Τα οφέλη της συμμαχίας της ΕΕ με τη Ρωσία

analyst

Οι μεγαλύτερες απειλές για την Ευρώπη είναι η ραγδαία άνοδος της Κίνας, η οποία θα επιταχυνθεί με το νέο δρόμο του μεταξιού, καθώς επίσης οι αυξανόμενες μεταναστευτικές ροές – προβλήματα που μπορεί τότε μόνο να αντιμετωπίσει, όταν  παραμείνει ενωμένη και ολοκληρωθεί.

του Αλέξη Ζακυνθινού

Άποψη

Ήδη από τη δεκαετία του 1980 όπου ξεκίνησε η τρίτη εποχή της παγκοσμιοποίησης με το άνοιγμα των συνόρων των πρώην κομμουνιστικών χωρών, ειδικά της Κίνας, ταυτόχρονα με την άνοδο του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τη Δύση – ειδικά για την Ευρώπη η οποία είναι πολύ πιο εκτεθειμένη, έχοντας λιγότερες δυνατότητες προστασίας από ότι οι Η.Π.Α., η Αυστραλία ή ο Καναδάς. Το μεγάλο λάθος ήταν η μεταφορά της παραγωγής από τις δυτικές πολυεθνικές στην Ασία – όπου αρκετοί κλάδοι της βιομηχανίας και της βιοτεχνίας καταστράφηκαν, ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, λόγω της εισαγωγής φθηνών κινεζικών προϊόντων.

Έτσι η Κίνα έχει εξελιχθεί σήμερα στην παραγωγική μηχανή του πλανήτη, αποκτώντας δεσπόζουσα θέση στην αγορά ενέργειας και πρώτων υλών, με αποτέλεσμα να την ελέγχει – γεγονός που έχει πολλές γεωπολιτικές παρενέργειες, όπως στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής(ανάλυση). Η δημιουργία τώρα εκ μέρους της του νέου δρόμου του μεταξιού, ο οποίος συνδέει σταδιακά ολόκληρη την Ευρασία, της δίνει τη δυνατότητα να κυριαρχήσει εμπορικά και στις δύο ηπείρους – παρακάμπτοντας σε μεγάλο βαθμό τη ναυτιλία, αφού αντικαθιστά τις θαλάσσιες μεταφορές με χερσαίες, φθηνότερες και πολύ πιο ταχύτερες, εις βάρος ξανά χωρών όπως η Ελλάδα.

Παράλληλα η Κίνα εξαγοράζει συνεχώς επιχειρήσεις στην Ευρώπη, για να αποκτήσει μερίδια αγοράς ή για να «κλέψει» το Know Howτους όταν πρόκειται για υψηλή τεχνολογία – ενώ στηρίζει επενδυτικά τις γειτονικές της χώρες, έτσι ώστε να διατηρήσει χαμηλό το κόστος παραγωγής προϊόντων, αποφεύγοντας την υπερβολική αύξηση της ζήτησης στην αγορά εργασίας της. Ταυτόχρονα απωθεί μεθοδικά τις Η.Π.Α. στη δική τους ήπειρο, συμμετέχοντας στον ενεργειακό, χρηματοπιστωτικό, οικονομικό, εμπορικό και νομισματικό πόλεμο εναντίον τους, εν μέρει και στο στρατιωτικό, με τη συνεργασία της Ρωσίας – χωρίς την οποία θα ήταν αδύνατον να το δρομολογήσει.

Στα πλαίσια αυτά έχει κατορθώσει να αυξήσει σημαντικά το βιοτικό επίπεδο των Πολιτών της (γράφημα, 8πλασιασμός του κατά κεφαλή ΑΕΠ σε όρους αγοραστικής δύναμης), όπου σχεδόν 500.000.000 ανήκουν πλέον στη μεσαία τάξη – γεγονός που σημαίνει ότι, ένας ανάλογος αριθμός στη Δύση ωθήθηκε στην κατώτερη, αφού η πραγματική αύξηση του παγκοσμίου ΑΕΠ είναι πολύ μικρότερη. Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη στην Ευρώπη, πολλές χώρες της οποίας έχουν υπερχρεωθεί – μεταξύ άλλων λόγω της καταστροφής του παραγωγικού τους ιστού από την Κίνα. Σε κάθε περίπτωση ο πλούτος μεταφέρεται με ταχύτατους ρυθμούς από τη Δύση στην Ασία και κυρίως στην Κίνα – γεγονός που τεκμηριώνεται μεταξύ άλλων από το χρυσό σε φυσική μορφή που συγκεντρώνεται εκεί (στη Δύση ο χρυσός διαπραγματεύεται με χαρτιά, όπου οι τράπεζες που τα εκδίδουν δεν διαθέτουν σε φυσική μορφή ούτε καν το 10% της αξίας τους – οπότε, εάν τυχόν απαιτηθεί στη φυσική του μορφή μαζικά, τότε θα χρεοκοπήσουν).

Εκτός αυτού, η ήπειρος μας αποτελεί πλέον στόχο των μεταναστευτικών ροών εξαθλιωμένων ανθρώπων από την Αφρική και την Ασία – οι οποίοι χαρακτηρίζονται από εντελώς διαφορετικά ήθη και έθιμα, από θρησκευτικό φανατισμό, από βίαια ένστικτα λόγω των οδυνηρών εμπειριών τους, είναι σε χαμηλά επίπεδα πολιτισμικής εξέλιξης κοκ. Οι ροές αυτές αποτελούν αναμφίβολα έναν επί πλέον κίνδυνο για το βιοτικό μας επίπεδο, για την ασφάλεια και για την κοινωνική συνοχή, όπως φαίνεται καθαρά από τη Σουηδία – χωρίς να αντιμετωπίζουμε βέβαια το θέμα ρατσιστικά ή εθνικιστικά. Η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία αποτελούν τις σημαντικότερες πύλες εισόδου τους, όπου ειδικά η χώρα μας ευρίσκεται στη δυσκολότερη θέση – μη έχοντας μηχανισμό προστασίας των συνόρων της, καθώς επίσης αντιμετωπίζοντας μεγάλα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.

Περαιτέρω, η Ευρώπη δεν φαίνεται να αναζητάει έναν από κοινού τρόπο αντιμετώπισης όλων των παραπάνω προβλημάτων της, παραμένοντας ενωμένη – αντίθετα, τα κράτη-μέλη της λειτουργούν ατομικιστικά, ενώ έχουν δημιουργηθεί μεγάλες φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό της, με αιτία αφενός μεν το ευρώ και την κρίση υπερχρέωσης αφετέρου το μεταναστευτικό. Ακόμη περισσότερο δεν εξετάζει νέους τρόπους οχύρωσης, προστασίας και ολοκλήρωσης της – όπως θα ήταν η στενή συνεργασία της με τη Ρωσία, με την οποία θα αλληλοσυμπληρωνόταν οικονομικά, ενεργειακά και στρατιωτικά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν πολλά κοινά συμφέροντα, ενώ πρόκειται για μία αχανή σε έκταση χώρα με μόλις 144 εκ. πληθυσμό – η οποία μπορεί μεν να συνεργάζεται με την Κίνα λόγω των κυρώσεων που της επιβλήθηκαν από τη Δύση, καθώς επίσης εξαιτίας της άρνησης της να αποδεχθεί την αμερικανική ηγεμονία, αλλά γνωρίζει πολύ καλά ότι θα απειληθεί στο μέλλον από την «κίτρινη γάγγραινα», η οποία δεν θέλει να μοιραστεί την παγκόσμια ηγεμονία με κανέναν. Άλλωστε η Ρωσία γειτονεύει με την Κίνα του 1,38 δις ανθρώπων, χωρίς μεγάλες δυνατότητες διαφύλαξης των συνόρων της όταν η χώρα εξοπλισθεί ανάλογα – οπότε ή Ευρώπη αποτελεί έναν πολύ πιο ιδανικό σύμμαχο.

Ολοκληρώνοντας, εάν η Ευρωζώνη διαλυθεί από την Ιταλία, από την Ελλάδα ή από κάποιο άλλο μέλος της, η ΕΕ δεν θα καταφέρει να διατηρηθεί ως έχει – ενώ η ευθύνη θα ανήκει κυρίως στη Γερμανία, η οποία όφειλε να γνωρίζει καλύτερα τους κινδύνους ενός τέτοιου ενδεχομένου, καθώς επίσης τους τρόπους αντιμετώπισης του, σταματώντας να απομυζεί αχόρταγα τους εταίρους της και να τιμωρεί προτεσταντικά τους αδύναμους κρίκους.

Εάν συμβεί παρ’ ελπίδα κάτι τέτοιο, τότε η Ευρώπη θα μεταβληθεί δυστυχώς σε μία πολυπολιτισμική, μη συνεκτική περιοχή, το βιοτικό επίπεδο της οποίας θα καταρρεύσει – ενώ θα βυθιστεί στην τρομοκρατία και στην εγκληματικότητα, αφενός μεν λόγω των μεταναστευτικών ροών, αφετέρου εξαιτίας της φτώχειας, η οποία εκτρέφει το έγκλημα και την παρανομία. Από τη μοίρα αυτή δεν θα ξεφύγουν ούτε τα πλούσια κράτη της, αφού όλα είναι πολύ μικρά, ακόμη και η Γερμανία, για να μπορέσουν μόνα τους να ανταπεξέλθουν με τους μελλοντικούς κινδύνους – έτσι όπως εύκολα μπορεί να τους προβλέψει κανείς.