Το Μανιφεστο μας για τους ΥΔΑΤΙΝΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

 Κική Τζανετάκου & Μαρία Καρυοφίλη

Το νερό τρέχει προς τα πάνω

Προς το χρήμα

Το ενδιαφέρον των εταιρειών επικεντρώνεται στη διαχείριση του 90% των παγκόσμιων αποθεμάτων νερού που ακόμα παραμένουν υπό δημόσιο έλεγχο. Μέσω της μηχανής του χρέους και την αναγκαιότητα για διασφάλιση δανείων εκ μέρους υπερχρεωμένων κρατών από την Παγκόσμια Τράπεζα, του ΔΝΤ αλλά και άλλων οργανισμών, οι κυβερνήσεις εξαναγκάζονται στην αποδοχή των σχεδίων για ιδιωτικοποίηση.

Pepsi, Perrier, Evian, Naya, Poland Spring, Vivendi-Generale des eaux, Suez-Lyonnaise des eaux, Danone, International Waters Ltd of London, IWL, Nestle, ο κατασκευαστικός γίγαντας Bechtel, η εταιρεία παραγωγής χημικών Monsanto και η Dow Chemical Company , η Procter & Gamble ακόμα και η General Electric! Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει η Goldman Sachs!

Μνημόνιο Μάης του 2010, ένταξη της χώρας σε πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας από το ΔΝΤ-Παγκόσμια Τράπεζα και ΕΕ.

Από τα πρώτα και βασικότερα μέτρα των ελληνικών μνημονίων ήταν η ιδιωτικοποίηση των νερών της χώρας-για την ακρίβεια η επίσπευση της ιδιωτικοποίησης των αστικών νερών, αφού αυτή είχε αρχίσει από την περίοδο Σημίτη την περίοδο του Χρηματιστηρίου.

Η κρίση η οποία λειτούργησε και σε αυτήν την περίπτωση ως καταλύτης, προκειμένου να επιταχυνθεί και να ολοκληρωθεί και στη χώρα μας μια διαδικασία που αναδείχτηκε τις τελευταίες δεκαετίες σε κεντρική στρατηγική της κεφαλαιακής συσσώρευσης στις χώρες της δύσης ( και όχι μόνο εκεί) όπου οι φυσικοί πόροι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν ιδιωτικοποιηθεί.

Το Μάρτιο του 2001 ο ΟΗΕ διοργανώνει fora, για την αντιμετώπιση της λειψυδρίας – η διαχείριση του νερού ανατίθεται πλέον στον ανταγωνισμό της ελεύθερης αγοράς… από τότε το τοπίο αλλάζει στην παγκόσμια αγορά του γαλάζιου χρυσού… Οι τρεις γαλλικές εταιρείες Βεολια, Σουεζ Βιβεντι, και Γουοτερ Θεμς βρίσκονται μεταξύ των κορυφαίων εταιρειών σε κέρδη , καθώς το 2003 είχαν 156,7 δις δολάρια, ενώ αναφέρεται ότι ελέγχουν την παροχή νερού σε 230 χώρες στις πέντε ηπείρους. Η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμούσε ήδη 10 χρόνια πριν ότι η δυνητική αγορά νερού ξεπερνά το 1 τρις δολάρια .

Η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού αναδεικνύει το δόγμα ότι το νερό είναι προνομιακό πεδίο κέρδους. Υποστηρίζει ότι στις υποανάπτυκτες χώρες ή στις αναπτυσσόμενες , η κάλυψη των αναγκών νερού μπορεί να γίνει μόνο μέσω ιδιωτικοποιήσεων. Ο ΟΟΣΑ 2003 και η Παγκόσμια Τράπεζα 2006 επιμένουν σε αυτήν την λογική και ακολουθεί και η ΕΕ, η οποία χρηματοδοτεί και προγράμματα για την προώθηση της ιδιωτικοποίησης των Υδάτινων Πόρων , υποβαθμίζοντας έτσι το περιβάλλον, επειδή η κερδοφορία των εταιρειών αντλεί και εξαντλεί τα υδατικά αποθέματα , και μελλοντικά το κόστος ενός κυβικού νερού θα κοστίζει τρεις φορές περισσότερο από ότι στο παρελθόν.

Η μόνιμη διαδικασία όταν ιδιωτικοποιούνται οι υδάτινοι πόροι , άρα και οι πηγές, είναι μόλυνση των πηγών, έτσι ώστε να αναγκαστούν οι μέχρι πρότινος χρήστες να συνηθίσουν στην αγορά εμφιαλωμένων , συνήθως της ίδιας εταιρείας. Παράδειγμα στην Ελλάδα ο Βόλος –Πήλιο, όπου στην προσπάθεια αγοράς από την Coca-Cola των πηγών του Πηλίου , αίφνης το νερό βρέθηκε μολυσμένο με κολοβακτηρίδια. Ευτυχώς οι κάτοικοι αντέδρασαν αρκετά γρήγορα

Ακυρώθηκε η συμφωνία, αλλά εμφανίστηκε κάποια θυγατρική της Coca Cola επαναφέροντας το θέμα.
Αρχικά το ιδιωτικοποιημένο νερό πουλιέται φτηνότερα, σταδιακά όμως «επειδή γίνονται επενδύσεις βελτίωσης» αυξάνεται η τιμή κυβικού μέχρι να καταστεί δυσβάστακτο.

Γνωστές υπερ-τράπεζες και επενδυτικοί οίκοι (όπως η Goldman Sachs,η JP Morgan Chase, η Citigroup, η UBS, η Deutsche Bank, η Credit Suisse, η Macquarie Bank, η Barclays, ο όμιλος Blackstone, η Allianz η HSBC Bank και άλλες) αλλά και μεγιστάνες του πλούτου (ο T. Boone Pickens, ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ George H.W. Bush κι η οικογένειά του, ο Li Ka-shing από το Hong Kong, ο Φιλιππινέζος Manuel V. Pangilinan και άλλοι) προσπαθούν να αποκτήσουν (και να ισχυροποιήσουν -αν ήδη κατέχουν) δικαιώματα στο νερό ενώ αγοράζουν εκτάσεις γης με πηγές ή λίμνες, επιχειρήσεις ύδρευσης και μετοχές σε επιχειρήσεις ύδρευσης και των σχετικών με αυτήν τεχνολογιών παντού στη Γη.

Ανησυχητικό επίσης φαίνεται πως ενώ οι νέοι «άρχοντες του νερού» αγοράζουν παντού, οι κυβερνήσεις βιάζονται να περιορίσουν την δυνατότητα αυτάρκειας των πολιτών σε νερό, όπως έχει κυρίως γίνει γνωστό από την υπόθεση του Gary Harrington στο Oregon, ο οποίος διώχθηκε ποινικά και καταδικάσθηκε σε 30ήμερη φυλάκιση επειδή συνέλεγε βρόχινο νερό σε δεξαμενές στο κτήμα του.

Έτσι σύμφωνα με το νόμο ο Gary Harrington (ένας απλός πολίτης όπως όλοι μας) δεν μπορεί να συλλέξει νερό στα 170 εκτάρια γης που κατέχει ενώ ο δισεκατομμυριούχος T. Boone Pickens, που έχει αποκτήσει δικαιώματα σε νερό περισσότερα απ’ οποιονδήποτε άλλον στις ΗΠΑ, δικαιούται να συλλέγει (από τον υδατοφόρο ορίζοντα στην Ogallala Aquifer περίπου 65 δισεκατομμύρια γαλόνια (25.000.000 τόνους) νερού ετησίως.

Φαίνεται πως στη Νέα Τάξη Πραγμάτων ένας δισεκατομμυριούχος μπορεί να κατέχει λίμνες και πηγές, ένας απλός πολίτης όμως δεν δικαιούται καν να συλλέγει το βρόχινο νερό ή το λιωμένο χιόνι απ’ την αυλή του.

Παζαρεύουν κούρεμα χρέους με πώληση δικτύων νερού

Δεν είναι τυχαίο ότι ένας από τους όρους της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την ελάφρυνση του χρέους των «υπερχρεωμένων χωρών» είναι ακριβώς η ιδιωτικοποίηση των κρατικών εταιρειών που διαχειρίζονται τις πηγές και τα δίκτυα ύδρευσης στις μεγάλες πόλεις.

Η Παγκόσμια Τράπεζα έθεσε ως προϋπόθεση την ιδιωτικοποίηση του δικτύου ύδρευσης στη Βολιβία, προκειμένου να εξετάσει το ενδεχόμενο μείωσης κατά 600 εκατ. δολάρια του χρέους της χώρας.

Χύθηκε αίμα και σκοτώθηκε κόσμος όταν το νερό ιδιωτικοποιήθηκε και χιλιάδες κάτοικοι έχασαν την ελεύθερη πρόσβαση σε αυτό. Ο “πόλεμος για το νερό”, όπως καθιερώθηκε να λέγεται η επανάσταση από το λαό της Βολιβίας, στις αρχές του 2000, όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να ιδιωτικοποιήσει μια σειρά δημόσια αγαθά με πρώτο το νερό, στάθηκε η αφορμή να συσπειρωθούν οι πολίτες και μετά από μια σειρά αγώνων να αποκτήσει η χώρα, το 2009, το πρώτο Σύνταγμα, με απευθείας ψήφο από το λαό.

Όλα ξεκίνησαν το Σεπτέμβριο του 1998 όταν το ΔΝΤ ενέκρινε δάνειο 138 εκ. δολαρίων στην Βολιβία, για να συγκρατηθεί ο πληθωρισμός και να ενισχυθεί η ανάπτυξη της χώρας. Η εντολή που δόθηκε μαζί με το δάνειο στην κυβέρνηση ήταν να πουλήσει όσες κρατικές επιχειρήσεις είχαν μείνει στα χέρια της, μεταξύ των οποίων, τα Εθνικά Διυλιστήρια και μια τοπική εταιρία ύδρευσης, την SEMAPA.

Υπό την πίεση όμως της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και με τη συγκατάθεση των έως τώρα κυβερνήσεων, ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων ύδρευσης.

Παρόντες εξ αρχής ήταν οι ενεργειακοί όμιλοι RWE, Vattenfall, EnBW Energie Baden-Wuerttemberg, Ε. ΟΝ και Veolia.

Επί του παρόντος, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Μέρκελ διευκολύνει την πρόσβαση των ιδιωτών στη διαχείριση των πηγών και των ποταμών.

Στις 13 Φεβρουαρίου 2011, οι κάτοικοι του Βερολίνου με δημοψήφισμα απαίτησαν οι συμβάσεις που αφορούν τις ιδιωτικοποιήσεις της διαχείρισης των υδάτων, και που μέχρι σήμερα κρατούνταν μυστικές, να κοινοποιούνται στους άμεσα εμπλεκόμενους.

Θέμα με επερχόμενη ιδιωτικοποίηση του πόσιμου νερού, με την πολυεθνική Nestle να θέλει να παίξει καθοριστικό ρόλο και με την κυβέρνηση Ερντογάν να έχει εντάξει αυτόν τον τομέα στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, τίθεται και στην Τουρκία.

Οι απόψεις του επικεφαλής της εταιρίας Nestle, Peter Brabeck το 2013 πως το νερό δεν αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα και πως αυτή η ιδέα προέρχεται από εξτρεμιστικές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, έχουν εκφραστεί στο ντοκιμαντέρ «We Feed the World».

Η Nestle είναι ο μεγαλύτερος εμφιαλωτής νερού στον κόσμο. Ο Brabeck σημειώνει στη συγκεκριμένη συνέντευξη πριν ένα χρόνο, ότι το νερό είναι το πιο σημαντικό αγαθό πρώτης ύλης στον κόσμο. Ωστόσο, λέει ότι η ιδιωτικοποίηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλιστεί η δίκαιη κατανομή του. Ισχυρίζεται ότι η ιδέα ότι το νερό είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα προέρχεται από «εξτρεμιστικές» ΜΚΟ . Το νερό είναι ένα τρόφιμο όπως και κάθε άλλο, και πρέπει να έχει μια αξία στην αγορά.

Πιστεύει ότι η μέγιστη κοινωνική ευθύνη του κάθε προέδρου εταιρειών είναι να βγάζει όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος, έτσι ώστε οι άνθρωποι να έχουν θέσεις εργασίας.

Και λέει επίσης πως θα πρέπει όλοι να εργάζονται περισσότερο και σκληρότερα.

Η Nestle έχει ήδη μια πολύ κακή φήμη μεταξύ των ακτιβιστών. Υπήρξε κάλεσμα για μποϊκοτάζ από το 1977. Αυτό οφείλεται στην άσκηση πίεσης της Nestle για να σταματήσουν οι γυναίκες το θηλασμό – που είναι ελεύθερος και υγιής – και να χρησιμοποιούν τα παρασκευάσματα για βρέφη (που πωλούνται από τη Nestle) αντ’ αυτού. Η Nestle είχε πιέσει τις κυβερνήσεις ώστε οι υπηρεσίες υγείας τους να τα προωθήσουν. Στις φτωχές χώρες, αυτό είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο των βρεφών, δεδομένου ότι οι γυναίκες αναμείγνυαν τα παρασκευάσματα με μολυσμένο νερό αντί του θηλασμού.

Τρομακτικό το παράδειγμα στη ζώνη Maquiladora του Μεξικού, όπου μωρά και παιδιά πίνουν Coca-Cola και Pepsi και όχι νερό, αφού αυτό είναι τόσο σπάνιο και τόσο ακριβό. Αυτή η «σπανιότητα» του νερού είναι η πηγή των κερδών των πολυεθνικών.

Τα κέρδη των παικτών που μπαίνουν στο παιχνίδι έχουν να κάνουν με τη σπανιότητα και όχι με την αφθονία του νερού. Οι πρακτικές των εταιρειών αρχικά δοκιμάζονται στις χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Εφόσον κριθούν «επιτυχημένες», ακολουθεί ο ανεπτυγμένος κόσμος. Το νερό γίνεται πολυτέλεια. Οι πλούσιοι έχουν, οι φτωχοί κλέβουν ο ένας από τον άλλο. Στην Γκάνα για παράδειγμα, μετά την ιδιωτικοποίηση στο δημόσιο σύστημα υδροδότησης, οι τιμές αυξήθηκαν κατά 95% και το 1/3 του πληθυσμού έμεινε δίχως πρόσβαση στο καθαρό νερό.

«Ασφαλές» κλίμα για επενδύσεις είναι αυτό που προσφέρουν δικτατορικά καθεστώτα όπου απαγορεύονται οι αντιδράσεις εκ μέρους πολιτών. Ή αυτό που προσφέρουν χώρες εξαρτημένες από δάνεια λόγω χρέους. Ή χώρες με διεφθαρμένους πολιτικούς που θα εγγυηθούν την αποδοτικότητα των επενδύσεών τους με τα απαραίτητα ανταλλάγματα. Η Ελλάδα είναι πρόσφορο έδαφος για επενδύσεις. Με επιτροπεία, με την οικονομία σε ύφεση, με την κατάργηση δημοκρατικών και εργατικών δικαιωμάτων, με εξωφρενική ανεργία.

Η ιδιωτικοποίηση του νερού δοκιμάστηκε και στη βόρεια Ευρώπη χωρίς όμως επιτυχία. Το 1985 στο Παρίσι δύο εταιρείες διαχείρισης νερού, η Veolia και η Suez, ανέλαβαν την εκμετάλλευση του νερού, αλλά το 2008 ο δήμος της πόλης έλυσε τη σύμβαση μαζί τους αφού όπως κατήγγειλε δεν υπήρχε διαφάνεια στις αποφάσεις διαχείρισης ενός τόσο ευαίσθητου κοινωνικά φυσικού πόρου.

Κάτι ανάλογο συνέβη και στο Βερολίνο όπου το 1999 ιδιωτικοποιήθηκε μερικώς η επιχείρηση ύδρευσης. Σήμερα στις περισσότερες πόλεις της Γερμανίας η διαχείριση του νερού γίνεται είτε από δημόσιες, είτε από δημοτικές εταιρείες.

Ξεχωριστή είναι η περίπτωση των βρετανικών νησιών, όπου στην μεν Αγγλία, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, την διαχείριση του νερού έχουν ιδιώτες αλλά οι έρευνες δείχνουν ότι η σύγκριση κερδών μεταξύ Αγγλίας και Σκωτίας, που την διαχείριση του νερού έχει το κράτος, είναι ταυτόσημη. Με δυο λόγια οι ιδιώτες δεν αποδείχθηκαν καλύτεροι μάνατζερ από το Δημόσιο…

Η διαχείριση των υδάτινων πόρων ανέκαθεν υπήρξε αρμοδιότητα των δήμων.

Μέχρι την δεκαετία του ‘70-‘80 στους μεγάλους δήμους και μόνο στις πρωτεύουσες των νομών υπήρχαν υδρόμετρα και κατέγραφαν την κατανάλωση νερού, η δε τιμή του ήταν συμβολική, γιατί και οι δήμοι είχαν τη δυνατότητα να καλύπτουν τα έξοδα άντλησης και διανομής του νερού από τη διαχείριση κρατικών επιχορηγήσεων. Τα έργα ύδρευσης-αποχέτευσης ήταν υπόθεση του κρατικού Προϋπολογισμού και μάλιστα όσο πιο δραστήριος ήταν ο δήμαρχος και απαιτούσε από την εκάστοτε κυβέρνηση, είχε να επιδείξει και έργο και στον τομέα αυτό.

Με τις αναγκαίες προσαρμογές και παρεμβάσεις, με την αναγκαστική επιβολή του νόμου 1069/80, που τον ψήφισε η ΝΔ και τον εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ, το νερό άρχισε να μην θεωρείται κοινωνικό αγαθό. Οι υπηρεσίες ύδρευσης στους δήμους υποχρεώθηκαν να μετατραπούν σε επιχειρήσεις με ανταποδοτικό χαρακτήρα. Οι επιχειρήσεις αυτές ονομάστηκαν ΔΕΥΑ και ξεκίνησαν να επιχορηγούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό, όμως κάθε χρόνο είχε φθίνουσα πορεία και τώρα τελευταία σχεδόν εκμηδενίστηκε, χωρίς καμία αντίδραση των Δημάρχων και δημοτικών αρχών.

Το νερό έγινε εμπόρευμα και οι ΔΕΥΑ λειτουργούν ανταποδοτικά. Η όποια κρατική επιχορήγηση που στην αρχή ήταν αξιοσημείωτη, στην πορεία σχεδόν καταργήθηκε, ή είναι ανάξια λόγου. Οι ΔΕΥΑ από την ίδρυσή τους ήταν επιχειρήσεις θνησιγενείς. Αυτό φαίνεται και από το ότι όλες σχεδόν είναι χρεωμένες έως υπερχρεωμένες και μια σειρά δραστηριότητες τις έχουν αναλάβει εργολάβοι.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι λόγω του νομικού καθεστώτος που υπήρχε στις ΔΕΥΑ, οι δήμαρχοι και οι δημοτικές αρχές μέσα από τις ΔΕΥΑ έκαναν κοινωνική πολιτική, αλλά πάλι το όποιο έργο κοινωνικής πολιτικής το φόρτωναν στη τιμή του νερού.

Στη Μυτιλήνη απάλλαξαν τα σχολεία και τις εκκλησίες από τέλη ύδρευσης-αποχέτευσης, έκαναν μειώσεις σε ορισμένες κοινωνικές ομάδες. Έκαναν τα λεγόμενα ρουσφέτια στους ημέτερους. Ο δήμος δεν πλήρωνε νερό για πάρκα, δημοτικά κτίρια (καμιά φορά ! γινόταν και αλόγιστη χρήση) και ήταν ο πρώτος «μπαταχτσής» για τη ΔΕΥΑ. Το κόστος αυτό μεταφραζόταν σε αύξηση τιμής του νερού, δηλαδή στην ουσία το νερό πέρα από κοινωνικό αγαθό έγινε εμπόρευμα. Έγινε και μέσο για να φορτωθούν στους δημότες μια σειρά δραστηριότητες, ή υποχρεώσεις του κράτους προς τους πολίτες, που ήδη έχουν πληρώσει μέσα από τη φορολογία και έρχονται να αναπληρώσουν μέσα από τα πανάκριβα τιμολόγια του νερού.

Έτσι λοιπόν με τον Καποδίστρια επεκτάθηκε παραπέρα η εμπορευματοποίηση του νερού. Η τιμή του νερού σε αρκετές περιπτώσεις πήγε στα ύψη. Τα χωριά που συνενώθηκαν με τους δήμους, ενώ μέχρι τώρα είχαν τη δυνατότητα συμβολικά να πληρώνουν για το νερό και την αποχέτευση, με τη συνένωση (κοιτώντας πάντα την τιμή του δήμου) η τιμή του νερού ήταν ανοδική και επιβλήθηκαν τέλη αποχέτευσης. Για τα όποια έργα βιολογικού καθαρισμού έγιναν, επιβαρύνθηκαν οι κάτοικοι τη λειτουργία τους. Οι ΔΕΥΑ υποχρεώθηκαν να πάρουν δάνεια, να φτιάξουν εγκαταστάσεις βιολογικού καθαρισμού και δεξαμενές νερού, δίκτυα ύδρευσης-αποχέτευσης.

Λέμε υποχρεώθηκαν γιατί αν δεν υπήρχε οικόπεδο, αν δεν υπήρχε συμμετοχή αποδεδειγμένη για τα έργα δεν μπορεί μια ΔΕΥΑ να μπει σε πρόγραμμα για να χρηματοδοτηθεί το έργο.

Το νερό έγινε πανάκριβο εμπόρευμα. Ήδη ο βασικός όγκος νερού της χώρας μας έχει πάει σε χέρια ιδιωτών και τώρα με το μνημόνιο οι εταιρείες ύδρευσης Αθηνών και Θεσ/νίκης, θα παραχωρηθούν πλήρως στους ιδιώτες. Με τον Καλλικράτη οι ΔΕΥΑ θα υποχρεωθούν, είτε να διευρύνουν το αντικείμενό τους και να συμπεριλάβουν σ’ αυτό όλες τις δραστηριότητες, ύδρευσης, και αποχέτευσης, των δήμων που συγχωνεύονται και να παραλάβουν τις εγκαταστάσεις, και να εναρμονισθούν τα χωριά των δήμων με τη λογική της εμπορευματοποίησης, είτε να μείνουν τα χωριά έξω από τη ΔΕΥΑ. Αλλά η λογική της παραπέρα εμπορευματοποίησης θα κυριαρχήσει, γιατί ο Καλλικράτης κλείνει κάθε παράθυρο που έδινε τη δυνατότητα στους μικρούς δήμους να διατηρήσουν ορισμένα χαρακτηριστικά του νερού ως κοινωνικό αγαθό. Δηλαδή σε κάθε περίπτωση το νερό πλέον θα είναι εμπόρευμα, από το μικρό χωριό μέχρι την πρωτεύουσα και η άμεση μεγάλη αύξηση των τιμολογίων ύδρευσης και αποχέτευσης με την λογική της πειθαρχίας στο νόμο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ είναι αναπόφευκτη.

Εδώ πρέπει να πούμε ότι οι ΔΕΥΑ είτε απορροφήσουν τους δήμους που συγχωνεύονται, είτε μείνουν έτσι όπως είναι, με την πολιτική που εφαρμόζεται για την ύδρευση και αποχέτευση, είναι καταδικασμένες σε διάλυση και οι υπηρεσίες τους και εγκαταστάσεις τους, είτε συνολικά, είτε τμηματικά θα δοθούν σε ιδιώτες, όπου το νερό και τα λύματα θα γίνουν πηγή κέρδους για αυτούς που θα αναλάβουν την διαχείρισή τους και για το λαό πανάκριβο εμπόρευμα.

Αυτά τα στοιχεία του Καλλικράτη έκρυβαν επιμελώς οι δήμαρχοι πρώην και νυν του ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, νομάρχες, περιφερειάρχες. Έκρυβαν ότι ο Καλλικράτης είναι το όχημα μέσα από το οποίο θα εμπορευματοποιηθούν πλήρως μια σειρά κοινωνικά αγαθά και κοινωνικές υπηρεσίες όπως το νερό, το περιβάλλον, η παιδεία, η υγεία κ.λπ.
Κάθε σταγόνα νερό που εκχωρείται για εκμετάλλευση στους ιδιώτες, είτε με ΣΔΙΤ, είτε με προγραμματικές συμβάσεις, είτε με πωλητήριο, είναι έγκλημα και συμβάλλει στην ανάπτυξη για λογαριασμό της κερδοφορίας των επιχειρήσεων και όχι του τόπου μας.

Το νερό πλέον με την εφαρμογή του Καλλικράτη θα είναι ακόμα πιο ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα και στην πορεία πηγή κέρδους για τις επιχειρήσεις, «όχι πλέον δημοτικές», που θα κυριαρχήσουν στην ύδρευση και αποχέτευση των χωριών μας, των πόλεων μας και γενικά των δήμων. Όσο γι’ αυτά που ακούμε για επιχειρήσεις του δήμου ή των πρώην δήμων για το πόσιμο νερό σε συνεργασία με ιδιωτικές εταιρίες, κάθε άλλο παρά βοήθησαν στην ανάπτυξη, αλλά παραδίδουν ένα κοινωνικό αγαθό και το φυσικό περιβάλλον του τόπου μας στην ανεξέλεγκτη δράση των όποιων επιχειρηματιών και στο κυνήγι του ανταγωνισμού.

Υπάρχει λύση; Ναι. Σε μια πορεία άλλης ανάπτυξης που θα έχει στο κέντρο της προσοχής της τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όχι την εξυπηρέτηση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου και το νερό πάψει να είναι εμπόρευμα, αλλά κοινωνικό αγαθό, και αυτό μπορεί να υλοποιηθεί με:

1. Τη δημιουργία αποκλειστικά Δημόσιου Ενιαίου Φορέα Διαχείρισης των υδάτινων πόρων.

2. Την ένταξη όλων των εργαζομένων στις επιχειρήσεις ύδρευσης με κατοχύρωση και διεύρυνση των δικαιωμάτων τους.

3. Άμεσα μέτρα για να σταματήσει η μόλυνση των υδροφορέων κυρίως από βιομηχανικά απόβλητα και να εφαρμοστούν ολοκληρωμένα προγράμματα αποκατάστασης τους για υγιεινό και φτηνό νερό.

4. Δημιουργία θεσμικού πλαισίου που θα αντιμετωπίζει το νερό ως φυσικό πόρο ζωτικής σημασίας για τον άνθρωπο, τη φύση και την ανάπτυξη της κοινωνίας, που σημαίνει ότι το νερό αποτελεί κοινωνική ιδιοκτησία και είναι υπό κρατικό έλεγχο και διαχείριση.

5. Επεξεργασία και εφαρμογή ολοκληρωμένης υδατικής πολιτικής, που αφορά την έρευνα, την προστασία της και την ορθολογική αξιοποίηση των υδάτινων πόρων συνολικά στη χώρα και κατά υδατικό διαμέρισμα.

Ταυτόχρονα ήδη από το Μεσοπρόθεσμο του Μνημονίου, έχουν υπογράψει και επιβάλει, με την δικαιολογία του ελέγχου του μη ορθολογικού και σπάταλου τρόπου άρδευσης, την δήλωση των πηγαδιών, γεωτρήσεων και δεξαμενών. Η δήλωση εκτός από δαπανηρή, λόγω σχεδίων από μηχανικούς, και άπειρων χαρτιών και υπευθύνων δηλώσεων, υποχρεώνει τον ιδιοκτήτη κάτοχο , να χρησιμοποιεί όσα κυβικά του προσδιορίσει η σύμβαση που θα κάνει με τον Δήμο ανάλογα με τα στρέμματα χρήσης. Επιπλέον τοποθετούν υδρομετρητές ώστε αν ξεφύγεις για οποιονδήποτε λόγο, πχ πυρκαγιά στον γείτονα πληρώνεις πρόστιμο.

Η λογική του ελέγχου και του εξορθολογισμού της άρδευσης γεωργικών καλλιεργειών σε καθεστώς ιδιωτικοποίησης των υδάτινων πόρων, οδηγεί τελικά στην εξαθλίωση των αγροτών λόγω κόστους παραγωγής. Ακριβό νερό ακριβό ρεύμα, διότι θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι εταιρείες παραγωγής ρεύματος, ιδιωτικές και αυτές μετά το ξεπούλημα της ΔΕΗ είναι οι ίδιες που διαχειρίζονται και τα νερά. Σουεζ-Μπομπολας, Τερνα-Μεκοροτ , έχουν και θυγατρικές ενέργειας , για παραγωγή ρεύματος, Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, Υδροηλεκτρικών φραγμάτων κλπ.

Τι θα κάνουν λοιπόν οι αγρότες μπροστά σε αυτήν την κοστοβόρα παραγωγή; Ίσως σε πρώτη φάση να στραφούν στα μεταλλαγμένα που δεν χρειάζονται πολύ νερό, και είναι σχεδόν ελευθέρα πλέον.. Λίγο μετά όμως θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την γη τους;

Αυτό θέλουν την Αρπαγή Γης , και σε αυτό θα βοηθηθούν από τις τράπεζες , μιας και δεν υπάρχει πλέον Αγροτική.
Είναι όλα καλά σχεδιασμένα .

Τι κάνουμε , μπορούμε να κάνουμε κάτι ;;;;

Κατ αρχήν ενημερωνόμαστε,αντιδρούμε συλλογικά, κατά χωριό κατά συνεταιρισμό κατά γειτονιά ή πόλη. Για να μην πάρουν τα νερά των ΟΤΑ: Δεν δηλώνουμε πηγάδια, γεωτρήσεις, στέρνες. Θα φορολογηθούν στο μέλλον, επειδή χάνει κέρδη η ιδιωτική εταιρεία. Αν ηλεκτροδοτούνται βάλτε γεννήτριες. Μην δηλώσετε στους δήμους τις πηγές των χωριών σας, μην επιτρέψετε να τις πάρουν, θα ιδιωτικοποιηθούν.

Συνταχτείτε με το κίνημα SOSΤΕ ΤΟ ΝΕΡΟ. Ήδη καταφέραμε να μαζέψουμε 2 εκατ. υπογραφές που πήγαν στο Ευρωκοινοβούλιο από όλες τις χώρες της Ευρώπης, ζητώντας δημοψηφίσματα για την ιδιωτικοποίηση των νερών, σε κάθε χώρα .

Αν θέλουμε να επιβιώσουμε με αξιοπρέπεια, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε άλλο δρόμο από την αντίσταση στα σχέδια τους.

ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΜΗΤΡΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΑΜΕΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ