Ο ορισμός του πρεκαριάτου

analyst

Μπορεί να μην έχει ξεσπάσει πόλεμος στη χώρα μας και να μη βομβαρδίσθηκε όπως η Συρία, αλλά η καταστροφή που έχει προκληθεί δεν είναι σημαντικά μικρότερη – ενώ θα φανεί σε όλη την έκταση της αργότερα, όταν τελειώσουν εντελώς οι αποταμιεύσεις των Ελλήνων και καταρρεύσουν οι πάσης φύσεως υποδομές, δημόσιες και ιδιωτικές.

.

Επικαιρότητα

- του Ιάκωβου Ιωάννου

Οι μακροχρόνια άνεργοι, καθώς επίσης όλοι όσοι επιβιώνουν με τη βοήθεια του κράτους προνοίας, μετρούνται συνήθως επακριβώς από τα κράτη – κάτι που δεν συμβαίνει με μία άλλη ομάδα, η οποία σχετικά πρόσφατα απέκτησε όνομα: με το «πρεκαριάτο», στο οποίο ανήκουν άνθρωποι μίας ενδιάμεσης κοινωνικής ζώνης. Αυτοί που δεν έχουν μεν εξωθηθεί εντελώς στο περιθώριο, αλλά δεν διαθέτουν μία σίγουρη θέση εργασίας, ούτε ανέμελες συνθήκες διαβίωσης. Που εργάζονται τον περισσότερο χρόνο, αλλά δεν είναι σίγουροι για τη θέση εργασίας τους – ενώ τα καταφέρνουν με δυσκολία, αλλά πολύ σπάνια είναι σε θέση να προγραμματίσουν τη ζωή τους.

Μία πρόσφατη τώρα γερμανική έρευνα (πηγή), η οποία μέτρησε το «πρεκαριάτο» βρίσκοντας πως περί τα 4.000.000 Γερμανοί ή το 12% των εργαζομένων στη χώρα ανήκει σε αυτό, χρησιμοποίησε δύο βασικά κριτήρια: (α) την «πρεκαριάτικη» θέση εργασίας και (β) τις «πρεκαριάτικες» συνθήκες διαβίωσης.

(α) Όσον αφορά το πρώτο, όρισε τρία υπό-κριτήρια: (1) Το χαμηλό μικτό ωρομίσθιο, όπου είναι μικρότερο από τα 2/3 του μέσου μισθού στη χώρα – ενώ σε ετήσια βάση βρίσκεται κάτω από το αφορολόγητο όριο (9.000 € το 2018), (2) Τη μη δυνατότητα υπαγωγής στο ταμείο ανεργίας, την έλλειψη συνταξιοδοτικών απαιτήσεων και τη μη προστασία από απολύσεις (ισχύει για εταιρείες κάτω των 5 ατόμων), καθώς επίσης (3) Τη μη σίγουρη θέση εργασίας, όπως είναι συνήθως αυτή των ανειδίκευτων ή των απασχολουμένων σε δουλειές με υψηλό ρίσκο για την υγεία και με μεγάλη σωματική κούραση.

(β) Σε σχέση με το δεύτερο, χρησιμοποιήθηκαν τέσσερα υπό-κριτήρια: (1) οι άσχημες συνθήκες διαβίωσης, όπως σε ένα διαμέρισμα χωρίς τρεχούμενο ζεστό νερό, χωρίς θέρμανση και μπάνιο, με λιγότερο από ένα δωμάτιο ανά άτομο, (2) η αδύναμη οικονομική κατάσταση, όπως είναι ένα εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας (=κάτω του 60% του μέσου), σε συνδυασμό με την αδυναμία αποταμίευσης τουλάχιστον 50 € το μήνα, καθώς επίσης με πάνω από το 50% να χρησιμοποιείται για την πληρωμή τοκοχρεολυσίων δανείων (3) οι ειδικές επιβαρύνσεις, όπως η ασθένεια και η αναπηρία τουλάχιστον ενός μέλους του νοικοκυριού και (4) η ελλιπής νομική προστασία, όπως η έλλειψη κοινωνικής ασφάλισης.

Στα πλαίσια αυτά, προκαλεί ασφαλώς μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι, στην πλούσια Γερμανία, εκτός από τους μακροχρόνια ανέργους και αυτούς που επιβιώνουν με επιδόματα κοινωνικής προνοίας, περί τα 4.000.000 εργαζόμενοι ανήκουν στο «πρεκαριάτο» – πληρώντας τα δύο από τα τρία υπό-κριτήρια των δύο βασικών κριτηρίων. Εν τούτοις, δεν είναι αυτό το βασικό θέμα μας, αλλά το τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα – στην οποία μετά από οκτώ χρόνια βαθιάς κρίσης, οι συνθήκες θα είναι ασφαλώς πολύ χειρότερες, από αυτές στη Γερμανία.

Δυστυχώς όμως, κανένας δεν ασχολείται με το συγκεκριμένο πρόβλημα, έτσι ώστε να αναδειχθεί ως οφείλει σε ευρωπαϊκό επίπεδο – πριν εξαθλιωθεί εντελώς ο πληθυσμός και εγκαταλείψει μαζικά την Ελλάδα για να επιβιώσει. Μπορεί δε να μην έχει ξεσπάσει πόλεμος στη χώρα μας και να μη βομβαρδίσθηκε όπως η Συρία, αλλά η καταστροφή που έχει προκληθεί δεν είναι σημαντικά μικρότερη – ενώ θα φανεί σε όλη την έκταση της αργότερα, όταν  τελειώσουν οι αποταμιεύσεις των Ελλήνων και καταρρεύσουν οι πάσης φύσεως υποδομές, δημόσιες και ιδιωτικές. Κάτι που δεν θα αργήσει για πολύ ακόμη, αφού οι επενδύσεις παγίου εξοπλισμού είναι πια οι μικρότερες στην Ευρώπη – ενώ έχουν καθηλωθεί σε τρομακτικά χαμηλά επίπεδα.

Κλείνοντας, το ενδιαφέρον είναι η πολιτική στάση του πρεκαριάτου – όπου φαίνεται πως επιλέγει κυρίως ακροδεξιά, αντί-μεταναστευτικά κόμματα, θεωρώντας πως οι μετανάστες ευθύνονται  για την κατάσταση του.