Εισβολή

analyst

Εισβολή χαρακτήρισε ο πρόεδρος των ΗΠΑ την παράνομη είσοδο μεταναστών στη χώρα του από  το Μεξικό και αλλά κράτη. Τα λόγια αυτά εξήλθαν από το στόμα του κυβερνήτη μιας χώρας που αποτελείται αποκλειστικά από μετανάστες.

Άρθρο

– του Γεωργίου Μιχαήλ[1]

Στην Ελλάδα ωστόσο, μια χώρα στην οποία δεν έζησαν μετανάστες από την ίδρυση της το 1830 έως το 1990, επιτρέπεται η είσοδος εκατοντάδων παράνομων μεταναστών καθημερινά. Στην ίδια δήλωση του ο πρόεδρος των ΗΠΑ, παρέθεσε και κάποια στατιστικά στοιχεία σχετικά με τις παράνομες δραστηριότητες των ανθρώπων αυτών. Κάποιοι έσπευσαν να τα αμφισβητήσουν. Ωστόσο η αλήθεια παραμένει. Η αλήθεια είναι πως άνθρωποι που έχουν γαλουχηθεί με αρχές διαφορετικές από αυτές των ΗΠΑ, είναι σχεδόν αδύνατον να αλλάξουν και να προσαρμοστούν σε ένα νομοταγές περιβάλλον. Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα αντιμετωπίζει και η Ελλάδα.

Στην Ελλάδα ίσως το πρόβλημα να είναι ακόμα μεγαλύτερο. Γιατί στην Ελλάδα δεν έζησαν μετανάστες για περίπου 160 χρόνια. Ο πληθυσμός της ήταν αμιγώς Ελληνικός και είχε προσαρμοστεί σε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής, βασισμένο σε συγκεκριμένες αρχές που βασίζονταν στο ήθος, την εργατικότητα και την φιλοπατρία. Μετά το 1990, ο πληθυσμός αυτός δέχτηκε μια ξαφνική και βίαιη αλλαγή, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σε κατάσταση ΣΟΚ από τότε έως σήμερα.

Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θεσπίσει νόμο που δεν επιτρέπει σε μια χώρα να συντηρεί μετανάστες σε ποσοστό πάνω από το 5 % του πληθυσμού της, το σημερινό 20 με 30 %, ακούγεται πραγματικά εξωπραγματικό. Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός πως η πλειοψηφία των ανθρώπων αυτών διακατέχεται από μια ξεκάθαρη ροπή προς το έγκλημα. Μια στατιστική του αριθμού των κρατουμένων στις Ελληνικές φυλακές θα επιβεβαιώσει αυτό το γεγονός. Ταυτόχρονα, χαρακτηρίζεται από στοιχεία εντελώς συγκρουόμενα με αυτά των Ελλήνων.

Παράλληλα, η ψήφιση νόμων από το κράτος, που επιβάλουν την αποδοχή αυτών των ανθρώπων από την Ελληνική κοινωνία, δυναμιτίζει περισσότερο την ατμόσφαιρα. Δεν αναφέρομαι στον νόμο ενάντια στον ρατσισμό. Γιατί υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον ρατσισμό και στο γεγονός της συνύπαρξης δυο αλληλοσυγκρουόμενων πολιτισμών μέσα σε μια γονατισμένη οικονομικά και ηθικά χώρα.

Ο ρατσισμός ίσως αποτελεί γέννημα της στρέβλωσης αυτής. Σίγουρα η ψήφιση ενός νόμου δεν μπορεί να τον εξαλείψει. Πρέπει κάποιος να σκύψει με πόνο ψυχής πάνω στο ζήτημα αυτό και να αναζητήσει τις κατά πολύ βαθύτερες γενεσιουργές αιτίες του. Να χτυπήσει ακριβώς εκεί με όλη του την δύναμη. Ωστόσο, η αναφορά στην επιβολή αυτής της συνύπαρξης αποτελεί απλά μια διαπίστωση, που είναι κάτι παραπάνω από ορατή.

Επιβολή που λαμβάνει χώρα μέσω των σχολικών βιβλίων, της τέχνης, των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των κινήτρων που απλόχερα παραχωρούνται στους ανθρώπους αυτούς. Κίνητρα που χρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και με μεγάλη ικανοποίηση αποδέχονται οι Ελληνικές κυβερνήσεις και τα κόμματα τους.

Γιατί είναι πολύ πιθανό πως ένα μεγάλο ποσοστό των χρημάτων αυτών δεν παρέχονται στους μετανάστες, αλλά χρησιμοποιούνται για άλλους σκοπούς. Όποτε, όπως ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να διακρίνει τον ήλιο και το φεγγάρι, μπορεί με τον ίδιο τρόπο να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα όσον αφορά την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ζητήματος.

Γιατί τα κίνητρα των κυβερνώντων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης φαίνεται πως δεν είναι ανθρωπιστικά. Τα κίνητρα αυτά αποτελούν μια πισώπλατη μαχαιριά στα σωθικά της Ελληνικός κοινωνίας, που καλείται να επιβαρυνθεί με ένα ακόμη πολύ σημαντικό πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που δεν λύνεται με οικονομικά μέσα. Που μπορεί να επιλυθεί με την εφαρμογή «σοκαριστικών» μεταρρυθμίσεων, όπως και όλα τα άλλα θέματα που βασανίζουν άδικα την κοινωνία της Ελλάδας..

Αυτή τη στιγμή δημιουργείται στην Ελλάδα ένα αλλαγμένο μίγμα πληθυσμού, που θα αποτελέσει και το εκλογικό σώμα στο μέλλον. Το εκλογικό αυτό σώμα θα τείνει να ψηφίζει κόμματα που θα συνεχίσουν να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του. Συμφέροντα που καμιά σχέση δεν έχουν με αυτά του Ελληνικού λαού. Το γεγονός αυτό μπορεί να αλλάξει μόνο εάν το πολίτευμα της Ελλάδας εξελιχτεί σε Προεδρική Δημοκρατία.

Με Πρόεδρο απευθείας εκλεγμένο από το λαό κάθε τέσσερα χρόνια. Πολίτευμα στο οποίο τα κόμματα και οι βουλευτές θα πρέπει να απολογούνται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και όχι το αντίθετο, όπως συμβαίνει σήμερα. Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός της χώρας χρειάζεται την πλειοψηφία της βουλής για να προωθήσει το παραμικρό ζήτημα. Μοιραία σε αυτήν την περίπτωση, γεννιέται το φαινόμενο των μικροπολιτικών συναλλαγών με μοναδικό σκοπό την ιδιοτελή εξυπηρέτηση των κομματικών συμφερόντων και όχι μόνο, καθώς και αυτών των στελεχών τους. Π.χ. πώς να εξηγήσει κάποιος την τοποθέτηση της κ. Σίας Αναγνωστοπούλου στο ΥΠΕΞ, εκτός από αποτέλεσμα κάποιας εσωκομματικής συναλλαγής (δες κίνηση των 53), για να μην πούμε κάποιου άλλου είδους συναλλαγής; Μιλάμε για μια κάτω του μέτριου Πανεπιστημιακού αλλά ιέρειας του Εθνικομηδενισμού και αγαπημένο παιδί αμφιβόλου προέλευσης ΜΚΟ, αλλά και της τουρκικής εθνικιστικής προπαγάνδας!!!!

Την ίδια στιγμή το φαινόμενο αυτό εξαπλώνεται σαν ιός σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες. Το αποτέλεσμα της εξάπλωσης αυτής είναι αυτό που όλοι βιώνουμε με απερίγραπτο πόνο σήμερα.

Η Προεδρική Δημοκρατία μπορεί να παράσχει το απαραίτητο κίνητρο, άλλα και τα απαραίτητα μέσα στον κυβερνήτη της Ελλάδας, για να μπορέσει να εφαρμόσει τις αναμενόμενες ευεργετικές μεταρρυθμίσεις για το Έθνος. Ταυτόχρονα, το μήνυμα πως μια νέα προσπάθεια ξεκινά για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των Ελλήνων, θα αγγίξει την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Αυτό το μήνυμα μπορεί να αποτελέσει και το κίνητρο για μια προσπάθεια αλλαγής νοοτροπίας από τον ίδιο τον κόσμο.

Γιατί χωρίς την συμβολή όλων των μελών της κοινωνίας δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βελτιώσουμε την παιδεία μας και την παραγωγική μας δραστηριότητα. Δεν θα μπορέσουμε να βελτιώσουμε το κράτος μας, που σήμερα αποτελείται αποκλειστικά από βουλευτές, ή κομματικά στελέχη. Δεν θα μπορέσουμε επίσης ποτέ να βελτιώσουμε την κουλτούρα μας.

Μια κουλτούρα, που πρέπει ξανά να κλίνει προς τον πατριωτισμό. Γιατί μόνο ο πατριωτισμός μπορεί να εξασφαλίσει την ομαλή λειτουργία μιας κοινωνίας. Σαν ένας μανδύας προστασίας, αυτή η ανεπαίσθητη ιδέα, όταν μας περιβάλλει σαν πνεύμα, είναι σίγουρο πως θα αποφύγουμε την σκοτεινή πορεία στην οποία φαίνεται πως εισερχόμαστε με αμείωτη ένταση στη νέα δεκαετία του 2020. Για όποιον τα παραπάνω λόγια ακούγονται παρεξηγήσιμα, θέλω να του ζητήσω να σκεφτεί ξανά δυο και τρεις φορές.

Όλες οι κοινωνίες χρειάζονται τους μετανάστες. Οι μετανάστες ωστόσο πρέπει να σέβονται τα ήθη και τα έθιμα της χώρας υποδοχής τους. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση δεν μπορούν να ενταθούν ομαλά. Η επιβολή των ηθών και των εθίμων των μεταναστών στους κατοίκους της χώρας υποδοχής δεν αποτελεί λύση. Αντίθετα, προκαλεί εσωτερική συναισθηματική σύγκρουση στους κατοίκους της χώρας υποδοχής, που μοιραία μπορεί να οδηγήσει στον ρατσισμό. Επίσης, η αποδοχή της παράνομης μετανάστευσης δεν αποτελεί ανθρωπιστική υποχρέωση.

Γιατί ο κάθε άνθρωπος πρέπει πρώτα από όλα να προσπαθεί να ζήσει στην πατρίδα του και να βοηθήσει τους συμπατριώτες τους. Εάν έχει διαπράξει εγκλήματα στη χώρα καταγωγής του, πρέπει να παραμείνει στη φυλακή της. Εάν η χώρα του βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση πρέπει να μείνει να πολεμήσει. Εάν δεν μπορεί να πολεμήσει ή εάν η χώρα του κατακτηθεί από μια άλλη χώρα, τότε δικαιούται να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή ως πρόσφυγας και όχι ως παράνομος μετανάστης.

Το ποσοστό ωστόσο των ανθρώπων αυτών που μπορεί να απορροφήσει σύμφωνα με τις δυνατότητες της η Ελλάδα δεν μπορεί να υπερβαίνει το 5 % του γηγενούς πληθυσμού, κάτι που προβλέπεται και νομικά. Θα ήθελα επίσης να ζήσω και μια διαδήλωση για το δράμα των δικών μας μεταναστών. Γιατί και αυτοί έχουν εγκαταλείψει την πατρίδα τους για μια καλύτερη ζωή. Με τη διαφορά πως το έπραξαν, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, νόμιμα και ευσυνείδητα. Την εγκατέλειψαν τις περισσότερες φορές, εξαιτίας του κρατικού οικονομικού μοντέλου της Ελλάδος που δεν επιτρέπει την απελευθέρωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Μια απελευθέρωση που αποτελεί την μοναδική λύση του αποκρουστικού προβλήματος της ανεργίας. Μια ιδιωτική πρωτοβουλία πάντα σε συνεργασία και όχι σε κόντρα με τα εργατικοεπαγγελματικά σωματεία. Για την εξασφάλιση των συμφερόντων των μελών, των εργαζομένων και των εργοδοτών. Γιατί μόνο η συνεργασία αποφέρει καρπούς. Η κόντρα και η διαμάχη οδηγεί μονό σε καταστροφή. Μια ιδιωτική πρωτοβουλία με εθνοκεντρικό και όχι Εθνομηδενιστικό χαρακτήρα.

Επίλογος

Γιατί ο Εθνικομηδενισμός αφήνει απροστάτευτο ηθικά τον κάθε ένα από εμάς, με αποτέλεσμα την επιλογή νοσηρών δραστηριοτήτων απλά και μόνο για την απόκτηση εσόδων. Χωρίς σκοπό. Χωρίς όραμα. Χωρίς ψυχή. Ο πατριωτικός φιλελευθερισμός ήταν, είναι και θα είναι η μοναδική ιδέα που μπορεί να στρέψει 180 μοίρες την Ελλάδα. Είναι ο μοναδικός τρόπος μέσω του οποίου μπορεί να διασωθεί η κοινωνία της Ελλάδας, ο κόσμος της και η νεολαία της. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να βιώνουμε ένα χαοτικό, ατελείωτο και βασανιστικό δράμα.

[1] Ο Γεώργιος Μιχαήλ είναι επιχειρηματίας, Διευθύνων Σύμβουλος ναυτιλιακής εταιρείας και συγγραφέας του βιβλίου Πολικός Αστέρας, Αθήνα, Κύπρης, 2017.