του Απόστολου Αποστολόπουλου
Ο πρώτος γραμματέας του ΝΑΤΟ λόρδος Ισμέϋ όρισε ως εξής τον σκοπό της Συμμαχίας: «Η Αμερική μέσα, η Ρωσία έξω και η Γερμανία στο χώμα». Οι ηγέτες των ΗΠΑ φρόντισαν να αφαιρέσουν εκ των προτέρων από τους κατεστραμμένους μεταπολεμικά Ευρωπαίους κάθε δυνατότητα και προοπτική αυτεξούσιας πορείας. Τους έδεσαν στη Συμμαχία υπό τον απόλυτο έλεγχό τους. Ο Μπρεζίνσκι θεωρούσε την ΕΕ προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Όχι επειδή δεν είχε τηλέφωνο*, αλλά επειδή δεν είχε όπλα. Δικά της όπλα για αντίσταση στις πιέσεις εχθρών και φίλων. Η Ευρώπη δεν μπορούσε να πει όχι τότε, δεν μπορεί ούτε τώρα.
Η ερειπωμένη Γερμανία ανοικοδομήθηκε όχι επειδή οι Γερμανοί είναι δουλευταράδες, αλλά επειδή οι Αμερικανοί υποχρέωσαν τους Ευρωπαίους να πληρώσουν την οικονομική ανασυγκρότηση της (Δυτικής) Γερμανίας για να υπάρχει φράγμα στη Ρωσία (τότε ΕΣΣΔ). Όποιος σχεδιάζει την αναστύλωση μιας χώρας έχει την ευχέρεια να ελέγξει τη λειτουργία της, δημιουργώντας κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές ομάδες συμφερόντων που εξαρτώνται από τη χώρα-χρηματοδότη και όχι από τη χώρα όπου γεννήθηκαν ως άτομα.
Έτσι φύτρωσε και έτσι μεγάλωσε η πραγματική Ενωμένη Ευρώπη. Όχι αυτή που θα ήθελαν ίσως οι «προπάτορες» της ΕΕ, ο Ζαν Μονέ και ο Ρομπέρ Σουμάν, αλλά η Ευρώπη που ήθελε και ακόμα διαφεντεύει ο νικητής και κυρίαρχος Αμερικανός. Ήταν εύκολο για δυο λόγους:
Ο άλλος λόγος είναι ότι η Ευρώπη ήταν κατεστραμμένη, αλλά οι κυρίαρχες ελίτ στην Γηραιά Ήπειρο ήταν παρούσες, ως φυσική παρουσία και ως υπαρκτή περιουσία. Μέχρι και η ελληνική ναυτιλία ανασυγκροτήθηκε με τη βοήθεια των Αμερικανών, παρακείμενη στην αστική τάξη, ένα αγκαθάκι στη θαλασσοκράτειρα Αγγλία, αλλά και στις γερμανικές φιλοδοξίες για ισχυρή παρουσία στη θάλασσα.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ, έμπειροι αποικιοκράτες, είδαν ότι όφειλαν να συμπράξουν μήπως και στο μέλλον ξαναβρούν κάτι από τις παλιές δόξες. Το παλεύουν τώρα στη Συρία και σε όλη την περιοχή, Γάλλοι, Άγγλοι, Ιταλοί, ενώ οι Γερμανοί διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία. Άπαντες υπό την αιγίδα των ΗΠΑ.
Από το παρελθόν στο παρόν
Οι Ευρωπαίοι, ιδίως οι Άγγλοι, έχουν γνώση και πείρα που δεν μπορεί να αντικαταστήσει η υψηλή τεχνολογία των Αμερικανών, ούτε ο άτσαλος «τσαμπουκάς» τους. Οι Αμερικανοί θεωρούν υπηκόους, ξεπεσμένους συγγενείς, τους Ευρωπαίους κι αυτοί με τη σειρά τους παριστάνουν ότι το αμερικανικό καπέλο είναι για να κρύβει τον ήλιο, ώστε να δουλεύουν καλύτερα υπό σκιάν. Τη συνταγή χάλασε ο Τραμπ και τον μισούν.
Στην ΕΕ κυριαρχεί η Δυτική Ευρώπη και η Δυτική Ευρώπη έχει καβαλάρη τη Γερμανία. Αυτή τη Γερμανία που ο λόρδος Ισμέϋ την ήθελε, εξ ονόματος των ΗΠΑ, πατημένη στο χώμα. Ο Ομπάμα, αποχωρώντας, αποχαιρέτησε τη Μέρκελ στο Βερολίνο, λέγοντας ότι της αναθέτει την ηγεσία της Δύσης, αφού ο Τραμπ είναι αντίπαλος, αποστάτης. Κανείς δεν πήρε στα σοβαρά τον Ομπάμα, ούτε καν η ίδια η Μέρκελ, ζαλισμένη από τα προβλήματά της. Ήδη το κόμμα της αγωνίζεται να κρατήσει την πρωτιά απέναντι στο AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία), κόμμα θεωρούμενο ευρωσκεπτιστικό ή ακροδεξιό.
Τα θεμέλια ίδρυσης της (Δυτικής) Ευρώπης δεν άλλαξαν από τότε ως σήμερα και η ΕΕ παραμένει προτεκτοράτο, όπως γεννήθηκε. Το τελευταίο οχυρό, η ανεξάρτητη πολιτική του Ντε Γκωλ, σαρώθηκε από τον Μάη του 68. Αργότερα τέτοιου είδους κινήματα έγιναν γνωστά ως «έγχρωμες επαναστάσεις», αμερικανικής εμπνεύσεως.
Ωστόσο «τρέχουν» τρεις μεγάλες αλλαγές στην Ευρώπη και στον Κόσμο: Πρώτον, η Ρωσία και η Κίνα αναδύθηκαν ως Μεγάλες Δυνάμεις. Δεύτερον, φουσκώνουν ποικίλες αντιδράσεις λαϊκών δυνάμεων σε όλη τη Δύση. Τρίτον, ως συνέπεια των δυο προηγούμενων, οι ελίτ στη Δύση είναι διχασμένες και έχουν ψιλοχάσει τον μπούσουλα. Με τη νίκη του Τραμπ ανατράπηκε ριζικά η εσωτερική τάξη και ιεραρχία των ελίτ που κυβερνούσαν τη Δύση και καθόριζαν την τύχη του Πλανήτη με εργαλείο την Παγκοσμιοποίηση.
Αλλά και ο Τραμπ παραπαίει. Πχ στη Συρία ο Τραμπ είχε αναγνωρίσει, αρχικά, ότι για τις ΗΠΑ το καλύτερο θα ήταν ένας «έντιμος συμβιβασμός». Προ ημερών εξαναγκάστηκε ή «πείστηκε» ότι πρέπει να νικήσει, να φύγει ο Άσαντ και να διαμελιστεί η Συρία. Έτσι επανέφερε την προοπτική σύγκρουσης με τη Ρωσία, η οποία, υποτίθεται, θα υποχωρήσει. Ο Πούτιν, πάντως, επικρίνεται στη Ρωσία ως υποχωρητικός.
Τα Έθνη-Κράτη
Η ΕΕ είναι απλό εξάρτημα των ΗΠΑ, χωρίς πρωτοβουλία, χωρίς θέληση, χωρίς λόγο στις εξελίξεις. Οι κατά καιρούς κουβέντες περί προσέγγισης δήθεν της Γερμανίας με τη Ρωσία ή για αμυντική ευρωπαϊκή αυτοδυναμία αποδεικνύονται λόγια καφενείου για να περνάει η ώρα, όπως έλεγε ο λαγός όταν η τίγρης ήταν μακριά.
Η λεγόμενη Ακροδεξιά και η υποτιθέμενη Αριστερά αλά Φίλης φουσκώνουν η κάθε μια τον «κίνδυνο» της άλλης περισσότερο για να βρίσκουν λόγο ύπαρξης παρά επειδή αποτελούν πραγματική απειλή έστω γι’ αυτή την αφερέγγυα «υπαρκτή δημοκρατία». Στην ουσία κανείς από τους δυο, αλλά ούτε ο κόσμος, αμφισβητεί την ύπαρξη (και την αναγκαιότητα) μιας ενωμένης Ευρώπης με κάποια μορφή.
Το αίτημα, τώρα, είναι η πολυμέρεια στις αποφάσεις με ζητούμενο τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου. Για να υπάρξει πολυμέρεια, όμως, πρέπει να ισχυροποιηθούν τα Έθνη-Κράτη, αποκλειστικοί φορείς διεκδικήσεων στο διεθνές πεδίο. Όσο ενισχύονται τα εθνικά κέντρα τόσο οι λαϊκοί αγώνες ξαναβρίσκουν το ευνοϊκό, ταξικά γνώριμο, πλαίσιο του Έθνους-Κράτους. Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι η Ακροδεξιά, οπαδός του Έθνους-Κράτους, είναι εχθρός των λαϊκών αγώνων, ενώ η «υπαρκτή Αριστερά» μισεί το Έθνος, λατρεύει το Κράτος και ναρκώνει τους αγώνες.
*Ειρωνική αναφορά του Κίσινγκερ στην έλλειψη κέντρου αποφάσεων στην ΕΕ.
Πηγή slpress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου