Η απειλή μαζικών εξεγέρσεων

analyst

Δεν είναι απίθανο να στραφεί κάποια στιγμή η γαλλική αστυνομία εναντίον της κυβέρνησης, τασσόμενη με την πλευρά των κίτρινων γιλέκων – αφού αντιμετωπίζει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από τη συγκεκριμένη ομάδα Πολιτών. Εάν βέβαια συμβεί κάτι τέτοιο, τότε μάλλον θα ξεσπάσει μία δεύτερη Γαλλική Επανάσταση που δεν θα περιορισθεί στη Γαλλία – ενώ για την αντιμετώπιση της θεωρείται απαραίτητος ένας ευρωπαϊκός στρατός.

.

Διεθνή

- του Βασίλη Βιλιάρδου

Η Ελλάδα είναι το πρώτο θύμα του οικονομικού πολέμου που ευρίσκεται σε εξέλιξη και τον οποίο έχασε το 2012, με την προδοσία του PSI – ενώ έχουμε αναλύσει τις διαφορές μεταξύ ενός οικονομικού και ενός στρατιωτικού πολέμου (άρθρο). Όταν προσπάθησαν δε οι Έλληνες να αντιδράσουν εκλογικά το 2015, προδόθηκαν ακόμη μία φορά από τη νέα κυβέρνηση τους και τελικά συνθηκολόγησαν – με τη σιωπή των αμνών έκτοτε να έχει επικρατήσει ολοσχερώς, παράλληλα με τη δρομολόγηση της υφαρπαγής της χώρας.

Ο οικονομικός πόλεμος τώρα δεν διεξάγεται μόνο μεταξύ των κρατών με επιτιθέμενο τη Γερμανία στην Ευρώπη, αλλά και εντός τους – όπου ξανά με οικονομικά όπλα οι ελίτ προσπαθούν να κυριαρχήσουν στις μάζες. Εν προκειμένω, η αιχμή του δόρατος είναι η υπερβολική φορολόγηση, ταυτόχρονα με τη μείωση των μισθών και με τον περιορισμό του κοινωνικού κράτους – ενώ θύματα είναι κυρίως η ανώτερη και η μεσαία τάξη, στις οποίες στηρίζεται η Δημοκρατία και που κυριολεκτικά αποδεκατίζονται. Η ληστεία δε θα ολοκληρωθεί με την επιβολή του περιουσιολογίου – όπου η Ελλάδα θα λειτουργήσει ξανά ως πειραματόζωο.

Τέλος, βασικό όπλο του σύγχρονου οικονομικού πολέμου που έχει αντικαταστήσει το στρατιωτικό, είναι η χειραγώγηση του πλήθους – η προπαγάνδα, η οποία ασκείται με έναν εξελιγμένο, αριστοτεχνικό τρόπο. Εάν δεν είχε χρησιμοποιηθεί δεν θα μπορούσαν να επιβληθούν τα μνημόνια (όλοι θυμόμαστε τους υποστηρικτές τους στα ΜΜΕ, οι οποίοι συνεχίζουν το έργο τους ακόμη και τώρα,  ισχυριζόμενοι πως δεν υπάρχουν πλέον Πολίτες υπέρ και κατά των μνημονίων!) – οπότε δεν θα ήταν σήμερα η Ελλάδα υπό γερμανική κατοχή.

Περαιτέρω, ένα από τα υπόλοιπα όπλα διεξαγωγής τέτοιων πολέμων είναι η αστυνομικές δυνάμεις – ο οποίες εμποδίζουν τους λαούς να διαμαρτύρονται συλλογικά, να διαδηλώνουν ή/και να εξεγείρονται εναντίον των εκάστοτε δυναστών τους. Στην περίπτωση της Ελλάδας, φάνηκε καθαρά κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης στο Σύνταγμα, σε σχέση με τη Μακεδονία – όπου οι δήθεν αναρχικοί των Εξαρχείων δημιούργησαν τις προϋποθέσεις επέμβασης της αστυνομίας με χημικά, έτσι ώστε να διαλυθεί ο κόσμος φοβούμενος για τη ζωή του.

Κάτι αντίστοιχο διαπιστώνεται στη Γαλλία, με στόχο τα κίτρινα γιλέκα – όπου όμως οφείλει να γνωρίζει κανείς ότι, μέχρι στιγμής το 2019 έχουν αυτοκτονήσει 28 αστυνομικοί, ήτοι ένα διπλάσιο ποσοστό σε σχέση με το 2018 (πηγή). Παρά το ότι λοιπόν τα ΜΜΕ επικεντρώνονται σε καταγγελίες εναντίον της κυβέρνησης όσον αφορά την έλλειψη πόρων για την αστυνομία, τις απλήρωτες υπερωρίες και την αναποτελεσματική διαχείριση, το βασικό πρόβλημα των αστυνομικών είναι η κοινωνική απομόνωση που βιώνουν – με αιτία το ότι υπερασπίζονται την κυβέρνηση ενάντια στους Πολίτες. Ένας αστυνομικός δε, αναπληρωτής γραμματέας του μεγαλύτερου συνδικάτου της Γαλλίας, ανέφερε χαρακτηριστικά τα εξής:

«Οι συνθήκες εργασίας είναι πολύ δύσκολες, η διαχείριση εξαιρετικά σκληρή, ενώ όταν δεν αισθάνεσαι ήδη πολύ καλά στην ιδιωτική σου ζωή και κάτι δεν πηγαίνει καλά στον επαγγελματικό τομέα, τότε η ψυχολογική σου κατάσταση γίνεται περίπλοκη. Υπάρχει μίσος εναντίον των αστυνομικών στη Γαλλία. Το σημερινό σύστημα είναι ένα εκρηκτικό κοκτέιλ».

Στα πλαίσια αυτά εύλογα υποθέτει κανείς πως δεν είναι απίθανο να στραφεί κάποια στιγμή η γαλλική αστυνομία εναντίον της κυβέρνησης, τασσόμενη με την πλευρά των κίτρινων γιλέκων– αφού αντιμετωπίζει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από τη συγκεκριμένη ομάδα Πολιτών, οπότε κάποια στιγμή θα αντιδράσει. Εάν βέβαια συμβεί κάτι τέτοιο, τότε μάλλον θα ξεσπάσει μία δεύτερη Γαλλική Επανάσταση – υπενθυμίζοντας πως η επανάσταση στην Ουκρανία έλαβε χώρα όταν η αστυνομία στράφηκε εναντίον του τότε προέδρου, διαπιστώνοντας πως συνεργαζόταν με τους Ρώσους για να προστατεύσει τον εαυτό του και την εξουσία του.

Η ευρωπαϊκή διοίκηση βέβαια γνωρίζει τους κινδύνους αυτού του είδους από την ιστορία – όπως στο παράδειγμα της «Στάσης του Νίκα» στην Κωνσταντινούπολη το 532, όπου σε γενικές γραμμές η τοπική αστυνομία και ο στρατός αρνήθηκαν να υπερασπίσουν τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό, ενώ η μισή πόλη κάηκε ή καταστράφηκε, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς ανθρώπους. Έτσι η σύζυγος του αναγκάσθηκε να καλέσει μία άλλη στρατιωτική δύναμη που δεν αποτελούταν από Έλληνες, για να υπερασπισθεί την πόλη – με τελικό αποτέλεσμα ο ξένος στρατός να σφάξει περίπου 30.000 διαδηλωτές, έως ότου καταπνίξει την επανάσταση (πηγή: M. Armstrong).

Λογικά λοιπόν συμπεραίνεται πως ο λόγος, για τον οποίο η Κομισιόν επιθυμεί τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού, είναι η χρησιμοποίηση του για την κατάπνιξη αντίστοιχων εξεγέρσεων – όπως στη Γαλλία όπου, εφόσον οι αστυνομικοί δεν θα ήταν Γάλλοι, δεν θα αντιμετώπιζαν πρόβλημα και δεν θα στρέφονταν εναντίον της κυβέρνησης.

Η υπόθεση αυτή ίσως φανεί υπερβολική, αλλά εάν θυμηθεί κανείς την εκπαίδευση τέτοιων «ομάδων αντιμετώπισης λαϊκών εξεγέρσεων» ακόμη και στην Ελλάδα, όπως έχει αναφερθεί στο παρελθόν, θα έχει λιγότερες αμφιβολίες – ενώ είναι δεδομένο πως θα υπάρξουν λαϊκές αντιδράσεις εναντίον της Γερμανίας, των κυβερνήσεων που την υπηρετούν, των αγορών που επιβάλλουν δικτατορικά την πολιτική λιτότητας, των τραπεζών που ιδιωτικοποιούν τα κέρδη κοινωνικοποιώντας τις ζημίες τους κοκ.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, η φτωχοποίηση των μεσαίων και ανώτερων τάξεων που διαπιστώνεται παντού στην Ευρώπη, η επιβολή της ακραίας πολιτικής λιτότητας, η υπερχρέωση κρατών και ιδιωτών, η επανεμφάνιση του γερμανικού κινδύνου, η χρησιμοποίηση των μεταναστευτικών ροών για την πτώση του εργατικού κόστους, την αλλοίωση και των έλεγχο των κοινωνιών από τις ελίτ, οι επιθέσεις των ισλαμιστών, η άνοδος της εγκληματικότητας στις μεγάλες πόλεις και γενικότερα η εξαθλίωση των μαζών, θα προκαλέσουν αργά ή γρήγορα μεγάλες αναταραχές, με στόχο τις κυβερνήσεις – οι οποίες για να προστατευθούν θα θελήσουν να δημιουργήσουν έναν δικό τους στρατό, όπως συνέβαινε πάντοτε στην Ιστορία.

Εν προκειμένω, θεωρούμε πως πολύ δύσκολα θα τα καταφέρουν, παρά τη βοήθεια της χειραγώγησης που ασκούν μέσω των διατεταγμένων ΜΜΕ – ενώ το τι ακριβώς θα συμβεί είναι μάλλον αδύνατον να προβλεφθεί σήμερα.