ΠΕΡΙ ΜΑΝΔΡΑΣ ...ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ...

Φωτογραφία © Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Παρασκευή (Εύα) Τσίρη

Υποψήφια Διδάκτωρ | Τμήμα Διεθνών Σχέσεων της Νομικής Σχολής Αθηνών

Πρόσφατα γίναμε όλοι θεατές μιας τραγωδίας που εκτυλίχθηκε στη Μάνδρα Αττικής, λόγω μιας απρόσμενης κακοκαιρίας και πολλών συσσωρευμένων κακοτεχνιών των τελευταίων τριάντα τουλάχιστον ετών.

Μάνδρα, όπως «περιφραγμένη περιοχή», σύμφωνα με το ετυμολογικό λεξικό και κακοτεχνίες, όπως «εγκλήματα εξ’ αμελείας». Μόνο που η αμέλεια, πολλές φορές, δεν παύει να είναι εγκληματική.

Παρακολουθήσαμε μέσα από τις τηλεοράσεις μας όλα όσα συνέβησαν, δηλαδή τα γεγονότα και όλα όσα σχολιάστηκαν, δηλαδή τις «μεταφράσεις» τους. Είναι γνωστό άλλωστε, πως υπάρχουν τόσες οπτικές, όσες και τα μάτια που τις βλέπουν.

Από την πρώτη εφημερίδα , Gazette, το 1631, μέχρι τη σύγχρονη τεχνολογική επανάσταση, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, «η βιομηχανία διαμόρφωσης και παραγωγής συνείδησης», σύμφωνα με τον Hans Magnus Enzensberger (1970), παρουσιάζουν, δημιουργούν αλλά και αναπαράγουν τον κόσμο σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια αναπαραγωγής.

Είναι γεγονός πως, όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν την κάλυψη ενός «εκτάκτου» θέματος και κυρίως ενός θέματος που αφορά στην υγεία του ευρύτερου πληθυσμού, επιπρόσθετοι παράγοντες, εκτός από την απλή παρουσίαση των δεδομένων, υπεισέρχονται και καθορίζουν το πρίσμα της ανάλυσης αυτής.  

Τα σοβαρά θέματα κοινωνικής πολιτικής, όπως αυτά που προκύπτουν μέσω των φυσικών καταστροφών, αποτελούν ένα μεγάλο μυστήριο για τον άνθρωπο μιας και δεν είναι ανθρώπινη κατασκευή, αλλά εμφανίζονται με τον χαρακτήρα του «αιφνίδιου», του «απρόσμενου» και του «αγνώστου».

Το γεγονός αυτό, είναι ιδιαίτερα σημαντικό, όχι μόνο για τον ρόλο των ΜΜΕ, τα οποία καλούνται να καταγράψουν και να παρουσιάσουν με εικόνα τα αποτελέσματα των κρίσεων και των καταστροφών που εκδηλώνονται, αλλά κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο οι άμεσα εμπλεκόμενοι φορείς (υπηρεσιές, επικοινωνιολόγοι κ.α) θα παρουσιάσουν τα γεγονότα αυτά στο ευρύ κοινό. 

Είναι βέβαιο πως οι κίνδυνοι που σκοτώνουν τους ανθρώπους με αυτούς που απλώς τους «ξυπνούν» έχουν τεράστια διαφορά.

Εύκολα λοιπόν διαπιστώνουμε τον καθοριστικό ρόλο που μπορούν να παίζουν ο χρόνος, ο τρόπος, η μεταφορά και η διοχέτευση πληροφοριών στην αντιμετώπιση ενός κρίσιμου συμβάντος. Η διαχείριση όμως των παραπάνω παραμέτρων (χρόνου – πληροφορίας), έχουν ως κοινό παρονομαστή την ορθή επικοινωνία μεταξύ ενός πομπού (πχ ενός κυβερνητικού φορέα) και ενός δέκτη (πχ ενός πληθυσμού).

Ο όρος της επικοινωνίας, εμπεριέχει από μόνος του μια διπλή αγωνία, μιας και «επικοινωνώ» σημαίνει κατ’ αρχάς «κάνω διάλογο»: αφενός μήπως δεν είμαι πιστός απέναντι στον εαυτό μου, αφετέρου μήπως δεν με καταλάβουν οι άλλοι στους οποίους προσπαθώ να «περάσω» ένα μήνυμα.

Επομένως, η επικοινωνία είναι από μόνη της μια «τέχνη» και μια «τακτική», οι οποίες σε περίοδο κρίσης αποκτούν μια ιδιαίτερη βαρύτητα και χρήζουν ειδικών χειρισμών.

Πρέπει τελικά να εφαρμοστεί ένα επικοινωνιακό μοντέλο βασιζόμενο σε απλές αρχές, το οποίο και θα συμβάλει τα μέγιστα στην διαχείριση μιας κρίσης στην εποχή των social media, όπου τα πάντα συμβαίνουν σε «πραγματικό» χρόνο και η πληροφορία διαχέεται ταυτόχρονα προς πάσα κατεύθυνση πριν καν εξακριβωθεί, ελεγχθεί και διοχετευθεί από τους επίσημους φορείς;

Πότε τελικά οι πολιτικές μιας χώρας θα σχεδιάζονται και θα υλοποιούνται με μοναδικό γνώμονα την ΕΥημερία, την ασφάλεια και τη βιωσιμότητα των πολιτών της;

Νομίζω πως τα συγκεκριμένα ερωτήματα είναι καίρια μετά την καταστροφή αυτή, όπου χάθηκαν τόσες ανθρώπινες ζωές και όπου άλλες τόσες βρίσκονται ακόμη εκτεθημένες σε κινδύνους.

Πηγή indeepanalysis.gr