα.
Όταν ο Αβραμόπουλος κήρυξε, πριν από μία δεκαπενταετία περίπου, το «τέλος του βιοϊστορικού κύκλου των κομμάτων της μεταπολίτευσης», και ανέλαβε την πρωτοβουλία να ιδρύσει νέο κόμμα, και ενώ οι δημοσκοπήσεις του έδιναν θηριώδη ποσοστά, προσέκρουσε στο εμπόδιο της χρηματοδότησης. Τότε λοιπόν ανακοίνωσε ότι, προκειμένου να αποφύγει αφανείς χρηματοδότες και άρα υποταγή σε συμφέροντα, θα προσφύγει σε τραπεζικό δανεισμό. Πλην όμως οι τράπεζες αρνήθηκαν να τον δανείσουν, οπότε ο Αβραμόπουλος επέστρεψε με την ουρά κάτω από τα σκέλια στο «μαντρί», το οποίο τον καλοδέχτηκε και τον προώθησε μάλιστα σε ανώτατα αξιώματα.
Αλλά οι τράπεζες δεν αρνήθηκαν καθόλου να δανείσουν την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Διεθνής πρωτοτυπία και ελληνική ευρεσιτεχνία οι τράπεζες να χρηματοδοτούν τα κόμματα. Με ποιά εχέγγυα και ποιές διασφαλίσεις; Υπάρχει οποιαδήποτε εγγύηση ότι ένα κόμμα δεν θα ναυαγήσει στις εκλογές και άρα χάσει τους οπαδούς του και τις συνδρομές τους, από τις οποίες (λέμε τώρα…) θα συλλέγονται τα χρήματα για την αποπληρωμή των τοκοχρεωλυσίων; Και τώρα, που πράγματι το μεν ΠΑΣΟΚ βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το όριο εισόδου στην Βουλή και η ΝΔ έγινε μεσαίο κόμμα, και που και τα δύο αυτά κόμματα βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, ποιός θα επιστρέψει τα χρήματα; Τι θα κάνουν οι τράπεζες αν τα κόμματα δηλώσουν αδυναμία αποπληρωμής; Θα συμπεριφερθούν όπως στον απλό πολίτη; Θα κατάσχουν τα περιουσιακά τους στοιχεία; Θα τα βάλουν σε ρυθμίσεις για τα επόμενα 35 χρόνια; Ή θα υπάρξουν ρυθμίσεις που θα αποδείξουν ότι η μακαρίτισσα μεταπολιτευτική ολιγαρχία έχει ακόμα τις γνωριμίες της με το τραπεζικό σύστημα;
Περιμένουμε από την κυβέρνηση ένα φως.
* Διευθυντής της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου