του Γεώργιο Παπασίμου
Ο φετινός εορτασμός της Επανάστασης του 1821, 197 χρόνια από την έναρξή της, βρίσκει την Ελλάδα να διανύει μία από τις χειρότερες περιόδους της σύγχρονης Ιστορίας της, αφού η «γάγγραινα» έχει εισχωρήσει βαθιά σε όλα τα μέλη του «οργανισμού» της. Η εικόνα αυτής της βύθισης και της παρακμής, πιστοποιήθηκε και με την τελευταία έκθεση του ΟΗΕ για την ευτυχία των εθνών. Η Ελλάδα γίνεται όλο και πιο φτωχή και πιο δυστυχισμένη, κατρακυλώντας στην ογδοηκοστή δεύτερη θέση, με την Φινλανδία να φιγουράρει ως πιο ευτυχής χώρα στον πλανήτη.
Η Ελλάδα συνεχίζει να υφίσταται τις συνέπειες της μνημονιακής κηδεμονίας, πίσω από την οποία κρύβονται οι στρατηγικοί στόχοι των δανειστών για εκποίηση των φυσικών πόρων και της δημόσιας περιουσίας της. Αυτή η στρατηγική «νεο-αποικιοποίησης» βρίσκεται σήμερα σε πλήρη υλοποίηση, με «πρόθυμους εκτελεστές» το «ημιθανές» πολιτικό προσωπικό και την «κλεπτοκρατική» οικονομική ολιγαρχία.
Η «αιμορραγία» είναι συνεχής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο «εξοστρακισμός» της νέας γενιάς των επιστημόνων, η οποία, αντί να ενεργοποιηθεί ως «ατμομηχανή» για την ανάπτυξη της χώρας, χρησιμοποιείται ως έτοιμο εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό στις καπιταλιστικές οικονομίες της Δύσης.
Τα τεράστια προβλήματα της οικονομίας συνέχονται με τα μείζονα εθνικά θέματα, εξαιτίας κυρίως της επιθετικότητας της γείτονος Τουρκίας και των άλλων «εξαπτερύγων» της στην περιοχή, σε συνδυασμό με τον εξουσιαστικό εθνομηδενισμό, που ήδη έχει προχωρήσει σε εκχώρηση εθνικών δικαιωμάτων μας, με την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών. Τα οξύτατα, πλέον, κοινωνικά προβλήματα συνέχονται με απροσδιόριστες εφιαλτικές καταστάσεις, λόγω της έλλειψης κοινωνικής συνοχής και της γιγάντωσης του δημογραφικού προβλήματος.
Κάμψη «αντιστασιακών αντανακλαστικών»
Οι συνθήκες όμως αυτές έχουν ως αποτέλεσμα και την σταδιακή και υποδόρια κάμψη των «αντιστασιακών αντανακλαστικών», που χαρακτηρίζουν την ιστορική μας διαδρομή, ως μικρού ιστορικού Λαού, όπως ανέπτυξε ο σπουδαίος Έλληνας ιστορικός Νίκος Σβορώνος, σύμφωνα με τον οποίο, ο αντιστασιακός χαρακτήρας αποτελεί ένα εκ των κεντρικών διαχρονικών στοιχείων, που διέπουν το σύνολο της Νεοελληνικής Ιστορίας: «Είναι η προσπάθειά του να διαφυλάξει την ιδιαίτερη προσωπικότητά του σαν λαός».
Η διαδικασία σταδιακής ανάπτυξης της εθνικής συνείδησης και συγκρότησης των μικρότερων ιστορικών λαών, προϋπέθετε την διεκδίκηση της πολιτικής τους ανεξαρτησίας και της οικονομικής και πολιτικής τους αυτονόμησης, μέσα από την πάλη, ενάντια σε υπερεθνικές αυτοκρατορίες στην αρχή και, στη συνέχεια, ενάντια σε υπερεθνικά ιμπεριαλιστικά συγκροτήματα.
Η αντιστασιακή αυτή διαδικασία των Ελλήνων ξεκινά από την Τουρκοκρατία, εκφράζεται στην Επανάσταση του 1821 και συνεχίζει όλον τον 19ο αιώνα εναντίον των εξω-ελλαδικών δυνάμεων, που παίζουν πρωτεύοντα ρόλο στην μοίρα του Ελληνισμού και κορυφώθηκε με το «Έπος του ’40», την Εθνική και Αντιφασιστική Αντίσταση του 1940 – 1945 και την ΕΑΜική Αντίσταση.
Αυτός ο αντιστασιακός χαρακτήρας άρχισε να εμφανίζει ρωγμές κατά την περίοδο της «ύστερης Μεταπολίτευσης», όπου στο πλαίσιο του παρασιτικού καταναλωτικού μοντέλου και της «κίβδηλης» ευημερίας, ενδυναμώθηκε και ο λεγόμενος «εθνομηδενισμός», ως υποτίθεται ο αντίποδας του εθνικισμού, δυσφημώντας και εξοβελίζοντας τον πατριωτισμό που συνδέεται με τον αντιστασιακό χαρακτήρα.
Μνημονιακός «οδοστρωτήρας»
Και, ενώ θα περίμενε κανείς, εξαιτίας του μνημονιακού «οδοστρωτήρα», που διέλυσε τον κοινωνικό ιστό και δημιούργησε συνθήκες απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, να ενισχυθεί αυτός ο αντιστασιακός χαρακτήρας του λαού, παρατηρούμε, δυστυχώς, το αντίθετο. Έχουμε την παραπέρα υπονόμευσή του. Σε αυτό συμβάλλουν σημαντικά, μεταξύ άλλων, και η αίσθηση, που έχουν τα σημερινά «πενόμενα» κοινωνικά στρώματα (εργαζόμενοι, αγρότες, μικρομεσαίοι επαγγελματίες) για το ανεπαρκές, εξαρτημένο και νεοφιλελεύθερο ελληνικό κράτος. Ένα κράτος με ένα πολιτικό σύστημα και με το ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό εξουσίας να αίρουν καθημερινά τα κοινωνικά, πολιτικά, δημοκρατικά και οικονομικά δικαιώματα των πολιτών. Αυτό, όμως, έχει περαιτέρω συνέπειες, αφού δημιουργεί συνθήκες αποστέρησης της μνήμης και του ιστορικού παρελθόντος.
Για αυτόν τον λόγο, η Επανάσταση του 1821, που αποτελεί σημείο αναφοράς του ελληνικού έθνους, κάθε φορά, που οι συνθήκες απαιτούν τον επανακαθορισμό της πορείας του και την αναζήτηση τρόπων για την διόρθωση αυτής, πρέπει να παίξει τον ρόλο του καταλύτη για την αναγκαία εθνική αφύπνιση. Και αυτό γιατί, αυτή ανέδειξε όλα τα ουσιαστικά προβλήματα, που είχε να αντιμετωπίσει ο Ελληνισμός ως σύγχρονο Κράτος, πολλά εκ των οποίων, 197 χρόνια μετά, παραμένουν άλυτα, δίνοντας τον χαρακτήρα του ανολοκλήρωτου της Εθνικής Παλιγγενεσίας, που ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου 1821.
Έτσι, η αντιμετώπιση της σημερινής ανηλεούς κρίσης, μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την αναζήτηση της οδού προς την ελληνική αυτοσυνείδηση, από ένα νέο πολιτικό υποκείμενο αλλαγής, που θα εκφράζει πραγματικά την ελληνική κοινωνία, την οργή, αλλά και τις χαμένες ελπίδες της και θα αποτελείται από πολιτικό προσωπικό, που δεν θα έχει σχέσεις με συμφέροντα του Κράτους και πολιτική λογική την κατάληψη της εξουσίας, ως αυτοσκοπό και προσωπικό – κομματικό «λάφυρο».
Μοναδική ελπίδα αποτελεί η συνειδητοποίηση, ότι η συνεχιζόμενη «κάθοδος» του Ελληνισμού δεν θα έχει «πάτο», εάν δεν υπάρξει δυναμική αντίδραση απέναντι σε αυτή την πορεία της παρακμής.
- Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του SLpress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου