Ανάπτυξη και εγκληματικότητα δεν συμβαδίζουν!

Χωρίς το αίσθημα της ασφάλειας, δεν πρόκειται να δούμε την ελληνική οικονομία να αναπτύσσεται. Όχι μόνο ξένες αλλά ούτε και ελληνικές σοβαρές επενδύσεις θα δούμε. Τι πρέπει να γίνει. 

Γράφει ο Αλ. Μωραϊτάκης

Μιλώντας καθημερινά με πολλούς συμπολίτες μας, έχω διαπιστώσει το πόσο ψηλά στην κατάταξη αξιολογούν το πρόβλημα της ελλιπούς ασφάλειας στη χώρα μας.

«Οι γονείς μας κοιμόντουσαν με ανοιχτές πόρτες και εμείς φοβόμαστε να βγούμε έξω από το σπίτι μας», «οι φίλοι μας δεν επισκέπτονται τη γειτονιά μας μετά τη δύση του ηλίου», «έγιναν δύο ληστείες το τελευταίο εξάμηνο μόνο στην πολυκατοικία μας», «στην είσοδο της πολυκατοικίας γίνεται κάθε βράδυ χρήση ναρκωτικών», είναι μερικές ατάκες που ακούγονται συχνά.

Μήπως οι συμπολίτες μας είναι υπερβολικοί; Μήπως είναι «ακροδεξιοί» και αντιπολιτευόμενοι;

Προσπαθώντας να εκτιμήσω την έκταση του προβλήματος, επιχείρησα να ανατρέξω σε γεγονότα και ξεκίνησα με μερικά ενδεικτικά στατιστικά στοιχεία. Το 2017 είχαμε στην Ελλάδα 75.707 ληστείες και κλοπές (+10,2% σε σύγκριση με το 2014) και 34.026 κλοπές τροχοφόρων (+36,2% σε σχέση με το 2014). Παράλληλα, εκτιμάται ότι περίπου τρία στα δέκα παιδιά έχουν πέσει θύματα εκφοβισμού στα σχολεία τους…

Και μετά τα προαναφερόμενα στατιστικά στοιχεία, θα αναφερθώ σε ενδεικτικές εμπειρίες, μέρος των οποίων -λιγότερο ή περισσότερο- έχουμε βιώσει όλοι μας. Έχουμε λοιπόν και λέμε:

• Στις 15 Μαρτίου 2019 οι υπάλληλοι του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξηςπροχώρησαν σε συμβολική κατάληψη του Υπουργείου όχι για να ζητήσουν αυξήσεις, αναδρομικά και καλύτερους όρους εργασίας, αλλά για να αστυνομευθεί αποτελεσματικά η γύρω περιοχή και να μην πέφτουν συνεχώς θύματα ληστειών και επιθέσεων! Και αυτό, στο κέντρο της Αθήνας (Οδός Αχαρνών 2)…

• Ακούμε συνεχώς φοιτητές και καθηγητές να δηλώνουν ανασφαλείς μέσα στους χώρους των ίδιων των πανεπιστημίων(!), επειδή κάθε τόσο παρατηρούνται απόπειρες κλοπών, βιασμών, ξυλοδαρμών, χωρίς να αναφερθούμε στη διακίνηση ναρκωτικών.

• Στο μετρό της Αθήνας, συχνότατες ανακοινώσεις από τα μικρόφωνα των σταθμών καλούν τους επιβάτες να προστατεύουν τα προσωπικά τους αντικείμενα από τους πορτοφολάδες, που κάνουν θραύση.

• Οι ίδιες προειδοποιήσεις γίνονται και από τους υπευθύνους των ξενοδοχείων στους τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα μας.

• Βλέπουμε κάθε τόσο αστυνομικά τμήματα και «κλούβες» των ΜΑΤ να καίγονται από «μπαχαλάκηδες».

• Φαίνεται πως είναι αρκετά εύκολο για κάποιον να αποκτήσει (παράνομα) όπλα και πλαστή αστυνομική ταυτότητα.

• Και βέβαια, όλοι έχουμε κάμποσους φίλους και γνωστούς που έχουν πέσει θύματα ληστείας στα σπίτια τους και τα καταστήματά τους, μία ή και περισσότερες φορές κατά τα τελευταία χρόνια (δεν αναφέρομαι σε άτομα που έχασαν τη ζωή τους ή τραυματίστηκαν).

Επίσης, εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος ότι η ανομία που επικρατεί στη χώρα έχει -μεταξύ άλλων- και σοβαρές οικονομικές παρενέργειες. Μέσα σε μια μέρα, χάνονται οι κόποι και οι θυσίες νοικοκυριών που δούλευαν σκληρά μια ολόκληρη ζωή αποταμιεύοντας. Οι επιχειρήσεις που ληστεύονται έχουν εργαζόμενους, μετόχους και προμηθευτές, οι οποίοι με έμμεσο τρόπο «θα πληρώσουν τα κλοπιμαία». Ο τουρίστας που χάνει το πορτοφόλι του δεν θα ξαναέρθει στην Ελλάδα. Και φυσικά, σε περιοχές εκτεταμένης ανομίας, τα καταστήματα κλείνουν και οι τιμές των ακινήτων κατρακυλούν.

Ας μη γελιόμαστε. Χωρίς το αίσθημα της ασφάλειας, δεν πρόκειται να δούμε την ελληνική οικονομία να αναπτύσσεται. Όχι μόνο ξένες αλλά ούτε και ελληνικές σοβαρές επενδύσεις θα δούμε. Τα παραδείγματα άλλων χωρών του εξωτερικού μπορούν να μας βεβαιώσουν γι’ αυτό.

Λάθος αντιμετώπιση

Χωρίς καμιά αντιπολιτευτική διάθεση, θα πω ότι η αντιμετώπιση του θέματος από την κυβέρνηση υπήρξε ιδιαίτερα εσφαλμένη. Πρώτον, υπάρχει μια διάθεση υποβάθμισης του προβλήματος («αυτά συνέβαιναν και στο παρελθόν»). Δεύτερον, παρατηρείται μια τάση «επιείκειας» προς ορισμένες παραβατικές συμπεριφορές (βόμβες μολότοφ στα Εξάρχεια, Ρουβίκωνας) και ειρωνείας όσων επισημαίνουν τα κενά του αρμόδιου Υπουργείου (ορισμένοι επικαλούνται τα περί «νόμου και τάξεως» προσπαθώντας μάταια να προκαλέσουν τα αντανακλαστικά από μνήμες άλλων εποχών). Τρίτον, η κατάσταση επιδεινώθηκε από τις παρενέργειες του περιβόητου «νόμου Παρασκευόπουλου», όπου «σκληροί» παραβάτες απελευθερώθηκαν. Τέταρτον, οι αστυνομικοί καταγγέλλουν τη διάλυση της «Ομάδας Δίας» και την έλλειψη του απαιτούμενου εξοπλισμού. Πέμπτον, χρειάζεται ριζικός ανασχεδιασμός της πολιτικής που ξεκινά από την αστυνόμευση και επεκτείνεται μέχρι το θεσμικό πλαίσιο και τις φυλακές. Έκτον, χρειάζονται χρήματα που επιβάλλεται να βρεθούν, προκειμένου να επενδυθούν σε υποδομές της Αστυνομίας αλλά και στους Έλληνες αστυνομικούς. «Δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν έστι γενέσθαι των δεόντων» όπως αναφέρει ο Δημοσθένης.

Και έβδομον -και κυριότερο- απαιτείται πολιτική βούληση. Θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε πως η ασφάλεια του πολίτη είναι αγαθό πρώτης ανάγκης και πως η Ελληνική Δημοκρατία θα πρέπει να το διασφαλίσει σε όλους. Θα πρέπει επίσης να καταλάβουμε πως το κράτος θα βρεθεί απέναντι σε κάθε μορφή βίας και ανομίας με δίκαιο και αποφασιστικό τρόπο.

Τα σύνορά μας θα πρέπει να φυλαχθούν και να προστατευθούν αποτελεσματικά. Η αστυνόμευση θα πρέπει να είναι ουσιαστική και αποτρεπτική για τους επίδοξους παραβάτες. Πλήρης και αυστηρή εφαρμογή της νομοθεσίας για κάθε περιστατικό φθοράς της δημόσιας περιουσίας. Άμεση κατάργηση του νόμου για το άσυλο στα πανεπιστήμια.

euro2day