Χώρα που αντιμετωπίζει καθημερινά στρατιωτικές απειλές και προκλήσεις προτιμά να μοιράζει επιδόματα και 13η σύνταξη

Ινφογνώμων Πολιτικά

Όσο επικίνδυνος, φιλόδοξος και αλλοπρόσαλλος κι αν είναι ο Τούρκος, αυτό που κυρίως πρέπει να μας απασχολεί είναι τι είμαστε εμείς και προς τα πού βαδίζουμε. Προκλήσεις και εξωτερικούς εχθρούς είχε ανέκαθεν ο λαός μας, έχει τώρα, και το πιθανότερο είναι πως θα συνεχίσει να έχει και στο μέλλον. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις και τι ρόλο θεωρούμε ότι θα πρέπει να παίζουμε στην περιοχή που βρισκόμαστε. 

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να απαλλαγούμε από τις αυταπάτες μας και τις ιδεοληψίες μας και να πάψουμε να πιστεύουμε ότι θα βρούμε το δίκιο μας σε διεθνείς οργανισμούς, φίλους, συμμαχίες ή διεθνή δικαστήρια. Το δίκιο μας φτάνει μέχρι εκεί που φτάνει η ισχύς μας, και τα κύρια συστατικά της ισχύος μας είναι η ενότητα, η ετοιμότητα και η αποφασιστικότητα. Τόσο οι εχθροί όσο και οι φίλοι θα μας σέβονται μόνο αν σεβόμαστε κι εμείς τον εαυτό μας. Ο κάθε Ερντογάν κοιτάζει τα συμφέροντα της χώρας του και θα διεκδικήσει όσο χώρο και όσα δικαιώματα είμαστε πρόθυμοι να του δώσουμε εμείς, είτε επειδή φοβόμαστε, είτε επειδή βαριόμαστε να προετοιμαστούμε σοβαρά είτε επειδή θεωρούμε ότι η υπεράσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων είναι ντεμοντέ και δεν αξίζει τον κόπο να ασχολούμαστε. 

Το να περιμένουμε και να ελπίζουμε ότι κάτι θα πάθει ο Ερντογάν και θα βγει από τη μέση, ή ότι θα τον βαρεθούν κάποια στιγμή οι Τούρκοι και θα τον αντικαταστήσουν, δεν μας λύνει το πρόβλημα. Η Τουρκία έχει αποδείξει διαχρονικά ότι έχει σταθερά επιθετική και επεκτατική στρατηγική απέναντί μας, έχει σοβαρή διπλωματία και κάνει προσεκτικές και καλά υπολογισμένες κινήσεις. Άρα ακόμη κι αν εκλείψει κάποια στιγμή ο Ερντογάν, δεν θα εκλείψει το πρόβλημα της τουρκικής απειλής. Άλλωστε τις χειρότερες εθνικές συμφορές τις έχουμε υποστεί ως λαός από τους κεμαλιστές (δηλαδή τους αντιπάλους του Ερντογάν) και όχι από τους ισλαμιστές. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ως Έλληνες βρισκόμαστε σήμερα στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση, λόγω τραγικών σφαλμάτων του απώτερου παρελθόντος, να πρέπει να αντιμετωπίσουμε κυρίως τα πρώην αδέλφια μας, δηλαδή τους απογόνους εξισλαμισθέντων Ελλήνων που αποτελούν περίπου το 70% των σημερινών Τούρκων – μεταξύ αυτών και ο ίδιος ο Ερντογάν, αλλά και ο Ιμάμογλου που είναι πιθανό να τον διαδεχθεί. Και όπως μας διδάσκει η Ιστορία, οι κάθε είδους «γενίτσαροι» ήταν ανέκαθεν οι πιο επικίνδυνοι αντίπαλοί μας.  

Η σοβαρότητα μιας χώρας αποδεικνύεται καθημερινά, όχι μόνο από τα σημαντικά και μεγάλα αλλά και από τις μικρές λεπτομέρειες. Χώρα που ενώ αντιμετωπίζει καθημερινά στρατιωτικές απειλές και προκλήσεις προτιμά να μοιράζει επιδόματα και 13η σύνταξη από το να θωρακίζεται αμυντικά, ή που απαξιώνει συστηματικά την πολεμική της βιομηχανία για να μένει το πεδίο ελεύθερο στους κατ’ επάγγελμα μεσάζοντες να οικονομάνε από τις αγορές πανάκριβων οπλικών συστημάτων από το εξωτερικό, λογικό είναι ότι κάποια στιγμή θα συγκρουστεί με τον τοίχο της πραγματικότητας και θα υποστεί άσχημη αφύπνιση. Χώρα που έχει καταντήσει ξέφραγο αμπέλι και που όχι μόνο επιτρέπει σε ορδές λαθρομεταναστών να περνούν μαζικά και ανεξέλεγκτα τα σύνορά της αλλά τους επιδοτεί κι από πάνω, φυσικό είναι να εκπέμπει προς όλους το μήνυμα ότι στερείται παντελώς σοβαρότητας. Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι πάνω απ’ όλα είναι το εθνικό συμφέρον. Τα ανθρώπινα δικαιώματα έπονται, διότι εργαλειοποιούνται κατά κόρον από εκείνους που θέλουν να εξυπηρετήσουν τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα. Δυστυχώς δεν ζούμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο όπου όλα τα έθνη συνυπάρχουν αδελφωμένα και ειρηνικά μεταξύ τους, και τον Μητσοτάκη δεν τον εξέλεξε πρωθυπουργό ούτε η UNESCO ούτε η UNICEF για να παριστάνει τον φιλάνθρωπο σε βάρος των μακροπρόθεσμων εθνικών συμφερόντων. Τον εξέλεξε ο ελληνικός λαός για να υπηρετεί ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑ το ελληνικό εθνικό συμφέρον και όχι τα ανθρώπινα δικαιώματα των απανταχού αναξιοπαθούντων λαθρομεταναστών. Μπορεί να του αρέσει η πολυπολιτισμική κοινωνία αλλά δεν του έδωσε κανείς το δικαίωμα να μεταλλάξει την ελληνική κοινωνία χωρίς να ρωτήσει αυτούς που την απαρτίζουν. 

Η εντύπωση που μου δίνει το ελληνικό πολιτικό προσωπικό σήμερα είναι πως έχει «στήσει» ουσιαστικά το παιγνίδι με την Τουρκία. Το γεγονός ότι δεν ασκούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα δείχνει πως υπάρχουν παρασκηνιακές συμφωνίες που μας οδηγούν δυστυχώς με μαθηματική βεβαιότητα σε νέα επονείδιστη εθνική ήττα. Η Ελλάδα δεν έχει στείλει συντεταγμένες στον ΟΗΕ για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας της, δεν έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια ούτε στο Ιόνιο, και δεν έχει οριοθετήσει ΑΟΖ ούτε με την Κύπρο και την Ιταλία. Τι την εμπόδισε τόσα χρόνια να τα πράξει όλα αυτά, δεν μας το εξήγησε ποτέ κανείς. Επόμενο είναι λοιπόν να ακολουθεί η Ελλάδα ασθμαίνουσα τον Ερντογάν αφού του έχει δώσει την απόλυτη πρωτοβουλία των κινήσεων. Η εικόνα της ελληνικής διπλωματίας που τρέχει πίσω από τις εξελίξεις ενώ ταυτόχρονα αποφεύγει συστηματικά να πράξει τα αυτονόητα, δεν μας τιμά καθόλου ως χώρα, και δίνει σοβαρή λαβή να πιστέψει κανείς πως όλα όσα συμβαίνουν είναι ένα κακοστημένο θέατρο που σκοπό έχει να μας οδηγήσει κάποια στιγμή σε εκχώρηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ στους Τούρκους χωρίς να πέσει ούτε τουφεκιά, μόνο και μόνο για να αποφύγει το εγχώριο πολιτικό σύστημα τους κραδασμούς μιας στρατιωτικής κρίσης και την εκπαραθύρωσή του από την εξουσία που θα σημάνει την απαρχή μιας νέας Μεταπολίτευσης. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά η όλη συμπεριφορά των ελληνικών κυβερνήσεων από το 1996 και μετά, αυτό δείχνει – ότι κοροϊδεύουν ασύστολα τον ελληνικό λαό και ότι έχουν αποσυνδεθεί πλήρως από την υπηρέτηση των συμφερόντων του κοιτώντας μόνο το δικό τους μικροπολιτικό και προσωπικό συμφέρον σε βάρος του έθνους.

Stirlitz

Πηγή