real.gr
του Νίκου Χατζηνικολάου
ΤΟΝ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟ ότι η βαθειά κρίση που σοβεί στη χώρα μας είναι πρωτίστως πολιτική και ηθική και δευτερευόντως οικονομική δεν τον διατυπώνουμε σήμερα για πρώτη φορά από τη στήλη αυτή. Τώρα, όμως, που πήραμε την πολυσυζητημένη και πολυαναμενόμενη νέα δόση των δανεικών, τώρα που αρχίσαμε δειλά - δειλά να ψελλίζουμε πάλι τις λέξεις ανάκαμψη και ανάπτυξη, τώρα που προσπαθούμε να οργανώσουμε τον εθνικό μας διάλογο για την έξοδο από την κρίση και να εκπονήσουμε επιτέλους ένα σοβαρό και συγκροτημένο ελληνικό σχέδιο για τον σκοπό αυτό, τώρα είναι και η ώρα να ξαναφέρουμε στο κέντρο της συζήτησης τη δημοκρατία και τους θεσμούς της, που την τελευταία περίοδο έχουν υποστεί συστηματική και βάναυση κακοποίηση. Η διακυβέρνηση του τόπου, η νομοθετική - κοινοβουλευτική λειτουργία και η απονομή δικαιοσύνης πρέπει να επανακτήσουν σταδιακά το τρωθέν κύρος τους, ώστε να παίξουν σύντομα και πάλι τον πραγματικό τους ρόλο, που είτε απομειώθηκε, είτε απαξιώθηκε στα χρόνια της τρόικας και του μνημονίου...
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, για παράδειγμα, οφείλει να λειτουργήσει εύρυθμα, αποτελεσματικά και κυρίως ακηδεμόνευτα, για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και να τη «στρατεύσει» σε μια πανεθνική προσπάθεια παλινόρθωσης της χώρας. Ο πρωθυπουργός πρέπει τώρα να κινητοποιήσει τους υπουργούς του και να αντικαταστήσει άμεσα όσους από αυτούς δεν μπορούν να ακολουθήσουν τους δικούς του ρυθμούς, ακόμη και αν ορισμένοι εξ αυτών δεν προέρχονται από το δικό του κόμμα. Δεν νοείται σε αυτή την κρίσιμη περίοδο κυβέρνηση δύο ταχυτήτων. Και βέβαια ο Αντ. Σαμαράς πρέπει να καταστήσει σαφές προς όλες τις κατευθύνσεις, δηλαδή και προς την τρόικα και προς τους ηγέτες του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, ότι οι τελικές αποφάσεις είναι δικές του. Εισηγήσεις μπορούν να κάνουν όλοι, αλλά η ευθύνη ανήκει, κατά το Σύνταγμα, στον πρωθυπουργό. Το τιμόνι της κυβέρνησης ούτε γίνεται, ούτε πρέπει να το κρατούν τρεις μαζί...
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ της ακηδεμόνευτης πορείας πρέπει πολύ περισσότερο να δοθεί προς την τρόικα και τους δανειστές. Το πώς θα επιτύχει η ελληνική κυβέρνηση τους στόχους για τους οποίους έχει δεσμευθεί είναι δικό της θέμα. Ιδίως μάλιστα όταν απειλείται πλέον ευθέως η κοινωνική συνοχή και γαλήνη, δηλαδή κατ’ ουσίαν η πολιτική ομαλότητα. Ο κ. Τόμσεν πρέπει να κατανοήσει ότι βρίσκεται σε ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα. Κανένα μνημόνιο δεν του δίνει το δικαίωμα να το ξεχνά! Ας του διαμηνυθεί, λοιπόν, αυστηρά από την κυβέρνηση να μη δοκιμάζει τα όρια της ανοχής του ελληνικού λαού! Είναι μικρότερα από ό,τι νομίζει... Και ας πυκνώσουν επιτέλους τα εθνικά μας «όχι», απέναντι σε κάθε είδους παράλογες απαιτήσεις και αξιώσεις των δανειστών. Θα εκπλαγεί και η ίδια η κυβέρνηση από το αποτέλεσμα που θα έχουν... Η κυρία Μέρκελ δεν θέλει «φασαρίες» μέχρι τις εθνικές εκλογές της Γερμανίας...
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ πρέπει τώρα να εγκαταλειφθεί άμεσα η τακτική της παράκαμψης του Κοινοβουλίου και των δημοκρατικών διαδικασιών, διά της μεθόδου της έκδοσης πράξεων νομοθετικού περιεχομένου. Οσο επείγουσα και να είναι η ανάγκη μιας νομοθετικής ρύθμισης ή πρωτοβουλίας, η βάσανος των κοινοβουλευτικών διαδικασιών και του δημοκρατικού διαλόγου οδηγεί πάντοτε σε καλύτερα αποτελέσματα. Και πάντως σίγουρα δίδει δημοκρατική νομιμοποίηση που δεν προσφέρουν τα Προεδρικά Διατάγματα. Αυτή την περίοδο μάλιστα, με την κοινωνία να βράζει, θα έπρεπε να αναζητείται κάθε φορά η ευρύτερη δυνατή πολιτική και κοινωνική συναίνεση. Και όχι να περνούν οι νόμοι από το «παράθυρο» της Προεδρίας. «Κατεπείγουσα» είναι μόνον η ανάγκη για περισσότερη δημοκρατία...
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, αρκεί νομίζω να υπογραμμίσουμε ότι το κουδούνι στα χέρια του δικαστή σημαίνει την έναρξη και τη λήξη της δίκης, δηλαδή την έκδοση απόφασης με δύναμη δεδικασμένου, που δεσμεύει όλες τις εξουσίες. Φυσικά και την κυβέρνηση. Οι δικαστές, που υφίστανται σήμερα την ισοπεδωτική εξομοίωσή τους από πλευράς μισθολογικών και όχι μόνο περικοπών με κάθε άλλο δημόσιο υπάλληλο, γνωρίζουν ότι από τη φύση της αποστολής τους είναι οι πρώτοι που οφείλουν να αντισταθούν στον εφιάλτη του «κοινωνικού αυτοματισμού», στον οποίο αδίστακτα τους οδηγεί το αμήχανο πολιτικό μας σύστημα. Το έχει ξανακάνει άλλωστε πρόσφατα, βάζοντας επαγγελματικές τάξεις απέναντι σε άλλες ομάδες εργαζομένων ή και απέναντι σε ολόκληρη την κοινωνία. Ευτυχώς οι δικαστές, με επίγνωση του ρόλου τους και της κρισιμότητας των καιρών, δείχνουν να αναλαμβάνουν τώρα τις ευθύνες που εδώ και χρόνια αναλογούσαν και αναλογούν στους πολιτικούς, που συγκάλυπταν και συγκαλύπτουν ακόμη τους ομοίους τους...
ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ πρέπει επιτέλους να λειτουργήσουν στη χώρα. Η κοινωνική έκρηξη, που όλοι απευχόμαστε, δεν θα έρθει ξαφνικά με την έξοδο των πολιτών στους δρόμους. Θα προκύψει, αν συνεχιστεί ο σημερινός κατήφορος, μέσα από την κατάρρευση του αστικού ιστού και συνακόλουθα των θεσμών. Δηλαδή μέσα από την επικράτηση του φόβου και της ανασφάλειας. Αν αυτό συμβεί, θα ζήσουμε τον χειρότερο εφιάλτη για μια χώρα σαν την Ελλάδα και για έναν λαό σαν τον ελληνικό: την κατάρρευση της Δημοκρατίας, την οποία πρώτοι οι Ελληνες επινόησαν και εφάρμοσαν. Και η Δημοκρατία είναι σήμερα το τελευταίο οχυρό που μπορεί να αντισταθεί στον όλεθρο της κοινωνικής αποσύνθεσης.
ΤΟΝ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟ ότι η βαθειά κρίση που σοβεί στη χώρα μας είναι πρωτίστως πολιτική και ηθική και δευτερευόντως οικονομική δεν τον διατυπώνουμε σήμερα για πρώτη φορά από τη στήλη αυτή. Τώρα, όμως, που πήραμε την πολυσυζητημένη και πολυαναμενόμενη νέα δόση των δανεικών, τώρα που αρχίσαμε δειλά - δειλά να ψελλίζουμε πάλι τις λέξεις ανάκαμψη και ανάπτυξη, τώρα που προσπαθούμε να οργανώσουμε τον εθνικό μας διάλογο για την έξοδο από την κρίση και να εκπονήσουμε επιτέλους ένα σοβαρό και συγκροτημένο ελληνικό σχέδιο για τον σκοπό αυτό, τώρα είναι και η ώρα να ξαναφέρουμε στο κέντρο της συζήτησης τη δημοκρατία και τους θεσμούς της, που την τελευταία περίοδο έχουν υποστεί συστηματική και βάναυση κακοποίηση. Η διακυβέρνηση του τόπου, η νομοθετική - κοινοβουλευτική λειτουργία και η απονομή δικαιοσύνης πρέπει να επανακτήσουν σταδιακά το τρωθέν κύρος τους, ώστε να παίξουν σύντομα και πάλι τον πραγματικό τους ρόλο, που είτε απομειώθηκε, είτε απαξιώθηκε στα χρόνια της τρόικας και του μνημονίου...
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, για παράδειγμα, οφείλει να λειτουργήσει εύρυθμα, αποτελεσματικά και κυρίως ακηδεμόνευτα, για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και να τη «στρατεύσει» σε μια πανεθνική προσπάθεια παλινόρθωσης της χώρας. Ο πρωθυπουργός πρέπει τώρα να κινητοποιήσει τους υπουργούς του και να αντικαταστήσει άμεσα όσους από αυτούς δεν μπορούν να ακολουθήσουν τους δικούς του ρυθμούς, ακόμη και αν ορισμένοι εξ αυτών δεν προέρχονται από το δικό του κόμμα. Δεν νοείται σε αυτή την κρίσιμη περίοδο κυβέρνηση δύο ταχυτήτων. Και βέβαια ο Αντ. Σαμαράς πρέπει να καταστήσει σαφές προς όλες τις κατευθύνσεις, δηλαδή και προς την τρόικα και προς τους ηγέτες του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, ότι οι τελικές αποφάσεις είναι δικές του. Εισηγήσεις μπορούν να κάνουν όλοι, αλλά η ευθύνη ανήκει, κατά το Σύνταγμα, στον πρωθυπουργό. Το τιμόνι της κυβέρνησης ούτε γίνεται, ούτε πρέπει να το κρατούν τρεις μαζί...
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ της ακηδεμόνευτης πορείας πρέπει πολύ περισσότερο να δοθεί προς την τρόικα και τους δανειστές. Το πώς θα επιτύχει η ελληνική κυβέρνηση τους στόχους για τους οποίους έχει δεσμευθεί είναι δικό της θέμα. Ιδίως μάλιστα όταν απειλείται πλέον ευθέως η κοινωνική συνοχή και γαλήνη, δηλαδή κατ’ ουσίαν η πολιτική ομαλότητα. Ο κ. Τόμσεν πρέπει να κατανοήσει ότι βρίσκεται σε ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα. Κανένα μνημόνιο δεν του δίνει το δικαίωμα να το ξεχνά! Ας του διαμηνυθεί, λοιπόν, αυστηρά από την κυβέρνηση να μη δοκιμάζει τα όρια της ανοχής του ελληνικού λαού! Είναι μικρότερα από ό,τι νομίζει... Και ας πυκνώσουν επιτέλους τα εθνικά μας «όχι», απέναντι σε κάθε είδους παράλογες απαιτήσεις και αξιώσεις των δανειστών. Θα εκπλαγεί και η ίδια η κυβέρνηση από το αποτέλεσμα που θα έχουν... Η κυρία Μέρκελ δεν θέλει «φασαρίες» μέχρι τις εθνικές εκλογές της Γερμανίας...
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ πρέπει τώρα να εγκαταλειφθεί άμεσα η τακτική της παράκαμψης του Κοινοβουλίου και των δημοκρατικών διαδικασιών, διά της μεθόδου της έκδοσης πράξεων νομοθετικού περιεχομένου. Οσο επείγουσα και να είναι η ανάγκη μιας νομοθετικής ρύθμισης ή πρωτοβουλίας, η βάσανος των κοινοβουλευτικών διαδικασιών και του δημοκρατικού διαλόγου οδηγεί πάντοτε σε καλύτερα αποτελέσματα. Και πάντως σίγουρα δίδει δημοκρατική νομιμοποίηση που δεν προσφέρουν τα Προεδρικά Διατάγματα. Αυτή την περίοδο μάλιστα, με την κοινωνία να βράζει, θα έπρεπε να αναζητείται κάθε φορά η ευρύτερη δυνατή πολιτική και κοινωνική συναίνεση. Και όχι να περνούν οι νόμοι από το «παράθυρο» της Προεδρίας. «Κατεπείγουσα» είναι μόνον η ανάγκη για περισσότερη δημοκρατία...
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, αρκεί νομίζω να υπογραμμίσουμε ότι το κουδούνι στα χέρια του δικαστή σημαίνει την έναρξη και τη λήξη της δίκης, δηλαδή την έκδοση απόφασης με δύναμη δεδικασμένου, που δεσμεύει όλες τις εξουσίες. Φυσικά και την κυβέρνηση. Οι δικαστές, που υφίστανται σήμερα την ισοπεδωτική εξομοίωσή τους από πλευράς μισθολογικών και όχι μόνο περικοπών με κάθε άλλο δημόσιο υπάλληλο, γνωρίζουν ότι από τη φύση της αποστολής τους είναι οι πρώτοι που οφείλουν να αντισταθούν στον εφιάλτη του «κοινωνικού αυτοματισμού», στον οποίο αδίστακτα τους οδηγεί το αμήχανο πολιτικό μας σύστημα. Το έχει ξανακάνει άλλωστε πρόσφατα, βάζοντας επαγγελματικές τάξεις απέναντι σε άλλες ομάδες εργαζομένων ή και απέναντι σε ολόκληρη την κοινωνία. Ευτυχώς οι δικαστές, με επίγνωση του ρόλου τους και της κρισιμότητας των καιρών, δείχνουν να αναλαμβάνουν τώρα τις ευθύνες που εδώ και χρόνια αναλογούσαν και αναλογούν στους πολιτικούς, που συγκάλυπταν και συγκαλύπτουν ακόμη τους ομοίους τους...
ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ πρέπει επιτέλους να λειτουργήσουν στη χώρα. Η κοινωνική έκρηξη, που όλοι απευχόμαστε, δεν θα έρθει ξαφνικά με την έξοδο των πολιτών στους δρόμους. Θα προκύψει, αν συνεχιστεί ο σημερινός κατήφορος, μέσα από την κατάρρευση του αστικού ιστού και συνακόλουθα των θεσμών. Δηλαδή μέσα από την επικράτηση του φόβου και της ανασφάλειας. Αν αυτό συμβεί, θα ζήσουμε τον χειρότερο εφιάλτη για μια χώρα σαν την Ελλάδα και για έναν λαό σαν τον ελληνικό: την κατάρρευση της Δημοκρατίας, την οποία πρώτοι οι Ελληνες επινόησαν και εφάρμοσαν. Και η Δημοκρατία είναι σήμερα το τελευταίο οχυρό που μπορεί να αντισταθεί στον όλεθρο της κοινωνικής αποσύνθεσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου