Η Ιερουσαλήμ πρέπει να ξαναχτιστεί

analyst

του Σαράντου Λέκκα

Άποψη

Όσο θα προχωρούμε στην τυπική λήξη του τρίτου προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή όσο προχωρούμε στην λήξη του μνημονίου που ψήφισε η κυβέρνηση της αριστεράς τόσο θα εμφανίζονται σενάρια για την επόμενη ημέρα.

Ανάλογα της οπτικής γωνίας αλλά και των πολιτικών πεποιθήσεων του καθενός θα εξυφαίνονται σενάρια για τις προοπτικές της χώρας στην μετά των μνημονίων εποχή.

Ξεχνώντας ορισμένοι ότι είτε με μνημόνια, είτε χωρίς μνημόνια οι δεσμεύσεις που έχουν ληφθεί για την εξυπηρέτηση  του χρέους συνιστούν καθεστώς επιτροπείας θεωρούν ότι η εποχή των μνημονίων έληξε.

Κάνουν λάθος, ο ασφυκτικός κλοιός με την μορφή των προ απαιτούμενων για την είσπραξη μιας δόσης μπορεί στο ορατό μέλλον να μην επαναληφθεί, όμως ο έλεγχος της ελληνικής οικονομίας μέχρι την αποπληρωμή του 75% του δημοσίου χρέους θα συνεχισθεί ανεξαρτήτου κυβέρνησης.

Η δέσμευση της δημόσιας περιουσίας με αποκλειστικό σκοπό την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους αποδεικνύει ότι τα δεσμά της χώρας είναι  αιωνόβια.

Όμως δεν υπάρχει μόνο το οικονομικό σκέλος της μετά του τυπικού τέλους των μνημονίων εποχής, παρότι είναι κολοσσιαίος παράγοντας ομαλής λειτουργίας ενός κράτους, αλλά ένα πλήθος διαδικασιών, θεσμών, πρακτικών που πρέπει να αλλάξουν για να μην ισχυριστούμε ότι πρέπει να αναδημιουργηθούν ή επαναδιατυπωθούν.

Η Ιερουσαλήμ πρέπει να ξαναχτιστεί.

Το πρέπει φυσικά είναι το ιδεατό όμως, για να μην είμαστε αιθεροβάμονες αρκεί για την σημερινή κατάντια της χώρας η προσπάθεια επαναφοράς της σοβαρότητας (δεν χρησιμοποιούμε την λέξη πειθαρχία διότι η αριστερόστροφη ανάγνωση θα την συνδυάσει με τον φασισμό και τα μέτρα καταστολής)και της αξιοκρατίας.

Είναι κοινό μυστικό ότι στην χώρα μας όλα υπολειτουργούν, ενώ κορυφαίοι θεσμοί έχουν ατονήσει δίνοντας την θέση τους σε πεζοδρομιακές πρακτικές.

Η διάκριση των εξουσιών δεν είναι πλέον ξεκάθαρη, με την δικαιοσύνη σε θέση άμυνας αφού πλήθος ενεργειών της εμπλέκονται στα πολιτικά γρανάζια με αποτέλεσμα μια εικόνα θολή και παρεξηγήσιμη.

Η εξωτερική ασφάλεια βρίσκεται στην δικαιοδοσία ανθρώπων που έχουν ως κορωνίδα της δραστηριότητας τους τον λαϊκισμό και τον ευκαιριακό εντυπωσιασμό με πινελιές άκρατης ψευτομαγκιάς, με αποτέλεσμα την δημιουργία τετελεσμένων που χαροποιεί τους γείτονες μας.

Η εσωτερική ασφάλεια μπορεί κάλλιστα να περιγραφεί από την δραστηριότητα των αριστεριστών όπου η παρούσα κυβέρνηση με τους συγγενικούς δεσμούς που την συνδέουν έχει αφήσει ανεξέλεγκτη την δραστηριότητα τους.

Αυτή η νοοτροπία αλλά και η «δημοκρατικότητα της ανοχής » έχει οδηγήσει στην πλήρη ανυπαρξία εσωτερικής ασφάλειας.

Οι πολίτες νιώθουν ανυπεράσπιστοι με το κοινό έγκλημα να έχει λάβει πρωτόγνωρες διαστάσεις.

Έχουν εκτραχυνθεί όχι μόνο οι περιθωριακές ομάδες αλλά και ομάδες όπως οι ρομά (δεν χρησιμοποιούμε την λέξη Γύφτοι διότι η αριστερόστροφη ανάγνωση θα την συνδυάσει με τον ρατσισμό) ανεβάζοντας τα επίπεδα των παράνομων ενεργειών σε χρόνο και τόπο που κάποτε ήταν αδιανόητος.

Η έλλειψη αστυνόμευσης είναι εμφανής, ο ζήλος έχει μειωθεί ενώ η δικαιολογία ότι η δράση είναι ανάλογη του μισθού είναι ψευδεπίγραφη αφού ποτέ η αυτοθυσία δεν συμβαδίζει  με την τιμολόγηση της αντίδρασης έναντι μιας έκνομης πράξης.

Απλά και σε αυτό τον θεσμό έχουμε μπερδέψει την ελευθερία με την ασυδοσία, ενώ η ανοχή ως πολιτική ελευθεριότητας έχει αλλοιώσει την φυσιογνωμία των σωμάτων ασφαλείας.

Στην παιδεία η ισοπέδωση είναι ενδεικτική του τρόπου επέμβασης της αριστεράς  στα θεμελιώδη υπόβαθρα της ελληνικής κοινωνίας.

Το πανεπιστημιακό άσυλο δείχνει τον τρόπο σκέψης τους, ο οποίος δεν είναι άλλος από την γελοιοποίηση του θεσμού και των αξιών που πρεσβεύει.

Η εικόνα των ελληνικών πανεπιστημίων και η σύγκριση τους με τα αντίστοιχα ακόμη και των  αφρικανικών χωρών δείχνει ξεκάθαρα ότι το επίπεδο εκπαίδευσης μας είναι τριτοκοσμικό.

Για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση η κατάργηση τής αριστείας και η υποβάθμιση του προγράμματος αποτελούν στοιχεία διάβρωσης του τρόπου γαλούχησης των νέων μας.

Η θεοποίηση της ήσσονος προσπάθειας, της αυθάδειας έναντι των εκπαιδευτικών, της ατιμωρησίας, του χαμηλού επιπέδου κοινωνικοποίησης και η χρησιμοποίηση του θεσμού των μαθητικών κοινοτήτων ως μηχανισμού πολιτικοποίησης των νέων με σαθρό πλαίσιο λειτουργίας των, διαμορφώνουν μια εικόνα που συνάδει με εσκεμμένη εφαρμογή υποβάθμισης του επιπέδου εκπαίδευσης.

Έχοντας την εντύπωση πως η διαμόρφωση χαρακτήρων δρομολογείται με την καλλίτερη αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου ο  οποίος αυξάνεται σταδιακά εις βάρος του προγράμματος και κυρίως εις βάρος μαθημάτων όπως των Αρχαίων Ελληνικών  βρισκόμαστε εμπρός στο φαινόμενο της συρρίκνωσης του εκπαιδευτικού χρόνου τη ώρα που απαιτείται η εντατικοποίηση και η ποιοτική βελτίωση του.

Για την οικονομία η ανάγκη ενός νέου ξεκινήματος μετά το τέλος του τρίτου μνημονίου είναι επιτακτική.

Ορισμένοι νομίζουν ότι μετά το καλοκαίρι του 2018 θα επιστρέψουμε στις συνθήκες του παρελθόντος με την ίδια νοοτροπία και με τις ίδιες δομές που μας οδήγησαν στα αδιέξοδα.

Νομίζουν ότι θα ξαναχρησιμοποιηθεί το αναπτυξιακό μοντέλο του ελλειμματικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.

Νομίζουν ότι οι πρακτικές της διόγκωσης των δημοσίων δαπανών, των επιχορηγήσεων και των επιδοτήσεων εις βάρος του κοινωνικού συνόλου θα επανέλθουν ως μέθοδοι αναδιανομής των εισοδημάτων.

Νομίζουν ότι αυτό που βίωσαν την τελευταία 8ετια ήταν μια περιπέτεια που πρέπει να ξεχαστεί.

Όλοι αυτοί που «νομίζουν» ξεχνούν ότι η τρόικα απλά «χρησιμοποιήθηκε» για να υλοποιηθούν παρεμβάσεις πολιτικού κόστους που δεν διανοούμασταν να πράξουμε μόνοι μας.

Έπρεπε να έρθει η τρόικα για να μειωθεί η φαρμακευτική δαπάνη, να μειωθούν οι τυφλοί στην Ζάκυνθο , να καταργηθούν επιδόματα όπως της έγκαιρης προσέλευσης , και άλλες γραφικότητες υψηλού δημοσιονομικού κόστους .

Φυσικά επειδή διαχρονικά το μεγάλο πρόβλημα ακούει στο όνομα  φοροδιαφυγή επιβάλλεται η αντιμετώπιση της με ριζικό τρόπο ειδικά όταν συμβαίνει αυτό που ισχυρίζονταν σε συνέντευξη του  στις αρχές του καλοκαιριού 2009 ο πρώην υπουργός οικονομίας κ. Αλογοσκούφης : ‘εγώ προσωπικά και νομίζω ο κάθε υπουργός ένιωσα εντελώς αδύναμος μπρος στους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς οι οποίοι έχουν διακομματικό χαρακτήρα γι’αυτό  και χρειάζεται  διακομματική συναίνεση για την αντιμετώπιση τους’.

Όταν ο αρμόδιος υπουργός νιώθει αδύναμος μπρος στην δύναμη των φοροεισπρακτικών μηχανισμών, όταν κάθε προσπάθεια  αντιμετώπισης των ύποπτων δραστηριοτήτων των συγκεκριμένων μηχανισμών προσκρούει σε λευκές απεργίες με αποτέλεσμα την άμεση υποχώρηση των εισπράξεων, όταν κάθε προσπάθεια εντατικοποίησης των ελέγχων καταλήγει σε περαιτέρω ενδυνάμωση των μέσων αυτοπλουτισμού ορισμένων φοροεισπρακτικών ομάδων τότε δεν μπορεί να αναμένουμε πολλά από την γενικόλογη υπόσχεση πάταξης της φοροδιαφυγής.

Εάν δεν εκκαθαριστεί ο κόπρος του Αυγεία , εάν οι μηχανισμοί είσπραξης των εσόδων του κράτους δεν αποκοπούν από τα βαρίδια τους  καμιά φορολογική πολιτική δεν θα έχει αποτέλεσμα.

Πριν από την πολιτική επιβάλετε η ανόρθωση κλίμακας αξιών για όσους θα ασχοληθούν με την εφαρμογή της.

Αυτή την στιγμή οι μηχανισμοί έχουν την εικόνα σουρωτηριού όπου μεγάλη μάζα της φορολογητέας ύλης ξεφεύγει.

Είναι επομένως απαραίτητη η αναδιάρθρωση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών.

Αναδιάρθρωση εκ βάθρων όμως και όχι επιφανειακή όπως γίνεται κατά διαστήματα τις τελευταίες δεκαετίες.

Ας κατεδαφιστεί το υφιστάμενο και για πολλούς διεφθαρμένο σύστημα ακόμη και με την αποδοχή της κατάρρευσης των εσόδων για ένα με δυο χρόνια παρά να προχωρούμε με ημίμετρα στρουθοκαμηλίζοντας ότι εκσυγχρονίζουμε  το σημερινό σάπιο μηχανισμό.

Είναι προτιμότερο ηθελημένα να βιώσουμε μια κατάρρευση των εσόδων λύνοντας με αποτελεσματικό και φερέγγυο τρόπο το πρόβλημα Των μηχανισμών είσπραξης  παρά να την βιώνουμε με τον τρόπο των προηγουμένων ετών όπου πάντα η λύση, η διέξοδος, ήταν η  επιβολή νέων φόρων.

Φαίνεται όμως ότι δεν θέλουμε να προχωρήσουμε σε αξιόπιστες επιλογές.

Υπό το βάρος των πιέσεων της τρόικας για άμεση αύξηση των φορολογικών εσόδων επενδύουμε σε ατελέσφορες πρακτικές ρυθμίσεις -περαιώσεις οι οποίες δίνουν το μήνυμα της φορολογικής αμνηστίας σε όσους αποδεδειγμένα θεωρούν τις εισπρακτικές διαδικασίες του επίσημου κράτους ως διαδικασίες που μπορούν να ξεπεραστούν με το λιγότερο γι’αυτους κόστος.

Φορολογική συνείδηση δεν υπάρχει και ούτε θα υπάρξει όσο οι φορολογικός μηχανισμός έχει τριτοκοσμικά στοιχεία.

Όταν η πολιτεία δεν μπορεί να πείσει για την σοβαρότητα, αξιοπιστία και διαφάνεια των μηχανισμών είσπραξης των φόρων τότε δεν μπορεί να αναμένει αυξημένη ανταπόκριση από τον απλό φορολογούμενο πολίτη.

Όταν ο απλός πολίτης γνωρίζει ότι όχι μόνο η φοροδιαφυγή δεν τιμωρείται αλλά το αντίθετο, εκείνο που τιμωρείται είναι η συνέπεια μιας και η τελευταία αλλοιώνει τους όρους ανταγωνισμού εις βάρος των συνεπών φορολογουμένων τότε είναι φυσιολογικό να ακολουθήσει την πεπατημένη της φοροδιαφυγής ευελπιστώντας σε κάποια χαριστική μελλοντική ρύθμιση ή περαίωση.

Εάν πραγματικά θέλουμε να εξυγιάνουμε τους εισπρακτικούς μηχανισμούς δεν πρέπει να στρεφόμαστε σε ωραιοποιήσεις μεθόδων εξυγίανσης που κατά το παρελθόν δοκιμάστηκαν και απέτυχαν.

Εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να δημιουργήσουμε εκ’ του μηδενός ένα νέο φοροεισπρακτικό μηχανισμό με στελέχη που να έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία έχοντας ασπασθεί ένα σύστημα αξιών που να εκπέμπει σεβασμό, αξιοπρέπεια και διαφάνεια.

 ΛΕΚΚΑΣ   ΣΑΡΑΝΤΟΣ 

ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ