Το ηφαίστειο των προφυλακίσεων

protagon

του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Η καλύτερη μέθοδος για να επισπεύσεις την έκρηξη σ’ ένα ηφαίστειο είναι να (επιχειρήσεις να) το ταπώσεις. Και πιο γρήγορα και πιο μεγάλη και πιο καταστροφική η έκρηξη που θα προκαλέσεις. Βέβαια… εσύ θα το έχεις κάνει το καθήκον σου.

Αυτό θα επιχειρήσει, ως φαίνεται, αλλά και θα κατορθώσει αν έχει τον απαραίτητο χρόνο στη διάθεσή της η κυβερνητική πλειοψηφία, που ξεκινάει (;) την πρωτοβουλία επαναφοράς του νόμου περί προσωρινών κρατήσεων (προφυλακίσεις είναι, αλλά ακούγεται πιο εκσυγχρονιστικό/politically correct to «προσωρινή κράτηση» που κρύβει εκείνο που επιχειρείται: προ-ποινή).

Άμα έρθει κανείς και το συσχετίσει, αυτό, με την (επίσημα διακηρυγμένη) πρόθεση δημιουργίας φυλακής υψίστης ασφαλείας – μετατροπή του Δομοκού, μη μεγαλοπιάνονται όσοι ανατρέχουν σε αμερικανική φιλμογραφία υπερσύγχρονης φύλαξης ή σε ωραίες γερμανικές μνήμες λευκών κελιών: η δική μας εκδοχή υπόσχεται/απειλεί όλη τη φρικαλεότητα ανατολίτικης φύλαξης – με ανάθεση στο Δημοσίας Τάξεως αντί του Δικαιοσύνης (προφανώς για να επιβραβευθεί η λαμπρή στάση του πρώτου στην υπόθεση Χριστόδουλου Ξηρού, έναντι της ολιγωρίας του δεύτερου: κάποιος δεν διαβάζει καν τα έγγραφα μεταξύ των αρχών του «σκληρού πυρήνα» του Κράτους!). Άμα – κυρίως – ξαναδιαβάσει την περίπτωση Σακκά ο οποίος αποφυλακίσθηκε από την «προσωρινή κράτηση» διάρκειας υπερδιπλάσιας από τη συνταγματικά προβλεπόμενη (12 μήνες +6 extension +12 μήνες + κάτι ακόμη: μιλάμε για μεταχείριση ανθρώπου, από έννομη τάξη με … κράτος δικαίου, δηλαδή με κυριαρχία του νόμου) μόνον μετά από 40+ ημέρες απεργίας πείνας και (μην το ξεχνάμε) κινητοποίηση «των ξένων», της Guardian και του BBC, που επιμένουν να κοιτάνε όσα εμείς προσπερνούμε. 

Που τον ξαναμάζεψαν για παράβαση των όρων της απόλυσής του, αλλά η Δικαιοσύνη αρνήθηκε να τον ξαναστείλει μέσα (γιατί, γιατί… δεν υπήρχαν αυστηρότεροι όροι των αρχικά ταχθέντων και διότι διέγνωσε βεβαιότητα νέας απεργίας πείνας/νέας απόλυσης υπό πίεση). Που επιχειρήθηκε να τον ξαναστείλει μέσα πρωτοβουλία της Αντιτρομοκρατικής με κάποιο περιπλανώμενο αποτύπωμα σε κινητό αντικείμενο, παλαιάς κοπής (το δικαστικό συμβούλιο, ενθυμούμενο την νομολογία των δικαστηρίων για τα τέτοια, ουκ ηβουλήθη συνιέναι…) αλλά κι εδώ χωρίς επιτυχία. Όμως, αρκεί!

Άμα, δε, συσχετίσει ο ίδιος «κανείς» με την υπόθεση του καθεστώτος των αδειών που κι αυτό πάει να επανανομοθετηθεί – χωρίς οποιοσδήποτε των επισπευδόντων να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει η νομοθετική πρωτοβουλία λίγα 24ωρα αφότου ένας καθ’ όλα συμπαθής Ελλην συμπολίτης μας, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, έκρινε επάναγκες να μιλήσει για «bad application of a bad law» στην Ουάσιγκτον, μετά την κατσάδα Joe Biden - μάλλον θα αντιληφθεί τι πάει να γίνει, αν τύχει και δεν ξυπνήσουν αντανακλαστικά άμυνας της Κυβέρνησης (καλά, εντάξει…) ή πάντως της κοινωνίας (αυτός είσαι εσύ, φίλε αναγνώστη…) στο τι είναι η εκδοχή «κοινωνικού ελέγχου» όπως πάει, έτσι, να εγκαθιδρυθεί. Εκτός πια κι αν επικρατήσει η αίσθηση ότι η φαγωμάρα στο εσωτερικό της «17Ν», ή το φαινόμενο homo homini lupus στο εσωτερικό των Πυρήνων, ή και γενικότερα στο εσωτερικό των φυλακών, επιτρέπει να θεωρήσουμε ότι όσα συμβαίνουν σ’ αυτόν το παράλληλο σύμπαν δεν μας αφορούν.

Όποιος ζει στις παρυφές της Αίτνας και περιφρονεί το ηφαίστειο, άσχημα κάνει.