Ο Ξένος

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του Χρήστου Μιάμη

Το διαφορετικό, το ανοίκειο, το μη κανονικό, προκαλεί συναισθήματα φόβου, απώθησης και καχυποψίας. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό ; Μήπως η ανθρώπινη φύση είναι “προγραμματισμένη” να αντιδρά αρνητικά απέναντι σε οτιδήποτε διασαλεύει μια γνωστή και οικεία κανονικότητα ; Μήπως η ανθρώπινη ιδιοσυστασία είναι τέτοια που στο πέρασμα του ιστορικού χρόνου επιστρέφει σε εύληπτες, συμπαγείς, στεγνά βιοποριστικές απαντήσεις για την ζωή της ;

Ο “Ξένος”, το διαφορετικό, το αλλότριο, μπορεί μόνο να ιδωθεί ως ένα πολιτικό γεγονός, απόρροια μιας συγκρουσιακής ταξικής κοινωνικής σχέσης.

Ο “Ξένος” δεν είναι μόνο ο μετανάστης, ή ο πρόσφυγας που εισέρχεται -φαινομενικά- με τρόπο εξωτερικό, στο πλαίσιο μιας δρομολογημένης κανονικότητας και την ανασυνθέτει. “Ξένος”, αλλότριος, διαφορετικός, είναι εκείνη η φυσιογνωμία ανθρώπου, που επιμένει στην ανάγκη της συλλογικής δράσης σε μια περίοδο που η ηγεμονία του αυτοκτονικού ατομικισμού είναι καθεστώς. “Ξένος” είναι ο εργάτης που προσπαθεί να φτιάξει σωματείο, όχι μόνο για να βελτιώσει την ζωή του αλλά και για βρει τρόπους και δρόμους έκφρασης μέσα από ένα συλλογικό και ριζοσπαστικό παράδειγμα πολιτικής. “Ξένος” ανοίκειος, επικίνδυνος, είναι ο άνθρωπος που δεν υποκύπτει στο υφέρποντα και ταυτόχρονα κραυγάζοντα ρεαλισμό της υποταγής και της συνθηκολόγησης με το καθεστώς κυριαρχίας. “ Ξένος” είναι εκείνος ο άνθρωπος που δεν εμπίπτει στο νομοκανονιστικό πλαίσιο της καθεστηκυίας τάξης, δεν το αναγνωρίζει, δεν το αποδέχεται παρά μόνο ως την αφόρητη έκφραση ενός διαρκούς και ατελεύτητου εγκλωβισμού.

Μέσα από τα συντρίμμια που σωρεύει η καπιταλιστική κυριαρχία στις ζωές των ανθρώπων, οι φιγούρες των απάτριδων – με κάθε δυνατή έννοια εκτός της εθνικής- που αναδύονται, αποδίδουν με την πράξη της ίδιας τους της κίνησης στη θεωρητική έννοια του Ξένου, το υλικό αποτύπωμα του υποκειμένου της ιστορίας που στην ατομική και οικουμενική του έκφραση αγωνίζεται να επιβιώσει και ταυτόχρονα να αποδράσει από το “Γουαντάναμο” των καπιταλιστικών σχέσεων εξουσίας.

Ο Ξένος τελικά είναι οτιδήποτε εμφιλοχωρεί βίαια, στην καθεστηκυία θεώρηση και πρακτική προκαλώντας την δυνητική υπέρβασή της.

Ο εκπρόσωπος του καθεστώτος, ο γραφειοκράτης, τα μικρομεσαία υποστυλώματα της κανονικότητας, ο φασίστας ως η τελική επιλογή της κυριαρχίας, νιώθουν μια έμφυτη αποστροφή προς τον Ξένο, προς εκείνη την εκδοχή κοινωνικού και πολιτικού παραδείγματος -ατομικού και συλλογικού- που δεν στριμώχνεται στους διαδρόμους της εξουσίας, που δεν υποτάσσεται στις νόρμες της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, που επιμένει να ατενίζει τον ορίζοντα της πολιτικής και της ζωής, πέραν των δοθέντων ορίων.

Τα καλλωπιστικά φυτά του καπιταλιστικού αναπόφευκτου, βλέπουν στον Ξένο, την ενδεχόμενη διασάλευση της μικροαστικής τους σιέστας και δικαίως ανησυχούν.

Ωστόσο, ο Ξένος ως η δυναμική και δυνητική εκβολή ενός εαυτού που σταματά να υποκρίνεται ότι συνιστά μέρος της κυριαρχίας, ο Ξένος ως ο μακρινός σύντροφος μιας εξίσου αφόρητης και αβίωτης κανονικότητας, ο Ξένος ως η μετουσίωση της προσδοκίας οριστικής αλλαγής κοινωνικού και πολιτικού παραδείγματος, δεν μπορεί παρά να συνιστά μια οικεία βιωματική εμπειρία για τον κόσμο της εργασίας, για τον ιδεότυπο του εργάτη που κατανοεί αλλά δεν βλέπει τις αλυσίδες του.

Ο Ξένος τελικά συνιστά κίνδυνο, αποτελεί απευκταία κατάσταση και μια προοπτική που εκκωφαντικά ξορκίζεται, από όλους αυτούς που σε αυτόν αναγνωρίζουν το αντίθετό τους, ακριβώς γιατί δεν μιμείται τις κινήσεις τους και δεν αναδύει την δυσωδία τους.

The Radical Marxism Project