Ευφάνταστο δημοσιονομικό αφήγημα

του Διονύση Χιόνη

Μετά από εκατό και πλέον μήνες μνημονίων παραμένω ακόμα εντυπωσιασμένος με τον τρόπο που επιτυγχάνεται μια συλλογική και εγνωσμένη πλάνη, δηλαδή, με άλλα λόγια, μια συλλογική κοροϊδία. Αυτή η πλάνη φαίνεται να ξεπερνά τα όρια της ελληνικής επικράτειας και να καλύπτει πλέον τις ευρωπαϊκές αρχές. Πολλές φορές φτάνει και μέχρι το ΔΝΤ.

Ολοι και όταν λέω όλοι εννοώ εντός και εκτός επικράτειας, γνωρίζουν ότι το δημοσιονομικό σενάριο που προβλέπεται για την ελληνική οικονομία είναι αδύνατο να επιτευχθεί. Δηλαδή να πετύχει η ελληνική οικονομία 3,5% δημοσιονομικό πλεόνασμα μέχρι το 2022 και έκτοτε μέχρι το 2060 2,5%.

Όλοι το ομολογούν στις ιδιωτικές συζητήσεις και επιπλέον αναγνωρίζουν ότι καμμία χώρα δεν κατάφερε κάτι ανάλογο πόσο μάλλον μια οικονομία που εξέρχεται από μια δεκαετή ύφεση. Κανένας, όμως, δεν θέλει να δημοσιοποιήσει τις απόψεις του και να επιχειρηματολογήσει περί του αντιθέτου. Όλοι φοβούνται το κόστος της αποτυχίας της γιορτής.

Αντιλαμβάνομαι ότι είναι αναγκαίο το συγκεκριμένο δημοσιονομικό σενάριο για να στηριχτεί η τροχιά του χρέους. Αντιλαμβάνομαι ότι ενόψει εξόδου στις αγορές χρειάζεται ένα δυνατό δημοσιονομικό αφήγημα, προκειμένου να πείσει τους υποψήφιους αγοραστές των ελληνικών ομολόγων. Δεν είναι, όμως, λογικό να  γίνεται προσπάθεια να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω με ευφάνταστα σενάρια. Αν για παράδειγμα το 2022 το ελληνικό ΑΕΠ ανέρχεται στα 200 δισ. τότε το δημοσιονομικό πλεόνασμα του 3,5%, ήτοι 7 δισ. θα είναι μεγαλύτερο κατά 20% από το προβλεπόμενο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων!

Δεν μπορεί, όμως, θα υπάρχει  μια λογική εξήγηση στα παραπάνω φανταστικά σενάρια. Η μόνη λογική εξήγηση που μπορώ να δώσω σχετίζεται με την ανάγκη παραγωγής βραχυχρόνιων αποτελεσμάτων. Έτσι, ο στόχος είναι η ικανοποίηση της κοινής γνώμης τουλάχιστον βραχυχρόνια, προκειμένου να πετύχουμε την μέγιστη συναίνεση και πολιτική αποδοχή και αργότερα έχει ο Θεός. Το γεγονός βέβαια ότι με αυτόν τον τρόπο τα προβλήματα διογκώνονται δεν φαίνεται να ενδιαφέρει κανέναν, διότι η επίλυση του προβλήματος, άρα και το κόστος, θα αφορά κάποιον άλλον.

Πηγή slpress