Το σύνδρομο της πολιορκούμενης χώρας και η «παράλυτη» Αθήνα

Ινφογνώμων Πολιτικά

Σάββας Καλεντερίδης

Η Τουρκία διακατέχεται από το σύνδρομο της πολιορκούμενης χώρας και αυτό την έχει ωθήσει να επεξεργαστεί ένα εθνικό σχέδιο διάσπασης το κλοιού πολιορκίας της. Αυτή η εκτίμηση ήταν που έκανε τους Τούρκους στρατηγιστές να πείσουν τον Ερντογάν να υιοθετήσει και να εφαρμόσει το δόγμα «για να μην μικρύνει η Τουρκία, πρέπει να επεκταθεί, να μεγαλώσει». Θεωρεί ότι η παρουσία των Κούρδων στα νοτιονατολικά σύνορά της και συγκεκριμένα στις βόρειες περιοχές του Ιράκ και της Συρίας και η δημιουργία δύο αυτόνομων κουρδικών κρατών, το ένα στο Β. Ιράκ αναγνωρισμένο από το σύνταγμα του 2005 και το άλλο στη ΒΑ Συρία, που λειτουργεί ντε φάκτο από το 2012, συνιστούν απειλή για τη δική της εδαφική ακεραιότητα.

Κι αυτό γιατί η ίδρυση και λειτουργία των δύο αυτών κρατών και μάλιστα με την υποστήριξη των ΗΠΑ και άλλων δυνάμεων της Δύσης, θα δημιουργήσει ένα προηγούμενο, το οποίο θα επεκταθεί ως φαινόμενο στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν.

Εξέλιξη που δυνητικά μπορεί να οδηγήσει την Τουρκία, πρώτα στην ομοσπονδοποίηση και μετά κανείς δεν ξέρει πού αλλού. Επίσης η Τουρκία θεωρεί ότι αυτός ο πολιορκητικός κλοιός επεκτείνεται στην Αν. Μεσόγειο και στο Αιγαίο, όπου Κυπριακή Δημοκρατία και Ελλάδα, υποστηριζόμενες από ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ, Αίγυπτο και τις λοιπές χώρες της ΕΕ και του NATO, επεξεργάζονται μια νέα Συνθήκη των Σεβρών στις θαλάσσιες ζώνες που την περικυκλώνουν και την αποκόπτουν από τις διεθνείς θάλασσες. Τα παραπάνω δεν αποτελούν εκτιμήσεις του γράφοντος, αλλά απαύγασμα αναλύσεων, εκτιμήσεων και δηλώσεων Τούρκων στρατηγιστών, κρατικών και πολιτικών αξιωματούχων.

Όλοι αυτοί ήταν που ώθησαν τον Ερντογάν να υιοθετήσει το δόγμα διάσπασης του πολιορκητικού κλοιού της Τουρκίας, που θα επέτρεπε ταυτοχρόνως την επέκτασή της σε περιοχές, χερσαίες και θαλάσσιες, που συμπεριλαμβάνονται στα σύνορα του λεγόμενου Εθνικού Όρκου.

Συμπερασματικά, με βάση τις παραπάνω εκτιμήσεις, για να μην σμικρύνει η Τουρκία, αποφάσισε να εξαλείψει τις απειλές με επιχειρήσεις και δημιουργία στρατιωτικών βάσεων εκτός των συνόρων της.

Στο πλαίσιο αυτό έκανε εισβολή στο Β. Ιράκ, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι τη δράση των Κούρδων ανταρτών του ΡΚΚ και εκμεταλλευόμενη την απόλυτη οικονομική και όχι μόνο εξάρτηση που έχει η Αυτόνομη Διοίκηση του Κουρδιστάν από την Άγκυρα, και δημιούργησε εκεί μια μεγάλη και περί τις 30 μικρές στρατιωτικές βάσεις. Έτσι, έσπασε το μέρος του κλοιού που θεωρούσε ότι είχε δημιουργηθεί γύρω της στο Β. Ιράκ, εξαλείφοντας την εναντίον της απειλή που προερχόταν από εκεί. Στη συνέχεια, η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη την αντιπαλότητα και τη σύγκρουση συμφερόντων ΗΠΑ-Ρωσίας, πήρε την άδεια της Μόσχας και έκανε τις επιχειρήσεις «Ασπίδα του Ευφράτη», εισβάλλοντας στην περιοχή Τζαραμπλούς-Αλ Μπαμπ, την επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας», εισβάλλοντας στο Αφρίν, και εσχάτως με την άδεια των ΗΠΑ την επιχείρηση «Πηγή Αίματος» (και όχι Ειρήνης), εισβάλλοντας στην περιοχή Τελ Αμπγιάντ – Ρασουλαΐν, όπου εγκατέστησε μια υποτιθέμενη «ζώνη ασφαλείας». Επίσης, έκανε άτυπη εισβολή στην περιφέρεια Ιντλίμπ, εγκαθιστώντας εκεί 12 μικρά στρατόπεδα, υποτίθεται παρατηρητήρια με βάση τη Συμφωνία της Αστανά.

Σε όλες τις παραπάνω περιοχές η Τουρκία, συνεργαζόμενη με ισλαμιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις και μάλιστα εν γνώσει Ρωσίας και ΗΠΑ, επιχειρεί εθνοκάθαρση εναντίον των Κούρδων, για να εξαλείψει την «κουρδική απειλή».

Με όλες αυτές τις επιχειρήσεις η Τουρκία δημιούργησε σοβαρά ρήγματα στον κλοιό που θεωρούσε ότι την πολιορκούσε από ξηράς και όταν θεώρησε ότι εξουδετερώθηκε σε κάποιο βαθμό η απειλή που προέρχονταν από κει, αποφάσισε να δημιουργήσει τα ρήγματα στον κλοιό που θεωρεί ότι δημιουργείται στις θαλάσσιες ζώνες της Αν. Μεσογείου και το Αιγαίο. Για το λόγο αυτό και επειδή ήταν μόνη σ’ αυτό το νέο εγχείρημα, χωρίς διεθνή στήριξη, πρώτα κάλεσε το Πακιστάν, το οποίο έσπευσε να παρέχει όχι μόνο διπλωματική και πολιτική στήριξη, αλλά και ναυτική-αεροπορική, χωρίς να λησμονούμε το ενδεχόμενο να «δανείσει» στην Τουρκία ακόμα και… πυρηνικά όπλα.

Μετά την επίδειξη δύναμης με το Πακιστάν στην Αν. Μεσόγειο και το Αιγαίο, η Τουρκία προχώρησε στην υπογραφή των μνημονίων με τη Λιβύη, για τα οποία κάναμε ήδη σχετική αναφορά.

Για όσους δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στο νόμιμο ή όχι των μνημονίων που υπέγραψε η Τουρκία με τη Λιβύη, θα ήθελα να επισημάνω ότι οι επιχειρήσεις εισβολής στο Ιράκ και τη Συρία, η εθνοκάθαρση που επιχειρείται εναντίον των Κούρδων, οι σφαγές παιδιών και αμάχων, η φανερή συνεργασία της Τουρκίας με ισλαμιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις, η εμφανέστατη εμπλοκή της στη διακίνηση ανθρώπων και η εισβολή της στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν έχουν ίχνος νομιμότητας από πλευράς διεθνούς δικαίου. Τουναντίον, η Τουρκία εμπλέκεται σε εγκλήματα πολέμου.

Άρα, είναι πραγματικά αφελές να πιστεύουμε ότι η Τουρκία θα επηρεαστεί από δηλώσεις καταδίκης των ενεργειών της και θα αλλάξει συμπεριφορά. Πολύ απλά, όσο οι ενέργειές της δεν στρέφονται ευθέως εναντίον στρατηγικών συμφερόντων ΗΠΑ και Ρωσίας, γιατί μόνο αυτούς υπολογίζει, η Τουρκία θα εφαρμόσει ό,τι λένε τα μνημόνια, ιδιαίτερα το πρώτο, ασχέτως κι αν επικρατήσει ο Χαφτάρ και τα ακυρώσει.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όταν η Τουρκία διασφαλίσει ότι οι θαλάσσιες ζώνες που έχει οριοθετήσει αυτοβούλως με την Αίγυπτο και τη Λιβύη, τότε θα επιχειρήσει να «σπάσει» και το τελευταίο μέρος του κλοιού που θεωρεί ότι την αποκλείει και την πολιορκεί. Τότε θα στραφεί στο Αιγαίο. Και όλα δείχνουν ότι κανείς δεν είναι έτοιμος στην Αθήνα να αντιμετωπίσει στρατηγικά όλα όσα αναφέρθηκαν στο άρθρο αυτό, το οποίο ελπίζουμε να αποτελέσει βάση για προβληματισμό για την αντιμετώπιση αυτής της σοβαρής απειλής για την Κύπρο και την Ελλάδα.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα δημοκρατία και το Pontos-news