Πως γίνεται κάποιος φασίστας!

Απέραντο Γαλάζιο

Η μετατροπή ενός ανθρώπου σε φασίστα δεν είναι μια απλή διαδικασία. Συνήθως παίρνει χρόνο. Ακολουθεί σχεδόν πάντα μια πατέντα, μια διαδικασία στην οποία αφού μπουν τα θεμέλια χτίζεις τα πατώματα μέχρι που φτάνεις στην κορυφή. Ορισμένες φορές η διαδικασία είναι τέτοια που δεν την καταλαβαίνει ούτε ο εμπλεκόμενος. Δεν λέει δηλαδή αύριο θα γίνω φασίστας, ούτε έχει μια ημερομηνία σταθμό την οποία γιορτάζει ως τα γενέθλια της φασιστικής του ζωής. Η μετατροπή ενός ανθρωπάκου-κάμπιας σε ναζιστική-πεταλούδα είναι μια σύνθετη διαδικασία την οποία σας παρουσιάζουμε:

Στάδιο πρώτο: Τα θεμέλια

Κάποτε σε μικρή ηλικία, όταν είσαι εντελώς εύπλαστος, διαβάζεις στα βιβλία της ιστορίας του δημοτικού για τις μάχες που έδιναν οι πρόγονοί σου. Λυρικές αναπαραστάσεις του τρόπου με τον οποίο αν και πάντα λιγότεροι κατάφερναν να εξουδετερώνουν όλους τους πανίσχυρους εχθρούς τους, τους Πέρσες, τους Τούρκους, τους Ιταλούς τους Γερμανούς. Ενδιάμεσα σου παραβάλλονται οι ενδείξεις της πολιτισμικής σου ανωτερότητας. Φωτογραφίες από κίονες, ναούς και αμφορείς που επιβεβαιώνουν αυτό που έχεις ακούσει και στο σπίτι σου: «όταν εμείς χτίζαμε παρθενώνες οι άλλοι τρώγαν βελανίδια». Κάπου εκεί αρχίζεις να ερωτοτροπείς με έναν παιδικό εθνικισμό. Βλέπεις τον εαυτό σου σαν τον επόμενο Καραϊσκάκη ή Κολοκοτρώνη, και δηλώνεις περήφανος για την καταγωγή σου και πρόθυμος να θυσιαστείς για την πατρίδα σου. Έχεις μάθει απ’ έξω όλες τις βασικές εκκλησιαστικές προσευχές κι ας μην καταλαβαίνεις τι λένε. Σταυροκοπιέσαι κάθε φορά που περνάς έξω από εκκλησία, ίσως να παρακολουθείς και το κατηχητικό, και για κάποιο λόγο πιστεύεις πως υπάρχει ένας θεός που προστατεύει την Ελλάδα σαν την δική του πατρίδα. Άλλωστε η εκκλησία έπαιζε πάντα καθοριστικό ρόλο στη μόρφωσή σου και ιδιαίτερα στην ιστοριογραφία της χώρας μας, η οποία παρά την ύπαρξη πολλών κατ’ όνομα αριστερών καθηγητών, διανοούμενων και ερευνητών δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από τον χαρακτήρα της γεγονοτολογικής παράθεσης πολεμικών συγκρούσεων. Ιδιαίτερα όταν η αριστερή αντίστιξη στην εθνικιστικού τύπου ιστοριογραφία είναι η …Ρεπούση τα πράγματα δυσκολεύουν.

Οι δεκαπέντε ανατροπές που φέρνει το Μνημόνιο

Euro2day

Παρεμβάσεις εξπρές σε όλο το φάσμα της οικονομίας απαιτεί η τρόικα. Οι αλλαγές σε φόρους, Δημόσιο, δανειολήπτες, αγορά εργασίας και επαγγέλματα. Οι αυτόματες περικοπές στις δαπάνες σε περίπτωση αποκλίσεων και ο κίνδυνος νέων μέτρων.

Ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα υπό τη συνεχή απειλή νέων μέτρων θέτει η Ε.Ε. με το νέο μνημόνιο που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα. Οι παρεμβάσεις αφορούν όλο το φάσμα της οικονομικής δραστηριότητας και συνοδεύονται από «ρήτρες» διορθωτικών κινήσεων σε κάθε απόκλιση. Αναλυτικά:

Εκτός από την κεραμίδα της διατήρησης του φόρου αλληλεγγύης ως και το 2016 (με εισφορά 1% ως 4% ανάλογα με το εισόδημα) και τον κίνδυνο για παράταση της είσπραξης του χαρατσιού μέσω ΔΕΗ, αν δεν πειστεί η τρόικα ότι ο νέος φόρος ακινήτων θα φέρει 2,7 ως 2,9 δισ. ευρώ, Σεπτέμβριο – Οκτώβριο η Αθήνα καλείται να προχωρήσει σε περαιτέρω απλοποίηση του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων ώστε να εφαρμοστεί το 2014. Θα παρουσιάσει και νέο φορολογικό νομοσχέδιο με κίνητρα για τις επενδύσεις.

Τον Σεπτέμβριο θα δοθεί το χρονοδιάγραμμα για τις νέες αντικειμενικές αξίες, οι οποίες πρέπει να έρθουν κοντά στις τιμές αγοράς, αλλά θα τεθούν σε ισχύ από το οικονομικό έτος 2016. Να σημειωθεί ότι οι αρχές θα επιβάλουν και φόρο ελλιμενισμού για τα σκάφη αναψυχής που θα ξεκινήσει από την 1η Οκτωβρίου.

Τίτλοι τέλους για το οικονομικό θαύμα της Κίνας

Euro2day

Το αδιέξοδο του οικονομικού μοντέλου της Κίνας και η καθυστερημένη αναγνώριση της κρίσης. Τα διλήμματα της κινεζικής ηγεσίας. Οι φόβοι για επαναπατρισμό κεφαλαίων και το θέμα του πληθωρισμού. Οι αλλαγές στις παγκόσμιες ισορροπίες. 

του George Friedman

Ο μετασχηματισμός της κινεζικής οικονομίας, τον οποίο το Stratfor έχει προβλέψει και είχε αναλύσει εδώ και χρόνια, προσελκύει τώρα το ενδιαφέρον των ΜΜΕ.

Πολλοί έχουν θέσει το ερώτημα πότε θα έρθει η Κίνα αντιμέτωπη με μια οικονομική κρίση και εμείς έχουμε απαντήσει ότι η στιγμή αυτή έχει έρθει εδώ και καιρό – θέση που δεν είναι ευρέως αναγνωρισμένη εκτός Κίνας, και ειδικά στις ΗΠΑ. Mια κρίση μπορεί να υφίσταται προτού αναγνωριστεί. H παραδοχή ότι η κρίση είναι υπαρκτή είναι σημαντική στιγμή, γιατί τότε είναι που οι περισσότεροι αρχίζουν να αλλάζουν τη στάση τους. Το ερώτημα που μας απασχολούσε ήταν πότε η κινεζική οικονομική κρίση θα γίνει κοινά αποδεκτό γεγονός, αλλάζοντας τις ισορροπίες σε παγκόσμιο επίπεδο.

Tην περασμένη εβδομάδα η κρίση ανακοινώθηκε με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Tην αρχή έκανε ο αρθρογράφος των New York Times και νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman, δημοσιεύοντας ένα κομμάτι με τίτλο "Σύγκρουση στο Σινικό Τείχος".

"Τα σημάδια είναι πλέον ξεκάθαρα", γράφει ο P. Krugman. "Η Κίνα αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα. Δεν πρόκειται για κάποιο ανεπαίσθητο πισωγύρισμα, αλλά για κάτι πιο θεμελιώδες. Ολόκληρο το μοντέλο παραγωγής της χώρας, το οικονομικό σύστημα που οδήγησε σε τρεις δεκαετίες απίστευτης ανάπτυξης, έφθασε στα όριά του. Μπορεί να πει κανείς ότι το κινεζικό μοντέλο αναμένεται να χτυπήσει στο Σινικό Τείχος και το μόνο ερώτημα που απομένει είναι πόσο μεγάλη θα είναι η σύγκρουση".

Μπορεί να μιμηθεί η Ευρώπη τις ΗΠΑ του 1930;

Euro2day

Αντιμέτωπη με διπλό πρόβλημα η Ευρωπαϊκή Ένωση. Πώς η κρίση μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία ώστε να καταστεί μια πραγματική παγκόσμια υπερδύναμη. Το παράδειγμα των ΗΠΑ του μεσοπολέμου. 

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου*

Μία παράδοση στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) θέλει οι κρίσεις να μεταφράζονται σε ευκαιρίες. Έτσι, η «ευρωσκλήρωση» και οι περιπέτειες των κοινοτικών προϋπολογισμών στη δεκαετία του '80 υπήρξαν οι προπομποί της Ενιαίας Πράξης του 1986. Οι κρίσεις των συναλλαγματικών μηχανισμών το 1992-1993 επιτάχυναν τη δημιουργία του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος. Συνεπώς, υπάρχει λόγος να πιστεύει κανείς ότι η τρέχουσα κρίση διακυβερνήσεως στην ευρωζώνη θα ακολουθήσει αυτό το υπόδειγμα και όχι μόνον επειδή μία εναλλακτική οδός θα ήταν καταστροφική.

Τα τρία χρόνια που πέρασαν από τον Μάιο του 2010, όταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες ενέκριναν το περίφημο χρηματοοικονομικό πακέτο σωτηρίας του ευρώ, υπήρξαν επικίνδυνα, αλλά και γόνιμα σε αποφάσεις, παρά τη διάχυτη καταστροφολογία που διέπει τα μέσα μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Την ίδια περίοδο, οι Ευρωπαίοι ηγέτες, μετακινούμενοι αισθητά από εθνικές τους θέσεις, πήραν και σημαντικές για το μέλλον του ευρώ αποφάσεις, με πιο χαρακτηριστική αυτήν της τραπεζικής ένωσης. Όλα αυτά πείθουν έναν ψύχραιμο παρατηρητή ότι περί το 2020 η Ευρώπη θα απέχει πολύ από την αντίστοιχη σημερινή.

Χωρίς να το διαλαλούν, οι ηγέτες της Ευρώπης αναγνωρίζουν ότι η ήπειρός μας θα ήταν μία οικονομική γη σπατάλης χωρίς το ενιαίο νόμισμά της. Παρά τις διάφορες αμπελοφιλοσοφικές θεωρήσεις που εκφράζονται από τους αντιπάλους της ευρωζώνης, το κόστος της μη ύπαρξης του ευρώ, με αφορμή την αμερικανική κρίση του 2007, θα ήταν αβάστακτο τα χρόνια που πέρασαν. Οι ανταγωνιστικές υποτιμήσεις των εθνικών νομισμάτων μετά τη χρηματοοικονομική κρίση του 2008 θα είχαν οδηγήσει σε ένα ασυγκρίτως πιο επικίνδυνο χάος από τις αναταράξεις που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό.

Στην Ελλάδα ξεπουλάνε το νερό, στο εξωτερικό κοινωνικοποιείται

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Της ΝΤΙΝΑΣ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ

Οι υπέρμαχοι της ιδιωτικοποίησης του νερού προφανώς προσποιούνται ότι δεν βλέπουν και δεν ακούν τι έχει να επιδείξει στο φλέγον αυτό ζήτημα η διεθνής εμπειρία. Δεκατέσσερις φοιτητές του ΕΜΠ, από το διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Επιστήμη και Τεχνολογία Υδατικών Πόρων», το υπενθυμίζουν. Μελέτησαν μία προς μία όλες τις περιπτώσεις ιδιωτικοποιήσεων του νερού παγκοσμίως και τις παρουσίασαν πρόσφατα σε εργασία με τίτλο «Υδατικοί πόροι, υποδομές και υπηρεσίες νερού: Ιδιωτικοποίηση ή κοινωνικοποίηση».

Οι μεταπτυχιακοί φοιτητές αναλύουν τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές παραμέτρους της εμπλοκής των ιδιωτών στη διαχείρισή του και αναδεικνύουν την ασφυκτική πίεση των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και το ρόλο που έπαιξαν για να οδηγηθούν πολλά κράτη στην ιδιωτική διαχείριση του ύδατος. Από τη Βολιβία, την Τανζανία και την Αργεντινή μέχρι τη Γαλλία και τον Καναδά η παραχώρηση του νερού σε ιδιώτες φέρει σε γενικές γραμμές τα εξής χαρακτηριστικά: «Σκανδαλώδη περιθώρια κέρδους για τους ιδιώτες, άνιση πρόσβαση στο νερό των χαμηλών κυρίως εισοδηματικών τάξεων, αύξηση τιμολογίων, αθέτηση υποσχέσεων από πλευράς εταιρειών για επενδύσεις στο δίκτυο, σκανδαλώδεις όρους παραχώρησης, αδιαφανείς διαδικασίες στις συμβάσεις, περιβαλλοντικούς κινδύνους, απολύσεις, απώλεια τεχνογνωσίας», ανέφερε η τοπογράφος μηχανικός του ΑΠΘ MSc, Ευστρατία Σεπετζή. Επικεφαλής της όλης προσπάθειας, οι διδάσκοντες Δημήτρης Κουτσογιάννης και Ανδρέας Ευστρατιάδης.

Η διεθνής εμπειρία εκθέτει τους θιασώτες των ιδιωτικοποιήσεων υδατικών πόρων, καθώς μετά την «επέλαση» των επενδυτών, η διαχείριση επιστρέφει στο Δημόσιο, για να διασφαλιστεί το βασικό αυτό αγαθό για τους πολίτες, όπως προκύπτει από έρευνα του ΕΜΠ.

ΒΟΛΙΒΙΑ

Αυξήσεις-ρεκόρ στις τιμές

Η χρεοκοπία του Ντιτρόιτ αποτελεί έγκλημα εκ προμελέτης για εργαζόμενους και συνταξιούχους

Outside the Wall

«Ότι είναι καλό για την Τζένεραλ Μότορς είναι καλό και για τις ΗΠΑ», έλεγαν τα στελέχη της εταιρείας, όταν η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία αποτελούσε την καρδιά της ακμάζουσας οικονομικής υπερδύναμης. Και το Ντιτρόιτ ήταν για πολλά χρόνια η πρωτεύουσα αυτής της αυτοκρατορίας. Αντιστρέφοντας την πρόταση μπορούμε σήμερα να καταλάβουμε πως «ότι είναι κακό για το Ντιτρόιτ είναι κακό και για το μέλλον της Αμερικής αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας». Η προειλημμένη απόφαση της χρεοκοπίας αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να κερδίσουν οι τράπεζες και τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα σε βάρος των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Ουσιαστικά, όπως συνέβη και σε όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, κήρυξε στάση πληρωμών προς τους πολίτες προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που προκάλεσαν την κρίση.

Το Ντιτρόιτ βρίσκεται τα τελευταία 24ωρα σε καθεστώς ολοκληρωτικού ελέγχου των τραπεζών που τοποθέτησαν έναν δικό τους άνθρωπο, τον ειδικό διαχειριστή Κέβιν Ορ, σε ρόλο απόλυτου ηγεμόνα όλων των κατοίκων της πόλης. Η απόφαση της χρεοκοπίας ελήφθη ύστερα από σειρά μυστικών επαφών που είχε ο Ορ με τραπεζίτες της UBS, της Μέριλ Λιντς και της Bank of America, οι οποίες ουσιαστικά καθόρισαν και τους όρους της αθέτησης πληρωμών. Ο νέος τσάρος του Ντιτρόιτ είχε ξεκαθαρίσει από πολύ νωρίς τη στάση του ζητώντας από τα ασφαλιστικά ταμεία να δεχθούν μόλις 10 σεντς για κάθε δολάριο που τους χρωστά ο δήμος – ουσιαστικά δηλαδή να «κουρέψουν» κατά 90% τα αποθεματικά τους και σε δεύτερο επίπεδο τις συντάξεις που χορηγούν. Την ίδια ώρα όμως συζητούσε να δώσει έως και 75 σεντς στο δολάριο στους πιστωτές. Πρόκειται για μια ιδιότυπη αναδιανομή εισοδήματος προς το μεγάλο κεφάλαιο το οποίο ληστεύει σε μια ημέρα τις τσέπες εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών.

Η Πολιτική της Αντιπολιτικής : η περίπτωση της «Αντικειμενικής» Οικονομικής.

του Κώστα Μελά

1.

Η ιστορική εποχή στην οποία ο δυτικός άνθρωπος διάγει τον βίο του , στο πολιτικό επίπεδο , , «μπορεί να ειπωθεί ότι» χαρακτηρίζεται ως α-πολιτική , αντιπολιτική και απαθής . Αυτό δεν σημαίνει καθόλου όμως ότι το πολιτικόν εξαφανίζεται. Τουναντίον , κατά την άποψή μας,  το πολιτικόν ισχυροποιείται και καθίσταται κυρίαρχο , υπακούοντας τα κελεύσματα και τις επιταγές των νικητών αυτής της περιόδου. Αν «διαβάσουμε»  την πολιτική πάλη που διεξ(άγεται)ήχθη   τα τελευταία  εκατό με εκατό πενήντα  χρόνια μεταξύ αφενός της αστικής τάξης αρχικά  και των μετεξελίξεων της σε διάφορες πολιτικές ελίτ στη συνέχεια και της αντίστοιχης εργατικής τάξης και των αντίστοιχων μετεξελίξεων της αφετέρου , υπό το πρίσμα του σμιτιανού δίπολου εχθρός – φίλος , ή της μαρξικής  ταξικής πάλης , ή της  ευρωκομμουνιστικής και σοσιαλδημοκρατικής οπτικής της διεύρυνσης της δημοκρατίας και του δημόσιου νοικοκυριού , ανεπιφύλακτα θα συμπεράνουμε ότι νικητές στην παρούσα φάση (μόνο; ) στην πολιτική αντιπαλότητα είναι οι δυνάμεις που ανήκουν στην πρώτη πλευρά. Τώρα ασκούν την πολιτική τους επικυριαρχία επιβάλλοντας τους όρους τους.

Ο βασικός πολιορκητικός κριός των νικητών δεν είναι άλλος από το να επιχειρούν να πείσουν περί του τέλους της πολιτικής , απαξιώνοντάς την στο διηνεκές ή μετατρέποντάς την σε διαδικασία συζήτησης, επικοινωνίας  και συναίνεσης. Δηλαδή σε μια ουδέτερη διαχειριστική διαδικασία ζητημάτων άνευ ουσίας  και ειδικού βάρους. Αυτό επιζητούν να εμφανίζεται ως το πολιτικό πρόβλημα . Ταυτόχρονα , από τη στιγμή που η απεμπόληση του πολιτικού καθίσταται πρακτικά αδύνατη , η όλη προσπάθεια επικεντρώνεται στην απεμπόληση της πολιτικής όπως αυτή εκφράζεται στις φιλελεύθερες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της δύσης και την αντικατάστασή τους από φορείς της πολιτικής που δεν είναι αναγκασμένοι να διαβούν τη στενωπό της λαϊκής βούλησης και επιλογής.

Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση ριζικής υποτίμησης του παραδοσιακού ρόλου της πολιτικής, ο οποίος επικεντρωνόταν στο χειρισμό της κρατικής εξουσίας στο εσωτερικό των χωρών αλλά και στον τρόπο αντιπροσώπευσης , και ακόμα περισσότερο , της νομιμοποίησης της πολιτικής δύναμης. Η κατάργηση των ορίων της πολιτικής συνδέεται με την καθιέρωση νέων κέντρων και πεδίων «υποπολιτικής» , τα οποία βρίσκονται – πέρα από τους θεσμούς και τις συμβολικές μορφές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας – αφ’ ενός στα κέντρα εξουσίας του οικονομικού και του τεχνοεπιστημονικού συστήματος και αφετέρου στα πεδία της αντίστασης και της διαμαρτυρίας των νέων συστημάτων.

SUCCESS STORY ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΛΟΓΑ…

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του Μανώλη Μπουσούνη

Οικονομολόγου

Θα ήθελα εισαγωγικά να αναφέρω το εξής προς όλους όσους αντέχουν ακόμη να μελετούν στατιστικά δεδομένα και οικονομικά μεγέθη: Το success story του νυν Πρωθυπουργού είναι η ιστορική συνέχεια της Ισχυρής Ελλάδας του κ. Κωνσταντίνου Σημίτη, της επανίδρυσης του κράτους του κ. Κώστα Καραμανλή και της μερικής απώλειας της εθνικής κυριαρχίας του κ. Γιώργου Παπανδρέου.

Οι τρεις προηγούμενοι πρωθυπουργοί έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να αποδιαρθρώσουν πλήρως την ελληνική οικονομία μέσω μη σταθερών και ουσιαστικών πολιτικών ανάπτυξης και κοινωνικής ευημερίας. Όλοι απέδρασαν αφήνοντας την σε ελεύθερη πτώση είτε από την στιγμή που το χρέος ήταν μη βιώσιμο (βλ. 2004 λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες) είτε όταν εκδηλώθηκε με ένταση διεθνώς η οικονομική κρίση (2008) και τέλος όταν την έσπρωξαν σε ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή (2010) με την υπογραφή τους για την επιβολή των μνημονίων.

Ο τελευταίος τώρα προσπαθεί να μας πείσει ότι αυτό που ζούμε είναι η απόλυτη επιτυχία που όμως κανείς πέρα από τον ίδιο και τον κ. Βενιζέλο δεν βλέπει και η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν βιώνει και ετοιμάζει ως Νέρωνας την απόδραση την ώρα που θα καίγεται η χώρα.

Το πόσο ασθενική και μη δημιουργική ήταν η «ανάπτυξη» της ελληνικής οικονομίας (και άρα πλήρως αδύναμη στο να σταθεί στον διεθνή ανταγωνισμό με την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης) προσπαθώ συμπυκνωμένα να το παρουσιάσω με τα κάτωθι στατιστικά δεδομένα. Συγκεκριμένα, στους παρακάτω πίνακες προβαίνω σε μία συνοπτική παρουσίαση της εξέλιξης (για την περίοδο 2005-2012) των δεικτών Παραγωγής του κλάδου Βιομηχανικής Παραγωγής και των Κατασκευών καθώς και του δείκτη κύκλου εργασιών του τομέα του Τουρισμού, δηλαδή τριών από τους σημαντικότερους κλάδους της ελληνικής οικονομίας, όπου παρατηρούνται τα εξής:

Ελλάδα, Κύπρος: Δύο κράτη, ένας λαός*

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Θέλω να αρχίσω αυτό το άρθρο, αφιερώνοντάς το στους ανθρώπους του Δεύτερου και του Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, που μας έδωσαν, όσο τους το επέτρεψαν, τα δύο καλύτερα, πιστεύω, μουσικά προγράμματα στην Ελλάδα,  από τα καλύτερα στην Ευρώπη. Βιώνω τη διακοπή τους ως πράξη βιασμού. Βρίσκω πολύ δυσάρεστο και πολύ φυσικό ότι τα σταμάτησε η κυβέρνηση της Τρόικας και του Μνημονίου, αφήνοντάς μας στο έλεος των «νταβατζήδων» της ψευτο-ενημέρωσης και της βαρβαρικής «ψυχαγωγίας».

Το Μνημόνιο δολοφονεί την Ελλάδα κι αν αυτή δυσκολεύεται ακόμα να βρει λόγια και όπλα να αντισταθεί στην επίθεση που δέχεται, έχει απελπιστικά ανάγκη την καταπληκτική μουσική και ποιητική της παράδοση για να υπάρξει. Είναι κρίμα που η ηγεσία των δημοσιογράφων δεν μπόρεσε/θέλησε να κάνει σε μεγαλύτερο βαθμό το «κίνημα της ΕΡΤ» και τις συχνότητές της φωνή όλου του λαού, κέντρο αντίστασης μιας κοινωνίας που καταστρέφεται και οργανωτή σε βάθος συζήτησης για την προοπτική της χώρας. Εργαζόμενοι στην ΕΡΤ και εργαζόμενοι στη χώρα είναι κρίμα ότι δεν πολυκατάφεραν να τα κάνουν αυτά. Μπορεί να μην το ομολογούμε, αλλά ως χώρα, παρόλο που αντιμετωπίζουμε μια σπάνιας καθολικότητας καταστροφή, κυριαρχούμεθα πάντα, στην καλύτερη περίπτωση από το «σώζων εαυτόν σωθήτω», στη χειρότερη από θανάσιμη δόση καιροσκοπισμού, ιδιοτέλειας και ευτέλειας, ενίοτε και μεταξύ «αντιμνημονιακών».   

                                                            

Ελλάδα και Κύπρος

‘Όταν λέμε χώρα εννοούμε Ελλάδα και Κύπρο, παρά την ύπαρξη δύο ανεξάρτητων κρατών. ‘Όχι γιατί είμαστε κάποιας μορφής «εθνικιστές», αλλά γιατί έχουμε βαθειά συνείδηση του αλληλένδετου της μοίρας του ελληνικού λαού. Την ίδια βαθειά συνείδηση έχει ο ιμπεριαλισμός, για να ξαναπούμε τα πράγματα με το όνομά τους, είτε μιλάμε για Βρετανική, είτε για «Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης». Αυτοί δεν μπερδεύονται, ποτέ δεν μπερδεύτηκαν. Η αποκοπή Κύπρου και Ελλάδας υπήρξε ανέκαθεν κεντρική στρατηγική επιλογή τους.  

Οι εξελίξεις στο Ισοζύγιο Υπηρεσιών και η αλήθεια των αριθμών.

του Κώστα Μελά

Η βελτίωση των εισπράξεων του ταξιδιωτικού συναλλάγματος , τον μήνα Μάιο , για κάθε καλοπροαίρετο μελετητή είναι καλοδεχούμενη. Αυτό το οποίο δεν είναι καλοδεχούμενο είναι οι υπέρμετροι πανηγυρισμοί και τα μεγάλα λόγια για αυτή την επιτυχία(;). Τούτο διότι η αναφορά σε ένα μόνο μέγεθος , το οποίο in ultima istanza, εξαρτάται από το διαθέσιμο εισόδημα των υπολοίπων κατοίκων του πλανήτη, και ως εκ τούτου δεν εξαρτάται από τις δικές σου προσπάθειες αλλά και όταν υπάρχουν σαφείς συγκυριακοί λόγοι που ευνοούν στην επιλογή της Ελλάδας ως τόπου προορισμού ,ενώ συγχρόνως αποκρύβεται η καταβαράθρωση των υπολοίπων μεγεθών τα οποία ανήκουν στο ίδιο μερικό ισοζύγιο (Ισοζύγιο Υπηρεσιών) δείχνει μη σωστή απεικόνιση της πραγματικότητας.

Οι εισπράξεις (πληρωμές) από το ταξιδιωτικό συνάλλαγμα , μαζί με τις εισπράξεις (πληρωμές) από τις μεταφορές και τις εισπράξεις (πληρωμές) από τις λοιπές υπηρεσίες (επικοινωνίας, πνευματικών δικαιωμάτων, κατασκευαστικές, αναψυχής , πολιτισμού κτλ)αποτελούν το Ισοζύγιο Υπηρεσιών.  

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Πίνακα1 στον οποίο αναφέρεται η εξέλιξη των μεγεθών που απαρτίζουν το ισοζύγιο υπηρεσιών  την περίοδο 2008 -2012 ,εξάγονται τα παρακάτω συμπεράσματα:

Ντοκιμαντέρ του ΒΒC για την Ελλάδα

Κίνηση Ενεργοί Πολίτες

Στην αρώστια και στο χρέος In Sickness and in Debt. Ντοκιμαντέρ του ΒΒC για την Ελλάδα. Δείτε…

Προειδοποίηση για φορολογικό χάος

Σοφοκλέους 10

Οι κυβερνήσεις κινδυνεύουν να προκαλέσουν ένα «παγκόσμιο φορολογικό χάος» καθώς κυνηγούν ολοένα και μεγαλύτερα διαφυγόντα έσοδα από πολυεθνικές εταιρείες, εκτός εάν το διεθνές φορολογικό καθεστώς δε δεχτεί μια ριζική αναμόρφωση, σύμφωνα με μια έκθεση που εκπονήθηκε από την G20.

Ο υπουργός οικονομικών της Βρετανίας, George Osborne, παρουσίασε ένα διετές σχέδιο δράσης που εκπόνησε thinktank του ΟΟΣΑ με σκοπό να τεθεί ένα τέρμα στις αμφισβητήσιμες πρακτικές εταιρικής φορολογίας διεθνώς.

Η πολυαναμενόμενη έκθεση, που εκπονήθηκε για τη συνεδρίαση των υπουργών οικονομικών του G20 στη Μόσχα το περασμένο Σαββατοκύριακο, λέει ότι είναι αναγκαία «μια τολμηρή κίνηση από τους φορείς χάραξης πολιτικής» για να αποφευχθεί η επιδείνωση της κατάστασης. Ο ΟΟΣΑ θεωρεί την κίνηση «σημείο καμπής στην ιστορία της διεθνούς φορολογικής συνεργασίας.»

Το σχέδιο δράσης περιλαμβάνει 15 πρωτοβουλίες με σκοπό την ενίσχυση των φορολογικών αρχών παγκοσμίως ώστε να έχουν τα κατάλληλα εφόδια και να επικεντρωθούν στις περιοχές εκείνες που αποτελούν τους ισχυρότερους πόλους έλξεις για τους πολυεθνικούς φοροφυγάδες. Οι πρωτοβουλίες αυτές θα καταλήξουν σε μια σειρά από σκληρές συστάσεις για αλλαγές στη φορολογική συνθήκη, με προθεσμίες που θα κυμαίνονται από 12 έως 30 μήνες.

Οι ΗΠΑ «ξανακοιτάζουν» την γεωπολιτική θέση της Ελλάδος.

του Κώστα Μελά

Η οικονομική κρίση που μαστίζει εδώ και τρία χρόνια την Ελλάδα έχει περιορίσει την εγχώρια (κυβερνητική και αντιπολιτευτική) «πολιτική» στο χώρο της διαχείρισης της οικονομίας και των σχέσεων που τη διέπουν με την ΕΕ και την ευρωζώνη . Η συνεχής και αδιάκοπη ενασχόληση με τα ζητήματα αυτά έχει αδρανοποιήσει σχεδόν ολοκληρωτικά τη μεγάλη εικόνα της γεωπολιτικής και της γεωστρατηγικής της χώρας με αποτέλεσμα η χώρα να μην επιζητεί πιθανούς βαθμούς ελευθερίας οι οποίοι δυνητικά θα μπορούσαν να παραχθούν  από το χώρο της γεωπολιτικής. Μάλιστα ολόκληρη αυτήν την περίοδο της οικονομικής κρίσης η αποκλειστική προσκόλληση σε ημιαυτόνομους και δεύτερης τάξης πόλους  στον παγκόσμιο καταμερισμό ισχύος,  έχει δημιουργήσει παραμορφωτική εικόνα στην ελληνική κοινή γνώμη για το πώς έχουν στην πραγματικότητα οι καταστάσεις στον διεθνή καταμερισμό δυνάμεων.

Ξεχνούν λίγο πολύ οι περισσότεροι, ότι η συνοχή των χωρών της ΕΕ αλλά και της Δύσης γενικότερα, στηρίζεται πρωταρχικά στην  κοινή πολίτικο-στρατιωτική συναντίληψη   η οποία εξασφαλίζεται μέσω του ΝΑΤΟ και η οποία αποτελεί το υπόστρωμα της οικονομικής συνεργασίας και εντός της οποίας δημιουργούνται οι όποιες σχετικές αυτόνομες κινήσεις, ως προς την οικονομική πολιτική,  των επιμέρους χωρών- οικονομιών.  Η παρουσία των ΗΠΑ είναι αποφασιστική και κυρίαρχη στη  λειτουργία του ΝΑΤΟ κάτι που δείχνει με απλό και σαφή τρόπο ότι υπάρχουν σαφή πλαίσια με τα ακρότατα όρια ανοχής να καθορίζονται από την  αμερικανική υπερδύναμη.

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης, το σύνδρομο του ραγιά και το “σύνδρομο” της αξιοπρέπειας

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του Γιώργου Παπαζαχαρίου
 
Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης

Το 1973, τέσσερις Σουηδοί που κρατήθηκαν ως όμηροι κατά τη διάρκεια μιας ληστείας για έξι ημέρες σε θησαυροφυλάκιο τράπεζας,  «δέθηκαν» συναισθηματικά με τους ληστές που τους κρατούσαν. Το φαινόμενο αυτό  ονομάστηκε Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Τα κοινά συμπτώματα περιλαμβάνουν:

- Το Θύμα έχει θετικά συναισθήματα προς το θύτη
- Το Θύμα υποστηρίζει ή βοηθά το Θύτη

Στις 11 Ιουνίου ο πρωθυπουργός, ξεπερνώντας και την πιο νοσηρή ακροδεξιά φαντασίωση, αποφάσισε κατά παράβαση του νόμου του συντάγματος και  της λογικής, να μαυρίσει το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης, έτσι, χωρίς σχέδιο, με περισσή ωμότητα και τσαμπουκά, που ούτε συνταγματάρχης τριτοκοσμικής μπανανίας  δεν θα τολμούσε…


Γιατί ποια πραγματική και όχι «κατ΄επίφαση» Δημοκρατία θα τολμούσε -όχι μόνο χωρίς διαβούλευση, αλλά χωρίς κάν προειδοποίηση- να “γυρίσει τον διακόπτη της κεραίας” με τη βοήθεια της Αστυνομίας;! Ποιά Δημοκρατία θα πέταγε “εν μία νυκτί” κυριολεκτικά, 2.900 εργαζόμενους -με τις αντίστοιχες οικογένειες πίσω τους- στον δρόμο, χωρίς “διαλογή”, ως “πρόβατα επί σφαγή”, σοκάροντας ,  έτσι ,τραγικά, τους ίδιους, όλους τους Έλληνες, όλους τους Ευρωπαίους;!..

Τα θύματα, οι όμηροι αυτής της απόφασης, σε πρώτη φάση αντέδρασαν φυσιολογικά.

DETROIT TODAY, LEEDS TOMORROW: Where neoliberalism is going

The Slog

by John Ward

I do find it fascinating that, now Detroit has finally defaulted, with other local administrations surely soon to follow, it doesn’t seem to occur to most American commentators that this is the beginning of the end for their country. If you move jobs offshore, then degradation, drugs and crime immigrate very quickly to replace them.

There are, of course, a thousand reasons why Detroit is broke, and the American Right is scribbling so much about it – in a hurry to blame the Democrat administration for everything – you could be forgiven for imagining their wrists might actually be engaged in a rather different activity. But at base level, the simple fact is that one President and Congress after another – starting with Reagan himself, easily the worst offender – carried on the myth of reducing the State when actually they were increasing the cost of it but delivering less to the Citizen. The cost increase was at least partly a result of borrowing money while pretending that America was still top of the heap (and so it was OK to strip out its home-grown assets to vultures like Romney) when in reality its traditionally global moneymakers were not moving forward at all.

After the American automotive industry’s boom years, investment in design and technology collapsed in real terms, investors and office-holders preferring to take the dividends and run. I watched this process take place from close quarters while Ford was a client in the 1970s, being taken apart  by the Japanese and the Germans. GM was no different. So let the neoliberal onanists construct their alternative version of history: Detroit collapsed because of Friedmanite greed, neoliberal short-termism, and fiscal incontinence from the City’s good burghers. It collapsed because Washington has been in denial (still is) about America’s decline. It collapsed because Greenspan said “Party on!” in 2004, when he should’ve read the riot act. And because a President – himself a black man – is too interested in the mirror to really care about America’s blue-collar class. And it will collapse totally when interest rates rise.

Η απάτη του τραπεζικού συστήματος.

Gregor der Grieche

Συνέντευξη του Στρατηγού Δημήτρη Αλευρομάγειρου στο OnAlert

onalert

Video streaming by Ustream

Το Προγραμμα Πολιτικης

του Παναγιώτη Οικονομόπουλου 

Ειναι φανερον οτι πολλοι ακομη και σε θεσεις ηγεσιας κινηματων δεν αντιλαμβανονται την σημασια και την δομη ενος προγραμματος πολιτικης. Γι' αυτο θα το εξηγησω σε αυτες τις σημειώσεις μου.

Η εννοια της πολιτικης του κοινου των πολιτων απαρτιζεται απο της σχεσεις Σκοπου των αρχων που διεπουν την πολιτικη, Στρατηγικης των παραμετρων του πλαισιου εργασιας μεσω του οποιου λειτουργει η πολιτικη και Τακτικης των διοικητικων μετρων εκτελεσης μεσω των οποιων εφαρμοζεται η πολιτικη.

Ο Σκοπος

Ο σκοπος της πολιτικης του κοινου των πολιτων δηλαδη των αρχων που επιδιωκεται η επιτευξη προς ωφελος της κοινοτητας, αποφασιζεται και συντασσεται απο τον δημο των πολιτων βασει των πολιτικων προτασεων των οργανωσεων που επιδιωκουν την εκπροσωπηση του κοινου των πολιτων. Αρα οι πολιτικες οργανωσεις, με τα κριτηρια ευθυνης που διεπουν την εκτιμηση της πραγματικοτητας της κοινοτητας βασει της θεωρητικης των αρχων που οι οργανωσεις αναγνωριζουν, επιδιωκουν την λαικη στηριξη των θεσεων που πρεσβευουν μεσω των πολιτικων προτασεων προς τον δημο των πολιτων. 

Η Στρατηγικη

Η στρατηγικη της πολιτικης αποτελειται απο τους στοχους και τα οργανα λειτουργιας που απαιτουνται απο το πλαισιο εργασιας για την επιτευξη του σκοπου της πολιτικης και αποφασιζεται απο ομαδα ειδικων με τις απαραιτητες γνωσεις σχεδιασμου του πλαισιου εργασιας και του υποδειγματος ενος προγραμματος λειτουργιας που επιδιωκει την επιτευξη των στοχων που αντιπροσωπευουν τις αρχες του σκοπου της κοινοτητας οπως αποφασιζεται και συντασσεται απο τον δημο των πολιτων.

ΕΛΛΑΔΑ, ΡΩΣΙΑ, ΤΟΥΡΚΙΑ και άλλες καταστροφές*

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, είπε ο Ιησούς στην επί του ‘Ορους ομιλία (σύμφωνα τουλάχιστο με τον Ματθαίο, γιατί κατά τον Λουκά είπε το, πιο «κομμουνιστικό», μακάριοι οι πτωχοί).

 Γεγονός είναι ότι, όλο και περισσότερο, ζώντας στους καιρούς του Μνημονίου, μούρχεται στο μυαλό η κατά Ματθαίο φράση και την επαναλαμβάνω σε όσους με ρωτάνε αν είμαι καλά. Συνειδητοποιώ απελπισμένος ότι δεν έχουμε μόνο να κάνουμε με βαθειά, ακραία διαδικασία αντικειμενικής, υλικής αποσύνθεσης και καταστροφής ενός ‘Εθνους. Αλλά και με διαδικασία πνευματικής, ψυχικής, ηθικής αποσύνθεσης. Παραμένει έτσι ανοιχτό θέμα, αν η αντικειμενική καταστροφή θα προκαλέσει τελικά μια σωτήρια έγερση ή τον θάνατο (μπορεί και αυτοκτονία) του υποκειμένου. Κάποιος έγραψε «όταν δεν μπορείς να ζήσεις όπως σκέφτεσαι, καταλήγεις να σκέφτεσαι όπως ζεις». Στη «Δίκη», το μεγάλο έργο του Κάφκα, που είναι must για μνημονιακούς καιρούς, ο κατηγορούμενος στο τέλος αποδέχεται χωρίς αντίσταση την αυθαίρετη εκτέλεσή του από ένα αυθαίρετο Δικαστήριο (Τρόικα θα το λέγαμε σήμερα).

‘Ετσι φτάσαμε σήμερα στην Ελλάδα στο σημείο, στον δημόσιο πολιτικό λόγο, όχι να συζητάμε για ποιο λόγο ξεπουλάμε (σε εξωφρενικά χαμηλές τιμές) στρατηγικούς οικονομικούς τομείς, χωρίς τον έλεγχο και τη χρήση των οποίων δεν θα υπάρξει Ελλάδα, και σε συνθήκες μάλιστα μη βιωσίμου χρέους (δηλαδή οξύνοντας και όχι αμβλύνοντας το πρόβλημα χρέους που αντιμετωπίζουμε), αλλά γιατί δεν μπορούμε να τους ξεπουλήσουμε! Στην δε Κύπρο, ο κ. Αναστασιάδης βιάζεται να ολοκληρώσει την καταστροφή του κράτους του – σύμφωνα με πολύ αξιόπιστες πληροφορίες από τη Νέα Υόρκη διαβίβασε ήδη νέες, ακόμα πιο υποχωρητικές προτάσεις (ναι, μπορεί να γίνει κι αυτό) για το κυπριακό, εν αγνοία του Εθνικού Συμβουλίου. Στην Κύπρο, όπως και στην Ελλάδα, είναι τόσο απίστευτα αυτά που κάνουν ο ιθύνοντες, ώστε οι πολίτες δεν μπορούν/θέλουν να πιστέψουν ότι γίνονται.

Γιατί ο Πούτιν εξοργίστηκε με την Αθήνα

Ρώσος αξιωματούχος του ενεργειακού τομέα, στον οποίο θέσαμε τα ερωτήματα για την κατάληξη της υπόθεσης ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ μας έδωσε τη δική του εκδοχή, μια εκδοχή πολύ διαφορετική από αυτή που υποστηρίζει η κυβέρνηση. Μας εξήγησε δια μακρών τα προβλήματα των χρεών προς τη ΔΕΠΑ, της άρνησης του ελληνικού κράτους να εγγυηθεί την αποπληρωμή τους, της μη ενεργοποίησης της Αθήνας σε επίπεδο ΕΕ για να καμφθούν οι αντιρρήσεις της Επιτροπής Ανταγωνισμού, του μη ξεκάθαρου νομικού διαχωρισμού μεταξύ ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ και υπερασπίστηκε την επιλογή Πούτιν να περιοριστεί στον λόγο του και να μην υπογράψει από τώρα σύμβαση για τις μελλοντικές τιμές αερίου προς την Ελλάδα. Αλλά το κύριο ζήτημα, μας είπε, δεν ήταν η ΔΕΠΑ, που στην πραγματικότητα είναι «ένα γραφείο» και η αξία της εξαρτάται από την παροχή ρωσικού αερίου. Το όντως στρατηγικό θέμα είναι η ΔΕΣΦΑ. Κι ενώ είχαμε διάφορες διαβεβαιώσεις ότι εκεί το παιχνίδι θα παιζόταν τίμια, αντιληφθήκαμε ότι η Αθήνα έδινε διαρκείς διαβεβαιώσεις, με αποκορύφωμα το ταξίδι στο Μπακού, προς τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, το Ισραήλ και το Αζερμπαϊτζάν, ότι η ΔΕΣΦΑ, που ελέγχει τις υποδομές αερίου, δεν θα καταλήξει σε καμία περίπτωση στη Ρωσία».

H ΤΕΛΙΚΗ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ*

                                                     «Αν η Κύπρος χαθεί, και η Ελλάδα θα χαθεί»

                                                      Ανδρέας Παπανδρέου, Μάρτιος 1987, ομιλία στη

                                                      Βουλή των Ελλήνων με την οποία διακήρυξε το

                                                      ελληνικό casus belli σε περίπτωση νέας τουρκικής

                                                      προέλασης

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 Μετά την προδοσία της Κυπριακής Δημοκρατίας από την ηγεσία της, που είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή της οικονομίας του νησιού (αποφάσεις Eurogroup-ΔΝΤ  με πλήρη συμμετοχή Αναστασιάδη), μετά την ημικατάργηση και μετατροπή του κυπριακού κράτους σε «αποικία χρέους» υπό διοίκηση Τρόικας (Δανειακή και Μνημόνιο), το κακό κινδυνεύει τώρα να «τριτώσει», με ρυθμίσεις ντε φάκτο αποδοχής των τουρκικών τετελεσμένων του 1974 και άρσης βέτο στην τουρκική ενταξιακή πορεία, δηλαδή μείζονος διεθνούς διπλωματικού αφοπλισμού της Κύπρου (και της Ελλάδας)

Η κατάσταση στην Κύπρο είναι σήμερα χειρότερη από το 1974, επισημαίνει ο επικεφαλής της «Συμμαχίας Πολιτών», πρώην ΥΠΕΞ και προεδρικός υποψήφιος Γιώργος Λιλλήκας. Το 1974 κατελήφθη τμήμα της Δημοκρατίας, τώρα είναι ολόκληρη που καταλύεται, δημιουργούνται προϋποθέσεις μαζικής μετανάστευσης Ελληνοκυπρίων, το διεθνές κλίμα είναι εξαιρετικά δυσμενές για τους ‘Ελληνες. Ακόμη και στις πιο δραματικές στιγμές του 1974, ζώντος του Μακαρίου, επεβίωσε δι’ αυτού και της αντίστασης των δημοκρατικών πολιτών το κυπριακό κράτος. Με τον Αναστασιάδη στο πηδάλιο απειλείται βραχυπρόθεσμα με πλήρη αφανισμό.

Η «τρίτη φάση του κακού» θα συμβεί αν προχωρήσει το άνοιγμα, με διάφορα προσχήματα και δήθεν «ανταλλάγματα», του λιμανιού της Αμμοχώστου και του αεροδρομίου της Τύμπου στο εμπόριο προϊόντων από τα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη και για άλλες χρήσεις. Αυτό σχεδιάζει η κυβέρνηση Αναστασιάδη, σε συνεργασία, ορθότερα κατ’ εντολήν του «διεθνούς παράγοντα», επιχειρώντας να το παρουσιάσει ως «Μέτρο Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης». Ο αποκλεισμός του άμεσου εμπορίου των κατεχομένων και η αναστολή της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας είναι το τελευταίο όπλο της Λευκωσίας. ‘Όχι μόνο για να επιμείνει στην άρση των συνεπειών της εισβολής του 1974, αλλά και, ακόμα πιο σπουδαίο, να αποκρούσει τις προσπάθειες συνολικής κατάλυσης της κυριαρχίας της Δημοκρατίας και στα ελεύθερα σήμερα εδάφη της. Η αναστολή της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας συνιστά επίσης το σημαντικότερο διπλωματικό χαρτί και της Λευκωσίας και της Αθήνας έναντι της Τουρκίας, σε μια φάση πρωτοφανούς, καθολικής εξασθένισης του ελληνισμού (μόνη πιθανή αναλογία η κατάσταση κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο).  

Μας χρωστούν το χρέος μας!

real

του Νίκου Χατζηνικολάου

Η επίσκεψη Σόιμπλε στην Ελλάδα την ερχόμενη Πέμπτη αποτελεί ιδανική ευκαιρία για να διατυπωθούν επιτέλους επισήμως και σε υψηλούς τόνους οι δίκαιες απαιτήσεις της χώρας μας απέναντι στο Βερολίνο, έστω και με καθυστέρηση έξι και πλέον δεκαετιών. Δυστυχώς, από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου μέχρι σήμερα, καμμιά ελληνική κυβέρνηση δεν τόλμησε να πράξει το αυτονόητο: να θεμελιώσει δηλαδή με ακράδαντα επιχειρήματα, να διατυπώσει πειστικά και να προωθήσει με δυναμισμό τα εθνικά μας αιτήματα για αποπληρωμή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου προς τη ναζιστική Γερμανία, για επανόρθωση των τεράστιων βλαβών που προκάλεσαν οι κατακτητές στις υποδομές της χώρας και για επιστροφή των κλαπέντων αρχαιολογικών μας θησαυρών. Δυστυχώς, όπως έχουμε γράψει και στο πρόσφατο παρελθόν στη στήλη αυτή, το πολιτικό μας σύστημα επέδειξε -με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις- απίστευτη και ύποπτη ολιγωρία. Και το χειρότερο είναι ότι όσοι γενναίοι τόλμησαν κατά καιρούς και έθεσαν το ζήτημα αντιμετωπίστηκαν από τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτικών, αλλά και των δημοσιογράφων, περίπου ως... γραφικοί.

Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ υπουργός Οικονομικών έρχεται στην Αθήνα, μεσούσης της προεκλογικής περιόδου στη χώρα του, βέβαιος προφανώς ότι θα κάνει έναν... υγιεινό περίπατο, που θα τον ωφελήσει επικοινωνιακά και θα ενισχύσει τα ποσοστά του στις κάλπες του Σεπτεμβρίου. Είναι στο χέρι μας να τον διαψεύσουμε! Η Ελλάδα της ύφεσης και της ανεργίας, η Ελλάδα των λουκέτων και των αυτοκτονιών, η Ελλάδα του μνημονίου και της τρόικας δεν μπορεί να μετατραπεί σε «σκηνικό» για την προεκλογική «παράσταση» του κ. Σόιμπλε. Οι ευθύνες του ίδιου και της κυβέρνησής του για τη σημερινή εικόνα αποσάθρωσης της κοινωνίας μας και για τη συνακόλουθη εθνική μας κατάθλιψη είναι τεράστιες. Και γίνονται ακόμη μεγαλύτερες όταν το γερμανικό κράτος αρνείται προκλητικά να πληρώσει όσα αποδεδειγμένα μας χρωστά. Το Βερολίνο που έχει ήδη κερδίσει δεκάδες δισ. ευρώ στις «πλάτες» των υπερχρεωμένων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, την περίοδο της κρίσης, το Βερολίνο που δεν έδειξε ποτέ πραγματική αλληλεγγύη προς την Ελλάδα, οφείλει τώρα να επιστρέψει τα λεφτά που μας έκλεψε επί κατοχής, υπό τη μορφή αναγκαστικού δανείου.

Πολιτική vs πραγματικής συμφωνίας

του Κώστα Μελά

«Αβέβαιες» χαρακτηρίζουν οι άνθρωποι της τρόικας τις «προοπτικές» της ελληνικής οικονομίας στη σχετική τους έκθεση και συναινούν σε μία «πολιτική λύση» για την επόμενη δόση. Αυτό μεταφράζεται σε απλά ελληνικά  ότι η εξέλιξη του προγράμματος είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να είναι ομαλή και ότι απαιτείται  η «πολιτική συμφωνία» προκειμένου να κυλήσουν όλα ομαλά μέχρι τις γερμανικές εκλογές.

«Πολιτική συμφωνία» απαιτείται εκεί που δεν μπορεί να επιτευχθεί πραγματική συμφωνία, δηλαδή εκεί που τα νούμερα δεν βγαίνουν,(το ΙΟΒΕ ανακοίνωσε πιθανή ύφεση γύρω στο 5% αναθεωρώντας τις προβλέψεις επί τα χείρω)  αλλά υπέρτερος λόγος αναγκάζει την τρόικα να κάνει τα στραβά μάτια προκειμένου να αποφευχθεί η απώλεια ελέγχου της κατάστασης.
Στη βάση λοιπόν αυτής της λογικής οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης και η επικεφαλής του ΔNT, Κριστίν Λαγκάρντ, ενέκριναν χθες, «επί της αρχής» την εκταμίευση δόσεων συνολικού ύψους 6,8 δισ. ευρώ προς την

Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Eurogroup, στις Βρυξέλλες. 
Οι εκταμιεύσεις θα εξαρτηθούν από την υλοποίηση συγκεκριμένων  προαπαιτούμενων δράσεων, οι οποίες έχουν ως εξής: έως 19 Ιουλίου, οπότε και συνεδριάζει η αρμόδια επιτροπή της γερμανικής Βουλής, θα πρέπει να έχει ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο του υπ. Οικονομικών που κατατίθεται σήμερα στη Βουλή.

Στο διάστημα των 10 ημερών που μεσολαβεί, θα συζητηθεί με την τρόικα και η δυνατότητα πιλοτικής μείωσης του ΦΠΑ στην εστίαση, μέτρο το οποίο εφόσον συμφωνηθεί, θα εφαρμοστεί από 1η Αυγούστου. 

Θα αποκτήσει η Ελλάδα δική της οικονομική πολιτική;

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Η επίσκεψη της Τρόικα σήμανε το τέλος της θεωρίας του ελληνικού θαύματος που τόσον καιρό προωθούσε η κυβέρνηση Σαμαρά. Η Τρόικα δήλωσε ότι η δημοσιονομική πορεία της χώρας είναι ‘αβέβαιη’ γιατί η οικονομία δεν φαίνεται να έχει την ικανότητα να αποδώσει τους προσδοκώμενους φόρους, αλλά ούτε και οι φοροσυλλεκτικοί μηχανισμοί να τους συγκεντρώσουν. Αν η Ελλάδα παρουσιάσει σημαντικό δημοσιονομικό κενό το 2013-14, θα χρειαστεί και άλλο δάνειο, κι άλλο Μνημόνιο.

Η ανακοίνωση του Υπουργείου Οικονομικών στις 10 Ιουλίου για τη εκτέλεση του προϋπολογισμού επιβεβαιώνει αυτήν την εκτίμηση. Τα φορολογικά έσοδα είναι σαφώς κάτω του στόχου, περιλαμβανομένου του ΦΠΑ, του φόρου εισοδήματος και του φόρου ακίνητης περιουσίας. Η μεγαλύτερη τρύπα στα έσοδα όμως προέκυψε γιατί οι μέτοχοι των τραπεζών δεν κατέβαλαν το 10% της ανακεφαλαιοποίησης, όπως όφειλαν, παρά το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός έχει αφειδώς χρηματοδοτήσει τις τράπεζες. Παρ’ όλα αυτά, το πρωτογενές έλλειμμα υποχώρησε πολύ, καθώς η κυβέρνηση έχει μειώσει δραστικά τις δαπάνες και δεν επιστρέφει τους φόρους. Πόσο μπορεί να κρατήσει αυτή η τακτική όμως, όταν τα έσοδα υποχωρούν; Για να πετύχουμε το δημοσιονομικό πλεόνασμα που προβλέπει το Μνημόνιο, θα πρέπει να συντριβούν κι άλλο οι δαπάνες και να μπουν κι άλλοι φόροι.

Η εξουθένωση της φοροδοτικής ικανότητας οφείλεται φυσικά στην ύφεση, που με τη σειρά της έχει γίνει πολύ χειρότερη λόγω της λιτότητας για να επιτευχθεί πλεόνασμα. Τα τελευταία στοιχεία της ΕλΣτατ για τη βιομηχανική παραγωγή δείχνουν ότι η συρρίκνωση συνεχίζεται ακάθεκτη, με τον γενικό δείκτη να υποχωρεί κατά 4.6% τον Μάιο. Το ΙΟΒΕ, από την άλλη, που ήταν ανέκαθεν υποστηρικτής του προγράμματος ‘διάσωσης’, αναθεώρησε επί τα χείρω τις προβλέψεις του για το 2013 και περιμένει ύφεση 5% και ανεργία σχεδόν 28%.

Το αιγυπτιακό πραξικόπημα: ανάλυση

ΚΕΜΜΙΣ

Στην Αίγυπτο έγινε πραξικόπημα. Ούτε επανάσταση, ούτε κίνημα, απλά στρατιωτικό πραξικόπημα με όλα τα χαρακτηριστικά που δίνουν στο φαινόμενο αυτό τα σχετικά επιστημονικά εγχειρίδια. Σαφώς το πραξικόπημα αυτό διευκολύνθηκε από ένα τεράστιο μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας εναντίον της κυβέρνησης των Αδελφών Μουσουλμάνων και του ανατραπέντος Προέδρου Μόρσι. Να δούμε όμως πρώτα ποιά ήταν τα αίτια της προβληματικής διακυβέρνησης του Μόρσι και των Αδελφών.

του Σωτήρη Ρούσσου

 

Πρώτον, η εξαιρετικά δύσκολη οικονομική κατάσταση. Η ανατροπή του Μουμπάρακ έβρισκε την Αίγυπτο με μια οικονομία σε στασιμότητα και αποτελμάτωση. Το καθεστώς είχε μετατρέψει την αιγυπτιακή οικονομία σε έναν χώρο οικογενειακού φέουδου με εκτεταμένα πατερναλιστικά, πελατειακά δίκτυα και αχαλίνωτη διαφθορά. Η εξέγερση οδήγησε στην κατάρρευση του τουρισμού, βασικότατης πηγής εσόδων για την Αίγυπτο καθώς και των άμεσων ξένων επενδύσεων. Η χώρα χρειαζόταν περίπου 20 δις δολάρια ετησίως για να καλύψει τις βασικές ανάγκες της σε διατροφή και καύσιμα. 

Η αρχική βοήθεια από το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία έδωσαν κάποιες ανάσες αλλά δεν κάλυπταν το χρηματοδοτικό κενό. Η κυβέρνηση Μόρσι είχε μπροστά της μια σκληρή διαπραγμάτευση για χρηματοδότηση από το ΔΝΤ που ζητούσε την δραστική μείωση της επιδότησης του ψωμιού και των καυσίμων, οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση και την εξέγερση των φτωχών στρωμάτων, για τα οποία τα σιτηρά αποτελούν το 60% της διατροφής – τα αιγυπτιακά αστικά κέντρα χρειάζονται 300 εκατομμύρια καρβέλια την ημέρα. Το αποτέλεσμα της μη χρηματοδότησης ήταν ελλείψεις στα τρόφιμα και συνεχείς διακοπές ηλεκτροδότησης αφού οι μισοί σταθμοί ηλεκτροπαραγωγής έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας. Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί η υψηλότατη την τελευταία δεκαετία ανεργία των νέων, ιδιαίτερα των μορφωμένων, που ξεπερνά το 30% σε μια χώρα που χρειάζεται 500.000 νέες θέσεις εργασίας ετησίως όχι για να δώσει εργασία στους ήδη ανέργους αλλά για να καλύψει τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας πολίτες.

ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ 'Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ;

«Μέτωπο του Νότου» ή «Μέτωπο για την Ευρώπη»;

Κρίσιμες διαφορές

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο Σαμίρ Αμίν, από τους γνωστότερους διεθνώς «οικονομολόγους της ανάπτυξης» (φίλος και σύμβουλος κάποτε του Ανδρέα Παπανδρέου), μου διηγήθηκε μια μέρα ένα διάλογο που είχε με τον Ζακ Ντελόρ. Ο Αμίν θεωρούσε «παλαβό» να φτιάξεις νόμισμα χωρίς κράτος – ήταν, έλεγε, σα να βάζεις το κάρο μπροστά από το άλογο. Μια μέρα, μετά από ένα σεμινάριο, ο Ντελόρ,  τον πήρε κατά μέρος και τον κάλεσε να κουβεντιάσουν. «Σαμίρ», του είπε, «δεν είμαι χαζός. Ξέρω ότι το νόμισμα προϋποθέτει κράτος. ‘Όταν έρθει η κρίση, οι Ευρωπαίοι θα αναγκαστούν να το φτιάξουν».

Φοβάμαι ότι αμφότεροι λογάριασαν χωρίς τον «ξενοδόχο», τις «Αγορές», την «Αυτοκρατορία του Χρήματος». Το δικό τους «κράτος», η «εξουσία» κρύβεται επιμελώς πίσω από την έλλειψη «κανονικού», «συνηθισμένου» κράτους στην ΕΕ. Αυτό ορίζουν, με μαθηματική ακρίβεια, οι αλγόριθμοι του Μάαστριχτ και των μεταγενέστερων κειμένων που συμπλήρωσαν τη συνθήκη, όπως η ρήτρα μη διάσωσης (no bailout), η πρόβλεψη «ανεξαρτησίας» της ΕΚΤ, η διαρκής αντιπληθωριστική εντολή.

Ο «νομοθέτης», που ο Αμίν βρίσκει μουρλό και ο Ντελόρ ατελή, μοιάζει να προέβλεψε θαυμάσια και εγκαίρως που θα φτάσουμε εν μέσω παγκοσμιοποίησης. Δεν προβλέπει μηχανισμό και μέσο κοινωνικής προστασίας των Ευρωπαίων πολιτών, προέβλεψε πολύ καιρό πριν ότι κάποια χώρα θα χρειαστεί βοήθεια απέναντι στις αγορές και την απαγόρευσε. Ποιος είναι πρακτικά αυτός ο νομοθέτης; Ο ‘Οτμαρ ‘Ισσινγκ είναι ο αρχιτέκτονας του ευρώ, σύμβουλος της GoldmanSachs Europe και η πρώτη γερμανική «αυθεντία» στα νομισματικά. Τον Μάρτιο του 2010, επενέβη στη συζήτηση για την Ελλάδα με ένα θορυβώδες άρθρο στους FinancialTimes εναντίον κάθε βοήθειας προς την Αθήνα, κρύβοντας τη σχέση του με τηGoldman.

GREECE: Troika sequel to Die Hard: Die Harder.

The Slog

by John Ward

Austerity becomes, finally, all Greek to the Greeks. Only Troika can do this, because it depresses the hearts other tears cannot reach.

(with heartfelt homage to the CDP Heineken campaign)

A firm based in Tiptree UK – which manufactures and supplies body armour for military personnel and police forces across the world – has secured a deal worth more than £1.2million to supply the Greek police with bullet-proof vests. VestGuard UK’s commercial director Oliver Lincoln said the company was “absolutely thrilled” to have completed the order with the Greek police, at a time when the equipment “will really make a difference to the country”.

Not (on the surface of it) the most tactful of things to say there Ollie, but I think you were referring to our country, not Greece. I wish Oliver Lincoln all luck in his quest to find credit insurance for the deal: he’s going to need it. In the meantime, I see no signs of any difference in Greece, beyond further slide down a Helter-Troika into the cesspool of globalist madness.

The cradle of democracy itself has, sadly, been converted into a crèche, and occupied by a small number of mad political babies. The new ‘more fair’ taxation system about to be introduced will, once it has been passed by the Greek Parliament, call upon all employees, pensioners and self-employed to pay more tax in advance. The self-employed are being asked to stump up a ball-crunching 80%. Nothing like freeing up some working capital to get the economy moving, that’s what I say.

Η αναποτελεσματικότητα του προγράμματος που εφαρμόζεται στην Ελλάδα είναι παροιμιώδης.

του Κώστα Μελά

Η ελληνική οικονομία βρίσκεται , για έκτο χρόνο,  καθηλωμένη στην  ύφεση η οποία οφείλεται απερίφραστα και χωρίς  κανένα ενδοιασμό στο σκληρό και βίαιο  πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής  ,το οποίο  συγχρόνως , όπως όλοι ομολογούν πλέον , εκτός βεβαίως των γνωστών φονταμενταλιστών , είναι αναποτελεσματικό ως προς τους στόχους αυτούς καθ’ αυτούς,  όπως τους  είχαν σχεδιάσει οι δημιουργοί του , αλλά και σε σχέση με το ασύλληπτα υψηλό κόστος ευκαιρίας το οποίο καταβάλει η ελληνική οικονομία. 

 Η συνεχιζόμενη προσπάθεια επίτευξης των στόχων του προγράμματος επιχειρεί να επιφέρει την ισορροπία στο δημοσιονομικό  και στο εξωτερικό ισοζύγιο  μέσω της δημιουργίας απίστευτης ανισορροπίας στην αγορά εργασίας αλλά και στην αγορά αγαθών και υπηρεσιών  κατά παράβαση κάθε θεωρίας  οικονομικής πολιτικής . Η χρησιμοποίηση ενός μόνο μέσου οικονομικής πολιτικής για την επίτευξη πολλαπλών στόχων είναι εκ των προτέρων αναποτελεσματικό και υψηλού κόστους.

Το συγκεκριμένο οικονομικό πρόγραμμα εκτός της εγγενούς αναποτελεσματικότητας του είναι προσανατολισμένο μόνο στην κατεδάφιση ,στο “downsizing” της οικονομίας  με βίαιο τρόπο, ακόμη και όταν προτάσσει  ενδιαμέσως το επιχείρημα των μεταρρυθμίσεων , κάτι που εμφανώς αποτελεί εγχείρημα  σχεδόν αδύνατο υπό τις συνθήκες που γίνεται.  Απουσιάζει παντελώς από το πρόγραμμα το κομμάτι  της ανάπτυξης που θα απάλυνε τις βίαιες  αποδομήσεις ενός κοινωνικού και κρατικού υποδείγματος    που παρόλα τα προβλήματά του φέρει πίσω του 180 χρόνια ιστορικού βίου.