Δεμένοι χειροπόδαρα

analyst

Είναι δύσκολο να αποδεχθώ πως η μοναδική επιλογή ενός λαού που είναι δεμένος χειροπόδαρα από το Σύνταγμα του, από την κυβέρνηση και από τους δανειστές, είναι το σκύψιμο του κεφαλιού του – με την ουτοπική ελπίδα πως θα μπορέσει να αποφύγει υπό τις ίδιες συνθήκες το μοιραίο.

.

«Τρία χρόνια μετά το μεγάλο ΟΧΙ του λαού μας στα τελεσίγραφα των δανειστών, τα συμπεράσματα βγαίνουν αβίαστα και αναπόδραστα: (α) Ο ελληνικός λαός αποδείχθηκε πολύ πιο γενναίος από την ηγεσία του, (β) Τα μνημόνια δεν έλαβαν ποτέ δημοκρατική νομιμοποίηση – αφού επιβάλλονται και εφαρμόζονται εδώ και οκτώ χρόνια ενάντια στην εκπεφρασμένη βούληση του Ελληνικού λαού, ενώ (γ) Η Δικαιοσύνη, που μπορούσε και όφειλε να έχει λειτουργήσει προστατευτικά για τη Δημοκρατία και τους Πολίτες, δέχτηκε να γίνει και αυτή όργανο των δανειστών, αφού παίρνει εντολές για την αθώωση υπαλλήλων τους που ζημίωσαν τη χώρα (ΤΑΙΠΕΔ, ΕΛΣΤΑΤ). Οι λειτουργοί της, ικανοποιώντας και αυτοί ιδιοτελείς φιλοδοξίες, εξαργύρωσαν τη στήριξη στα μνημόνια με βουλευτικές, κυβερνητικές, υπουργικές και πρωθυπουργικές θέσεις και διορισμούς.

Τρία χρόνια μετά το ΟΧΙ, οι υπέρμαχοι του Ναι, οι πρώτοι υποστηρικτές των μνημονίων, τολμούν, χάρη στον πρωθυπουργό, να εμφανίζονται ως δικαιωμένοι. Η πραγματικότητα όμως είναι η αντίθετη: το Ναι είναι αυτό που εφαρμόζεται εδώ και τρία χρόνια. Το Ναι, είναι το 3ο Μνημόνιο, που ψήφισαν όλοι μαζί στη Βουλή, παραβιάζοντας το ΟΧΙ του λαού. Όσοι εμφάνιζαν το Ναι και το 3ο Μνημόνιο ως πανάκεια και το ΟΧΙ ως καταστροφή, διαψεύσθηκαν με τον πιο περίτρανο τρόπο. Το Ναι το ζούμε τρία χρόνια και μας οδήγησε στην παράδοση της Δημοκρατίας, της Εθνικής μας κυριαρχίας, ακόμη και της Μακεδονίας. Οδήγησε σε πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, στην εκποίηση των πιο πολύτιμων στοιχείων της δημόσιας περιουσίας μας, στην εγκατάσταση μιας νέας Ολιγαρχίας και στην κωμικοτραγική εκπροσώπηση της χώρας σε διεθνές επίπεδο.

Το Ναι οδήγησε σε άλλη μια συμφωνία υποτέλειας, αυτήν του Ιουνίου του 2018, με την οποία συνολικά η χώρα παραδίδεται στους δανειστές μέχρι το 2060, όπως άλλωστε είχε προβλεφθεί από το 1ο κιόλας Μνημόνιο, ενώ η δημόσια περιουσία δεσμεύεται μέχρι το 2114. Το Ναι, λοιπόν, μάθαμε, ξέρουμε, ζήσαμε, ζούμε τι σημαίνει. Το ΟΧΙ, παραμένει, θεωρητικά, άγνωστο.

Κανένας φοβισμένος λαός δεν άλλαξε ποτέ τη μοίρα του. Είναι απόφαση ζωής και πράξη.
Αυτό είναι το στοίχημα, το καθήκον και η ευθύνη μας. Αυτό είναι η υποχρέωση και η δική μου ευθύνη ως Δικηγόρου. Για να δικαιώσουμε και να εκπληρώσουμε τα όνειρα όσων αγωνίστηκαν πριν από εμάς και για να παραδώσουμε το μέλλον εκεί όπου ανήκει, στους Πολίτες αυτής της χώρας, στα παιδιά, στις επόμενες γενιές, πρέπει να γνωρίζουμε ότι για όσα συνέβησαν στην περίοδο της κρίσης από το 2009 και μετά ποτέ κανένας πολιτικός φορέας πού έλαβε εντολή διακυβέρνησης δεν τα έθεσε ως θέμα στις προγραμματικές του δηλώσεις, έτσι ώστε δια της εκλογής του να έχει την έγκριση του Ελληνικού Λαού.

Αυτό σημαίνει ότι, με δημοψήφισμα μπορεί να ανατραπεί η όποια επικύρωση και εφαρμογή παράνομων νόμων από την Βουλή. Η ψήφος των Ελλήνων δεν αποτελεί και δεν είναι λευκή εντολή – αλλά εντολή διακυβέρνησης σύμφωνα με τις προγραμματικές δηλώσεις. Για όσα δεν έλαβε εντολή η κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται να εκτελέσει και για όσα εφήρμοσε τα αντίθετα δια νόμου ΠΚ 162 ο πρωθυπουργός είναι ποινικά υπεύθυνος για την εξαπάτηση των εκλογέων. Εμείς οι Δικηγόροι και οι Δικηγορικοί Σύλλογοι έχουμε ευθύνη να ζητήσουμε από τη Δικαιοσύνη την εφαρμογή των νόμων και την εντολή του Ελληνικού Λαού. Τέλος, η ΛΑΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ είναι αυτή πού ο λαός με το άρθρο 120 του Συντάγματος δύναται να επιβάλει την εφαρμογή των νόμων και την ανατροπή της Κοινοβουλευτικής Δικτατορίας όπως πολλοί πιστεύουν. (Α. Βασιλειάδης, πηγή).

.Άποψη

- του Βασίλη Βιλιάρδου

Επειδή είμαι οικονομολόγος και όχι δικηγόρος ή πολιτικός, δεν είμαι σε θέση να εκφέρω υπεύθυνη γνώμη για τα παραπάνω. Μπορώ όμως να διαβεβαιώσω πως από οικονομικής πλευράς η Ελλάδα βαδίζει από το κακό στο χειρότερο, έχοντας το τεκμηριώσει άπειρες φορές με γραφήματα και αναλύσεις – με τη Χρεοκοπία 2.0 προ των πυλών. Είναι δε αυτονόητο πως μία οικονομικά ανίσχυρη χώρα δεν είναι σε θέση να προστατεύσει ούτε το βιοτικό επίπεδο των Πολιτών της, ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα τους, ούτε τα περιουσιακά τους στοιχεία, ούτε τα σύνορα της, ούτε την εδαφική της ακεραιότητα, ούτε τίποτα.

Δεν μπορεί καν να έχει συμμάχους, αφού κανένας δεν συμμαχεί με μία αδύναμη χώρα, ενώ όλοι γνωρίζουμε πως στις διεθνείς σχέσεις υπερισχύει το δίκαιο του ισχυρότερου – πως το Διεθνές δίκαιο εφαρμόζεται μόνο εάν διαθέτει ένα κράτος την απαιτούμενη ισχύ. Μπορώ να διαβεβαιώσω πάντως πως την πολιτική που εφαρμόζεται δεν την πιστεύει ούτε η κυβέρνηση, ούτε τα φιλικά της ΜΜΕ, ούτε οι οπαδοί της που απλά δίνουν όλοι μαζί τη μάχη της καρέκλας – με στόχο τη  νομή της εξουσίας και απολύτως τίποτα άλλο.

Για παράδειγμα το θέμα της παράδοσης του ονόματος της Μακεδονίας, όπου ενώ όλοι αυτοί τάσσονται υπέρ της συμφωνίας, κανένας δεν αποκαλεί τους Σκοπιανούς Μακεδόνες – όπως παρατήρησα σε μία τηλεοπτική συζήτηση, όπου διαπιστώνοντας πως αποκαλούσαν το κρατίδιο ΠΓΔΜ ή Σκόπια, ρώτησα γιατί δεν το αποκαλούν Β. Μακεδονία και τους κατοίκους του Μακεδόνες, εισπράττοντας μόνο βεβιασμένα χαμόγελα, γεμάτα ντροπή.

Το Σύνταγμα της ντροπής     

Ειδικά όσον αφορά τώρα το Σύνταγμα μας, γνωρίζω πως δεν έχει καμία ασφαλιστική δικλείδα που να προστατεύει τους Πολίτες από τις αυθαιρεσίες της εκάστοτε κυβέρνησης της – ενώ η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Δύσης που δεν διαθέτει καν συνταγματικό δικαστήριο. Αποτελεί δε μεγάλη ντροπή να διαπιστώνει κανείς πως η χώρα που εφηύρε τη Δημοκρατία, η Ελλάδα, έχει ένα Σύνταγμα κατά πολύ λιγότερο δημοκρατικό, ακόμη και από αυτό των Σκοπίων!

Οφείλει να σημειωθεί εδώ πως το μοναδικό δημοψήφισμα που επετράπη στους Έλληνες, μετά από αυτό για την κατάργηση της Βασιλείας ήταν το 2015 – όπου όμως δεν λήφθηκε καθόλου υπ’ όψιν από την κυβέρνηση και αντιστράφηκε. Ότι δεν τους επετράπη καν να αποφασίσουν οι ίδιοι για την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, όταν στους Σκοπιανούς δόθηκε η δυνατότητα για την υιοθέτηση του – με μία συμφωνία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους.

Περαιτέρω, γνωρίζω επίσης πως η δομή του Συντάγματος μας, με τις δεκάδες διαστρεβλώσεις που έχει υποστεί από τις κυβερνήσεις των τελευταίων σαράντα ετών με στόχο τα δικά τους συμφέροντα, είναι τέτοια που δεν επιτρέπει καμία ειρηνική αλλαγή – οπότε ο μοναδικός δρόμος που απομένει στους Πολίτες για να επιβάλλουν τη βούληση τους είναι η εξέγερση. Κάτι σχετικά ανάλογο συμβαίνει και στη Γαλλία, υποχρεώνοντας τους Πολίτες της να βγουν στους δρόμους φορώντας τα κίτρινα γιλέκατους – ενώ, αντίθετα, οι Ιταλοί, πόσο μάλλον οι Ελβετοί, έχουν τη δυνατότητα να δρομολογήσουν αλλαγές με δημοψηφίσματα που τους επιτρέπει το Σύνταγμα τους, εάν συγκεντρωθούν οι απαιτούμενες υπογραφές, οπότε δεν χρειάζεται να πλημμυρίζουν τους δρόμους.

Όταν βέβαια στην Ελλάδα, με πληθυσμό 10,75 εκ. προτείνονται από την κυβέρνηση 1.000.000 υπογραφές για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος (σχεδόν το 10%), ενώ στην Ιταλία των 60,6 εκ. περί τις 500.000 (κάτω από 1%), κατανοεί κανείς πως πρόκειται ξανά για μία προσπάθεια παραπλάνησης των Ελλήνων – έτσι ώστε να συνεχίσουν να έχουν την ψευδαίσθηση πως είναι σε θέση δημοκρατικά να αλλάζουν τα κακώς κείμενα.

Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως τάσσομαι υπέρ της επανάστασης ή της εξέγερσης των Ελλήνων πριν ακόμη χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, αλλάξει ιδιοκτησιακό καθεστώς η Ελλάδα και κινδυνεύσει να χαθεί ως Έθνος – αφού τέτοιου είδους καταστάσεις μπορεί να οδηγήσουν σε αιματηρούς εμφυλίους πολέμους, τους οποίους ασφαλώς πρέπει να αποφεύγει μία χώρα. Εν τούτοις, είναι δύσκολο να αποδεχθώ πως ή μόνη επιλογή ενός λαού που είναι δεμένος χειροπόδαρα από το Σύνταγμα του, από την κυβέρνηση και από τους δανειστές, είναι το σκύψιμο του κεφαλιού του – με την ουτοπική ελπίδα πως θα μπορέσει να αποφύγει υπό τις ίδιες συνθήκες το μοιραίο.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, ελπίζω πως αυτές οι γιορτινές ημέρες θα βοηθήσουν τους Έλληνες να σκεφθούν καλύτερα σχετικά με το τι είναι σωστό για το δικό τους μέλλον, κυρίως όμως για το μέλλον της πατρίδας τους και των παιδιών τους – ιδίως ενόψει της αλλαγής του έτους, όπου οφείλουμε να κάνουμε τον απολογισμό του χρόνου που πέρασε, καθώς επίσης να προετοιμαζόμαστε για τον επόμενο, προβλέποντας όσο καλύτερα μπορούμε τις εξελίξεις.

Αυτό που εγώ μπορώ πάντως να προβλέψω οικονομικά είναι ότι, το 2019 θα εξελιχθεί σταδιακά σε ένα πολύ δύσκολο, κρίσιμο έτος – αφενός μεν για την Ελλάδα και την ΕΕ, αφετέρου για τον υπόλοιπο πλανήτη που βαδίζει ολοταχώς προς μία επόμενη μεγάλη κρίση, για την οποία δεν υπάρχει καν ιστορική εμπειρία (λόγω της εφαρμογής μίας μη συμβατικής νομισματικής πολιτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης του 2008).

Σε κάθε περίπτωση, εύχομαι Καλά Χριστούγεννα σε όλους, με υγεία και ευτυχία – ελπίζοντας πως θα τα καταφέρουμε ακόμη μία φορά, όπως πάντοτε στους 40 αιώνες που βρισκόμαστε σε αυτό το ευλογημένο μέρος του πλανήτη.