του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Είναι ίσως οι μέρες των γιορτών – Christmas spirit, Ντικενσιανές εικόνες κλπ. – κι έτσι πέρασε χωρίς να σηκώσει κύμα αμφισβήτησης, ή/και ενόχλησης η δημοσκόπηση-τμήμα του «Βαρόμετρου» της MRB για την Real News, που έβγαλε στην επιφάνεια την πεποίθηση της πλειοψηφίας των Ελλήνων (καλά: των ερωτηθέντων!) ότι προκειμένου να πορευθεί η χώρα στην μεταμνημονιακή εποχή θα χρειαστεί «εθνικός διάλογος και συνεννόηση». Και όχι απλώς πεποίθηση της πλειοψηφίας, αλλά του 76,5% του συνόλου – μόλις ένα ντούρο και βαρβάτο 13,8% δηλώνει ανοιχτή αντίθεση.
Έχει μεγαλύτερο ίσως ενδιαφέρον να δει κανείς πώς η MRB – ας θυμίσουμε πώς το «Βαρόμετρο» της αποτελείται από τις σταθερές του δημοκοπικού μας περιβάλλοντος, έτσι όπως επαναλαμβάνεται σταθερά και ριζωμένο δια των «Τάσεων» στο οικονομικο-κοινωνικό υπόστρωμα – δείχνει την κατανομή αυτής της άποψης ανά πολιτική αυτοτοποθέτηση.
Λοιπόν: στα άκρα θα βρει κανείς τους Συριζαίους (με 82,9% θετικών στάσεων στην συνεννόηση) και τους Ανελίτες (με 80,2%), ενώ στους μακράν αρνητικούς (αρνητικότεροι όλων οι της Ένωσης Κεντρώων με μόλις 63,5% θετικές στάσεις – πάντως δεν το λες και ασήμαντο ποσοστό – και οι Χρυσαυγίτες με 65,9%). Κάπου στο κέντρο της κατανομής συναντά κανείς ΚΚΕ (72,7%), Νεοδημοκράτες (75,8%), ΔηΣυμπ (προ της μετεμψύχωσης προς ΚινΑλ – με 78,7%) και Ποταμίσιους (76,9%). Αφού καθίσετε και τα αναστοχασθείτε διεξοδικά, όλα αυτά, και αφού χωνέψετε ότι οι αυριανοί ψηφοφόροι κατορθώνουν έτσι να μεταφράσουν την ακραία εχθροπάθεια που έχει εγκατασταθεί με τις κραυγές «Ψεύτες!» ή πάλι «Υπονομευτές!», ενώ και οι παλιές καλές εκδοχές «Γερμανοτσολιάδες» ή «Τρόικα εσωτερικού» δεν έχουν ξεφτίσει και τόσο, περάστε τώρα στην ρίζα αυτής της τοποθέτησης. Ευρεία πλειοψηφία – 60,9% - αν και μικρότερη από των υπέρ της συνεννόησης – δυσπιστεί για το αφήγημα της εξόδου στις αγορές
ενώ ακόμη ευρύτερη, με 66,3%, είναι η αμφισβήτηση μιας clean exit, ό,τι κι αν ανακαλεί αυτό στον νου των ανθρώπων.
Με άλλα λόγια, η μετρούμενη δημοσκοπικά κοινή γνώμη βλέπει να έρχεται νέο αδιέξοδο στην επόμενη στροφή. Και στρέφεται στην πολιτική τάξη με ένα «Επιτέλους, βρείτε τα!», επειδή το εν λόγω αδιέξοδο το θεωρεί [δική μας η ερμηνεία: αν θέλεις, βάλε την δική σου αγαπητέ αναγνώστη] είτε πιο επικίνδυνο, είτε μη-αντιμετωπίσιμο με την συνήθη προσέγγιση: ψήφο δαγκωτό – όσων ακόμη ψηφίζουν, βέβαια – και με συνήθη την λογική «φύγε εσύ! έλα εσύ!» και προσδοκία ότι «κάτι θα αλλάξει και με ετούτους», αν όχι «τι χειρότερο μπορεί να συμβεί;».
Μαντεύουμε τις σεμνοπρεπείς τοποθετήσεις, στην διαδρομή, των πολιτικών μας ταγών: «Μα, πάντα είμασταν υπέρ της συνεννόησης! Αλλά μιας συνεννόησης για το σωστό…» Ή πάλι το άλλο, το υπέροχο: «Βεβαίως να επιδιωχθεί συναίνεση, αλλά να ζητήσουν πρώτα συγγνώμη εκείνοι που…[πάλι συμπλήρωσε με την δική σου προτίμηση ή καταδίκη, φίλε αναγνώστη]».
Η συμπαθής τάξη των πολιτικών – κλειστή κάστα, όσο πάει το πράγμα αυτό επαληθεύεται – ομνύει στον κυρίαρχο λαό. Η επιθυμία/προσδοκία/επιταγή για αναζήτηση κάποιας άκριας για συνεννόηση, όμως, δυναμιτίζεται. Σταθερά. Ετσι θα αλλάξει η χρονιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου