του Δημήτρη Χρήστου
Κατά την αφήγηση στη Γένεση, ο Πύργος της Βαβέλ ήταν ένα ψηλό κτήριο, προφανώς ένα πολιτικό κέντρο στη Μεσοποταμία, που κτιζόταν με σκοπό την αύξηση της φήμης και της εξουσίας του λαού των κατασκευαστών του, και στόχο να φτάσει «μέχρι τον ουρανό». Όμως, λόγω της βλασφημίας αυτής, ο Θεός σύγχυσε τις γλώσσες των κατασκευαστών, με αποτέλεσμα να καταστεί αδύνατη η ολοκλήρωσή του, και αυτοί να διασπαστούν και να διασπαρούν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.
Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την ΕΕ με τον Πύργο της Βαβέλ; Εύκολα νομίζω. Διαφορετικές γλώσσες, διαφορετικά συμφέροντα, χωρίς κοινό όραμα, πολιτικοί που ενδιαφέρονται μόνο για το διαμέρισμά τους, χωρίς να ζητούν συνέλευση ιδιοκτητών για να λειτουργήσουν τα πράγματα αρμονικά και δίκαια.
Στον πρώτο όροφο η Γερμανία κρατάει το ταμείο και διαχειρίζεται τα οικονομικά, κατά το συμφέρον της, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις των άλλων. Μπαίνεις βγαίνεις, περνάς από το γερμανικό ταμείο. Άλλοι, που διαφωνούν στο κοινό κτήριο, κόβουν το ρεύμα, άλλοι σταματούν το ασανσέρ σε ένδειξη διαμαρτυρίας, αλλά για το απλό, να ζητήσουν, δηλαδή, νέα συμφωνία προς το κοινό όφελος, δεν τους συγκινεί. Και πολλούς από αυτούς δεν τους συγκινεί, διότι θα απολέσουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν στο μερίδιό τους, το οποίο, όμως, είναι απόλυτα συνδεδεμένο και εξαρτημένο από τα άλλα μερίδια. Αν στον τέταρτο όροφο κόψουν τους ανελκυστήρες, πώς ο τρίτος θα στείλει εμπορεύματα στον δέκατο και το αντίστροφο;
Η ΕΕ, η Κίνα, οι ΗΠΑ και η Ρωσία
Ιδού, λοιπόν, η Βαβέλ της σύγχρονης εποχής, που φιλοδοξεί να γίνει κοσμοκράτορας, μια από τις τέσσερις μεγάλες δυνάμεις που κουμαντάρουν τον κόσμο. Μπορεί; Όπως είναι σήμερα, δύσκολο έως ακατόρθωτο. Διότι οι ανταγωνιστές της, είναι συγκροτημένοι σε γλώσσα και εθνική συνοχή. Είναι η Κίνα που με προίκα τον αρχαίο πολιτισμό της μεγαλουργεί και καλπάζει χωρίς αναταραχές, είναι η συμπαγής εθνικά Ρωσία του «αυτοκράτορα» Πούτιν, είναι και η Αμερικανοί, που παρά τις πολιτικές αμφισβητήσεις και ιδιοτροπίες του νέου ηγέτη τους, οικονομικά και πολιτικά παραμένουν πανίσχυροι.
Και εμείς και οι άλλοι 26 που μένουμε στον πύργο της ΕΕ; Οι Βρετανοί πήραν τον όροφό τους και έφυγαν. Οι Ιταλοί δεν θέλουν να πληρώνουν κοινόχρηστα και απειλούν ότι θα πάρουν και αυτοί τον όροφό τους και θα φύγουν. Είναι και οι Γάλλοι που άργησαν να καταλάβουν ότι έστρωσαν το χαλί στη Γερμανία, η οποία κάνει πως ακούει, αλλά μέχρι στιγμής δεν κάνει απολύτως τίποτα για να αλλάξει η κατάσταση και να σωθεί ο πύργος.
Το συμπέρασμα είναι ότι ο συγκεκριμένος πύργος της ΕΕ δεν φαίνεται να παίρνει ανακατασκευή, διότι δεν είναι θέμα διακόσμησης και βαψίματος. Η ΕΕ χρειάζεται ένα νέο κτίσμα που δεν είναι απαραίτητο να είναι πύργος, ένα κτίσμα σοφά κατασκευασμένο με δίκαιη κατανομή δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Και είναι σαφές, ότι στο νέο κτήριο δεν είναι εύκολο να χωρέσουν όλοι. Χώρες και λαοί που επιλέγουν ρατσιστές, σκοταδιστές πολιτικούς που χάνουν εξουσία μέσα στο κοινό κτήριο δεν έχουν θέση εκεί, αν δεν δεσμεύονται στον κοινό κανονισμό. Φυσικά, με την προϋπόθεση, ότι ο νέος κανονισμός έχει συζητηθεί και έχει γίνει αποδεκτός. Όσοι δεν συμφωνούν και, ασφαλώς, έχουν το δικαίωμα να το κάνουν, μένουν εκτός του κοινού κτηρίου.
Οι μαζικές διαμαρτυρίες των Γάλλων πολιτών είναι αποτέλεσμα της αδιαφορίας των κυβερνήσεών τους να αφήσουν τη Γερμανία να κάνει κουμάντο και να καθορίζει αυτή, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν για τα κοινόχρηστα. Και κατά προέκταση, για το βιοτικό επίπεδο των ενοίκων. Από μια άποψη, αυτό που γίνεται στη Γαλλία, θωρακίζει τη γαλλική ηγεσία να μείνει αταλάντευτη στις προτάσεις επανίδρυσης της Ένωσης. Κανείς πλέον δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν άκουσε το καμπανάκι.
Αν οι γερμανικές οικονομικές ελίτ αδιαφορήσουν θα αναλάβουν ολοκληρωτικά και τις ευθύνες για τη διάλυση της ευρωπαϊκής Βαβέλ. Και τότε, οι χώρες της Ευρώπης θα κοντύνουν τόσο, που μπροστά στους άλλους τρεις μεγάλους του κόσμου θα είναι ασήμαντες, η καθεμία μόνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου