Το ατελείωτο ελληνικό δράμα

analyst

Πού οδηγείται αλήθεια αυτή η χώρα που αποτελεί συνέχεια τραγικό θύμα συμβολαίων θανάτου αδίστακτων πολιτικών που δεν έχουν κανέναν ηθικό ενδοιασμό και που είναι ικανοί να πουλήσουν ακόμη και τους γονείς τους, για να μη χάσουν τα προνόμια τους;

.

Φοβάμαι ότι εκείνοι που έβγαλαν το σποτ της Νέας Δημοκρατίας, είναι παράλληλα υπεύθυνοι για το οικονομικό πρόγραμμα του κόμματος. Αν δεν γνωρίζουν λοιπόν τι αθροίζουν στο ΑΕΠ, τι αποτελεί φόρους και δαπάνες, καθώς επίσης τι επίδραση έχουν σε αυτό, πως είναι δυνατόν να παρουσιάσουν πρόγραμμα με αξιόπιστα νούμερα και να περιμένουν να τους ψηφίσουμε; Μάλλον φαίνονται επικίνδυνα ανίδεοι, να τους παραδώσουμε ξανά το κράτος (πηγή).

.

της Σερένας Νομικού

Άποψη

Το 2010 ήταν υπερχρεωμένο το κράτος, με χρέη στο 127% ενός ΑΕΠ 230 δις €, αδυνατώντας να χρηματοδοτηθεί από τις αγορές. Οδηγήθηκε λοιπόν στο ΔΝΤ από έναν πρωθυπουργό που μας διέσυρε διεθνώς, για να τα εκτελέσει το συμβόλαιο θανάτου της πατρίδας μας που είχε υπογράψει, ασφαλώς όχι χωρίς ανταμοιβή. Ο πρωθυπουργός αυτός, όπως και όλοι οι υπόλοιποι που κακοποιούν από τότε την πατρίδα μας, συνεχίζει να είναι ελεύθερος, χωρίς κανένας να διαμαρτύρεται!

Το 2018 δεν είναι χρεοκοπημένο μόνο το κράτος με 200% χρέος ως προς ένα ΑΕΠ κάτω από 180 δις € αλλά, επί πλέον, οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Όλοι μας! Εν τούτοις, η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως η έξοδος στις αγορές δεν είναι μόνο εφικτή, αλλά και καθαρή! Το άκρον άωτο της βρόμικης κομματικής προπαγάνδας! Συνεχίζω λοιπόν να αναρωτιέμαι πού οδηγείται αυτή η χώρα; Αυτό το κράτος που οι Πολίτες του είναι ανήμποροι απέναντι στους πολιτικούς, όταν παρασυρθούν από τα ψεύτικα λόγια τους και κάνουν το λάθος να τους εκλέξουν, χωρίς να γνωρίζουν πως τους δίνουν «λευκή επιταγή»;

Που οι κυβερνήσεις του είναι ανίκανες να διαχειριστούν τα οικονομικά του, να εγγυηθούν την ασφάλεια των πολιτών, να προστατέψουν τα σύνορα και να διατηρήσουν την εδαφική του ακεραιότητα; Που ο πρωθυπουργός για να καλύψει (α) τα παροιμιώδη ψέματα του, (β) τη συμφωνία της ντροπής του Ιουνίου που πρόσθεσε ακόμη 15 δις στο χρέος μεταφέροντας το στα παιδιά μας, καταδικάζοντας μας επί πλέον σε μνημόνια έως το 2060 και (γ) την καμένη γη στο Μάτι, προσπαθεί να εξαγοράσει τους συνταξιούχους με δανεικά, αναφέροντας πως δεν θα σεβαστεί τη δέσμευση μείωσης των συντάξεων τους;

Πού οδηγείται αλήθεια αυτή η χώρα που αποτελεί συνέχεια τραγικό θύμα συμβολαίων θανάτου αδίστακτων πολιτικών που δεν έχουν κανέναν ηθικό ενδοιασμό και που είναι ικανοί να πουλήσουν ακόμη και τους γονείς τους, για να μη χάσουν τα προνόμια και τις καρέκλες τους; Μπορούμε ακόμη να ελπίζουμε πως κάτι θα αλλάξει στο μέλλον; Ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει μία κυβέρνηση που θα θέλει πραγματικά να προσφέρει στην πατρίδα της και όχι να την κατακλέψει, αδιαφορώντας για το βαρύ τίμημα που πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι;

Παρά το ότι είμαι αισιόδοξη από τη φύση μου, πιστεύω δυστυχώς πως δεν υπάρχει ελπίδα, εάν οι πολίτες συνεχίσουν να παριστάνουν την ωραία και προικισμένη, αλλά πάμπτωχη και ανόητη κοιμωμένη. Το σύστημα είναι τόσο σάπιο και διεφθαρμένο, οι Ελληνίδες και οι Έλληνες έχουν σε τέτοιο βαθμό διαφθαρεί από τα κόμματα, που μόνο αν αιθεροβατεί ή εθελοτυφλεί κανείς μπορεί ίσως να διακρίνει έστω μία αμυδρή αχτίνα φωτός στο βαθύ σκοτάδι που έχει βυθιστεί η Ελλάδα μας. Η χώρα είναι δεμένη χειροπόδαρα από τους δανειστές της, οι πολίτες δεν είναι σε θέση να κάνουν απολύτως τίποτα αλυσοδεμένοι από το ίδιο το Σύνταγμα τους, ενώ ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος είναι προ των πυλών.

Έτσι, η μοναδική δυνατότητα δεν είναι άλλη από το χειρότερο εφιάλτη που θα μπορούσε να βιώσει κάποιος στη ζωή του: από την ολοκληρωτική κατάρρευση του συστήματος που παράγει αυτήν την πρωτοφανή βρωμιά, στραγγαλίζοντας τις προσπάθειες όλων όσων κατά καιρούς προσπαθούν να την καθαρίσουν. Εν προκειμένω βέβαια ο κλασσικός αντίλογος είναι πως σε αυτήν την περίπτωση, η οποία μπορεί να προκληθεί είτε από μία κοινωνική εξέγερση, είτε από μία ανεξέλεγκτη χρεοκοπία ή από έναν πόλεμο, είναι πως τότε θα επικρατήσουν η «αταξία», το χάος και η αναρχία.

Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι ζούμε «κατ’ επίφαση εν τάξει». Εκτός εάν «τάξη» θεωρείται να μην ξέρεις σε πόσα κομμάτια θα διαμελιστεί η πατρίδα σου, πόσα συμβόλαια θανάτου έχει υπογράψει η κυβέρνηση σου, τι φόρους θα σου επιβάλλουν την επόμενη εβδομάδα, αν θα έχεις δουλειά αύριο ή όχι, αν θα σου πάρουν το σπίτι σου, αν θα μπορείς να πληρώσεις φάρμακα, αν πρέπει να μεταναστεύσεις για να επιβιώσεις, αν τα νοσοκομεία θα έχουν γάζες, αν τα σχολεία θα συνεχίσουν να λειτουργούν και αν τα παιδιά σου θα έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται ή θα πρέπει να συνεχίσουν να εγκαταλείπουν μαζικά την Ελλάδα.