Πεζές σημειώσεις για το Μακεδονικό

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Φαίνεται εδώ και μέρες: η δημόσια συζήτηση και – ακόμη περισσότερο – οι πολιτικοί χειρισμοί περί το Μακεδονικό υπόσχονται/απειλούν να σηκώσουν σκόνη πολλή στην Ελλάδα του πρώτου 6μήνου του 2018. Ίσως και περισσότερη τα stress tests των συστημικών τραπεζών ή/και απ’ ότι η  συζήτηση γύρω από την υβριδική μορφή στήριξης-και-επιτήρησης εκ μέρους των «εταίρων» της Ελλάδος για την έξοδο της στις αγορές μετά την λήξη του Μνημονίου-3.

 [Εδώ χρειάζεται μια πρώτη παρέκβαση. Μιλήσαμε ξεκινώντας το σημείωμα αυτό για «Μακεδονικό», ενώ στην Ελληνική πολιτική γλώσσα αλλά και δημόσια συζήτηση η αναφορά είναι σε «Σκοπιανό». Είναι ενδεικτικό της εσωτερικής άρνησης/αδιαλλαξίας της κοινής γνώμης αλλά και της αμυντικής/φοβικής στάσης της πολιτικής τάξης ότι ΟΥΤΕ ΩΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ δεν χρησιμοποιείται η λέξη «μακεδονικό»! Ακόμη δηλαδή και για να καταδικασθεί η διεκδικητική, αλυτρωτική κλπ. στάση των  ηγεσιών της πΓΔ της Μακεδονίας – γιατί αυτή είναι η κατ’ εμάς προσωρινή ονομασία της γείτονος, το «Σκοπια» είναι δανεικό από το πουθενά, σαν «Σόφια» για την Βουλγαρία ή «Αθήνα» για την Ελληνική Δημοκρατία. Είναι σαν η λέξη να καίει ΕΜΑΣ, αντί για εκείνους].

Φαινόταν από καιρό ότι «ο διεθνής παράγων» όπως έχει επικρατήσει να λέγεται η πίεση των ΗΠΑ, άμεσα και μέσω ΝΑΤΟ, αλλά και της Ευρώπης, ιδίως της Γερμανίας, εντείνεται για αναζήτηση λύσης περί το όνομα – λύσης που θα ξεμπλοκάρει την ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ (όπου ισχύει το βέτο, ή μάλλον η μη-ομοφωνία του Βουκουρεστίου) αλλά και την ενταξιακή πορεία της προς την ΕΕ – και τούτο προς τις δυο πλευρές: Σκόπια και Αθήνα. Η Κυβέρνηση Ζάεφ, και μάλιστα ο ίδιος ο Ζόραν Ζάεφ, έκανε ήδη πολλά βήματα στο επίπεδο της απεμπλοκής από τα εθνικιστικά/διεκδικητικά – με πιο πρόσφατο την «παραίτηση» από την γενεαλογική διεκδίκηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου (είχαν προηγηθεί σχέδια για την αποξήλωση των εξαιρετικά κακότεχνων αγαλμάτων Μεγαλεξάνδρου, Ιουστινιανού, Αποστόλου Παύλου κοκ που «κοσμούν» το κέντρο των Σκοπίων, καθώς και για μετονομασία του Αεροδρομίου και του κεντρικού αυτοκινητοδρόμου). Η Ελληνική πλευρά κινήθηκε κυρίως με τις τοποθετήσεις Κοτζιά και με σημάδια προς διπλωματική κινητικότητα.

Όμως, τώρα, τώρα που η κινητικότητα αυτή έδειξε να αποκτά περιεχόμενο – με «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας», αν όχι της «Νέας Μακεδονίας»/ Nova Makedonija, να παίζουν ως συμβιβαστικές λύσεις κατά Μάθιου Νίμιτς - δεν άργησε να προκύψει το ΕλληνοΕλληνικό αδιέξοδο. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, οι νωπές τοποθετήσεις Πάνου Καμμένου/Αν. Ελλήνων για μη-υποχώρηση από την συμφωνία του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών (του 1992) που απόκλειε κάθε χρήση του ονόματος «Μακεδονία» ή παραγώγων του δημιουργούν θέμα δεδηλωμένης. (Εν αντιθέσει, δε, με την επίκληση της δεδηλωμένης για άλλες «ρηχότερες» διχογνωμίες ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, το Μακεδονικό δύσκολα θα θεωρηθεί ότι δεν αποτελεί σημαντικό ζήτημα, έτσι όπως έχει σημαδέψει την Ελληνική πολιτική εδώ και σχεδόν 3 δεκαετίες…). Για την Κυβέρνηση, πάλι, οι σαφέστατα διαφαινόμενες διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της ΝΔ υποχρεώνουν σε περισσότερη ειλικρίνεια. (Και η αλήθεια είναι ότι «το δάκρυ του Κωνσταντίνου Καραμανλή» δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ όσα π.χ. η θέση Κώστα Καραμανλή/Ντόρας Μπακογιάννης στο Βουκουρέστι).

Καθώς, λοιπόν, πλησιάζει το 2018, χρήσιμο να τα έχει κανείς αυτά πρόχειρα σαν πεζές σημειώσεις για το Μακεδονικό. Ακόμη κι αν δεν ανακινηθεί τελικώς το ζήτημα δημοψηφίσματος στην Ελλάδα περί την ονομασία…

kontranews