Το τσίρκο της ντροπής - analyst

analyst

Οι τρεις πολιτικές τάσεις που δηλητηριάζουν την Ελλάδα, καθώς επίσης τα σενάρια που τις συνοδεύουν – απέναντι στα οποία πρέπει να πάρουν άμεσα θέση η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, καθώς επίσης η ελληνική κοινωνία, πριν οδηγηθούμε στο χάος 

του Ιάκωβου Ιωάννου

Η προσπάθεια αποπροσανατολισμού των Ελλήνων από τα πραγματικά τους προβλήματα, καθώς επίσης από τους κινδύνους άλωσης της χώρας τέμνεται, συναντάται καλύτερα με τη δημιουργία συνθηκών πολιτικής αστάθειας – με το κυβερνών κόμμα να διασπάται σε επί μέρους μειοψηφίες απίστευτης ανεπάρκειας, οι οποίες τάσσονται

(α) είτε υπέρ του παραλογισμού της υιοθέτησης της νέας δραχμής, από μία υπερχρεωμένη, εντελώς διαλυμένη χώρα, χωρίς συναλλαγματικά αποθέματα και παραγωγικό ιστό – η οποία όμως θα μετατρεπόταν σε μία κεντρικά κατευθυνόμενη (κομμουνιστική) οικονομία, σε ένα κράτος που θα κυριαρχούσε το προλεταριάτο, με την ηγεσία του να μιμείται τον Λένιν,

(β)  είτε υπέρ ενός εικονικού νομίσματος που θυμίζει ηλεκτρονικό παιχνίδι του διαδικτύου, με πιστωτικές μονάδες (credits) και διάφορες άλλες ανοησίες – ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας απείρου κάλλους, με ένα παράλληλο νόμισμα που θα υιοθετούταν από ένα παράλληλο τραπεζικό σύστημα, σε έναν παράλληλο κόσμο (το απόλυτο τσίρκο),

(γ)  είτε υπέρ της υπογραφής ενός τρίτου μνημονίου, το οποίο θα ολοκληρώσει την καταστροφή των δύο προηγουμένων, με την επανάληψη του ίδιου πειράματος, εμπλουτισμένου όμως με νέα στοιχεία – όπως την παράδοση της δημόσιας περιουσίας στους δανειστές, μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, την κατοχή από τους ίδιους της Γενικής Γραμματείας Εσόδων (άρα του υπουργείου οικονομικών, των εφοριών και των τελωνείων), καθώς επίσης τη μεταφορά της ιδιοκτησίας του τραπεζικού συστήματος στον ESM, με την Ευρωζώνη να εγγυάται πλέον τη λειτουργία του. Αναλυτικότερα τα εξής:

.

Πρώτο σενάριο

Η πρώτη τάση, η δραχμή, φαίνεται πως ενισχύεται παρασκηνιακά από τη Ρωσία, η οποία θέλει να δημιουργήσει ένα ρήγμα στη Δύση, εκδικούμενη παράλληλα για τις κυρώσεις που της επιβλήθηκαν – ενώ ο κίνδυνος αφορά κυρίως τη μετατροπή της Ελλάδας στην Ουκρανία της Μεσογείου, με το ξέσπασμα κοινωνικών αναταραχών, εμφυλίων πολέμων κλπ.

Κανένας άλλωστε δεν πιστεύει πως οι Έλληνες έχουν γίνει ξαφνικά κομμουνιστές – ότι θα επιθυμούσαν την αγορά τροφίμων, φαρμάκων και βενζίνης με δελτίο, πως θα ήθελαν να κλείσουν τα σύνορα τους καταστρέφοντας την τουριστική τους βιομηχανία ή ότι θα ανέχονταν τριτοκοσμικές συνθήκες, αποχαιρετώντας το δυτικό τρόπο ζωής.

Δυστυχώς, οι υποστηρικτές της δραχμής δεν ενημερώνουν πως μπορεί να υιοθετηθεί μόνο σε συνδυασμό με ένα «κομμουνιστικό» κράτος (εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων, τραπεζών κλπ.), καθώς επίσης με μία εξαιρετικά επώδυνη χρεοκοπία, τα αποτελέσματα της οποίας δεν είναι σε θέση να προβλεφθούν – ειδικά επειδή δεν υπάρχει καμία παρόμοια εμπειρία, πόσο μάλλον με χρέος, ουσιαστικά εξωτερικό, το οποίο υπερβαίνει το 180% του ΑΕΠ.

.

Δεύτερο σενάριο

Η δεύτερη τάση, το «εικονικό νόμισμα», υποκινείται αναμφίβολα από τις Η.Π.Α., οι οποίες εφαρμόζουν τέλεια τον κανόνα του Γκέμπελ – σύμφωνα με τον οποίο όσο πιο κραυγαλέα μεγάλο είναι ένα ψέμα ή μία ανοησία, τόσο πιο πιστευτά γίνονται. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από την εμμονή των ΜΜΕ στο δήθεν εναλλακτικό σχέδιο του πρώην υπουργού οικονομικών, παρά το ότι υπερβαίνει τα ανώτατα όρια της ηλιθιότητας – ενώ είναι φανερό ότι οι, με δόσεις, «αποκαλύψεις» τους, τροφοδοτούνται από ξένες πηγές.

Ειλικρινά δεν πίστευα ποτέ μου ότι υπάρχουν τόσο ανόητοι άνθρωποι, πόσο μάλλον μία σχετικά σοβαρή εφημερίδα ή ένα σημαντικό κανάλι που θα πίστευαν σε μία τέτοια εξωπραγματική ανοησία – τροφοδοτώντας την κοινή γνώμη με τόσα σκουπίδια!

Ο κίνδυνος εδώ αφορά την άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας, καθώς επίσης την έξοδο της από την Ευρωζώνη, λόγω της πλήρους απώλειας της εμπιστοσύνης των εταίρων της – οι οποίοι παρακολουθούν άφωνοι το θέατρο του παραλόγου, το τσίρκο της ντροπής, με πρωταγωνιστή ένα «συμπλεγματικό» άτομο που τορπίλισε μυστικά όλες τις μέχρι σήμερα διαπραγματεύσεις.

Ο στόχος είναι να προκληθεί ένα ρήγμα στην Ευρωζώνη και στο ευρώ, έτσι ώστε αφενός μεν να μην διακινδυνεύσει το δολάριο τη θέση του ως το μοναδικό παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, αφετέρου να σταματήσει η επέλαση της Γερμανίας – η οποία επιδιώκει πλέον την ανεξαρτητοποίηση της από τις Η.Π.Α., καθώς επίσης τη δημιουργία ενός τρίτου ισχυρού πόλου στον πλανήτη, υπό την ηγεσία της. Η τοποθέτηση της Γερμανίας στο στόχαστρο (άρθρο), καθώς επίσης μία σειρά άλλων γεγονότων, τεκμηριώνει το δεύτερο αυτό σενάριο.

.

Τρίτο σενάριο

Η τρίτη τάση, η υπογραφή ενός νέου μνημονίου, στηρίζεται από τη Γερμανία, σε συνεργασία με την πλειοψηφία των χωρών της Ευρωζώνης – επειδή η ηγεσία της χώρας γνωρίζει τους κινδύνους κατάρρευσης του ευρώ, εάν πάψει να αποτελεί πλέον μία αμετάκλητη διαδικασία (ανάλυση).

Ο στόχος της δεν είναι σε καμία περίπτωση η εκδίωξη της Ελλάδας, αν και δεν περιμένει πλέον πως η πατρίδα μας θα εξυγιανθεί με ένα τρίτο πακέτο βοήθειας – αφού ολόκληρο το πολιτικό της σκηνικό θυμίζει ένα μεγάλο τσίρκο, γεμάτο μαϊμούδες, ενώ τίποτα απολύτως δεν λειτουργεί σωστά.

Ως εκ τούτου, η Γερμανία θέλει να αναλάβει, μέσω της Ευρώπης και των μηχανισμών της (ESM, Κομισιόν, ΕΚΤ),την άμεση διακυβέρνηση της Ελλάδας, εκδιώκοντας τις Η.Π.Α. από την ευρωπαϊκή επικράτεια – ενώ αποδέχεται ακόμη τη συμμετοχή του ΔΝΤ, επειδή δεν επιθυμεί να έλθει σε απ’ ευθείας σύγκρουση με τις Η.Π.Α.

Ο κίνδυνος εδώ είναι η πλήρης απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, με τη μετατροπή της χώρας μας σεΠροτεκτοράτο Χρέους, υπό ξένη διοίκηση και κατοχή – ενώ λέγεται πως ο πρωθυπουργός αποδέχθηκε άνευ όρων τις απαιτήσεις της Γερμανίας, επειδή έγιναν γνωστές οι παρασκηνιακές κινήσεις του σε συνεργασία με τις Η.Π.Α. (Στημένα παιχνίδια), οι οποίες θεωρήθηκαν ως προδοτικές σχετικά με την Ευρώπη.

Η μαραθώνια συζήτηση της Κυριακής, μετά την οποία αντιστράφηκε εντελώς η στάση του, καθώς επίσης η τοποθέτηση του στη γωνία του τραπεζιού των συζητήσεων, στη θέση του κατηγορουμένου, αποτελεί ένδειξη των παραπάνω – αφού η προδοσία μίας νομισματικής ένωσης από ένα μέλος της δεν είναι διαφορετική, από την προδοσία μίας χώρας από κάποιον πολιτικό της.

Άλλωστε, ολόκληρος ο χειρισμός των διαπραγματεύσεων εκ μέρους  του πρωθυπουργού (άρθρο), καθώς επίσης οι ενέργειες του πρώην υπουργού οικονομικών, τις οποίες δεν είναι δυνατόν να μην γνώριζε, ενισχύουν αυτού του είδους τις υποθέσεις – οι οποίες βέβαια είναι ίσως θεωρίες συνωμοσίας.

.

Συμπέρασμα

Αναμφίβολα η χώρα μας πρέπει να πάρει θέση, αφού δεν είναι δυνατόν να παίζει σε τρία ταμπλό μαζί – επομένως, είτε με τη Ρωσία, είτε με τις Η.Π.Α., είτε με την Ευρώπη όπου, εάν επιλέξει την τελευταία, θα ευελπιστεί πως θα πάψει να καθορίζει απολυταρχικά τους κανόνες η Γερμανία, με την ενίσχυση του άξονα Γαλλίας-Ιταλίας.

Η θέση της Ελλάδας πρέπει να στηρίζεται σε ρεαλιστικά δεδομένα – να συμφωνεί δηλαδή με τη σημερινή της οικονομική κατάσταση, να μην την ωραιοποιεί και να αποδέχεται τα σφάλματα της, χωρίς όμως να υποτιμάει τα τεράστια λάθη των δανειστών της (άρθρο), για τα οποία πρέπει ασφαλώς να πληρώσουν και αυτοί (διαγραφή χρέους).

Περαιτέρω, ο χρόνος που έχει η Ελλάδα στη διάθεση της είναι πάρα πολύ περιορισμένος, αφού κυβερνάται από ένα εξαιρετικά επικίνδυνο κόμμα που θα μπορούσε να δημιουργήσει ανά πάσα στιγμή, ακούσια φυσικά, συνθήκες έντονης πολιτικής αστάθειας – οι οποίες θα την μετέτρεπαν σε ένα αποτυχημένο κράτος, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον (ενώ ίσως θα μεσολαβούσε ένα δικτατορικό καθεστώς).

Αν και ο πρωθυπουργός τώρα φαίνεται να έχει τοποθετηθεί υπέρ της Ευρώπης ο τρόπος, με τον οποίο το διαχειρίζεται, δεν είναι καθόλου καλός – δημιουργώντας πάρα πολλές υποψίες. Οφείλει λοιπόν να ξεκαθαρίσει τη θέση του, αφού δεν είναι υπεύθυνος απέναντι στο κόμμα ή στις φιλοδοξίες του, αλλά απέναντι στην Ελλάδα – η οποία κινδυνεύει όσο ποτέ μέχρι σήμερα, στην μακραίωνη ιστορία της.

Κάτι ανάλογο ισχύει και για τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα, τα οποία δεν έχουν επίσης κάποιο εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της Ελλάδας, αρκούμενα στις μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις – θεωρώντας ανόητα πως η σημερινή εποχή είναι η ίδια, με αυτές του παρελθόντος.

Τέλος, θέση πρέπει να πάρουν και οι Έλληνες Πολίτες, έχοντας πλέον πλήρη εικόνα για τις συνθήκες που επικρατούν στην πατρίδα τους, για τους κινδύνους, καθώς επίσης για τις λύσεις που έχουν στη διάθεση τους – ελπίζοντας πως κατανοούν ότι, η χώρα μας βρίσκεται ήδη στα όρια της καταστροφής και του χάους.

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr