Αναπόφευκτη η σύγκρουση κοινωνίας – κράτους.

Προεδρική Δημοκρατία

Όταν η κοινωνία δεν μπορεί να συναντήσει την πολιτική απόφαση πουθενά και όταν το κράτος, το οποίο αντί να είναι οργάνωση λαού, έχει αυτονομηθεί πλήρως και στην ουσία αποτελεί κατοχικό καθεστώς σε βάρος της κοινωνίας, είναι επόμενο πως αυτά τα δύο κάποια στιγμή θα έρθουν αντιμέτωπα.

Κατ’ αρχήν θα πρέπει με κάθε τρόπο να γίνει διάκριση μεταξύ....

κράτους ως κατοχικού καθεστώτος και εργαζομένων πολιτών στους κρατικούς μηχανισμούς, δηλαδή τους δημοσίους υπαλλήλους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ως μέλη της ίδιας κοινωνίας υφίστανται τις ίδιες συνέπειες, τόσο στις αμοιβές τους όσο και στις περιουσίες τους με τους υπόλοιπους πολίτες. Το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, έντεχνα ταυτίζει το κράτος με τους εργαζόμενους σ’ αυτό προκειμένου να ενεργοποιήσει κοινωνικούς αυτοματισμούς εναντίον των εργαζομένων στο κράτος και να μείνουν οι απόλυτα υπεύθυνοι στο απυρόβλητο. Το κατοχικό κράτος όμως είναι κάτι διαφορετικό από τους εργαζόμενους σ’ αυτό.

Το κατοχικό κράτος, το ποίο ιδρύθηκε από την εποχή της Βαυαροκρατίας του Όθωνα και έκτοτε φτάνει ως τις μέρες μας, παρά τις διακηρύξεις και τα διάφορα αντιδημοκρατικά συνταγματικά κείμενα, τα οποία στην ουσία επαναλαμβάνουν το ίδιο κατοχικό πολίτευμα, αποτελείται από: 1) το ολιγαρχικό πολιτικό προσωπικό, στο πυρήνα του οποίου βασιλεύει η οικογενειοκρατία και η κληρονομική διαδοχή, 2) από τους πολυδαίδαλους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς κρατικής επιβολής επί της κοινωνίας και 3) από τα διαχρονικά κρατικοδίαιτα παρασιτικά και διαπλεκόμενα με το πολιτικό προσωπικό οικονομικά συμφέροντα που λυμαίνονται τον κρατικό πλούτο τον οποίο καλείται μετά να αναπληρώσει η κοινωνία με εξοντωτική φορολογία και διάφορες περικοπές.  Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο δεν έχουν ουσιαστική ανάμιξη σ’ αυτό το κατοχικό καθεστώς. Και οι ίδιοι είναι όμηροι. Χρησιμοποιήθηκαν μέσα από τα δίκτυα εκλογικής πελατείας προκειμένου να επιβιώνει το πολιτικό προσωπικό και έχουν ταυτιστεί με αυτή την έννοια του κράτους στα μάτια της κοινωνίας μέσα από τον θεσμό της μονιμότητας. Ψυχολογικά βέβαια (ιδιαίτερα τα ανώτερα κρατικά στελέχη και η κρατικοδίαιτη πνευματική ελίτ) αισθάνονται αλληλέγγυοι με το κατοχικό κράτος, αλλά αυτό θα πρέπει να το αποβάλουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα για το καλό όλων.

Σήμερα, αυτό το κατοχικό καθεστώς (και όχι εμείς η κοινωνία) χρεοκόπησε. Προκειμένου λοιπόν να διασωθεί και να παραμείνει αλώβητο, συντάσσεται απόλυτα με τα συμφέροντα των δανειστών και επιτίθεται στην κοινωνία την οποία και εξαθλιώνει αδιαφορώντας πλήρως για την ανθρωπιστική κρίση που προκαλεί.

Είναι λοιπόν επόμενο πως αργά ή γρήγορα θα πάμε σε σύγκρουση κοινωνίας (με την οποία θα συνταχθούν και πολλοί εργαζόμενοι στο δημόσιο) και κατοχικού κράτους, υποχείριου των ντόπιων και ξένων συμφερόντων. Το αίτημα και η λύση στο πρόβλημα είναι η είσοδος της κοινωνίας στην πολιτική απόφαση και η πρόσδεση του αυτόνομου κράτους στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών.

Δυστυχώς, αν και το πολιτικό προσωπικό γνωρίζει τη λύση, εντούτοις η λύση αυτή δεν μπορεί να προέλθει από αυτό. Όχι μόνο γιατί το πολιτικό προσωπικό είναι υπεύθυνο για όλη αυτή την κατάσταση και επομένως θα πρέπει να αναγνωρίσει την ευθύνη του,  να αυτοκαταργηθεί και να παραδοθεί στην λαϊκή τιμωρία, αλλά κυρίως γιατί το πολιτικό προσωπικό ηγείται του κατοχικού καθεστώτος και δεν διανοείται, ακόμα και τώρα, να απολέσει τα εξουσιαστικά του προνόμια.  Επομένως η λύση θα πρέπει να προέλθει από κοινωνικές πρωτοβουλίες, στις οποίες όλοι θα πρέπει να συμμετάσχουμε.