Καβαλώντας τον δράκο

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Μας εγκάλεσε φίλος της στήλης, γιατί αργήσαμε - καλά: μια μέρα - να αναφερθούμε στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για την Μακεδονία. Και τούτο ενώ είχαμε κρίνει χρήσιμο να αναφερθούμε εκ των προτέρων στην συλλαλητηριακή προοπτική (την οποία καταγράψαμε ως λάθος), αλλά και στο κλίμα των ημερών (που περιγράψαμε ως κινούμενο από το συναίσθημα, αν όχι από  τον βυθό των ανθρώπων). Να ομολογήσουμε ότι, όσο έπεφταν οι εικόνες του συλλαλητηρίου και καταστάλαξαν οι συνέπειές τους, θεωρήσαμε ακριβώς ότι ένα διάστημα περίσκεψης ήταν αναγκαίο αν είναι να έχει νόημα η όποια εκτίμηση.

Λοιπόν: μολονότι οι αριθμοί δεν είναι η ουσία, επρόκειτο για ένα συλλαλητήριο μεγάλο. Καμιά σύγκριση με το 1992 , αλλά μεγάλο. Όσοι πήγαν να «τραβήξουν κάτω» τα νούμερα, όπως π.χ. η Αστυνομία κατά τα ειωθότα, αλλά και οι διοργανωτές που μίλησαν προς την αντίθετη κατεύθυνση για 300.000 (ή και για περισσότερους) έκαναν το καθήκον τους - η πείρα διδάσκει ότι το πλήθος ήταν κάπου ανάμεσα, η εικόνα αυτό επιβεβαιώνει. Η δυσθυμία κάλυψης από ΕΡΤ δεν λειτούργησε σωστά.

Η σύνθεση του κόσμου γνωστή, η παρουσία των βουλευτών Ν.Δ. και δίπλα-δίπλα ΑΝΕΛ και Ένωσης Κεντρώων (με το πρόσθετο curiosum Κιν.Αλ/Εύας Καϊλή) ομοίως. Ο ρόλος Χρυσαυγής επίσης γνωστός, αλλά λάθος να της «χαρίζεται» από κάποιους αυτή η ιστορία - μέγα λάθος. Το είδος λόγου που εκφωνήθηκε, κοντά στα «εθνικά» στερεότυπα: αν από κει ήταν να ξεκινήσει το διαβόητο δεξιότερα της Ν.Δ. κόμμα/Λέγκα του Βορρά, πολύ περιορισμένες (πρώτη γνώμη για τις μελλοντικές συνέπειες) οι διαφαινόμενες προοπτικές! Ακόμη και ο Φραγκούλης Φράγκος – ο μόνος που θα μπορούσε να θεωρηθεί φιγούρα με ηγετικά χαρακτηριστικά - δεν άργησε να διευκρινίσει ότι «αυτή την στιγμή δεν είναι στα σχέδιά του» (και, ακόμη ότι «δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθεί, αν δεν είναι απολύτως των δημοκρατών αντιλήψεων» όσοι τυχόν τον καλέσουν). Του ίδιου η αναφορά «στο δάκρυ της Παναγίας» , όταν ξεκίνησε να βρέχει, έδειξε τα όριά του.

Η επανάληψη της συλλαλητηριακής προσπάθειας – στις 4 Φεβρουαρίου – στην Αθήνα θα  δείξει περισσότερα προς κάθε κατεύθυνση. Να σημειωθεί, πάντως, ότι ήδη π.χ. από Γερμανία αλλά και ΗΠΑ αρχίζει να επιδεικνύεται τηλεοπτικό ενδιαφέρον: «Εχει νόημα να στείλουμε συνεργείο την άλλη Κυριακή;».

Πάμε όμως πιο κοντά στον πυρήνα αυτής της υπόθεσης. Θεωρούμε ότι, όπως πάει να κυλήσει το πράγμα, η ανάγνωση περί παιχνιδιού που επιχειρείται με το συναίσθημα, ακόμη-ακόμη τον βυθό των ανθρώπων στην Ελλάδα του 2018 επαληθεύεται. Μόνο που η ανακίνηση του βυθού δεν προξενεί μόνον θολούρα. οδηγεί και σε περίεργες κατευθύνσεις, μη-ελεγχόμενες. Κυριότατα αφορά αυτό την Ν.Δ., όπου ήδη του Κώστα Καραμανλή η προσπάθεια να απεμπλακεί από την αναγνώριση σύνθετης ονομασίας, erga omnes κλπ. με την εκπληκτική διαρροή ότι… δεν εννοούσε στο Βουκουρέστι σύνθετη ονομασία με «Μακεδονία» ή παράγωγά της (άργησε τρεις μέρες, πλην ήρθε αυτοδιάψευση) ήρθε να προστεθεί στην υπερεπιφυλακτική στάση Κυριάκου Μητσοτάκη. Με μια υποδειγματικής ασάφειας δήλωση αποδοχής-με-μια-δόση-αποστασιοποίησης μετά το συλλαλητήριο. Όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ, με το μάγκωμα που είδαμε να ακολουθεί, δείχνει ότι αντιλαμβάνεται πως η ιδέα αξιοποίησης του Μακεδονικού προκειμένου να τορπιλισθεί η εσωτερική συνοχή, συνεπώς και η αυριανή πορεία της Ν.Δ., ενέχει κινδύνους.

Να το πούμε αλλιώς; όταν ξυπνήσεις τον δράκο, ασφαλώς και δεν πρέπει να βρεθείς απέναντί του (εκεί που βγάζει φωτιές). Όμως, και άμα νομίζεις ότι είναι καλή ιδέα να τον καβαλήσεις, τότε κινδυνεύεις από την ανεξέλεγκτη πτήση του (και τα χτυπήματα της ουράς). Κάτι τέτοιο προκάλεσε η ανάξεση του βυθού με το Μακεδονικό, με τον κόσμο που νιώθει πιεσμένος, με την αίσθηση προϊούσης αδυναμίας (ιδίως απέναντι στην Τουρκία). Το πρώτο – η ανάσα του δράκου – αφορά την Κυβέρνηση, τον Τσίπρα και τον χειριστή Κοτζιά. Το δεύτερο – ο κίνδυνος της ανεξέλεγκτης πτήσης και του γκρεμίσματος – αφορά την Ν.Δ., και μάλιστα τον Κυριάκο.

kontranews