Casus Belli “Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;”

Νέα Πολιτική

Tου Νίκου Σ. Λιναρδάτου ♦

H φράση αυτή ειπώθηκε από έναν Μεγάλο Έλληνα, έναν αληθινό πατριώτη, τον στρατηγό και πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα.

Όντας άρρωστος  έπασχε από φυματίωση έμενε σε ένα μικρό σπίτι κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν λοιπόν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι, για να μπορεί να επικοινωνεί σε μια ώρα ανάγκης, αλλά αυτός αρνήθηκε, λέγοντας: «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βά λετε τηλέφωνο»;
Πολλές φορές πάλι, έστελνε με τρόπο και του αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα. Οι γύρω του και όσοι τον γνώριζαν και τον επισκέπτονταν, του υπενθύμιζαν ότι, λόγω της αρρώστειας του, είχε ανάγκη για καλύτερο φαγητό. Η απάντησή του, πάντα με απλότητα και ευγένεια, ήταν η ίδια: «Γιατί, τι κάνω; Μήπως σκάβω για να καλοτρώγω; Ξαπλωμένος είμαι»!

Κάποια μέρα, ένας επώνυμος της εποχής, τού δώρισε ένα ωραίο χρυσό στυλό. Ο στρατηγός Πλαστήρας κάλεσε τον καλό του φίλο Ανδρέα και του είπε:
– Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου αρκεί το στυλό που έχω. Να το στείλεις πίσω.
– Μα θα προσβληθεί ο …
– Δεν πειράζει! Εγώ δεν θέλω δώρα Ανδρέα.
Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!
Θέλετε κι άλλες χαρακτηριστικές στιγμές του Μεγάλου αυτού Έλληνα;

Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα “Πλαστήρας” όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται. Κι αυτός αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα… Ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με τον στρατηγό και πρωθυπουργό. Μετά από πολύ δισταγμό, του αποκαλύπτει ότι είναι αδελφός του. Ο στρατηγός όμως το έμαθε. Κάλεσε αμέσως τον αδελφό του, τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία, λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και φυσικά, ο αδελφός του παρέμεινε άνεργος…

Ο Πλαστήρας δεν άφησε πίσω του ούτε σπίτι, ούτε ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες… Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., δέκα δολλάρια και μια λακωνική προφορική διαθήκη: «Όλα για την Ελλάδα!». Βρέθηκε επίσης ένα χρεωστικό του Στρατού για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού «ώστε να μη χρωστά στην Πατρίδα».

Με τον θάνατό του, στις 26/7/1953, το νεκρικό κοστούμι το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ  γιατί ο Πλαστήρας τον μισθό του τον προσέφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά παιδιά  ο δε γιατρός που υπέγραψε το πιστοποιητικό θανά του, μέτρησε στο κορμί του 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα…

Αυτή ήταν όλη του η περιουσία! Μήπως έχει να προσθέσει κάτι κάποιος από τους σύγχρονους πολιτικούς μας;

Περιοδικό ¨Νέα Πολιτική¨ Τεύχος Β3