Χρεοκοπία εν λειτουργία

analyst

Ουσιαστικά πρόκειται για έναν αργό θάνατο, ο οποίος θα έχει μεν την ίδια κατάληξη, την πτώχευση και την έξοδο από την Ευρωζώνη, αλλά συνηθίζεται από τους ανθρώπους – οι οποίοι μαθαίνουν σταδιακά να ζουν στη μιζέρια και στη σκλαβιά, συμβιβαζόμενοι με το ότι χάνουν ότι έχουν και δεν έχουν.  

.

«Ο Ελληνισμός, για την ώρα τουλάχιστον, πέτυχε ως γένος, αλλά απέτυχε ως κράτος! Η Ελλάδα πάσχει από μια μόνιμο, πλήρη, και κακοήθη ασυμφωνία μεταξύ του πνεύματος της εκάστοτε ηγεσίας της και του ήθους που χαρακτηρίζει τον βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό του ελληνικού λαού στο σύνολο του! Πιο αναλυτικά, ο λαός αυτός κατά κανόνα εκλέγει την ηγεσία του. Εν τούτοις, όταν αυτή αναλάβει την ευθύνη της εξουσίας (είτε την αριστοκρατία εκπροσωπεί, είτε την αστική τάξη, είτε το προλεταριάτο), κατά έναν μυστηριώδη τρόπο αποξενώνεται από τη βάση που την ανέδειξε και ενεργεί σαν να βρισκόταν σε κάποια άλλη χώρα.

Ένας από τους κυριότερους παράγοντες των παρεκκλίσεων της ηγεσίας από το ήθος του λαού μας, είναι η εκ του αφανούς και εκ των έξω προστατευτική κατεύθυνση. Αποτέλεσμα και αυτό της απώλειας του έρματος, της παράδοσης. Αντιλαμβάνομαι ότι στην εποχή μας η αλληλεξάρτηση των εθνοτήτων είναι τόση, που η πολιτική δεν μπορεί να αγνοήσει, ως έναν βαθμό, αυτό που θα λέγαμε γενικότερη σκοπιμότητα. Όμως, υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην προσαρμοστική πολιτική και στη δουλοπρέπεια! Αυτό είναι το πιο ευαίσθητο σημείο του ελληνικού λαού, το «τιμιώτατόν» του. Και αυτό του καταπατούν συνεχώς, κατά τον εξοργιστικότερο τρόπο, οι εκπρόσωποί του στην επίσημη διεθνή σκηνή.

Με αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε σε κάτι που θα μου επιτρέψετε να ονομάσω ψευδοφάνεια. Έχουμε, δηλαδή, την τάση να παρουσιαζόμαστε διαρκώς διαφορετικοί από ότι πραγματικά είμαστε. Και δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος προς την αποτυχία, είτε σαν άτομο σταδιοδρομείς είτε σαν σύνολο, από την έλλειψη της γνησιότητας» (Ο. Ελύτης, 15.06.58).

του Βασίλη Βιλιάρδου

Άποψη

Όπως διαπιστώνεται από το μέρος της συνέντευξης του κ. Ελύτη που παραθέσαμε, τα προβλήματα της Ελλάδας και ο τρόπος αντιμετώπισης τους από την εκάστοτε ηγεσία της είναι διαχρονικά. Παράδειγμα η σημερινή κυβέρνηση της χώρας η οποία, όχι μόνο δεν σεβάστηκε τη μη δουλοπρεπή επιλογή των Πολιτών στο δημοψήφισμα του 2015 που η ίδια δρομολόγησε και υποστήριξε αλλά, πολύ χειρότερα, το αντέστρεψε χωρίς να ρωτήσει κανέναν.

Εκτός αυτού υποχρέωσε αμέσως μετά την πλειοψηφία των βουλευτών να ψηφίσουν τη δανειακή σύμβαση/μνημόνια που οι Πολίτες απέρριψαν, με το πιστόλι στον κρόταφο –  φέρνοντας τους δηλαδή προ τετελεσμένων γεγονότων. Το εύλογο αποτέλεσμα ήταν να κατοχυρωθούν πλειοψηφικά όλα τα προηγούμενα μνημόνια και συμβάσεις – να δολοφονηθεί η τελευταία ελπίδα των Ελλήνων καθώς επίσης να σκλαβωθεί η Ελλάδα για τα επόμενα 99 χρόνια.

Η εκ των έξω τώρα «προστατευτική κατεύθυνση» της κυβέρνησης, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς επίσης των περισσοτέρων κομμάτων, δεν είναι πια αφανής – αφού το πολιτικό πρόγραμμα που ακολουθεί η Ελλάδα είναι τα διαδοχικά μνημόνια των ξένων, τα οποία είναι εμφανή. Ασφαλώς δε θίγουν τα πιο ευαίσθητα σημεία των Ελλήνων: την αποστροφή τους στη δουλοπρέπεια και το «τιμιώτατον» τους. Όσον αφορά γενικότερα την πολιτική ηγεσία, αφού δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι παρουσιάζεται διαφορετικά από ότι πραγματικά είναι, οδηγεί τη χώρα προς την ολοκληρωτική αποτυχία – σύμφωνα πάντοτε με την άποψη του ποιητή.

Περαιτέρω, η Ελλάδα σήμερα βιώνει μία χρεοκοπία εν λειτουργία, όπως στο παράδειγμα μίας επιχείρησης που έχει πτωχεύσει μεν, αλλά διατηρείται από τους πιστωτές της – επειδή θεωρούν πως είναι σε θέση να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της, με τη σταδιακή πώληση των περιουσιακών της στοιχείων. Εν προκειμένω, η διαδικασία αυτή δεν αφορά μόνο τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους αλλά, επίσης, των Πολιτών του – οι οποίοι θα κληθούν να πληρώσουν, μέσω της αύξησης των φόρων και της μείωσης των εισοδημάτων τους. Μπορεί δε να συσσωρεύονται στην αρχή μη εξυπηρετούμενα χρέη, περί τα 230 δις € ήδη, αλλά στη συνέχεια θα πληρωθούν με διάφορους τρόπους – με κατασχέσεις ακινήτων, με πλειστηριασμούς, με δημεύσεις καταθέσεων κοκ.

Ουσιαστικά πρόκειται για έναν αργό, βασανιστικό θάνατο, ο οποίος θα έχει μεν την ίδια κατάληξη, τη χρεοκοπία και την έξοδο από την Ευρωζώνη, αλλά συνηθίζεται σιγά-σιγά από τους ανθρώπους – οι οποίοι μαθαίνουν σταδιακά να ζουν στη μιζέρια και στη σκλαβιά, μεταφορικά στη σπηλιά του Πλάτωνα, θεωρώντας πως είναι η μοναδική τους επιλογή για να επιβιώσουν.

Τα ζητούμενα τώρα από τους Έλληνες που δεν έχουν συνθηκολογήσει ακόμη, είναι τα εξής: (α) η ανάκτηση της εθνικής τους κυριαρχίας, αφού αποστρέφονται τη δουλοπρέπεια (β) μία εναλλακτική λύση στα μνημόνια και (γ) η παραγωγή πλούτου, έτσι ώστε να ξεφύγει η χώρα από τη βαθιά οκταετή ύφεση και την κρίση – άρα ένα σχέδιο αναβίωσης της οικονομίας, προσαρμοσμένο στη νοοτροπία των Ελλήνων και στις δυνατότητες της Ελλάδας.

Όσον αφορά τα δύο πρώτα, οι ενέργειες που οφείλει να δρομολογήσει η Ελλάδα, εάν δεν θέλει να συμβιβαστεί με την «εν λειτουργία χρεοκοπία της», ούτε να ελπίζει στη βοήθεια των ξένων (= διαγραφή μέρους των χρεών της), αφού δεν είναι σωστό να εξαρτάται κανείς από τις αποφάσεις ή την ελεημοσύνη άλλων, έχουν περιγραφεί στην ανάλυση μας «Πάνω από όλα η Ελλάδα» – γνωρίζοντας όμως πως για να τα καταφέρει θα απαιτηθεί μια πολιτική ηγεσία που να έχει το σθένος και την προθυμία να δρομολογήσει τις απαιτούμενες ενέργειες, καθώς επίσης ένας λαός που όχι μόνο θα τη στηρίξει αλλά, κυρίως, θα προσπαθήσει συλλογικά να παράγει πλούτο. Επιγραμματικά δε η δική μας θέση είναι η παρακάτω:

.

«Δεν υπάρχει σημαντικότερος πολιτικός σκοπός από την ανεξαρτησία ενός Έθνους – ενώ μόνο η ύπαρξη ενός ανεξάρτητου κράτους μπορεί να εγγυηθεί πως οι Πολίτες του έχουν και μπορούν να έχουν δικαιώματα και ελευθερίες. Εκτός αυτού δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το διεθνή εξευτελισμό που υφιστάμεθα, λόγω της πολιτικής της υποτέλειας και των υποκλίσεων των κυβερνήσεων μας – ενώ η κομματική σήψη και η διαφθορά συνεχίζονται, καταρρακώνοντας την εθνική μας αξιοπρέπεια.

Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα πρέπει να πάψει να ασχολείται με τις αξιολογήσεις, να καταθέσει αμέσως αγωγή εναντίον των παράνομων δανειακών συμβάσεων στο ευρωπαϊκό δικαστήριο και να προβεί σε αναβολή πληρωμών έως ότου αποφασίσει – καταργώντας φυσικά τα μνημόνια, αλλά επιταχύνοντας τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η οικονομία της. Έτσι θα αποδειχθεί εάν έχουν δίκιο όλοι όσοι νομικοί τις θεωρούν παράνομες, τεκμηριώνοντας σωστά την άποψη τους – ενώ ασφαλώς δεν είναι πια βιώσιμο ούτε το δημόσιο χρέος, ούτε το ιδιωτικό, ούτε τα πρωτογενή πλεονάσματα που απαιτούν οι δανειστές, δημεύοντας μέσω της φορολογίας και της πολιτικής λιτότητας τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων.

Ταυτόχρονα η Ελλάδα οφείλει να καταθέσει αγωγή αποζημίωσης εναντίον των «θεσμών» ύψους 1 τρις €, όσο δηλαδή η ζημία που προκάλεσαν στην ελληνική οικονομία, μία δεύτερη εναντίον της ΕΚΤ για την παράνομη διακοπή της ρευστότητας το 2015 και το κλείσιμο των τραπεζών, καθώς επίσης μία τρίτη εναντίον της Γερμανίας – για τις πολεμικές επανορθώσεις που ασφαλώς δικαιούται. Παράλληλα πρέπει να κατατεθούν αγωγές εναντίον όλων των βουλευτών και των ελληνικών κομμάτων που ψήφισαν τα μνημόνια και το PSI, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν – καθώς επίσης να ζητηθεί από το ευρωπαϊκό δικαστήριο, ενδεχομένως επίσης από τον Ο.Η.Ε., να αναιρεθούν οι δεσμεύσεις από το PSI, ως παράνομες και καταχρηστικές.

Εάν χαθεί το ευρωπαϊκό δικαστήριο, όσον αφορά τις δανειακές συμβάσεις κλπ., τότε θα πρέπει να προβεί σε αναβολή πληρωμών εντός του ευρώ, με την επίκληση της εθνικής της κυριαρχίας – ξεκινώντας τις διαπραγματεύσεις για τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους της, έτσι ώστε να καταστεί εφικτή μία αντίστοιχη του ιδιωτικού. Παράλληλα να καταθέσει αίτηση εξόδου της από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, εθνικοποιώντας τις τράπεζες και εκδίδοντας εν πρώτοις ένα παράλληλο νόμισμα – για να αποφευχθούν οι συνήθεις εκβιασμοί της ΕΚΤ στο διετές χρονικό διάστημα που έχει θεσμοθετηθεί, για τις διαπραγματεύσεις εξόδου μίας χώρας από την ΕΕ.

Φυσικά όλα αυτά θα κόστιζαν στην Ελλάδα «αίμα, ιδρώτα και δάκρυα», αλλά η χώρα μας είναι πάμπλουτη από πολλές διαφορετικές πλευρές και μπορεί να τα καταφέρει, εάν λειτουργήσει συλλογικά – ενώ οι Έλληνες το οφείλουν απέναντι στην πατρίδα τους και στις επόμενες γενιές, από τις οποίες δεν έχουν κανένα δικαίωμα να τους στερήσουν την ελευθερία, ξεπουλώντας ότι έχουν και δεν έχουν σε εξευτελιστικές τιμές, καθώς επίσης καταδικάζοντας τους σε σκλάβους χρέους, σε μία αποικία χρέους στο διηνεκές«.

.

Ολοκληρώνοντας, ειδικά όσον αφορά την πολιτική ηγεσία, τα βασικότερα χαρακτηριστικά της πρέπει να είναι τα εξής: (α) Η γνησιότητα κατά τον Ελύτη, με την έννοια πως θα παρουσιάζεται όπως ακριβώς είναι – με τα ελαττώματα και τα προτερήματα της, χωρίς να κρύβει απολύτως τίποτα και (β) Η δυνατότητα της να στηριχθεί από τους Πολίτες λέγοντας τους όμως την αλήθεια – δηλαδή πως μόνο εάν εργασθούν όλοι μαζί, μέρα και νύχτα, χωρίς μεγάλες απαιτήσεις ανταμοιβής, θα μπορέσουν να παράγουν πλούτο, αφού η χώρα έχει πλέον ερημωθεί όσον αφορά τον παραγωγικό της ιστό, ενώ θαύματα δεν γίνονται.

Είναι βέβαια δύσκολο να πιστέψουν οι Έλληνες κάποια ηγεσία, ειδικά μετά της επανειλημμένες προδοσίες των τελευταίων ετών – όπου τα κόμματα άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν/κάνουν, ακολουθώντας τελικά την ίδια πολιτική της επαιτείας, της υποτέλειας και των υποκλίσεων, με τις ίδιες δηλώσεις μετάνοιας (= υποταγή στα μνημόνια των ξένων).

Ακόμη πιο δύσκολο είναι να υπάρξει μία ειλικρινής ηγεσία, γνήσια, η οποία να μην ισχυρίζεται πως έχει θεϊκές ικανότητες αλλά κοινή λογική, καθώς επίσης ελαττώματα όπως όλοι οι άνθρωποι – πρόθυμη όμως να σεβαστεί τις επιθυμίες των Πολιτών και να αγωνισθεί μαζί τους για να εκπληρωθούν. Εν τούτοις, είναι η μοναδική δυνατότητα για να μπορέσει η Ελλάδα να ανακτήσει την εθνική της κυριαρχία πληρώνοντας το βαρύ τίμημα που προϋποθέτει, καθώς επίσης για να παράγει πλούτο – όπου κάποιες σημερινές γενιές θα πρέπει να θυσιαστούν, εξοφλώντας τα λάθη τους, για να βιώσουν καλύτερες ημέρες οι επόμενες.