Αναδημοσιεύτηκε από την ΕΛ.Λ.Α.Σ
Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ, 29 Ιουλίου
Την επόμενη φορά που οι ηγέτες της Ιταλίας και της Ισπανίας θα θελήσουν να εκφράσουν δημόσια την ικανοποίησή τους για την νίκη τους επί της Μέρκελ θα το σκεφτούν πολλές φορές. Εκτός κι αν πρόκειται για κάποιον ποδοσφαιρικό αγώνα. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορούν εύκολα να θριαμβολογούν, καμαρώνοντας για την επικράτησή τους επί της Γερμανίας. Μέχρι εκεί όμως…
Η εβδομάδα που πέρασε έδειξε ποιος ήταν ο πραγματικός νικητής της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ της 28ης
Ιουνίου και δεν ήταν άλλος από την Γερμανία. Μάρτυρας τα επιτόκια των
ισπανικών ομολόγων που πήραν φωτιά, σκαρφαλώνοντας (τα 10ετή ειδικότερα)
στο 7,5%. Επίπεδο μη βιώσιμο που (από τη στιγμή που έχει αποκλειστεί η
λύση του εσωτερικού δανεισμού) μετατρέπει σε θέμα χρόνου την προσφυγή
στον μηχανισμό στήριξης της Ισπανίας με πλήρη τρόπο κι όχι τις
ενδιάμεσες λύσεις που φάνηκε να προκρίνονται με βάση την απόφαση της
Συνόδου Κορυφής.
Η πραγματικότητα που διαμορφώνεται κάνει την Γερμανία να χαμογελά για πολλούς λόγους. Κατά πρώτον, επειδή, η απόφαση που λήφθηκε ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα μπορεί να παρεμβαίνει στην δευτερογενή αγορά αγοράζοντας ομόλογα κρατών που δέχονται κερδοσκοπική επίθεση, αποδείχθηκε κενό γράμμα. Η προσφυγή που έγινε, στο ενδιάμεσο, στο γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο για να αποφασιστεί κατά πόσο αυτή η απόφαση είναι συνταγματική παγώνει κάθε σχετική πρωτοβουλία. Μέχρι επομένως να αποφανθεί το ανώτατο δικαστήριο της Καρλσρούης η απόφαση είναι σα να μην έχει ληφθεί.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο οι οικονομικές εξελίξεις της προηγούμενης εβδομάδας δικαίωσαν τους Γερμανούς σχετίζεται με την κατάρρευση των ενδιάμεσων λύσεων, δηλαδή τη φόρμουλα της ημι-προσφυγής που είχε επινοηθεί, προβλέποντας ότι μια χώρα θα μπορεί να στέλνει τις τράπεζές της στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας χωρίς να επιβαρύνεται το δημόσιο χρέος της. Από την επόμενη κιόλας μέρα, και με αφορμή τα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας που εφάρμοσε η κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι, είχε φανεί πως κι αυτή η απόφαση δεν εγγυόταν ότι οι Ισπανοί θα έμεναν ανεπηρέαστοι από την υπαγωγή των τραπεζών τους στο Ταμείο Σταθερότητας, απ’ όπου θα πάρουν 100 δισ. ευρώ. Αποδείχτηκε ωστόσο πως ούτε η λιτότητα ήταν αρκετή.
Ο λόγος για τον οποίο οδηγηθήκαμε στην εκτόξευση των επιτοκίων σχετίζεται με τον θανάσιμο εναγκαλισμό των τραπεζών με το κάθε δημόσιο κι όσο δεν κόβεται αυτός ο ομφάλιος λώρος, βίαια μάλιστα, δηλαδή με εθνικοποίηση και ανασύσταση εξ αρχής και σε δημόσια βάση του κατακερματισμένου τραπεζικού χάρτη, οι κερδοσκοπικές επιθέσεις θα οργιάζουν.
Η Γερμανία από την άλλη, θα τις αφήνει να ξεδιπλώνονται ξέροντας ότι έτσι η επιβολή Μνημονίων φαντάζει αναπόδραστη και λύση σωτηρίας. Ακόμη κι αν αυξάνονται τα ερωτηματικά για την επάρκεια των διαθέσιμων κεφαλαίων λόγω του ότι το δημόσιο χρέος της Ιταλίας και της Γαλλίας (τρίτης και τέταρτης οικονομίας της ευρωζώνης, με βάση τα μεγέθη) αθροιστικά ξεπερνά τα 2,8 τρισ. ευρώ!
Οπότε, ενδεχόμενη επιχείρηση «διάσωσής» τους απαιτεί ξανασχεδιασμό των μέσων παρέμβασης, μια και τα υπαρκτά δεν επαρκούν… Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο κι οι οίκοι αξιολόγησης υποβάθμισαν την βαθμολογία του Ταμείου και την προοπτική τριών χωρών του ευρωπαϊκού κέντρου, μεταξύ των οποίων κι η Γερμανία, επισημαίνοντας ότι οι συνέπειες από την κρίση στην ευρωζώνη δεν περιορίζονται μόνο στην περιφέρεια, αλλά θίγουν πλέον όλη την ευρωζώνη, ακόμη και τη συναλλαγματική ισοτιμία του κοινού νομίσματος.
Πρόκειται για εξελίξεις που όσο κι αν οξύνουν τις αντιφάσεις επί των οποίων κατασκευάστηκε πριν δέκα χρόνια το ευρώ, δεν προκαλούν κανέναν σκεπτικισμό στη Γερμανία κι ούτε φυσικά θέτουν σε αμφιβολία την προτεραιότητα που έχει σήμερα η μάχη για την αφαίρεση των κοινωνικών κατακτήσεων στην Ευρώπη, με κάθε μάλιστα κόστος…
Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ, 29 Ιουλίου
Την επόμενη φορά που οι ηγέτες της Ιταλίας και της Ισπανίας θα θελήσουν να εκφράσουν δημόσια την ικανοποίησή τους για την νίκη τους επί της Μέρκελ θα το σκεφτούν πολλές φορές. Εκτός κι αν πρόκειται για κάποιον ποδοσφαιρικό αγώνα. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορούν εύκολα να θριαμβολογούν, καμαρώνοντας για την επικράτησή τους επί της Γερμανίας. Μέχρι εκεί όμως…
Η πραγματικότητα που διαμορφώνεται κάνει την Γερμανία να χαμογελά για πολλούς λόγους. Κατά πρώτον, επειδή, η απόφαση που λήφθηκε ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα μπορεί να παρεμβαίνει στην δευτερογενή αγορά αγοράζοντας ομόλογα κρατών που δέχονται κερδοσκοπική επίθεση, αποδείχθηκε κενό γράμμα. Η προσφυγή που έγινε, στο ενδιάμεσο, στο γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο για να αποφασιστεί κατά πόσο αυτή η απόφαση είναι συνταγματική παγώνει κάθε σχετική πρωτοβουλία. Μέχρι επομένως να αποφανθεί το ανώτατο δικαστήριο της Καρλσρούης η απόφαση είναι σα να μην έχει ληφθεί.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο οι οικονομικές εξελίξεις της προηγούμενης εβδομάδας δικαίωσαν τους Γερμανούς σχετίζεται με την κατάρρευση των ενδιάμεσων λύσεων, δηλαδή τη φόρμουλα της ημι-προσφυγής που είχε επινοηθεί, προβλέποντας ότι μια χώρα θα μπορεί να στέλνει τις τράπεζές της στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας χωρίς να επιβαρύνεται το δημόσιο χρέος της. Από την επόμενη κιόλας μέρα, και με αφορμή τα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας που εφάρμοσε η κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι, είχε φανεί πως κι αυτή η απόφαση δεν εγγυόταν ότι οι Ισπανοί θα έμεναν ανεπηρέαστοι από την υπαγωγή των τραπεζών τους στο Ταμείο Σταθερότητας, απ’ όπου θα πάρουν 100 δισ. ευρώ. Αποδείχτηκε ωστόσο πως ούτε η λιτότητα ήταν αρκετή.
Ο λόγος για τον οποίο οδηγηθήκαμε στην εκτόξευση των επιτοκίων σχετίζεται με τον θανάσιμο εναγκαλισμό των τραπεζών με το κάθε δημόσιο κι όσο δεν κόβεται αυτός ο ομφάλιος λώρος, βίαια μάλιστα, δηλαδή με εθνικοποίηση και ανασύσταση εξ αρχής και σε δημόσια βάση του κατακερματισμένου τραπεζικού χάρτη, οι κερδοσκοπικές επιθέσεις θα οργιάζουν.
Η Γερμανία από την άλλη, θα τις αφήνει να ξεδιπλώνονται ξέροντας ότι έτσι η επιβολή Μνημονίων φαντάζει αναπόδραστη και λύση σωτηρίας. Ακόμη κι αν αυξάνονται τα ερωτηματικά για την επάρκεια των διαθέσιμων κεφαλαίων λόγω του ότι το δημόσιο χρέος της Ιταλίας και της Γαλλίας (τρίτης και τέταρτης οικονομίας της ευρωζώνης, με βάση τα μεγέθη) αθροιστικά ξεπερνά τα 2,8 τρισ. ευρώ!
Οπότε, ενδεχόμενη επιχείρηση «διάσωσής» τους απαιτεί ξανασχεδιασμό των μέσων παρέμβασης, μια και τα υπαρκτά δεν επαρκούν… Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο κι οι οίκοι αξιολόγησης υποβάθμισαν την βαθμολογία του Ταμείου και την προοπτική τριών χωρών του ευρωπαϊκού κέντρου, μεταξύ των οποίων κι η Γερμανία, επισημαίνοντας ότι οι συνέπειες από την κρίση στην ευρωζώνη δεν περιορίζονται μόνο στην περιφέρεια, αλλά θίγουν πλέον όλη την ευρωζώνη, ακόμη και τη συναλλαγματική ισοτιμία του κοινού νομίσματος.
Πρόκειται για εξελίξεις που όσο κι αν οξύνουν τις αντιφάσεις επί των οποίων κατασκευάστηκε πριν δέκα χρόνια το ευρώ, δεν προκαλούν κανέναν σκεπτικισμό στη Γερμανία κι ούτε φυσικά θέτουν σε αμφιβολία την προτεραιότητα που έχει σήμερα η μάχη για την αφαίρεση των κοινωνικών κατακτήσεων στην Ευρώπη, με κάθε μάλιστα κόστος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου