του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει τι απέδωσε η συνάντηση Τσίπρα-Ζάεφ στο Νταβός – ή τι αυτό θα σημάνει για την κυβερνητική συνοχή στην Αθήνα. Ούτε όμως και έχει ξεκαθαρίσει τι συνέπειες έχει η τωρινή, ανάμεσα-στα-δυο-συλλαλητήρια φάση για την Αξιωματική Αντιπολίτευση μετά από την αμφίθυμη τοποθέτηση Κώστα Καραμανλή για το τι είχε συμφωνήσει και τι όχι πριν το Βουκουρέστι και το τόσο βολικό «βέτο». Στην ελάσσονα Αντιπολίτευση, πάντως, η θέση της Φώφης Γεννηματά, σαφέστερα του Σταύρου Θεοδωράκη και του Γιώργου Παπανδρέου υπερ μιας λύσης στην γραμμή Βουκουρεστίου, αν μη πιο προωθημένη, «σβήνουν» στην ΚινΑλ τις εντυπώσεις από την παρουσία π.χ. της Εύας Καϊλή στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, ή την έκλειψη σ’ αυτήν την φάση της συζήτησης του Βαγγέλη Βενιζέλου – βουλευτού Α΄Θεσσαλονίκης.
Όπως δείχνουν να προχωρούν όμως, τα πράγματα αρχίζει να διαφαίνεται μια ευκαιρία στρατηγικής επανατοποθέτησης. Πάντως για την Κυβέρνηση, ή τουλάχιστον για τον κεντρικό κορμό της που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ – δια του Αλέξη Τσίπρα. Αφήστε μια στιγμή στην άκρια το αν καλείται να αναπροσαρμόσει την στάση του (κωλοτούμπα, κατά την τόσο αντιπαραγωγική έκφραση) ο Πάνος Καμμένος, ή τι ακριβώς έκανε για να επαναπροσδιορίσει το δικό του αφήγημα περί Βουκουρεστίου ο Κώστας Καραμανλής (κωλοτούμπα κι εδώ, ακόμη πιο προσβλητικό αφού πρόκειται για δις εκλεγέντα πρωθυπουργό – γι αυτό μήπως καλύτερα να μπει συνολικά στο χρονοντούλαπο η υποτιμητική αυτή έκφραση;). Και δείτε κατάματα το τι έχει μπροστά του ως ευκαιρία το Μακεδονικό ο Αλέξης Τσίπρας. Έχει μπροστά του την ευκαιρία μιας στρατηγικής επανατοποθέτησης, που θα του επιτρέψει να διαγράψει (ή πάντως να προσπεράσει…) το παρελθόν και να φύγει από την άχρηστη πλέον σκιά των Μνημονίων και των Αντι-μνημονίων. Να προσέλθει ως ηγέτης μιας σημαντικής μερίδας πολιτών της χώρας, πιο κοντά στις επιλογές του διεθνούς συστήματος – να αφήσει να μεταπλασθεί το παρελθόν από το παρόν. Να αφήσει να φανεί – όχι να φωνάξει, όχι να κραυγάσει! – ότι στα συλλαλητήρια η καθυστέρηση, το «πίσω» είναι που εκφράσθηκε από τους ομιλητές, χωρίς μάλιστα να καταφρονήσει τον κόσμο που πήγε σ’ αυτά. Και, με μια gravitas νέας φάσης, κι όχι με κομματική επιθετικότητα να ζητήσει να προχωρήσει το πράγμα.
Πιο δύσκολη η πρόκληση για τον Κυριάκο. Και εκείνος, με αφορμή το Μακεδονικό, δικαιούται να επιχειρήσει μιαν επανατοποθέτηση. Να διεκδικήσει δηλαδή την Ν.Δ. ως κάτι πλησιέστερο προς εκείνο που είχε ο ίδιος κερδίσει πριν δυο χρόνια, αντί για κραυγές περί «προδοτών» και των συναφών που συσχετίζονται με την Δεξιοδεξιά στροφή που επιχειρείται να δοθεί στον Κεντροδεξιό χώρο (όπως υποτίθεται ότι τον εμπνεύσθηκε παλιά-παλιά ο γενάρχης Καραμανλής, Κωνσταντίνος) τώρα με το Μακεδονικό, πριν κάποιες εβδομάδες με το αντικομμουνιστικό φλέρτ.
Να κλείσουμε με μια απλοϊκή – δεκτόν! – κατακλείδα. Αν ΚΑΙ ο Τσίπρας την επιχειρήσει μια τέτοια στρατηγική επανατοποθέτηση (δική του) , ΚΑΙ ο Κυριάκος κατορθώσει να ανακτήσει τον έλεγχο της Ν.Δ. (δικής του), με ολοκλήρωση της στρατηγικής στάσης που είχε αρχικά δείξει να επιδιώκει, τότε μπορεί και η περίοδος των διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων που ανοίγεται μπροστά μας – το 2018-20 – να μην λειτουργήσει καταστροφικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου