Αυτό είναι το ελληνικό κράτος

Το Ποντίκι

του Δημήτρη Μηλάκα

Το σοκ των απωλειών και της καταστροφής δεν πρέπει να αδρανοποιήσει το αυτονόητο αίτημα της αναζήτησης ευθυνών πριν ο αέρας σκορπίσει τα αποκαΐδια και πριν οι νεκροί παραχωθούν στη λήθη. Τώρα ακριβώς που οι άνθρωποι θρηνούν τους δικούς τους και οι φλόγες ακόμη σιγοκαίνε είναι η στιγμή της αναζήτησης και της απόδοσης των ευθυνών έτσι ώστε την επόμενη φορά αυτοί που έχουν την ευθύνη για την αντιμετώπιση «ακραίων καταστάσεων» να αποδειχτούν έτοιμοι και περισσότερο προετοιμασμένοι να τις αντιμετωπίσουν.

Αλλωστε, όσα απερίγραπτα βλέπουν τα μάτια μας και δεν θέλουμε να πιστέψουμε είναι αναμενόμενες λογικές συνεπαγωγές χρόνιων δομικών προβλημάτων, παρατεταμένης και κατά κανόνα σκόπιμης νομοθετικής αδράνειας και ελλείψεων σχεδίων και μέσων για την αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης όπως αυτή που ζούμε στην Αττική.

Τηρουμένων των αναλογιών η καταστροφή στην Αττική δεν είναι πρωτόγνωρη στη χώρα. Μόλις μια δεκαετία πριν αποσβολωμένοι μετράγαμε δεκάδες νεκρούς στις πυρκαγιές της Ηλείας. Μόλις πριν ένα χρόνο μετράγαμε νεκρούς στη θεομηνία της Μάνδρας.

κυβερνήσεις , ανεξάρτητα πολιτικής απόχρωσης αναζητούν δικαιολογίες μεταφέροντας τις ευθύνες τους στον στρατηγό άνεμο, στα ιδιαίτερα βαρομετρικά χαμηλά ή σε ασύμμετρες (υποβολιμαίες) καταστάσεις. Όμως όλα αυτά ακριβώς δεν (πρέπει να) είναι οι πρόχειρες δικαιολογίες της εξουσίας, αλλά τα πιθανά ενδεχόμενα τα οποία ένας κρατικός μηχανισμός θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει. Και όπως αποδεικνύεται επανειλημμένα (και με τραγικό τρόπο χτες) ο κρατικός μηχανισμός δεν είναι.

Η αδράνεια του κρατικού μηχανισμού είναι λογική συνεπαγωγή ενός σαθρού νομοθετικού πλαισίου το οποίο:

• Επιτρέπει την αυθαίρετη δόμηση και στη συνέχεια τη νομιμοποιεί
• Πριμοδοτεί την ασυνείδητη συμπεριφορά της κοινωνίας απέναντι στη φύση μετατρέποντας σε χρήμα (πρόστιμα νομιμοποίησης) την αυθαιρεσία
• Δίνει κίνητρα σε πολλών ειδών οικοπεδοφάγους να επιτελέσουν το έργο τους καθώς κατά κανόνα η καμένη γη αλλάζει χρήση και ξεφυτρώνουν οικόπεδα ανεμογεννήτριες ή ακόμη και ορυχεία…

Μέσα σ αυτό ακριβώς το σαθρό νομικό πλαίσιο η δυναμική της καταστροφής πολλαπλασιάζεται όταν εμφανίζονται ακραία φυσικά φαινόμενα και αυτοί οι οποίοι (εμπρηστές) έχουν πολλά να κερδίσουν. Οικοπεδοφάγοι, επιχειρηματικά συμφέροντα, ξένοι ή ντόπιοι προβοκάτορες έχουν έδαφος στρωμένο για δράση σε ένα κράτος που όπως είπαμε είναι θεσμικά ανοχύρωτο και ελλιπώς, ειδικά τα τελευταία χρόνια, εξοπλισμένο.

Μια από τις καταστροφικές παραμέτρους της βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής που ακολουθεί η χώρα εξ αιτίας των μνημονίων είναι οι περικοπές των δαπανών προς κάθε κατεύθυνση. Εχει, λοιπόν, ενδιαφέρον αυτές ακριβώς τις ώρες που η καταστροφή δεν έχει ακόμη καταμετρηθεί να αναζητηθούν οι συνέπειες που συνεπάγονται για τις επιχειρησιακές δυνατότητες της πυροσβεστικής οι περικοπές τις οποίες έχει υποστεί η υπηρεσία.

• Ποια ήταν πόσα και με ποιες δυνατότητες τα πυροσβεστικά εναέρια και επίγεια μέσα πριν την αρχή της κρίσης και πόσα σήμερα;
• Πόσα από αυτά είναι επιχειρησιακά ενεργά;
• Ποιες είναι οι ελλείψεις και σε ποιο βαθμό αυτές οι ελλείψεις υπονόμευσαν την αποστολή της πυροσβεστικής;
• Ποιοι αποφάσισαν (επέλεξαν) να υπονομευτούν οι δυνατότητες της πυροσβεστικής;
• Υπάρχει ανάγκη για ανανέωσης εκσυγχρονισμού των μέσων; Πως μπορεί να γίνει, ποιος ή τι το εμποδίζει;

Για μια σε βάθος αναδιοργάνωση όλων όσων επιγραμματικά παρουσιάσαμε πιο πάνω έτσι ώστε το κράτος να επιτελέσει μια από τις βασικές αποστολές του που είναι η ασφάλεια, απαιτούνται σχεδιασμός , χρήμα και χρόνος. Πρόκειται για τρεις προϋποθέσεις οι οποίες υπερβαίνουν κατά πολύ την οπτική γωνία των κυβερνήσεων οι οποίες βλέπουν το πολύ μέχρι τη λήξη της θητείας τους και τις επόμενες εκλογές…