Επικίνδυνος κακοποιός;

analyst

Εάν οι Έλληνες συναινέσουν στο τεσσαρακονταετές μνημόνιο που τους επιβλήθηκε, η ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι θα είναι μόνο το πρελούδιο αυτών που θα ακολουθήσουν – αφού ο κρατικός μηχανισμός της Ελλάδας είναι ήδη υπό διάλυση μετά από οκτώ χρόνια εξτρεμιστικής ύφεσης, ενώ ένα μόνο μέρος της ευθύνης φέρει ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του.

.

«Ο μεγαλοφυής αμοραλισμός: Αμοραλιστής δεν είναι ο ανήθικος, αλλά εκείνος που δεν έχει αίσθηση ηθικής. Δεν είναι ο κακός, ως αντίθετος του καλού, αλλά εκείνος που είναι αδιάφορος ως προς το αγαθό και το πονηρό. Αμοραλιστές ήταν οι θεοί του Ολύμπου, που έπαιζαν με τους θνητούς για το καπρίτσιο τους. Αμοραλιστής είναι ο πρωθυπουργός.

Το απέδειξε σήμερα στο υπουργικό συμβούλιο. Τακτικά και επικοινωνιακά χαρισματικός, αντελήφθη ότι η πολιτική του σωτηρία περνά από έναν μονόδρομο: Θα έπρεπε ο ίδιος να κάνει αυτό που δεν έκαναν οι υπουργοί του – δηλαδή, να δείξει κάποιου είδους μετάνοια. Ακολούθως, για να διαχωρίσει τον εαυτό του από τους υφισταμένους του, θα έπρεπε να τιμωρήσει.

Μην έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι ο πρωθυπουργός λυπάται. Πρόκειται για το είδος του ανθρώπου που δεν τρέφει συναισθήματα για τους υπολοίπους, παρά μόνο σε ένα  εργαλειακό επίπεδο, που τον βοηθά να δικαιολογεί την αρχομανία του. Λέει στον εαυτό του ότι νοιάζεται για τους άλλους, ώστε να πιστεύει ότι είναι άξιος να ηγείται των μαζών. Η έννοια της ευθύνης όμως του είναι ξένη.

Όταν λοιπόν αναλαμβάνει «την πολιτική ευθύνη», το μόνο που κάνει είναι να αναγνωρίζει ποιο συναίσθημα έχει ανάγκη ο λαός να του κεντρίσει. Κι όταν προαναγγέλλει αλλαγές υπουργών, δεν είναι διότι πιστεύει ότι έσφαλαν και προκύπτει ηθική υποχρέωση τιμωρίας, αλλά διότι αντιλαμβάνεται πως τον επιβαρύνουν, όπως και ότι ο ανασχηματισμός αποτελεί επικοινωνιακό αντιπερισπασμό.

Ο αμοραλιστής πρωθυπουργός αυτό κάνει. Χειρίζεται με αξιοθαύμαστο τρόπο δικούς του και ξένους. Χρησιμοποιεί κόσμο και μετά τον πετάει. Συμπορεύεται μέχρι το σημείο που η χρησιμότητα των συνοδοιπόρων του εκλείπει. Λέει αυτό που θέλουν οι πολλοί να ακούσουν, με τον τρόπο που πρέπει να ακουστεί. Δεν έχει καμιά σχέση με την έννοια της διοίκησης. Μεγαλουργεί με τα λόγια. Πρόκειται περί θανατηφόρου μεγαλοφυΐας (Κ.Μ.).

του Βασίλη Βιλιάρδου

Άποψη

Κατά την άποψη μας, η τραγωδία στο Μάτι οφειλόταν στα εξής: Στο συνδυασμό της απίστευτης πολιτικής ανικανότητας και των κοινωνικών αυθαιρεσιών (=μέτρα προστασίας που δεν εφαρμόζονται, αυθαίρετα που έχουν πλημμυρίσει τα δάση, κλείσιμο των ρεμάτων ή δόμηση που δυσκολεύει τη μετακίνηση και εμποδίζει την πρόσβαση στη θάλασσα σε πολλές περιοχές), με την κατάρρευση των υποδομών και του ανθρώπινου δυναμικού που έχει προκληθεί από τα μνημόνια (πηγή).

Δυστυχώς όμως οι επικριτές της κυβέρνησης, όπως ο τηλεοπτικός σταθμός της Καθημερινής και η αξιωματική αντιπολίτευση, θεωρούν πως δεν έχουν μέρος της ευθύνης τα μνημόνια και οι δανειστές – τεκμηριώνοντας το με το ότι, κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών του 2007 στην Ηλεία, η Ελλάδα δεν ήταν στα μνημόνια. Εν προκειμένω, χωρίς να δίνουμε σημασία στη παροιμιώδη μανία τους να τάσσονται υπέρ των μνημονίων, παρά το ότι είναι αδιαμφισβήτητες οι καταστροφές που έχουν προκαλέσει από όλους τους ξένους οικονομολόγους (ανάλυση), υπάρχουν μόνο δύο αιτιολογίες της συμπεριφοράς τους: (α) η ανοησία και (β) το συμφέρον.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν ήταν έτσι, δεν είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας η απενεχοποίηση των δανειστών – πόσο μάλλον όταν έχει αναφερθεί πως μόνο το 2018 περικόπηκαν 34 εκ. € από τον προϋπολογισμό της Πολιτικής Προστασίας, ενώ ο «εξοπλισμός» της Πυροσβεστικής (οχήματα, αεροπλάνα, στελέχωση) είναι ελλιπής και σε μεγάλο βαθμό προβληματικός, λόγω έλλειψης πόρων (κάτι ανάλογο ισχύει για τους Δήμους και την Πολιτεία).

Από την άλλη πλευρά τώρα, ο παραπάνω δημοσιογράφος κατηγορεί τον πρωθυπουργό ως «αμοραλιστή», ενώ τον θεωρεί ταυτόχρονα μεγαλοφυή στο είδος του – τεκμηριώνοντας τη θέση του με το κείμενο στην εισαγωγή μας. Στην ουσία βέβαια περιγράφει έναν κακοποιό του χειρίστου είδους, χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό, ο οποίος δεν υπολογίζει κανέναν, ούτε καν τους στενούς συνεργάτες του – αφού, όταν δεν εξυπηρετούν τα προσωπικά του συμφέροντα που αδιαφορούν για τη χώρα και τους Πολίτες της, τους πετάει σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα στα σκουπίδια.

Θεωρεί λοιπόν ότι, όπως όλοι οι αμοραλιστές, απορρίπτει τις έννοιες της αμαρτίας, της ενοχής, της ντροπής, της τιμής, των αξιών, του καθήκοντος, της μετάνοιας, των τύψεων, της πνευματικής καθαρότητας, της συνείδησης, της αλληλεγγύης, της δέσμευσης και της υπευθυνότητας – ενώ δεν πιστεύει στην τήρηση των κοινωνικών συμβάσεων ή στην υποχρέωση του σεβασμού των άλλων. Εκτός αυτού ότι δεν ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους, αλλά μόνο για τη χρησιμοποίηση τους ως μέσον – ως εργαλείο καλύτερα για την επίτευξη των δικών του στόχων.

Υπενθυμίζουμε εδώ πως ο αμοραλισμός έχει θεωρηθεί περιστασιακά ότι χαρακτήριζε το κίνημα της νεολαίας του 1968 – με την έννοια της παραίτησης των ανθρώπων από τις χριστιανικές αξίες, καθώς επίσης την κατάργηση της υπακοής στους γονείς και στους δασκάλους, γενικότερα στην (αυταρχική) εκπαίδευση. Εν τούτοις, η απόρριψη ορισμένων κανόνων, ακόμη και ηθικών, δεν συνοδεύεται υποχρεωτικά από την απόρριψη της ηθικής εν γένει – οπότε ο συσχετισμός του αμοραλισμού με την επαναστατική άνοιξη του 1968 είναι λανθασμένος.

Η ψυχολογική πλευρά

Εάν τώρα είναι πράγματι αμοραλιστής και άρα κακοποιός ο πρωθυπουργός, όπως πιστεύει ο δημοσιογράφος, τότε αυτά που έχουν συμβεί (μη τήρηση των προεκλογικών του δεσμεύσεων, αντιστροφή του δημοψηφίσματος, «δολοφονία» της ιδεολογίας, της τελευταίας ελπίδας των Ελλήνων και της αριστερής πτέρυγας του κόμματος του, η «κλοπή» και η συγχώνευση του με το ΠΑΣΟΚ, συνεργασία με την πρωσική κυβέρνηση, υποταγή στα μνημόνια, ξεπούλημα της Ελλάδας, Σκοπιανό κλπ.), δεν θα ήταν λάθη, αλλά σκόπιμες ενέργειες – περισσότερο ενδοτικές και λιγότερο εσφαλμένες.

Αυτό θα σήμαινε με τη σειρά του πως δεν θα ήταν μόνο επικίνδυνος για τη χώρα αλλά, ακόμη χειρότερα, θανατηφόρα μεγαλοφυής στην επικινδυνότητα του – αφού, μη εμποδιζόμενος από συναισθήματα τιμής, ηθικών αξιών, τύψεων, καθήκοντος κλπ., όπως η πλειοψηφία των ανθρώπων διαχωριζόμενη ως εκ τούτου από τα ζώα, θα είχε επικεντρώσει τις όποιες διανοητικές του ικανότητες στην «ποίηση κακού».Επομένως θα τις είχε εξελίξει σε μεγάλο βαθμό, όπως εκείνος ο ικανός κακοποιός που δεν υπολογίζει τίποτα και κανέναν – αδυνατώντας να καταλάβει γιατί διστάζουν οι άνθρωποι να κάνουν κακό, να κλέψουν ή να σκοτώσουν, όταν εξυπηρετεί κατάφωρα τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα και δεν κινδυνεύουν να συλληφθούν.

Κατ’ επακόλουθο, η εκ των υστέρων, η «κατόπιν εορτής» ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τον πρωθυπουργό θα οφειλόταν στον κίνδυνο να συλληφθεί, με την ευρεία έννοια της λέξης – να αναγνωρισθεί δηλαδή ο σκοτεινός ρόλος του ή η ανικανότητα του να «ποιήσει καλό» από την κοινωνία, οπότε να οδηγηθεί στο ικρίωμα.

Όσον αφορά τώρα γενικότερα το χαρακτήρα μίας ενδεχόμενης τέτοιας προσωπικότητας, σύμφωνα με την ψυχολογία που δεν μπορούμε να κρίνουμε εάν είναι σωστή ή όχι, αφού δεν ανήκει στο δικό μας γνωστικό πεδίο (είμαι απλά ένας οικονομολόγος, οπότε δεν έχω τις απαιτούμενες γνώσεις για να κρίνω σωστά), ισχύουν τα εξής:

«Μονάρχης πάση θυσία, αρχομανής. Εσωτερικός καταναγκασμός άσκησης πίεσης σε ομάδες, τις οποίες ελέγχει και χρειάζεται, όπως ένας αλαζόνας πρωταγωνιστής-ηθοποιός το θίασο του και τους θεατές. Όλες οι πράξεις του φαίνονται ως τυχαία «λάθη» από τους άλλους, οπότε συγχωρούνται. Τα «λάθη» όμως αυτά είναι συνειδητά και αποκαλύπτονται μόνο μέσω σκανδάλων. Αγενής, αμόρφωτος, «ευφυΐα του δρόμου» (=μη διδαγμένη, μόνο για την εγωιστική επιβίωση). Χρησιμοποιεί το ρόλο του θύματος της χώρας για να μην αναγνωρισθεί ως κακοποιός, αλλά ως βοηθός στο πλευρό ενός θύματος – μαστροπός στη συμπεριφορά του προς τους συνεργάτες του.

Αναζητάει την υπερηφάνεια στα μάτια των άλλων – δηλαδή τον εξτρεμιστικό, απεριόριστο θαυμασμό τους. Ναρκισσιστής που ενισχύει την τάση του από κάθε άτομο και από κάθε κάμερα που υποκλίνεται στη «θεϊκότητα» του. Είναι πεπεισμένος πως μπορούν να τον καταλάβουν μόνο οι σημαντικοί, υψηλού επιπέδου και κοινωνικής καταξίωσης άνθρωποι – οπότε είναι υποχρεωμένος να επιλέξει την καριέρα ενός φημισμένου πολιτικού, κάνοντας πράγματα, ακόμη και εγκληματικά, που δεν θα έκανε κανένας άλλος, απλά και μόνο για την ενίσχυση της φήμης του.

Δίπλα σε σημαντικούς ανθρώπους, όπως ο Αμερικανός πρόεδρος, νοιώθει υπερήφανος (=βασιλεύοντας στη δόξα των άλλων – δηλαδή, ο άλλος είναι ο καλύτερος του κόσμου, οπότε εγώ είμαι επίσης ο καλύτερος αφού κάθομαι δίπλα του). «Παιδί» που του αρέσουν τα πάρτι, το αλκοόλ με φίλους και το κέρασμα. «Σωματικές» διαταραχές, απογοητεύσεις, εκβιαστική συμπεριφορά απέναντι στους άλλους – ως αποζημίωση του για το ότι ανέχεται να κάνει παρέα με ανθρώπους χαμηλότερου επιπέδου. Εκμεταλλευτής που διενεργεί ποινικές πράξεις μόνο μέσω συνεργατών – τους οποίους όμως δεν αναγνωρίζει καν ως συνεργάτες, αν αποκαλυφθούν οι πράξεις που τους έβαλε να κάνουν. Φθόνος, αλαζονεία, θέλω κάτι και το παίρνω. Χρειάζεται έπαινο, αλλά όποιος τον επαινεί πέφτει στην παγίδα του, αφού τον θεωρεί εχθρό του – ενώ όποιος δεν τον βρίσκει ενδιαφέροντα, θεωρείται ως άσπονδος εχθρός και τοποθετείται στο στόχαστρο του.

Εξαιρετικά νευρικός, ενώ κάθε χαμόγελο του δείχνει πως δεν αισθάνεται άνετα. Ο σκοπός της ζωής του είναι «ο σωτήρας σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης» – αδιαφορώντας για τα μέσα που χρησιμοποιεί. Ότι κάνει και ότι πετυχαίνει είναι συνειδητό, ενώ δεν νοιώθει ποτέ ενοχές για κανέναν και για τίποτα. Ευάλωτος μόνο από επιθέσεις ή ελέγχους τρίτων στους συνεργάτες του, όχι στον ίδιο, για αντιπερισπασμό».

Τα παραπάνω περιγράφουν το βασικό χαρακτήρα ενός «αμοραλιστή» σε εξτρεμιστικό βαθμό, μίας μεγαλοφυΐας του είδους δηλαδή, οπότε ασφαλώς ο πρωθυπουργός δεν χαρακτηρίζεται σωστά από το δημοσιογράφο – τα κίνητρα του οποίου είναι μάλλον διαφορετικά, από αυτά που ο ίδιος παραδέχεται. Εν τούτοις είναι θετικό να γνωρίζει κανείς τους διάφορους ανθρώπινους χαρακτήρες, οπότε να μην κατηγορεί αυθαίρετα κανέναν – ειδικά τον πρωθυπουργό της χώρας μας.

Επίλογος

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, εάν οι Έλληνες συναινέσουν στο τεσσαρακονταετές μνημόνιο που τους επιβλήθηκε, η τραγωδία στο Μάτι θα είναι μόνο το πρελούδιο αυτών που θα ακολουθήσουν – αφού ο κρατικός μηχανισμός της Ελλάδας είναι ήδη υπό διάλυση μετά από οκτώ χρόνια βαθιάς ύφεσης, ενώ ένα μόνο μέρος της ευθύνης φέρει ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του.

Με δεδομένο δε το ότι, η αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς επίσης ορισμένα άλλα κόμματα, τάσσονται υπέρ των μνημονίων, κυρίως επειδή είναι ανίκανα να εκπονήσουν ένα δικό τους σχέδιο (εάν δεχθούμε πως δεν εκβιάζονται από τους ξένους και δεν θέλουν να προδώσουν τη χώρα τους), οι Έλληνες έχουν ελάχιστες εκλογικές επιλογές για να ξεφύγουν από την παγίδα.

Οι μηδενικές πάντως επενδύσεις παγίου εξοπλισμού εκ μέρους τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού τομέα, με την έννοια πως δεν επισκευάζεται και δεν ανανεώνεται σχεδόν τίποτα (μηχανήματα, υποδομές κοκ.), θα προκαλέσουν αργά ή γρήγορα την ολοσχερή κατάρρευση της Ελλάδας – η οποία θα μετατραπεί σε μία ανοχύρωτη, αποτυχημένη χώρα (ερμηνεία) που δεν θα μπορεί να προσφέρει τίποτα στους Πολίτες της, ούτε καν ασφάλεια, ενώ θα είναι έρμαιο των πάντων.

Ευχόμαστε και ελπίζουμε να το καταλάβουν τα δύο κόμματα εξουσίας, κυρίως όμως οι Έλληνες Πολίτες – χωρίς αυτό να σημαίνει πως αποκλείεται να κάνουμε λάθος εκτιμήσεις ή/και να υπερβάλουμε, οπότε να μην είναι ρεαλιστικές οι ανησυχίες μας. Με απλά λόγια, ευχόμαστε να διαψευσθούμε και να είμαστε υπερβολικά απαισιόδοξοι – αφού το αντίθετο θα ήταν απόλυτα καταστροφικό για την Ελλάδα.