Το αέναο σπιράλ του χρέους

analyst

Η ελίτ έχει στα χέρια της τα εργαλεία παραγωγής χρέους, ενώ όλοι εμείς είμαστε συλλογικά υπεύθυνοι για την ξέφρενη, ασυγκράτητα αυξανόμενη άνοδο των χρεών. Οι πολιτικοί βέβαια υπόσχονται διαρκώς πως θα ελέγξουν το δημόσιο χρέος – δεν υπάρχουν όμως ποτέ αρκετά χρήματα, με τα οποία να μπορεί να χρηματοδοτηθεί το δημόσιο, καθώς επίσης να πληρωθούν οι τόκοι, με τους οποίους επιβαρύνεται το κράτος

.

Άποψη

- του Βασίλη Βιλιάρδου

Υπήρχαν ασφαλώς εποχές όπου η ελίτ, οι κάτοχοι της εξουσίας δηλαδή στον πλανήτη, οδηγούσαν μαζικά τους ανθρώπους στο θάνατο – συνήθως όμως θεωρούσαν προτιμότερο να εργάζονται οι άλλοι για αυτούς, έτσι ώστε να αποκομίζουν κέρδη

Ειδικότερα, από το ξεκίνημα της ανθρώπινης ιστορίας, όλα εξελίσσονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: υπάρχει μία περιορισμένη ελίτ, η οποία προσπαθεί να αναγκάσει την υπόλοιπη ανθρωπότητα να τοποθετηθεί κάτω από το ζυγό της.

Όταν κάποιος έπρεπε στο παρελθόν να συμμετέχει ως εργάτης στην κατασκευή μίας πυραμίδας, να προσφέρει αργότερα το ένα τρίτο της σοδειάς του στο γαιοκτήμονα ή να δίνει σήμερα το μισό του εισόδημα στην εφορία, συνεχίζει ουσιαστικά να υποχρεώνεται στην ίδια διαδικασία: να κάνει πλουσιότερους τους ισχυρούς, εις βάρος του. Με απλά λόγια, μετατρέπεται σε σκλάβο, σε ανθρώπινο δυναμικό, σε «φυσικό πόρο» (Human resource), ο οποίος αξιοποιείται καταληστευμένος, εξυπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα αυτών που κατέχουν τη Δύναμη.

Ορισμένες μορφές της σκλαβιάς έχουν βέβαια απαγορευθεί σήμερα. Εν τούτοις, ένας από τους πλέον ύπουλους τύπους της έχει διευρυνθεί και διαδοθεί περισσότερο από κάθε άλλη εποχή. Ο τύπος αυτός ονομάζεται «χρέος» – όπου, στην πραγματικότητα, σχεδόν κάθε απόφαση μας στη ζωή μας οδηγεί, ατομικά ή συλλογικά, όλο και πιο βαθιά στην παγίδα των δανειστών. Ακόμη και οι σπουδές σε ορισμένες χώρες εξυπηρετούν τη συγκεκριμένη διαδικασία – κρίνοντας από το ύψος των φοιτητικών δανείων στις Η.Π.Α., τα οποία έχουν φτάσει στα 1.500 δις $.

Συνεχίζοντας, κάποια στιγμή στη ζωή τους οι περισσότεροι άνθρωποι αγοράζουν σπίτι, υπογράφοντας ένα ενυπόθηκο δάνειο που πολύ δύσκολα μπορούν να εξυπηρετήσουν, ειδικά σε εποχές κρίσης – όπως τεκμηριώνεται σήμερα στην Ελλάδα, όπου χιλιάδες κατοικίες είναι στα πρόθυρα της κατάσχεσης και των πλειστηριασμών. Το ίδιο συμβαίνει και με την αγορά αυτοκινήτων, τα οποία συνήθως αποκτούνται επί πιστώσει – με τους γάμους, με τα ταξίδια, με τις πιστωτικές κάρτες, καθώς επίσης με μία σειρά άλλων καταναλωτικών δανείων, με τα οποία οι άνθρωποι μετατρέπονται σε σκλάβους χρέους.

Ελάχιστοι άλλωστε κατανοούν πως ένα δάνειο δεν πρέπει να συνάπτεται ποτέ για καταναλωτικούς σκοπούς, αλλά μόνο για επενδυτικούς – παραδείγματος χάριν, για την αγορά μηχανημάτων, μέσω των εσόδων (κερδών) των οποίων θα μπορούν να αποπληρώνονται τα τοκοχρεολύσια.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στα κράτη, με τα δάνεια των οποίων επιβαρύνονται οι Πολίτες τους – όταν, ως επί το πλείστον, χρεώνονται για την κάλυψη των καταναλωτικών δαπανών τους(ελλείμματα) και όχι για να διενεργήσουν προσοδοφόρες επενδύσεις.

Οι περισσότεροι λοιπόν, κράτη και ιδιώτες, μετατρέπονται εκούσια σε σκλάβους χρέους – ενώ όταν αποπληρώνουν τα δάνεια τους φροντίζουν έτσι ώστε η ελίτ, η οποία τους έχει οδηγήσει στη μεγάλη παγίδα, να «εγγράφει», να πιστώνεται καλύτερα με τεράστια κέρδη.

Στην κορυφή του συστήματος της σκλαβιάς μέσω του χρέους, ευρίσκεται αναμφίβολα η αμερικανική κεντρική τράπεζα – σκοπός της οποίας είναι η «παραγωγή» όσο το δυνατόν περισσοτέρων χρεών. Πολλοί βέβαια πιστεύουν πως η Fed είναι μία υπηρεσία του κράτους – ενώ κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την Τράπεζα της Ελλάδας.

Εν τούτοις, πρόκειται για ένα μη εκλεγμένο όργανο του τραπεζικού καρτέλ, το οποίο δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν – αφού ανήκει στις μεγάλες τράπεζες και δεν υποχρεούται να το κάνει (άρθρο). Η αμερικανική κυβέρνηση συμμετέχει με 0% στην κεντρική της τράπεζα, ενώ η ελληνική μόλις με 6%.

Περαιτέρω, πολλοί αμερικανοί πιστεύουν ότι, η κυβέρνηση τους δαπανά μόνο τα χρήματα που εισπράττει από τους ίδιους – γεγονός που δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Ειδικότερα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα των Η.Π.Α. είναι έτσι οικοδομημένο, ώστε η κυβέρνηση να δανείζεται χρήματα από τη Fed, η οποία φυσικά δεν τα έχει, αλλά τα δημιουργεί από το πουθενά.

Στη συνέχεια οι μεγάλες τράπεζες, η παγκόσμια ελίτ, καθώς επίσης άλλες χώρες αγοράζουν τα δάνεια που παίρνουν οι Η.Π.Α. από τη Fed (ομόλογα δημοσίου) ή από αλλού (γράφημα), με αποτέλεσμα να μετατρέπονται οι αμερικανοί Πολίτες σε σκλάβους χρέους – αφού αυτοί πληρώνουν τα συνεχώς αυξανόμενα τοκοχρεολύσια, μέσω των διαρκώς υψηλότερων φόρων που τους επιβάλλονται.

Συμπερασματικά λοιπόν, η ελίτ έχει στα χέρια της τα εργαλεία παραγωγής χρέους, ενώ όλοι εμείς είμαστε συλλογικά υπεύθυνοι για την ξέφρενη, ασυγκράτητα αυξανόμενη άνοδο των χρεών. Οι πολιτικοί βέβαια υπόσχονται διαρκώς πως θα ελέγξουν το δημόσιο χρέος – δεν υπάρχουν όμως ποτέ αρκετά χρήματα, με τα οποία να μπορεί να χρηματοδοτηθεί το δημόσιο, καθώς επίσης να πληρωθούν οι τόκοι, με τους οποίους επιβαρύνεται το κράτος.

Η αλματώδης αύξηση των χρεών

Συνεχίζοντας, επειδή είναι αρκετοί αυτοί που ενοχοποιούν την Ελλάδα, με την έννοια πως οδηγήθηκε σε μία διαδικασία σπατάλης, με αποτέλεσμα να αυξηθούν γεωμετρικά τα χρέη της και να χρεοκοπήσει, είναι σκόπιμο να αποδείξει κανείς το αντίθετο – χρησιμοποιώντας το παράδειγμα των Η.Π.Α., στις οποίες εντός μόλις 40 ετών το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από 500 δις $, στα 22 τρις $ περίπου σήμερα (44 φορές).

Φυσικά το δημόσιο χρέος είναι μόνο το ένα μέρος της ιστορίας – αφού οι μεγάλες τράπεζες, οι οποίες ελέγχουν τις κεντρικές, προσπαθούν να κυριαρχούν, μέσω των χρεών, στη ζωή κάθε ανθρώπου.

Για την επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου έχουν δημιουργήσει μία κοινωνία, η οποία λειτουργεί με το σύνθημα «Αγόρασε σήμερα, πλήρωσε αύριο». Στα πλαίσια αυτά, οι συνολικές οφειλές (δημόσιες και ιδιωτικές) της «υπερδύναμης του χρέους», των Η.Π.Α., έχουν εκτοξευθεί μέσα στα ίδια σαράντα χρόνια της ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού από τα 2.000 δις $ στα 80.000 δις $ (40 φορές, γράφημα).

Στην Ελλάδα, ενώ ενημερωνόμαστε σκόπιμα πως το χρέος της γενικής κυβέρνησης έχει φτάσει στα 334 δις € ή στο 181% του ΑΕΠ, αποκρύπτεται το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης (=μαζί με τα ΝΠΔΔ) που εκτοξεύθηκε στα 360 δις € ή πάνω από το 190% του ΑΕΠ, παρά το ότι αυτό αποτελεί το συγκρίσιμο μέγεθος με άλλες χώρες – ενώ το πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το κόκκινο ιδιωτικό χρέος που ευρίσκεται σε επίπεδα μοναδικά στην παγκόσμια ιστορία (γράφημα).

Περαιτέρω, οι μεγάλες τράπεζες δεν δανείζουν φυσικά τους πολίτες για να εκπληρώσουν το αμερικανικό τους όνειρο – αλλά για να βοηθήσουν μία μικρή ελίτ να γίνει πλουσιότερη, εκμεταλλευόμενη την ανοησία των σκλάβων. Το γεγονός αυτό (ανοησία) επιβεβαιώνεται με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο, από τη χρήση των πιστωτικών κρατών – όπου οι περισσότεροι πληρώνουν κάθε μήνα μόνο το ελάχιστο απαιτούμενο ποσόν, επιτρέποντας στις τράπεζες να τους ληστεύουν, με τα τοκογλυφικά επιτόκια που χρεώνουν για το υπόλοιπο χρέος.

Φυσικά οι τράπεζες έχουν πολλούς άλλους τρόπους για να ληστεύουν τους πελάτες τους – μεταξύ άλλων με τη μέθοδο του πληθωρισμού, μέσω της οποίας αφαιρούνται χρήματα από τους καταθέτες. Η τραπεζική απάτη δε, σε όλο της το μεγαλείο, φαίνεται και από ένα άλλο κείμενο της σελίδας στο παρελθόν (ανάλυση).

Σε κάθε περίπτωση, απορεί κανείς διαπιστώνοντας πόσο πολλοί είναι εκείνοι οι άνθρωποι, οι οποίοι πιστεύουν αφελώς ότι, εάν αλλάξει η εκάστοτε πολιτική ηγεσία, τα πράγματα θα διορθωθούν και η οικονομία θα οδηγηθεί στο σωστό δρόμο. Δεν κατανοούν προφανώς ότι, είναι παγιδευμένοι σε ένα «αιώνιο σπιράλ του χρέους», το τέλος του οποίου θα οδηγήσει στην κατάρρευση του συστήματος – όπου βέβαια «η ελίτ της ελίτ» θα έχει ήδη λάβει τα μέτρα της, επιτρέποντας στους υπόλοιπους να πληρώσουν το λογαριασμό.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, ίσως θα βοηθούσε στην κατανόηση το γεγονός ότι, σε κανένα σχολείο και σε κανένα πανεπιστήμιο δεν διδάσκεται ο τρόπος δημιουργίας του χρήματος, ούτε η λειτουργία των κεντρικών τραπεζών – κάτι που σημαίνει ότι η ελίτ δεν θέλει σε καμία περίπτωση να γίνει γνωστό στους ανθρώπους, το βασικό μυστικό του πλουτισμού της.

Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, ευχόμαστε Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους, με υγεία, ευτυχία και αισιοδοξία για το μέλλον της Ελλάδας.